Series 7(c)
" ဒိုင္လ်ွိ ဳ " အပိုင္း ( ၃ )
ဇာတ္လမ္း - Directionless
အစတုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကို လူလည္က်ၿပီး သပ္သပ္ညွင္းေနသည္ဟု ဦးရဲသူ
ယူဆထားခဲ့မိသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ထင္လည္းထင္ခ်င္စရာပင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဦး။
တည္းခိုခန္းထဲေရာက္လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားေတြေတာင္ ခြ်တ္ၿပီးလို႔ ကိုယ္ေပၚတြင္
အတြင္းခံေလးရယ္လို႔ က်န္ေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲ စာေရးစကၠဴရြက္ေတြ ထိုးေပးၿပီး စာမူဖတ္ခိုင္းသည္တဲ့။
ၾကားၾကားလို႔မွ ေကာင္းေသးရဲ ႔လား။ ကိုယ္ေပၚတြင္ အနီရဲရဲ ဘရာေလးႏွင့္ အေရာင္တူအတြင္းခံေလးသာ
က်န္ေတာ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံမွ မ်က္လံုးက ဘယ္လိုမွ ခြာလို႔မရ။ သူ႔အား လွမ္းေပးလိုက္သည့္စာမူကို
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ယူလိုက္ၿပီး မနည္းပင္ အာရံုထည့္ကာ ဖတ္ေနရသည္။
စစဖတ္ခ်င္းတုန္းကေတာ့ ၿပီးခ်င္ေဇာႏွင့္ ျမန္ျမန္ဖတ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ ေက်ာင္းကလူေတြ
မသိေအာင္ အလကၤာစံအိမ္ထဲကေန ခိုးကာထြက္လာၾကရသည္မို႔ အခုေလာေလာဆယ္တြင္
ဦးရဲသူရဲ ႔ေခါင္းထဲတြင္ ဘာ၀တၳဳ၊ ဘာဇာတ္လမ္းမွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိမေန။ ငတ္ျပတ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည့္
အရသာေလးကို သြယ္လ်လွပသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ကိုယ္လံုးေလးေပၚက အျပည့္အ၀ယူဖို႔သာ
စိတ္ကူးထဲရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ ႔စာမူကို ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္
ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္၀င္စားကာ အနားတြင္ ပဆစ္တုပ္ေလးထိုင္ကာ ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေတာင္
အာရံုထဲမွ ေမ့သလို ျဖစ္သြားရွာသည္။
ေနာက္ဆံုးပိတ္ စာရြက္ကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ဦးရဲသူ ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း
တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္၀ိုင္းကို ခြ်တ္လိုက္သည္။ ဆရာျဖစ္တဲ့သူ စာဖတ္ေနစဥ္ ေဘးနားကေန
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္က မ၀ံ့မရဲေလသံေလးႏွင့္
လွမ္းကာေမးသည္။
"ဆရာ .. ဘယ္လိုျမင္လဲ ဟင္ .. မေကာင္ဘူးလား"
"ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. တခ်ဳိ႔ေနရာေတြက ေကာင္းတယ္ .. တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကေတာ့ မေကာင္းဘူး"
ေ၀ဖန္သူတစ္ေယာက္ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး
အလိုလိုညိဳက်သြားသည္။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးက ပို၍ေတာင္ ရွည္သြားသလားမသိ။ ဦးရဲသူက
ေရႊပိုးအိမ္အား မၾကည့္ဘဲ ဆက္လက္၍ ေျပာေနသည္။
"အားမနာတမ္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ .."
စကားမဆက္ဘဲ ရပ္သြားသည့္ ဦးရဲသူေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ခမ်ာ စက္ရွင္တရားသူႀကီးရဲ အမိန္႔ကို
ေစာင့္နားေထာင္ေနသည့္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရသည္။
"တကယ္ကို ေကာင္းတယ္ ကြာ ... အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဆရာေတာင္ မင္းေရးတာကို အားက်မိတယ္"
လက္မေထာင္ကာျပရင္း အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူစကားေၾကာင့္
ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး ငပုတ္ဖမ္းရာမွ လြတ္လာသည့္ ေငြစႏၵာလို ၀င္းလက္သည္။ ေရးခနဲ ထေအာ္ၿပီး
ဦးရဲသူရဲ ႔လည္တိုင္အား သိုင္းဖက္သည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ နမ္းသည္။
"ေန .. ဦး .. ဆရာက အဲ့လိုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သား .. ဒါေပမယ့္"
ထင္မွတ္မထားသည့္ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္အေတာ္တိုသြားသည္။ လည္တိုင္ကို
ဖက္တြယ္ထားသည့္လက္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး မၾကည္သလို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။
"အာ .. ဆရာေနာက္မေနနဲ႔ .. ဒါက ေနာက္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး .. သမီး ဒီဇာတ္လမ္းေၾကာင့္
စိတ္ပင္ပန္းေနတာ သိလား"
"စိတ္ပင္ပန္းတယ္ ဟုတ္လား .."
"ဟုတ္တယ္ .. ပင္ပန္းတယ္ .. ပင္ပန္းတယ္"(ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ခါဆက္တိုက္
ေျပာထည့္လိုက္သည္)
"ဒါဆို ဟိုကိုၾကည့္စမ္း"
ဦးရဲသူ ညႊန္ျပသည့္ ကုတင္ေျခရင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္မွ
တြန္းျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ဘာလုပ္တာလဲဟု လွမ္းေမးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးရဲသူ ကိုယ္ကေနာက္ကေန
ပိက်လာသည္။ ၀မ္းလ်ားေလးေမွာက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ေပၚတြင္ ဦးရဲသူရဲ ႔အ၀တ္မဲ့ကိုယ္က
ထပ္ေနသည္။ အတြင္းခံေအာက္မွ ထြားက်ဳိင္းသည့္အေကာင္ႀကီးသည္ သူမရဲ ႔တင္ပါးလံုးလံုးေလးေပၚ
ေထာက္ကာေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။
"အာ .. ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေဆြေႏြးေနတာ ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔" (ကိုယ္ကေလးကို
တြန္႔၍ ရုန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူက သူမလက္ေတြကို ခ်ဳပ္၍ ဖိထားရာ ရုန္းထြက္လို႔မရေခ်)
"တကယ္ေတာ့ မင္း ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖီလင္မပါသလိုပဲ ..
စာအျဖစ္ေရးေနတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ .. စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး .. မင္းရဲ ႔ဘ၀လိုပဲ
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္ေနတယ္"
ဒီစကားက သူမရင္ထဲကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ၿငိမ္က်သည္။ ဦးရဲသူက ဒီအခ်က္ကို
အျပည့္အ၀အသံုးခ်ကာ သူမကိုယ္ေလးအား ေက်ာျပင္တေလွ်ာက္ တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေအာက္ဘက္သို႔
ဆင္းသြားသည္။ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ေက်ာ္၍ တင္ပါးလံုးလံုးေဖြးေဖြးနား အေရာက္တြင္ ပင္တီေလးအား
အရင္လိပ္ခ်သည္။ ၿပီးမွ ႏူးညံ့လွသည့္ တင္သားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို နမ္းရင္း
ဖင္ၾကားကေျမာင္းေလးအတုိင္း လွ်ာျပားကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။
"အာ့ ... ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. မရြံမရွာနဲ႔ ကြာ" (ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရွဴသံျမန္လာၿပီး ျငင္းဆန္သည့္အသံက
အားမပါေတာ့ေပ)
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အဲဒီအတိုင္း" (တင္ပါးလံုးလံုးေလး ႏွစ္ဖက္အား ခြ၍ ဖိထို္င္လိုက္ရင္း ဦးရဲသူေျပာသည္)
"ဆရာ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္"
"မလုပ္ဘူး .. ေဟာဒီမွာ သာသာေလး" (ဖင္ၾကားကေန ျပဴတစ္တစ္ ေပၚေနသည့္ အဖုတ္၀ေလးအား
လီးဒစ္ကိုေထာက္ရင္း ဖိသြင္းလိုက္သည္)
"အာ့ .. ဒါလား သာသာေလး ... အထဲမွာ ေအာင့္သြားတယ္"
"လွ်ာရွည္မေနနဲ႔ .. နားေထာင္ .. ဒီမွာ အႏွစ္ေတြေပးေတာ့မွာ"
"အာ့ .. ဘာ .. အာ့ .. အႏွစ္လဲ"
"ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ သံုးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ ႔ကာရိုက္တာကို အဆံုးစြန္ေရာက္ေအာင္
ေမာင္းေပးရတယ္ .. လံုး၀ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အထိပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္းဇာတ္လမ္းမွာ
ဇာတ္ေကာင္မေျပာနဲ႔ .. စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူဘာေရးခ်င္ေနလဲဆိုတာ မသဲကြဲဘူး ..
ဇာတ္လမ္းက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ .."
"ဆရာ ေနာက္မွ ေျပာေတာ့ .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ေပး .. အာ့" (ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္၀င္လာသည့္
အတန္ႀကီးေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္စိတ္ေတြ ဆူေ၀တက္လာသည္)
"တိတ္တိတ္ေန .. မင္း သိထားဖို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲက စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာမယ္ .. ဘုရားသခင္ က
Laodicea Churchမွာ ေျပာဖူးတယ္ .. မင္းတို႔ဟာ ေအးတာလည္းမဟုတ္၊ ပူတာလည္း မဟုတ္ဘဲ ..
ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနရင္ ပါးစပ္ထဲကေန ေထြးထုတ္ပစ္ရမွာပဲတဲ့ .. အဲဒီေတာ့ ဆရာ
ေျပာခ်င္တာက .. အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဆိုမွေတာ့ .. လူသတ္ဖို႔ေနရာမွာ အဆိပ္ကိုပဲ
သံုးရမွာေပါ့ .. ဒါမွ သဘာ၀က်မွာ ..ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ပတ္ခ်ာလည္ စဥ္းစားၿပီး ေ၀ခြဲမရ
ျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး .. သေဘာေပါက္လား ေရႊပိုးအိမ္"
"ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ... အာ့ .. အာ့" (ဦးရဲသူရဲ ႔ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည့္အတြက္ ေရႊပိုးအိမ္
အသက္ရွဳသံေတြ မွားလာသည္)
"ဘုရားသခင္က ဘာေျပာလဲ" (အားႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း pile driven လုပ္သလို လီးႀကီးကို ဖိဖိသြင္းသည္)
"ပူပူ .. ေအးေအး .. ထြက္ေအာင္ .. ထုတ္ .. ထုတ္ပစ္ရမယ့္တဲ့ .... အာ့ အာ့"
"ဟုတ္တယ္ ... အား ... ထြက္ .. ထြက္ၿပီ"
ေရႊပိုးအိမ္ တင္ပါးလံုးလံုးအိအိေတြနဲ႔ သူ႔ဆီးစပ္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္မိေအာင္ တရမ္းၾကမ္း ဖိေဆာင့္ရင္း
ဦးရဲသူ အေကာင္းႀကီးေကာင္းသြားသည္။ သူ႔လီးႀကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္
ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္းသားေတြသည္လည္း အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ အင္အားျပင္းသည့္
လႈိင္းတံပိုးႏွစ္ခု ေပါင္းဆံုသလို ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ႔အရည္မ်ားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္း၌
ျပည့္လွ်ံကာ ရွိေနေလသည္။
*****************
စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ႔ အေပၚဆံုးထပ္ရွိ သီးသန္႔စားဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ရဲေ၀ယံတစ္ေယာက္
အလုပ္မ်ားေနသည္။ ေသသပ္က်နစြာ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ထမင္းလိပ္လံုးေလးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲတြင္
အသည္းပံုေပၚေအာင္ အစီအရီ ထည့္သည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေဒၚစိုးသူဇာက သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ စားပြဲခံုက်ယ္ေပၚ ေမးေထာက္ရင္း သူ႔အား ေငးၾကည့္ေနသည္။
တစ္ပတ္လွ်ဳိဆံထုံးေလး ထံုးထားသျဖင့္ ရွင္းသန္႔ေနေသာ ဆရာမရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ ၀င္းပေနၿပီး သူ႔ကို
ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေတြက ရႊန္းလဲ့ေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာၿပီး ဆရာမစားဖို႔
ျပင္ဆင္ေနသည့္ အလုပ္ကို ျမန္ျမန္လက္စသပ္သည္။
ရဲေ၀ယံႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ တီဗီြပရိုဂရမ္ ရိုက္ကူးရာဌာနတြင္ အမွတ္မထင္ အစြမ္းကုန္
ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဖြင့္ဟ မေျပာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳး
ရစ္တြယ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား ဖိုႏွင့္မ ျဖစ္သည့္အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
အခ်စ္ကိစၥတြင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းမႈက ျမန္ဆန္လွသည္။
ဆက္စ္ကိစၥသည္ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္မေနေတာ့။ ရဲေ၀ယံက စလွ်င္စ၊ မစလွ်င္ ေဒၚစိုးသူဇာက
အစျပဳသည္သာ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အခက္အခဲကား ဘယ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ၾကမလဲဆိုတာပင္။
ေဒၚစိုးသူဇာ အဆင့္ႏွင့္က ဟိုတယ္ေတြ ဘာေတြမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ခက္ခဲသည္မို႔၊ လတ္တေလာတြင္
အဆင္ေျပဆံုးအျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္သာ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ခဲ့ၾကသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္က စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ေဒၚစိုးသူဇာကို တင္၍ လိုးခဲ့ၿပီးသလို၊ ၀န္ထမ္းမ်ား ေရခ်ဳိးဖို႔
သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲတြင္လည္း လိုက္ကာႀကီးကို ဆြဲပိတ္ၿပီး အခ်စ္နလံထျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားက ပိပိရိရိ ရွိလွသျဖင့္ အခုထက္ထိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔အေနအထားကို
ဘယ္သူကမွ မရိပ္မိပါ။ တခါတရံတြင္ ေဘးနားတြင္ လူရွိေနလွ်င္ေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
မသိမသာႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဟိုႏိႈက္ဒီႏိႈက္လုပ္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ ပါပလစ္ (Public)တြင္
ဆက္စ္လုပ္ရသည္က ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြ႕အႀကံဳကို
ဖန္တီးေပးေနသည့္အျပင္၊ လူမ်ား မိသြားမလားဆိုသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ရွိေနရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ထိုအရသာတြင္ မက္ေမာစြာခံုမင္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရေပလိမ့္မည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဆရာမ .. စားလို႔ေကာင္းလား … အရသာက??”
ထမင္းလိပ္တစ္ခုကို တူႏွင့္ညွပ္ကာ ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္ အရသာခံကာ ၀ါးေနသည့္
ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက အေသအခ်ာ
၀ါးေနရင္းမွ သူ႔အား မ်က္လံုးအရင္ ျပဴးျပသည္။ ဘာသေဘာလဲဟု မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးၾကည့္ေနစဥ္
ဆရာမရဲ ႔လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး လက္မေလး ေထာင္ျပသည္။ ရဲေ၀ယံ ေဟးခနဲ ထေအာ္သည္။
ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား သေဘာက်သလို ၿပံဳးရယ္ကာ ၾကည့္ရင္း ထိုင္ရာမွထလာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ထမင္းစားပြဲနားတြင္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည္။
“အရမ္းေတာ္တာပဲ သားက .. ဆရာမက ထမင္းလိပ္ကို ဒီလိုလုပ္လို႔ရမယ္မွန္း စဥ္းကို မစဥ္းစားမိဘူး”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရယ္ .. က်ေနာ္က ဒီလုိနည္းကို စဥ္းစားမိတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္
ဒီရက္ပိုင္းမွ ေသခ်ာေတြးမိတာပါ”
“ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ??”
ရဲေ၀ယံ စကားကို နားမလည္စြာႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးသည္။ သူမကို ၾကည့္ေနသည့္ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာက
ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမစိတ္ထဲ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္သြားသည္။ အခုတေလာ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္
ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္ေနသလို ေဒၚစိုးသူဇာ ခံစားေနရရာ အလိုလို ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။
မ်က္ေစာင္းတစ္ခုကို ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ထိုးသည္။ ရဲေ၀ယံက ဆရာမပံုစံအား သေဘာက်သလို ၾကည့္ရင္း
ေခါင္းကုတ္ကာ သူ႔အိုင္ဒီယာရသည့္ အေတြးကို ရွင္းျပသည္။
“ထမင္းလိပ္ရဲ ႔အထဲမွာ က်ဴနာငါးအသားနီနီေလးကို ထည့္ထားတာ မဟုတ္လား ..
ဆရာမေသခ်ာၾကည့္ေလ .. ေဘးနားက အဖတ္ေလးႏွစ္ခုနဲ႔ အလယ္ေခါင္က နီနီရဲရဲေလးဆိုေတာ့ ..”
ရဲေ၀ယံက ဆက္ရွင္းမျပသျဖင့္ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ႔၍ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။
သူေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္း သိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမမ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလံုး ေဆးနီႏွင့္ျဖန္းသလို
ရဲတြတ္သြားသည္။
“အယ္ .. ေကာင္စုတ္ေလး .. ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ .. မင္းမို႔လို႔ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတယ္ .. မေကာင္းဘူး ..
မေကာင္းဘူး .. လူဆိုးေလး ..”
ရွက္ရမ္းရမ္းစြာ ေျပာမိသည့္အျပင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္
ရဲေ၀ယံ နဖူးကိုေခါက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကေလးလွည့္ၿပီး ခ်ာခနဲ သူ႔အနားမွ
ထြက္သြားမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေ၀ယံက လက္သြက္လွသည္။ နဖူးထိပ္ကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္
ပြတ္ေနေပမယ့္ က်န္သည့္လက္က ဆရာမအား လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကိုယ္ကေလး
တန္႔သြားၿပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သည္။ ရဲေ၀ယံက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္မို႔ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ
တင္းတင္းရင္းရင္း ကိုယ္လံုးေလး ေရာက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး တစ္ပတ္လွ်ဳိ
ဆံထံုးေလးေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ေနသည့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖိနမ္းသည္။
“အာ .. ေကာင္ေလး .. ဘာလုပ္တာလဲ??” (မ်က္ႏွာေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာသည္)
“ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဆရာမ သိသားနဲ႔ .. ဘာလဲ မေပးခ်င္ဘူးလား” (ဂ်ီက်သည္စတိုင္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရင္း
ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားသည္)
“ဟြန္းေနာ္ .. မင္းေလး .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”
“ဆိုးတဲ့ေကာင္ကို ေပ်ာ့သြားေအာင္ ဆံုးမရမွာ ဆရာမ အလုပ္မဟုတ္လား”
စကားအျဖစ္ ေဒၚစိုးသူဇာကို ျပန္ေထာက္လိုက္သလို၊ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ၾကား ေထာက္စျပဳေနသည့္
သူ႔အေကာင္ႀကီးေပၚသို႔လည္း သူမလက္ကို ဆြဲ၍ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမရဲ ႔လက္က
ခ်ည္သားေဘာင္းဘီပြေအာက္မွ မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို စမ္းမိသြားတြင္၊ ရဲေ၀ယံက
သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေရွ႔ဘက္ပိုင္းက ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို လွမ္းဆြဲသည္။
“ေကာင္ေလး .. အကၤ် ီေတြေၾကမယ္ေနာ္ .. တအား မလုပ္နဲ႔ဦး”
“အင္းပါ .. သိပါတယ္ .. လည္ပင္းေပါက္ကေနပဲ ႏႈိက္မယ္ .. ဆရာမႏို႕ႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ ေကာင္းလို႔”
“ဟြန္း .. မင္း ကိုင္ဖို႔ လည္ဟိုက္ဘေလာက္စ္ ၀တ္လာတာ က်ေနတာပါပဲ”
“အာ .. ဆရာမကလဲ .. က်ေနာ္ ကိုင္ဖို႔မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကိုင္ဖုိ႔လဲ .. ဒါဆို က်ေနာ့္ဟာလည္း မကိုင္နဲ႔”
“ေကာင္ဆိုးေလး .. ဒီလို ဂ်ီက်ရလား .. ဟြန္း”
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ထိုးလိုက္သည္တြင္ အကြက္ေခ်ာင္းေနသည့္ ရဲေ၀ယံ
ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ရဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖမ္း၍ငံုလိုက္သည္။ သင္းပ်ံ ႔သည့္ အနံ႔ႏွင့္အတူ ခ်ဳိျမသည့္
အနမ္းရဲ ႔အရသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါးစပ္ျခင္းမခြာမိ။
“ေတာ္ေတာ့ကြာ .. သား လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့”
ေသြးၾကြဖြယ္ အနမ္းရဲ ႔အရွိန္ႏွင့္အတူ လက္ထဲကိုင္မိထားသည့္ တုတ္ခိုင္မာေၾကာေသာ
လီးႀကီးရဲ ႔အေတြ႔ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာကပင္ ဖြင့္ဟကာ
ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ရဲေ၀ယံကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူရဲ ႔ကိုယ္ကေလးကို ဖက္ထားရင္း
စားပြဲဘက္သို႔ တြန္း၍ ေနရာေရႊ ႔လိုက္ရာ၊ ေဒၚစိုးသူဇာ စားပြဲစြန္းတြင္ လက္ေထာက္လ်က္သားျဖစ္သည္။
ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ခပ္ကားကား ခြဲေပးမိသည္။ ရဲေ၀ယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔စကပ္ကို မကာ
ခါးေပၚတင္သည္။
ဇာအနားသပ္ ကြပ္ထားေသာ ပင္တီပါးပါးေလးက ႀကီးမားသည့္ တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကို လံုၿခံဳစြာ
ဖုံးမထားႏိုင္ရွာ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းက ရဲေ၀ယံ စိ္တ္ထဲတြင္ ရိုးမသြား။ သူ႔စိတ္ကို
အၿမဲလႈပ္ရွားေအာင္ ဖမ္းစားေနၿမဲမို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပင္တီစထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ ဆြဲမရင္း
ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ျခမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ျပဴးထြက္လာသည့္
အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ အ၀ကိုေတ့၍ ေထာက္ကာ
ေကာ့သြင္းလိုက္သည္။
“အား … တအားပဲကြာ … အင္း … အင့္ .. လုပ္ … လုပ္”
အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ သူ႔လီးႀကီး အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနသည္ကို အရသာခံကာၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ
ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္သည္။ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး လုပ္ရသည္မို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနဖို႔ မႀကိဳးစား။
စတာလႊတ္ကတည္းက အရွိန္ကိုျမွင့္တင္ထားသည္မို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးသားေတြက
လိႈင္းလံုးမ်ားလိုေတာင္ လႈပ္ခါေနသည္။
“ငရဲ .. ငရဲ .. နင္ ဘယ္မွာလဲ .. ဒီအေပၚက မီးဖိုခန္းထဲမွာလား”
အျပင္ဘက္စႀကၤ ံဆီမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ျဖစ္သြားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနသည္ကို လဲ့ယမင္းသိသြားရင္ ျပသနာအႀကီးႀကီးတတ္ႏိုင္သည္။
ကုန္းေပးထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဖယ္လိုက္သည္။ ျဗစ္ဆိုၿပီး ကြ်တ္ထြက္လာသည့္လီးကို ရဲေ၀ယံ
ေဘာင္းဘီထဲ အျမန္ထည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကေတာ့ ပုန္းဖို႔ေနရာရွာသည္။ အေရးထဲ ဒီမီးဖိုခန္းထဲတြင္
ပစၥည္းပစၥယက မ်ားမ်ားစားစား မရွိသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပုန္းႏိုင္မည့္ ေနရာရယ္လို႔ မရွိ။ အျပင္ဘက္မွ
ေျခသံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီးလာသည္။ ႀကံရာမရသည့္ အဆံုး ေဒၚစိုးသူဇာ ရဲေ၀ယံ
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို လွီးျဖတ္ေနသည့္ စားပြဲႀကီးေအာက္ ငံု႔ကာ၀င္လိုက္သည္။
“ငါ ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား .. ငရဲ .. နင္ နားပင္းေနလား”
ေဂၚဖီထုပ္တစ္လံုးကို လွီးေနသည္ဟန္ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာ ရဲေ၀ယံက လဲ့ယမင္းအား ခပ္တည္တည္ႏွင့္
လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ လဲ့ယမင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဆက္၀င္မလာဖို႔ ဆုေတာင္းေနသည္။
ဆရာမျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ခါးေအာက္တြင္ စားပြဲႏွင့္ကြယ္၍ ပုန္းေနမွန္း သိေနရာ ရင္ထဲတြင္လည္း
စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ လဲ့ယမင္းက မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး
စားပြဲ၍ တျခားဘက္တြင္ ရပ္ကာ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္သည္။
“နင္ ငါ့ကုိစကားမေျပာခ်င္လဲ ေန .. ငါ ေမးစရာတစ္ခု ရွိတယ္ .. နင္ ဆရာမကိုေတြ႔ေသးလား”
“ခု .. န .. ကေတာ့ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ဘာလုပ္ .. ”
ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟု ေမးမည္အျပဳ သူ႔ေဘာင္းဘီိဂြၾကားကုိ လာထိသည့္ လက္အစံုေၾကာင့္
စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္သည္။ ထိုလက္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အသာဆြဲ၍
ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ လဲ့ယမင္းကို အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေနမိေသာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက
အလိုလိုျပဴးသြားသည္။
“ငရဲ .. နင္ ငါ့ကို ဘာလို႔ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ေနတာလဲ .. ဆရာမအေၾကာင္းေမးတာ
ဘာထူးဆန္းေနလို႔လဲ .. ကဲပါ မထူးပါဘူး .. နင့္ကိုပဲ ေျပာလိုက္မယ္ .. မနက္ျဖန္ ငါကိစၥတစ္ခုရွိလို႔
အျပင္သြားစရာ ရွိတယ္ .. အဲဒါ မီးဖိုေခ်ာင္သန္႔ရွင္းေရးကို နင္ႀကီးၾကပ္ၿပီး လုပ္လိုက္”
ရဲေ၀ယံ အႀကီးႀကီး မေက်နပ္ျဖစ္သြားသည္။ ပံုမွန္ဆို ဒီအလုပ္က သူလုပ္ေနစရာမလိုပါ။
ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးရဲ႕ ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ လဲ့ယမင္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ။ အခုေတာ့ ဒီဟာမက
သက္သက္လူလည္က်ၿပီး သူ႔ကိုခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔!!”
စူစူပုပ္ပုပ္ႏွင့္ သူ႔အား မခိုင္းဖို႔ဆင္ေျခေပးမည္အျပဳ ေဘာင္းဘီထဲကေန အျပင္ေရာက္သြားသည့္ လီးအား
ဆရာမက ပါးစပ္ႏွင့္ဖမ္းငံုလိုက္ရာ ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာက မခ်ိမဆန္႔အသြင္ အလိုလိုေျပာင္းသည္။
ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာက ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။
သူမစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနသလို၊ ဒီေကာင္ေလးကို ထပ္၍လည္း ကလိကာစခ်င္ေနသည္။
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည့္ ထိပ္ဖူးကို ပါးကေလးမ်ားခြက္သည္အထိ အားႏွင့္စုပ္လိုက္ၿပီး
လွ်ာႏွင့္ထိပ္ဖူး၀ကို ထိုးဆြသည္။ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာ ရႈံ ႔မဲ့တက္သြားသည္။
“ဟေရာင္ ... ငရဲ .. မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. ဘာလဲ နင္က မေက်နပ္ဘူးလား”
“မ .. မေက်နပ္” (ဆရာမျဖစ္သူက လွ်ာႏွင့္ထိုးဆြေပးေနယံုမက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္အားျပဳၿပီး
ပါးစပ္ထဲ လီးကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနရာ ရဲေ၀ယံ လဲ့ယမင္းအား ဘာစကားမွ ပီပီျပင္ျပင္ေျပာလို႔မရေခ်)
“ေကာင္စုတ္ .. နင့္ဖာသာနင္ မေက်နပ္လဲ လဲေသလိုက္ .. ငါ့လာၿပီး အံႀကိတ္ျပမေနနဲ႔”
(လဲ့ယမင္းကေတာ့ ရဲေ၀ယံ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို မသိဘဲ သူမကို စိန္ေခၚသည္ဟုထင္က
အပီပြဲၾကမ္းေနသည္)
“အာ ... အင္း”
“အင္းေတြ အဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ... နင္မေက်နပ္ရင္ ငါနဲ႔ အခုရွင္းမယ္ ..” (လက္သီးဆုတ္တစ္ဖက္ကို
တျခားလက္ဖ၀ါးထံ ဖတ္ခနဲထိုးျပၿပီး လဲ့ယမင္းက တံု႔ျပန္သည္)
“ရ .. ရတယ္ ... ေတာ္ပီ ... မ .. မရွင္း .. ေတာ့ .. ဘူး”
“ဟြန္း ... ေၾကာက္ရင္ေၾကာက္တယ္၀န္ခံ ... ဘာမွ စကားေတြ ထစ္ျပေနစရာမလိုဘူး .. သြားၿပီ”
ေတာ္ပါေသး၏။ အတင္းအၾကမ္းကို အာေခါင္ထဲေရာက္မတတ္ ငံုထားၿပီး စုပ္ေပးေနသည့္အရွိန္ေၾကာင့္
ရဲေ၀ယံ သုတ္ေတြထိန္းမထားႏိုင္ဘဲ ပန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာ
ထြက္သြားၿပီမို႔ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး ဖီးလ္တက္ၿပီး ရံႈ ႔မဲ့သြားသည္ကို မျမင္လိုက္ပါ။ မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ကို
ေကာင္းေကာင္းထပ္ျပသနာ ရွာေနဦးမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ရဲေ၀ယံ သူ႔အား ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္
ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမအား ငံု႔ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႀကံဳး၀ါးေနေလသည္။
“ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ .. ေတြ႔မယ္ .. ဖင္လွန္ၿပီးေတာ့ကို ထပ္လိုးပစ္ဦးမယ္ .. ဟင္း ဟင္း”
******************
အတန္းၿပီးလွ်င္ ထိုင္ေနၾကထံုးစံအတိုင္း အလကၤာစံအိမ္တြင္ သူတို႔အားလံုး ၀ိုင္းစုမိၾကသည့္တိုင္
ဦးရဲသူစိတ္က စားေသာက္သည့္အထဲတြင္ ေရာက္မေနပါ။ အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေနမေကာင္းလို႔
အိမ္ေစာေစာျပန္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အားလံုးၾကားေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္
ေရာက္ေနသည္။ အလကၤာစံအိမ္ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖုန္းထဲ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္ေၾကာင့္လည္း
ေနရထိုင္ရပိုခက္ေနသည္။ မခက္ခံႏိုင္ယိုးလား။ မက္ေဆ့ခ်္ထဲတြင္ ေရးထားသည္က
ဟိုနာမည္ေက်ာ္မင္းသမီေလးရဲ ႔ဒိုင္ေလ။ ကိုႀကီးေနရာတြင္ ဆရာဆိုသည့္ နာမ္စားသာလြဲသည္။
ေတာက္ေတာက္ယိုေနတယ္ကေတာ့ လံုး၀ဆင္တူပင္။
"ဆရာ ေသာက္ေလ .. ဘာေတြ ေတြးၿပီးေငးေနတာလဲ"
"ေအာ္ ... အင္း .. ေသာက္မယ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး"
ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနသူ ေက်ာ္ထူးရဲ ႔အေျပာကို ေငးတိေၾကာင္ေတာင္ အမူအရာႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္ၿပီး
စားပြဲေပၚရွိ ဘီယာပုလင္းကို ေကာက္ကိုင္ကာမသည္။ ပုလင္းထက္၀က္က်ဳိးေအာင္ေလာက္
တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ၿပီးလို႔ စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္အခ်တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေနရာယူထားသူ ျမလြန္းခ်ဳိက
သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ဦးရဲသူ မလံုမလဲျဖစ္သြားၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိအား
တန္ျပန္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚက အၾကြပ္ေၾကာ္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းသည္။
"ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူဆီ ေပးလိုက္ၿပီဆို .. ဟုတ္လား"
"ျမလြန္းခ်ဳိ .. နင္က စျပန္ၿပီ .."
အားလံုးက သူ႔အား အားနာသလို ျမလြန္းခ်ဳိအား ၀ိုင္းဟန္႔ၾကေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ တပည့္ေတြကို
ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း သူ႕ရဲ ႔ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူျဖစ္သူ
ဦးေဇာ္ေမာင္အား ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေပးအပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ေနရင္း
သူ႔အား အံ့အားတႀကီးႏွင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ရဲ ႔အသြင္ကို အခုထက္ထိ
ျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္
ဦးေဇာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘဲ သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုပ္သည္။
ဒါက ဆရာ့ရဲ ႔ masterpiece ျဖစ္မွာ .. အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတာ့ က်ိန္းေသပဲဆိုသည့္ စကားကို
သူ႔နားထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။
"ဟုတ္တယ္ ေပးလိုက္ၿပီ ... ဘာဇာတ္လမ္းလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ .. စာအုပ္ထြက္မွသာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့"
၀ံ့ၾကြားသည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူအား ျမလြန္းခ်ဳိက မ်က္ေစာင္းလည္းထိုး၊ ႏွာေခါင္းလည္း
ရႈံ ႔ျပသည္။ ေသခ်ာသာၾကည့္လွ်င္ ထိုပံုစံက တျခားေသာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြင္
ရင္ထဲထိသြားႏိုင္သည့္ စတိုင္လ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးရဲသူ ရင္ထဲ မတိုးပါ။
သူ႔ရင္ထဲ အေတြးထဲတြင္ ရွိေနသည္က သူ႔အား Inspiration ေပးခဲ့သူ၊ သူ႔စာမူအား ဖတ္ရႈၿပီး
ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးခဲ့သူ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အသြင္သာ ရွိသည္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အလကၤာစံအိမ္နားက
တည္းခိုခန္းတြင္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ထားသူ ခ်စ္တပည့္မေလး ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ပကတိ
ကိုယ္လံုးေလး ...
တင္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ထပ္မံ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ဖုန္းစကရင္က ေလာ့ခ္ဘားကို
ေဘးတိုက္ဆြဲရင္း ဖြင့္လိုက္သည္။ စကရင္ေပၚတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ကိုယ္လံုးကို ဆယ္ဖီရိုက္ထားသည့္ ပံုေၾကာင့္ ရင္ေတြဒိန္းခနဲ ခုန္သည္။
မ်က္ႏွာမပါေပမယ့္ ဒါဘယ္သူ႔ကိုယ္လံုးလဲဆိုတာ ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔အျပင္
တမင္တကာ ၀တ္လာတာျဖစ္ရမည့္ အျဖဴေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္ Lingerie ၀တ္စံုက သူမကုိယ္ကို
ပို၍စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္
လည္ေခ်ာင္းထဲတက္လာသည့္ တံေတြးကို မ်ဳိခ်ရသည္။
"ဆရာ .. ဒီေန႔အလုပ္မ်ားေနတာလား .. ဘီယာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေသာက္ဘူး"
"ေအာ္ .. ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. အေရးႀကီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ေခါင္းထဲရွိေနတာေရာ ..
လူလည္းသိပ္ေနမေကာင္းတာနဲ႔.."
လင္းဟန္ရဲ ႔အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားကို အားျပဳၿပီး
၀ိုင္းကေနလစ္ဖို႔ႀကံသည္။ သူ႔အလာကို ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ
သိသည့္အတြက္ တစ္စကၠန္႔ေတာင္မွ ဒီေနရာတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနခ်င္ေတာ့။
"ဆရာ အရင္ျပန္လုိက္ဦးမယ္ကြာ .. ဒီေန႔ကားလဲ ယူမလာေတာ့ တက္စီနဲ႔ ျပန္ရမွာ .. မိုးခ်ဳပ္သြားရင္
လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး"
ျမလြန္းခ်ဳိအပါအ၀င္ တပည့္ေတြက ေနပါဦး၊ အျပန္သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဘာညာႏွင့္ တားေနေပမယ့္
ဦးရဲသူ အတင္းပင္ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အလကၤာစံအိမ္ၿခံ အေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား လိုက္လာမလားလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္မွ
အျပင္ထြက္လာသည္ကို မေတြ႔သည္တြင္ ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းအတြင္းဘက္ရွိ
တည္းခိုခန္းရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလာခဲ့သည္။
တစ္ခုေတာ့ ဦးရဲသူ သတိထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ အလကၤာစံအိမ္ရဲ ႔မ်က္ႏွာစာဘက္ရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြသည္
အျပင္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္ကို။ အျပင္လမ္းမက ၾကည့္ရင္သာ အထဲကို
မျမင္ရေသာ္လည္း၊ အထဲကေန အျပင္ဘက္ရွိ အေျခအေနကိုေတာ့ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔
အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ ႔ေနာက္ကြယ္တြင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ ႔၍သူ႔အား
လွမ္းၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း ဦးရဲသူ လံုးလံုးကို ထင္မထားခဲ့ပါ။
*****************
တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ေရာက္ခါနီးစဲစဲတြင္ ရုတ္တရက္ ထျမည္လာသည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို
ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူ ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။
"လာၿပီ .. လာၿပီဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"အာ ... ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ားဘယ္ကို လာေနတာလဲ .. က်ေနာ့္ စာအုပ္တိုက္ကိုလား"
ဖုန္းဆက္လာသည့္သူက ေရႊပိုးအိမ္မဟုတ္ဘဲ လမ္းျပစာေပတုိက္က ဦးေဇာ္ေမာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးရဲသူ
ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ဦးေဇာ္ေမာင္သည္ အလုပ္ကိစၥကလြဲလုိ႔ သူ႔ကို အေၾကာင္းမရွိ
အေၾကာင္းရွာၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္သူမဟုတ္။ စိတ္ထဲထင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။
"ကိုေဇာ္ေမာင္ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲဗ် .. ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာ"
"ဒီလိုဗ် .. ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ား ပိေတာက္ရိပ္စာေပတုိက္က ကိုခိုင္မာကို သိတယ္မွတ္လား .. က်ေနာ္နဲ႔
ညီအစ္ကိုလိုခင္တဲ့သူေလ"
"ဟုတ္ .. သိတယ္ .. ကိုခိုင္မာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကိုခိုင္မာကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .. ျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ဗ် .. ဒီလိုဗ်ာ .. မေန႔က က်ေနာ္ အားတာနဲ႔
ကိုခိုင္မာဆီ ေရာက္သြားတယ္ .. အဲဒီမွာ ကိုခိုင္မာက အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့ စာမူတစ္ခု သူရထားတယ္ ..
အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ အသစ္တစ္ေယာက္ေရးတာတဲ့ ... က်ေနာ့္ကို ဖတ္ၾကည့္မလားဆိုၿပီး ေမးေတာ့
က်ေနာ္လဲ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ .. အဲဒီမွာ ...."
"အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ကိုေဇာ္ေမာင္ .. တခါထဲသာ အျပတ္ေျပာဗ်ာ" (ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေတြ႔ဖို႔ကိစၥကို
စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ စကားရပ္သြားတာကို အလ်င္စလို ေထာက္ကာေမးမိသည္)
"ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. သူ႔ရဲ ႔ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးက ခင္ဗ်ားရဲ ႔ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သြားတူေနတယ္ .. အဓိက
ဇာတ္ေကာင္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဗ်ာ .. လွ်ဳိ ႔၀ွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ
လူသတ္လုပ္ႀကံဖို႔ဆိုၿပီး အဆိပ္သံုးတာလဲတူတယ္ .. အိုဗ်ာ .. အကုန္လံုးလိုလုိ တူေနတယ္ ..
ကြဲတာဆိုလို႔ အဓိကဇာတ္ေကာင္က မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ .. က်ေနာ္လဲ ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔
ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား တေယာက္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္း ျပလိုက္လား ..
ဒါမွမဟုတ္ ဒီဇာတ္လမ္းက တျခားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘဲ ရွဲဒိုးမ်ား သံုးထားတာလား .. ေဆာရီးဗ်ာ
ကိုရဲသူ .. က်ေနာ္ ေမးတာ လြန္သြားရင္ ..."
ဦးေဇာ္ေမာင္က ဖုန္းထဲကေန စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထပ္၍ ေျပာေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူ
ထိုစကားေတြကို မၾကားေတာ့ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပဲႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းႏွင့္ဆင္တူ
ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို တျခားေသာထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္အား အပ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ အေတြးကသာ
ႀကီးစိုးထားသည္။ ရင္ထဲတြင္ စိတ္တိုျခင္း၊ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ အလိုမက်ျခင္း စသည့္
ခံစားမႈေပါင္းစံုသည္ အလံုးႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ ေပါင္းစံုသည္။ ထိုအလံုးႀကီးက ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မရွိဘဲ
ႀကီးသထက္ႀကီးလာရာ ေျခလွမ္းေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဆိုသည့္
တည္းခိုခန္းဆီသို႔ အလွ်င္အျမန္ပင္ ဦးတည္သြားေတာ့သည္။
အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ တျခားသူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္
သဘက္ေတြဘာေတြေတာင္ ပတ္မေနေတာ့ဘဲ အတြင္းခံေလးႏွင့္ပင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
သူမထင္ထားသည္က ဒီလိုမ်ဳိးစတိုင္လ္ကို ဆရာသာျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး
အငမ္းမရနမ္းမည္ဆိုတာကို။
သို႔ေသာ္ ကမူးထူးရႈိးႏွင့္ အခန္းထဲ၀င္လာသည့္ ဆရာက သူမအားဖက္ရမ္းနမ္းရံႈ ႔သည္ဟူ၍ မရွိ။
လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းဆြဲၿပီး မို႔ရာႀကီးနားေခၚလာရာ ေရႊပိုးအိမ္မွာ
ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ပါလာရွာသည္။
"ဆရာ .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ .. သမီး လက္ကိုဆြဲတာလဲ တအားပဲ" (ကုတင္စြန္းနားအေရာက္
တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ကေလး ယိမ္းကာ မို႔ရာေပၚတြင္ ထုိင္က်သည္)
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ .. မင္း .. မင္း ငါ့မေျပာဘဲ စာအုပ္တိုက္တစ္ခုနဲ႔ သြားၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔
သေဘာတူထားတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟင္ .. ဆရာ ဘယ္လိုသိတာလဲ" (ေရႊပိုးအိမ္ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး မ်က္လံုေလး၀ိုင္းကာ ေမးမိသည္)
"ဘယ္လိုသိရမလဲ .. အဲဒီစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္က မင္းစာမူကို ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး လူတကာကို
လိုက္ျပေနတယ္"
"အယ္ .. ဟုတ္လား ... ဒါဆို ၀မ္း .. သာ"
"ဘာ !! .. ၀မ္းသာ ဟုတ္လား .. ေနပါဦး .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ေ၀ဖန္ထားတဲ့အတိုင္း
အကုန္ေလွ်ာက္ေရးရတာလဲ"
"ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ .. ဆရာအႀကံေပးတာ ေကာင္းေနတာပဲ" (ေရႊပိုးအိမ္ တကယ္ကို
နားမလည္ႏိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ေမးသည္)
"ေအး .. ေကာင္းတာ .. ေကာင္းတာမွ သိပ္ေကာင္း .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအႀကံေပးထားတာကို
ငါကလဲ ငါ့ဇာတ္လမ္းမွာ ျပန္သံုးထားတယ္ .. သိၿပီလား"
"ဘယ္လို ဘယ္လို !! .. ဆရာ ဘာေျပာတယ္ .. ဆရာ့ကို ျပတဲ့ သမီးဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းကို
ဆရာက .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သံုးထားတယ္"
"ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ့ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ပဲ .."
သူမစာမူအား ထုတ္ေ၀သူက ခ်ီးက်ဴးေနတယ္ဆိုသည့္ အေျပာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ျမဴးေနသူ ေရႊပိုးအိမ္၊
သူမ အေပ်ာ္က မိနစ္ပိုင္းမွ်ပင္ မခံလိုက္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးရဲသူ စိတ္တို၊စိတ္ရႈပ္ေနဟန္ ေပါက္ေနမွန္းလည္း
ဒက္ခနဲ သိလိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း သူမဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး အျပန္အလွန္
ကိုးကားေရးထားသည္ဆိုေသာ ဆရာျဖစ္သူအား မေက်နပ္ေတာ့။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္
အပင္ေလးပြင့္ဖူးလာဖို႔ လမ္းစ ျမင္ယံုေလးရွိေသး .. တျခားတစ္ေယာက္က ဒါသူ႔အပင္လို႔
လက္ညိဳးလာထိုးေနခ်ၿပီ။ ေရႊပိုးအိမ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီး ဦးရဲသူအား
ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။
"ဒါက ဆရာမဟုတ္တာဘဲ .. သမီးကို အႀကံေပးၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ သမီးဇာတ္လမ္းေပါ့ .. ဘာျဖစ္လို႔
သမီးဆီက ခိုးခ်ရတာလဲ"
"ဘာ !! ... ခိုးခ်တယ္ .. မင္းကမ်ား ေျပာရေသးတယ္ .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ဇာတ္လမ္းထဲက
အေၾကာင္းအရာေတြ ယူေရးရေသးတာလဲ"
"အို .. ဒါကေတာ့ ဆရာက ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ့ဇာတ္လမ္းကို ေပးဖတ္သလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဆရာပဲ
လက္ခ်ာမွာတုန္းက ဟိုတုန္းက ဂရိေတြေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဆီက ကူးခ်ေသးတာပဲဆို"
"မင္း .. ကြာ ... ေတာက္ !!"
ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲထိန္းထားရသည့္ ေဒါသက လက္ဖ်ားဆီသို႔
ေရာက္သည္။ ရုတ္တရက္ေျမာက္တက္သြားသည့္ လက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လံုးကေလး
၀ိုင္းစက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တဒဂၤအတြင္း ဦးရဲသူအား စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ သူမပါးတစ္ဖက္ကို
ေရွ႔တိုးေပးလိုက္သည္။
"ဆရာက ရိုက္မလို႔လားးး ... ရိုက္ေလ ... ဆရာ့လက္နဲ႔ သမီးပါးထိလိုက္တာနဲ႔ ဆရာနဲ႔သမီး အျပတ္ပဲ"
ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ သားျဖစ္သူႏွင့္ စကားမ်ားေနၾကထံုးစံအတိုင္း လက္ကိုရြယ္လိုက္မိေပမယ့္
ေရႊပိုးအိမ္အား ရိုက္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါ။ အခုေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အားအထင္လြဲသြားေခ်ၿပီ။
မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ရစ္၀ဲလာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားအား ေအာက္သို႔မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေရႊပိုးအိမ္
ဦးရဲသူအနားမွ ခြာကာ အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လုပ္ေနသမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္
ဦးရဲသူ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာမိ။ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ မို႔ရာနားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။
အ၀တ္ေတြျပန္၀တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အား တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
သူမရဲ ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနဟန္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ရင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္၍ အခန္းထဲမွ
ေျပးထြက္သြားသည္။
ဦးရဲသူ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္ကာ အခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။
အခန္း၀ကေန ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ဦးရဲသူ သတိ၀င္လာသည္။ လႏွင့္ခ်ီၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္
အခ်ိန္အေတာအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သူသည္ လြန္စြာမွ အတြဲညီလွသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား
အၿမဲေတြ႔ၾကလွ်င္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရကုန္ေရခမ္း ခ်စ္ပြဲႏႊဲၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ တကိုယ္လံုးတြင္
မနမ္းဘူးသည့္ေနရာရယ္လို႔ မရွိသလို၊ သူ႔တကိုယ္လံုးတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မထိဘူးေသာ
ေနရာရယ္လို႔လည္း မရွိပါ။ သူလိုသမွ် ေရႊပိုးအိမ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္
ဆႏၵျပည့္ေအာင္လည္း သူက အၿမဲ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။
ဆက္စ္ကိစၥတြင္ ထိုသုိ႔ အတြဲညီသလို၊ စာေရးသည့္ ကိစၥတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက
လက္တဲြညီလွသည္။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္ ေျပာတာ မမွားပါ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေယာက္စာကို
တစ္ေယာက္က ဖတ္ရႈအႀကံေပးေနမွေတာ့ အိုင္ဒီယာခ်င္းတူေနတာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္။ ဒါက
ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥသာ။ သူမဇာတ္လမ္းႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္း တူသြားတာႏွင့္တင္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္
လမ္းခြဲရမည္တဲ့လား။ ေရႊပိုးအိမ္လို မိန္းကေလးမ်ဳိး ဒီတစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ေရာ
ေတြ႔ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလား ..
ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြကို တံခါး၀ဆီသို႔ ေျဖညင္းစြာ လွမ္းမိသည္။ သံုးေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေသာအခါ
ေျဖးေျဖးျခင္း ေရြ ႔ေနသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အရွိန္ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့
တည္းခိုခန္းတေလွ်ာက္ ေျပးလႊားကာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေရႊပိုးအိမ္အား အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။
"ေရႊပိုးအိမ္ !!!!"
သူမနာမည္အား အက်ယ္ႀကီးေအာ္၍ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္လံုးေလး
ဆတ္ခနဲတုန္သြားသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔
သူမႏွလံုးသားတစ္ျခမ္းက တိုက္တြန္းေနေပမယ့္ က်န္သည့္တစ္ျခမ္းက ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ေျခအစံုသာ
ရပ္၍ ေနလိုက္သည္။ သူမေနာက္နားမွ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ေျခသံေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္...
"အုိ .. ဘာလုပ္ !!"
လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ အဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေငါက္လိုက္မည္အျပဳ
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေပၚ အားႏွင့္က်လာသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ရင္ေတြပြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားရသည္။
တင္းတင္းဖက္ထားသည့္ ဆရာရဲ ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူကိုယ္က
ကြာသြားျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က မကြာသလို၊ ႏႈတ္ခမ္ခ်င္း ထိကပ္ထားမႈက မကြာေလရာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း
ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ကို ေက်ာ္ကာ အလိုလို ေရွ႔တန္းေရာက္လာသည္။ ဦးရဲသူရဲ ႔
ပုခံုးမ်ားကို တြန္းေနသည့္လက္က ေက်ာျပင္ႀကီးအား အလိုလို သိုင္းဖက္မိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလည္း တံု႔ျပန္အနမ္းေတြ ေပးဆပ္လာသည္။
ဦးရဲသူ လက္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ အလိုလို
ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ တင္ပါးလံုးလံုးေလးေတြေပၚ ေရာက္သြားေသာအခါ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ
ဖ်စ္ညွစ္မိသည္။ မရိုးႏိုင္သည့္တင္းရင္းအိစီးေသာ အေတြ႔က ဦးရဲသူရဲ ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲ
စိမ့္၀င္၍လာသည္။
"ဆရာ !!! ... ဆရာ မွတ္လား"
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသည့္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းေတြရပ္တန္႔ကုန္သည္။ အသံလာရာသို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္
မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲ အရင္ပ်က္သည္။ ေခါင္းကိုပုကာ ဦးရဲသူရဲ ႔ကိုယ္ႏွင့္ သူမအား ကြယ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ အနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔ လူသိုက္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာ့
အခ်ိန္မရလိုက္ပါ။
"ဆရာ .. ရွင္းျပ .."
"ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူး ... ဆရာတို႔က ဒီလို က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနတာကိုး .. အ့ံေရာ .. အံ့ေရာ ..
အေရးႀကီးလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား .. လူသြားလမ္းႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ဳိးေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့"
စက္ေသနတ္ပစ္သလို တဒက္ဒက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ထြက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိပါးစပ္က စကားေတြကို
ဦးရဲသူတို႔ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အထင္ေသး ရႈံ ႔ခ်သည့္ အၾကည့္ႏွင့္
၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ တပည့္ေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ရဲရဲရင္မဆိုင္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား
လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲကာ ေခါင္းငံု႔၍ ေျပာသမွ် ခံေနရသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္
အားမရဟန္ႏွင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။
"ဒီတစ္ပတ္ထြက္မယ့္ ဂ်ာနယ္အတြက္ သတင္းလိုေနတာ အခုေတာ့ အေတာ္ပဲ ...
နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔တပည့္မဆိုလို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း"
"ျမလြန္းခ်ဳိ ... မင္း ... မင္းးးး"
ဦးရဲသူ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိအား ၾကည့္မိသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာကလည္း ေသြးဆုတ္ကာ
ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိ ဒီေလာက္အထိ လုပ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထား။ သူမမ်က္ႏွာအား
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျဖတ္ခနဲ ကာလိုက္မိသည္။ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္ ဦးရဲသူ၊
ေရႊပိုးအိမ္ လက္အား ျဖတ္ခနဲဆြဲ၍ တပည့္ေတြေရွ႔ေမွာက္မွ အားကုန္ထြက္ေျပးသည္။ ဆရာရဲ ႔အႀကံကို
နားလည္လိုက္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကလည္း တူယွဥ္တြဲကာ ေျပးသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိကမူ ဒီလိုေျပးလို႔ရမလားဟု
ႀကံဳး၀ါးကာ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္၍ လာေလသည္။
*************
အပိုင္း ( ၄ ) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္
ဇာတ္လမ္း - Directionless
အစတုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကို လူလည္က်ၿပီး သပ္သပ္ညွင္းေနသည္ဟု ဦးရဲသူ
ယူဆထားခဲ့မိသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ထင္လည္းထင္ခ်င္စရာပင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဦး။
တည္းခိုခန္းထဲေရာက္လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားေတြေတာင္ ခြ်တ္ၿပီးလို႔ ကိုယ္ေပၚတြင္
အတြင္းခံေလးရယ္လို႔ က်န္ေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲ စာေရးစကၠဴရြက္ေတြ ထိုးေပးၿပီး စာမူဖတ္ခိုင္းသည္တဲ့။
ၾကားၾကားလို႔မွ ေကာင္းေသးရဲ ႔လား။ ကိုယ္ေပၚတြင္ အနီရဲရဲ ဘရာေလးႏွင့္ အေရာင္တူအတြင္းခံေလးသာ
က်န္ေတာ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံမွ မ်က္လံုးက ဘယ္လိုမွ ခြာလို႔မရ။ သူ႔အား လွမ္းေပးလိုက္သည့္စာမူကို
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ယူလိုက္ၿပီး မနည္းပင္ အာရံုထည့္ကာ ဖတ္ေနရသည္။
စစဖတ္ခ်င္းတုန္းကေတာ့ ၿပီးခ်င္ေဇာႏွင့္ ျမန္ျမန္ဖတ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ ေက်ာင္းကလူေတြ
မသိေအာင္ အလကၤာစံအိမ္ထဲကေန ခိုးကာထြက္လာၾကရသည္မို႔ အခုေလာေလာဆယ္တြင္
ဦးရဲသူရဲ ႔ေခါင္းထဲတြင္ ဘာ၀တၳဳ၊ ဘာဇာတ္လမ္းမွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိမေန။ ငတ္ျပတ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည့္
အရသာေလးကို သြယ္လ်လွပသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ကိုယ္လံုးေလးေပၚက အျပည့္အ၀ယူဖို႔သာ
စိတ္ကူးထဲရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ ႔စာမူကို ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္
ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္၀င္စားကာ အနားတြင္ ပဆစ္တုပ္ေလးထိုင္ကာ ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေတာင္
အာရံုထဲမွ ေမ့သလို ျဖစ္သြားရွာသည္။
ေနာက္ဆံုးပိတ္ စာရြက္ကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ဦးရဲသူ ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း
တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္၀ိုင္းကို ခြ်တ္လိုက္သည္။ ဆရာျဖစ္တဲ့သူ စာဖတ္ေနစဥ္ ေဘးနားကေန
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္က မ၀ံ့မရဲေလသံေလးႏွင့္
လွမ္းကာေမးသည္။
"ဆရာ .. ဘယ္လိုျမင္လဲ ဟင္ .. မေကာင္ဘူးလား"
"ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. တခ်ဳိ႔ေနရာေတြက ေကာင္းတယ္ .. တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကေတာ့ မေကာင္းဘူး"
ေ၀ဖန္သူတစ္ေယာက္ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး
အလိုလိုညိဳက်သြားသည္။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးက ပို၍ေတာင္ ရွည္သြားသလားမသိ။ ဦးရဲသူက
ေရႊပိုးအိမ္အား မၾကည့္ဘဲ ဆက္လက္၍ ေျပာေနသည္။
"အားမနာတမ္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ .."
စကားမဆက္ဘဲ ရပ္သြားသည့္ ဦးရဲသူေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ခမ်ာ စက္ရွင္တရားသူႀကီးရဲ အမိန္႔ကို
ေစာင့္နားေထာင္ေနသည့္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရသည္။
"တကယ္ကို ေကာင္းတယ္ ကြာ ... အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဆရာေတာင္ မင္းေရးတာကို အားက်မိတယ္"
လက္မေထာင္ကာျပရင္း အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူစကားေၾကာင့္
ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး ငပုတ္ဖမ္းရာမွ လြတ္လာသည့္ ေငြစႏၵာလို ၀င္းလက္သည္။ ေရးခနဲ ထေအာ္ၿပီး
ဦးရဲသူရဲ ႔လည္တိုင္အား သိုင္းဖက္သည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ နမ္းသည္။
"ေန .. ဦး .. ဆရာက အဲ့လိုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သား .. ဒါေပမယ့္"
ထင္မွတ္မထားသည့္ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္အေတာ္တိုသြားသည္။ လည္တိုင္ကို
ဖက္တြယ္ထားသည့္လက္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး မၾကည္သလို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။
"အာ .. ဆရာေနာက္မေနနဲ႔ .. ဒါက ေနာက္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး .. သမီး ဒီဇာတ္လမ္းေၾကာင့္
စိတ္ပင္ပန္းေနတာ သိလား"
"စိတ္ပင္ပန္းတယ္ ဟုတ္လား .."
"ဟုတ္တယ္ .. ပင္ပန္းတယ္ .. ပင္ပန္းတယ္"(ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ခါဆက္တိုက္
ေျပာထည့္လိုက္သည္)
"ဒါဆို ဟိုကိုၾကည့္စမ္း"
ဦးရဲသူ ညႊန္ျပသည့္ ကုတင္ေျခရင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္မွ
တြန္းျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ဘာလုပ္တာလဲဟု လွမ္းေမးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးရဲသူ ကိုယ္ကေနာက္ကေန
ပိက်လာသည္။ ၀မ္းလ်ားေလးေမွာက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ေပၚတြင္ ဦးရဲသူရဲ ႔အ၀တ္မဲ့ကိုယ္က
ထပ္ေနသည္။ အတြင္းခံေအာက္မွ ထြားက်ဳိင္းသည့္အေကာင္ႀကီးသည္ သူမရဲ ႔တင္ပါးလံုးလံုးေလးေပၚ
ေထာက္ကာေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။
"အာ .. ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေဆြေႏြးေနတာ ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔" (ကိုယ္ကေလးကို
တြန္႔၍ ရုန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူက သူမလက္ေတြကို ခ်ဳပ္၍ ဖိထားရာ ရုန္းထြက္လို႔မရေခ်)
"တကယ္ေတာ့ မင္း ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖီလင္မပါသလိုပဲ ..
စာအျဖစ္ေရးေနတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ .. စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး .. မင္းရဲ ႔ဘ၀လိုပဲ
ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္ေနတယ္"
ဒီစကားက သူမရင္ထဲကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ၿငိမ္က်သည္။ ဦးရဲသူက ဒီအခ်က္ကို
အျပည့္အ၀အသံုးခ်ကာ သူမကိုယ္ေလးအား ေက်ာျပင္တေလွ်ာက္ တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေအာက္ဘက္သို႔
ဆင္းသြားသည္။ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ေက်ာ္၍ တင္ပါးလံုးလံုးေဖြးေဖြးနား အေရာက္တြင္ ပင္တီေလးအား
အရင္လိပ္ခ်သည္။ ၿပီးမွ ႏူးညံ့လွသည့္ တင္သားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို နမ္းရင္း
ဖင္ၾကားကေျမာင္းေလးအတုိင္း လွ်ာျပားကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။
"အာ့ ... ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. မရြံမရွာနဲ႔ ကြာ" (ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရွဴသံျမန္လာၿပီး ျငင္းဆန္သည့္အသံက
အားမပါေတာ့ေပ)
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အဲဒီအတိုင္း" (တင္ပါးလံုးလံုးေလး ႏွစ္ဖက္အား ခြ၍ ဖိထို္င္လိုက္ရင္း ဦးရဲသူေျပာသည္)
"ဆရာ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္"
"မလုပ္ဘူး .. ေဟာဒီမွာ သာသာေလး" (ဖင္ၾကားကေန ျပဴတစ္တစ္ ေပၚေနသည့္ အဖုတ္၀ေလးအား
လီးဒစ္ကိုေထာက္ရင္း ဖိသြင္းလိုက္သည္)
"အာ့ .. ဒါလား သာသာေလး ... အထဲမွာ ေအာင့္သြားတယ္"
"လွ်ာရွည္မေနနဲ႔ .. နားေထာင္ .. ဒီမွာ အႏွစ္ေတြေပးေတာ့မွာ"
"အာ့ .. ဘာ .. အာ့ .. အႏွစ္လဲ"
"ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ သံုးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ ႔ကာရိုက္တာကို အဆံုးစြန္ေရာက္ေအာင္
ေမာင္းေပးရတယ္ .. လံုး၀ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အထိပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္းဇာတ္လမ္းမွာ
ဇာတ္ေကာင္မေျပာနဲ႔ .. စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူဘာေရးခ်င္ေနလဲဆိုတာ မသဲကြဲဘူး ..
ဇာတ္လမ္းက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ .."
"ဆရာ ေနာက္မွ ေျပာေတာ့ .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ေပး .. အာ့" (ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္၀င္လာသည့္
အတန္ႀကီးေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္စိတ္ေတြ ဆူေ၀တက္လာသည္)
"တိတ္တိတ္ေန .. မင္း သိထားဖို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲက စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာမယ္ .. ဘုရားသခင္ က
Laodicea Churchမွာ ေျပာဖူးတယ္ .. မင္းတို႔ဟာ ေအးတာလည္းမဟုတ္၊ ပူတာလည္း မဟုတ္ဘဲ ..
ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနရင္ ပါးစပ္ထဲကေန ေထြးထုတ္ပစ္ရမွာပဲတဲ့ .. အဲဒီေတာ့ ဆရာ
ေျပာခ်င္တာက .. အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဆိုမွေတာ့ .. လူသတ္ဖို႔ေနရာမွာ အဆိပ္ကိုပဲ
သံုးရမွာေပါ့ .. ဒါမွ သဘာ၀က်မွာ ..ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ပတ္ခ်ာလည္ စဥ္းစားၿပီး ေ၀ခြဲမရ
ျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး .. သေဘာေပါက္လား ေရႊပိုးအိမ္"
"ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ... အာ့ .. အာ့" (ဦးရဲသူရဲ ႔ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည့္အတြက္ ေရႊပိုးအိမ္
အသက္ရွဳသံေတြ မွားလာသည္)
"ဘုရားသခင္က ဘာေျပာလဲ" (အားႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း pile driven လုပ္သလို လီးႀကီးကို ဖိဖိသြင္းသည္)
"ပူပူ .. ေအးေအး .. ထြက္ေအာင္ .. ထုတ္ .. ထုတ္ပစ္ရမယ့္တဲ့ .... အာ့ အာ့"
"ဟုတ္တယ္ ... အား ... ထြက္ .. ထြက္ၿပီ"
ေရႊပိုးအိမ္ တင္ပါးလံုးလံုးအိအိေတြနဲ႔ သူ႔ဆီးစပ္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္မိေအာင္ တရမ္းၾကမ္း ဖိေဆာင့္ရင္း
ဦးရဲသူ အေကာင္းႀကီးေကာင္းသြားသည္။ သူ႔လီးႀကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္
ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္းသားေတြသည္လည္း အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ အင္အားျပင္းသည့္
လႈိင္းတံပိုးႏွစ္ခု ေပါင္းဆံုသလို ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ႔အရည္မ်ားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အဖုတ္အတြင္း၌
ျပည့္လွ်ံကာ ရွိေနေလသည္။
*****************
စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ႔ အေပၚဆံုးထပ္ရွိ သီးသန္႔စားဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ရဲေ၀ယံတစ္ေယာက္
အလုပ္မ်ားေနသည္။ ေသသပ္က်နစြာ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ထမင္းလိပ္လံုးေလးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲတြင္
အသည္းပံုေပၚေအာင္ အစီအရီ ထည့္သည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေဒၚစိုးသူဇာက သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ စားပြဲခံုက်ယ္ေပၚ ေမးေထာက္ရင္း သူ႔အား ေငးၾကည့္ေနသည္။
တစ္ပတ္လွ်ဳိဆံထုံးေလး ထံုးထားသျဖင့္ ရွင္းသန္႔ေနေသာ ဆရာမရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ ၀င္းပေနၿပီး သူ႔ကို
ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေတြက ရႊန္းလဲ့ေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာၿပီး ဆရာမစားဖို႔
ျပင္ဆင္ေနသည့္ အလုပ္ကို ျမန္ျမန္လက္စသပ္သည္။
ရဲေ၀ယံႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ တီဗီြပရိုဂရမ္ ရိုက္ကူးရာဌာနတြင္ အမွတ္မထင္ အစြမ္းကုန္
ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဖြင့္ဟ မေျပာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳး
ရစ္တြယ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား ဖိုႏွင့္မ ျဖစ္သည့္အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
အခ်စ္ကိစၥတြင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းမႈက ျမန္ဆန္လွသည္။
ဆက္စ္ကိစၥသည္ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္မေနေတာ့။ ရဲေ၀ယံက စလွ်င္စ၊ မစလွ်င္ ေဒၚစိုးသူဇာက
အစျပဳသည္သာ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အခက္အခဲကား ဘယ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ၾကမလဲဆိုတာပင္။
ေဒၚစိုးသူဇာ အဆင့္ႏွင့္က ဟိုတယ္ေတြ ဘာေတြမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ခက္ခဲသည္မို႔၊ လတ္တေလာတြင္
အဆင္ေျပဆံုးအျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္သာ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ခဲ့ၾကသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္က စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ေဒၚစိုးသူဇာကို တင္၍ လိုးခဲ့ၿပီးသလို၊ ၀န္ထမ္းမ်ား ေရခ်ဳိးဖို႔
သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲတြင္လည္း လိုက္ကာႀကီးကို ဆြဲပိတ္ၿပီး အခ်စ္နလံထျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားက ပိပိရိရိ ရွိလွသျဖင့္ အခုထက္ထိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔အေနအထားကို
ဘယ္သူကမွ မရိပ္မိပါ။ တခါတရံတြင္ ေဘးနားတြင္ လူရွိေနလွ်င္ေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
မသိမသာႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဟိုႏိႈက္ဒီႏိႈက္လုပ္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ ပါပလစ္ (Public)တြင္
ဆက္စ္လုပ္ရသည္က ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြ႕အႀကံဳကို
ဖန္တီးေပးေနသည့္အျပင္၊ လူမ်ား မိသြားမလားဆိုသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ရွိေနရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ထိုအရသာတြင္ မက္ေမာစြာခံုမင္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရေပလိမ့္မည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဆရာမ .. စားလို႔ေကာင္းလား … အရသာက??”
ထမင္းလိပ္တစ္ခုကို တူႏွင့္ညွပ္ကာ ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္ အရသာခံကာ ၀ါးေနသည့္
ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက အေသအခ်ာ
၀ါးေနရင္းမွ သူ႔အား မ်က္လံုးအရင္ ျပဴးျပသည္။ ဘာသေဘာလဲဟု မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးၾကည့္ေနစဥ္
ဆရာမရဲ ႔လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး လက္မေလး ေထာင္ျပသည္။ ရဲေ၀ယံ ေဟးခနဲ ထေအာ္သည္။
ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား သေဘာက်သလို ၿပံဳးရယ္ကာ ၾကည့္ရင္း ထိုင္ရာမွထလာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ထမင္းစားပြဲနားတြင္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည္။
“အရမ္းေတာ္တာပဲ သားက .. ဆရာမက ထမင္းလိပ္ကို ဒီလိုလုပ္လို႔ရမယ္မွန္း စဥ္းကို မစဥ္းစားမိဘူး”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရယ္ .. က်ေနာ္က ဒီလုိနည္းကို စဥ္းစားမိတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္
ဒီရက္ပိုင္းမွ ေသခ်ာေတြးမိတာပါ”
“ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ??”
ရဲေ၀ယံ စကားကို နားမလည္စြာႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးသည္။ သူမကို ၾကည့္ေနသည့္ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာက
ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမစိတ္ထဲ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္သြားသည္။ အခုတေလာ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္
ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္ေနသလို ေဒၚစိုးသူဇာ ခံစားေနရရာ အလိုလို ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။
မ်က္ေစာင္းတစ္ခုကို ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ထိုးသည္။ ရဲေ၀ယံက ဆရာမပံုစံအား သေဘာက်သလို ၾကည့္ရင္း
ေခါင္းကုတ္ကာ သူ႔အိုင္ဒီယာရသည့္ အေတြးကို ရွင္းျပသည္။
“ထမင္းလိပ္ရဲ ႔အထဲမွာ က်ဴနာငါးအသားနီနီေလးကို ထည့္ထားတာ မဟုတ္လား ..
ဆရာမေသခ်ာၾကည့္ေလ .. ေဘးနားက အဖတ္ေလးႏွစ္ခုနဲ႔ အလယ္ေခါင္က နီနီရဲရဲေလးဆိုေတာ့ ..”
ရဲေ၀ယံက ဆက္ရွင္းမျပသျဖင့္ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ႔၍ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။
သူေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္း သိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမမ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလံုး ေဆးနီႏွင့္ျဖန္းသလို
ရဲတြတ္သြားသည္။
“အယ္ .. ေကာင္စုတ္ေလး .. ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ .. မင္းမို႔လို႔ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတယ္ .. မေကာင္းဘူး ..
မေကာင္းဘူး .. လူဆိုးေလး ..”
ရွက္ရမ္းရမ္းစြာ ေျပာမိသည့္အျပင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္
ရဲေ၀ယံ နဖူးကိုေခါက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကေလးလွည့္ၿပီး ခ်ာခနဲ သူ႔အနားမွ
ထြက္သြားမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေ၀ယံက လက္သြက္လွသည္။ နဖူးထိပ္ကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္
ပြတ္ေနေပမယ့္ က်န္သည့္လက္က ဆရာမအား လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကိုယ္ကေလး
တန္႔သြားၿပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သည္။ ရဲေ၀ယံက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္မို႔ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ
တင္းတင္းရင္းရင္း ကိုယ္လံုးေလး ေရာက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး တစ္ပတ္လွ်ဳိ
ဆံထံုးေလးေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ေနသည့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖိနမ္းသည္။
“အာ .. ေကာင္ေလး .. ဘာလုပ္တာလဲ??” (မ်က္ႏွာေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာသည္)
“ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဆရာမ သိသားနဲ႔ .. ဘာလဲ မေပးခ်င္ဘူးလား” (ဂ်ီက်သည္စတိုင္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရင္း
ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားသည္)
“ဟြန္းေနာ္ .. မင္းေလး .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”
“ဆိုးတဲ့ေကာင္ကို ေပ်ာ့သြားေအာင္ ဆံုးမရမွာ ဆရာမ အလုပ္မဟုတ္လား”
စကားအျဖစ္ ေဒၚစိုးသူဇာကို ျပန္ေထာက္လိုက္သလို၊ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ၾကား ေထာက္စျပဳေနသည့္
သူ႔အေကာင္ႀကီးေပၚသို႔လည္း သူမလက္ကို ဆြဲ၍ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမရဲ ႔လက္က
ခ်ည္သားေဘာင္းဘီပြေအာက္မွ မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို စမ္းမိသြားတြင္၊ ရဲေ၀ယံက
သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေရွ႔ဘက္ပိုင္းက ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို လွမ္းဆြဲသည္။
“ေကာင္ေလး .. အကၤ် ီေတြေၾကမယ္ေနာ္ .. တအား မလုပ္နဲ႔ဦး”
“အင္းပါ .. သိပါတယ္ .. လည္ပင္းေပါက္ကေနပဲ ႏႈိက္မယ္ .. ဆရာမႏို႕ႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ ေကာင္းလို႔”
“ဟြန္း .. မင္း ကိုင္ဖို႔ လည္ဟိုက္ဘေလာက္စ္ ၀တ္လာတာ က်ေနတာပါပဲ”
“အာ .. ဆရာမကလဲ .. က်ေနာ္ ကိုင္ဖို႔မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကိုင္ဖုိ႔လဲ .. ဒါဆို က်ေနာ့္ဟာလည္း မကိုင္နဲ႔”
“ေကာင္ဆိုးေလး .. ဒီလို ဂ်ီက်ရလား .. ဟြန္း”
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ထိုးလိုက္သည္တြင္ အကြက္ေခ်ာင္းေနသည့္ ရဲေ၀ယံ
ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ရဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖမ္း၍ငံုလိုက္သည္။ သင္းပ်ံ ႔သည့္ အနံ႔ႏွင့္အတူ ခ်ဳိျမသည့္
အနမ္းရဲ ႔အရသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါးစပ္ျခင္းမခြာမိ။
“ေတာ္ေတာ့ကြာ .. သား လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့”
ေသြးၾကြဖြယ္ အနမ္းရဲ ႔အရွိန္ႏွင့္အတူ လက္ထဲကိုင္မိထားသည့္ တုတ္ခိုင္မာေၾကာေသာ
လီးႀကီးရဲ ႔အေတြ႔ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာကပင္ ဖြင့္ဟကာ
ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ရဲေ၀ယံကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူရဲ ႔ကိုယ္ကေလးကို ဖက္ထားရင္း
စားပြဲဘက္သို႔ တြန္း၍ ေနရာေရႊ ႔လိုက္ရာ၊ ေဒၚစိုးသူဇာ စားပြဲစြန္းတြင္ လက္ေထာက္လ်က္သားျဖစ္သည္။
ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ခပ္ကားကား ခြဲေပးမိသည္။ ရဲေ၀ယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔စကပ္ကို မကာ
ခါးေပၚတင္သည္။
ဇာအနားသပ္ ကြပ္ထားေသာ ပင္တီပါးပါးေလးက ႀကီးမားသည့္ တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကို လံုၿခံဳစြာ
ဖုံးမထားႏိုင္ရွာ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းက ရဲေ၀ယံ စိ္တ္ထဲတြင္ ရိုးမသြား။ သူ႔စိတ္ကို
အၿမဲလႈပ္ရွားေအာင္ ဖမ္းစားေနၿမဲမို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပင္တီစထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ ဆြဲမရင္း
ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ျခမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ျပဴးထြက္လာသည့္
အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ အ၀ကိုေတ့၍ ေထာက္ကာ
ေကာ့သြင္းလိုက္သည္။
“အား … တအားပဲကြာ … အင္း … အင့္ .. လုပ္ … လုပ္”
အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ သူ႔လီးႀကီး အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနသည္ကို အရသာခံကာၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ
ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္သည္။ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး လုပ္ရသည္မို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနဖို႔ မႀကိဳးစား။
စတာလႊတ္ကတည္းက အရွိန္ကိုျမွင့္တင္ထားသည္မို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ႔တင္ပါးသားေတြက
လိႈင္းလံုးမ်ားလိုေတာင္ လႈပ္ခါေနသည္။
“ငရဲ .. ငရဲ .. နင္ ဘယ္မွာလဲ .. ဒီအေပၚက မီးဖိုခန္းထဲမွာလား”
အျပင္ဘက္စႀကၤ ံဆီမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ျဖစ္သြားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနသည္ကို လဲ့ယမင္းသိသြားရင္ ျပသနာအႀကီးႀကီးတတ္ႏိုင္သည္။
ကုန္းေပးထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဖယ္လိုက္သည္။ ျဗစ္ဆိုၿပီး ကြ်တ္ထြက္လာသည့္လီးကို ရဲေ၀ယံ
ေဘာင္းဘီထဲ အျမန္ထည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကေတာ့ ပုန္းဖို႔ေနရာရွာသည္။ အေရးထဲ ဒီမီးဖိုခန္းထဲတြင္
ပစၥည္းပစၥယက မ်ားမ်ားစားစား မရွိသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပုန္းႏိုင္မည့္ ေနရာရယ္လို႔ မရွိ။ အျပင္ဘက္မွ
ေျခသံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီးလာသည္။ ႀကံရာမရသည့္ အဆံုး ေဒၚစိုးသူဇာ ရဲေ၀ယံ
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို လွီးျဖတ္ေနသည့္ စားပြဲႀကီးေအာက္ ငံု႔ကာ၀င္လိုက္သည္။
“ငါ ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား .. ငရဲ .. နင္ နားပင္းေနလား”
ေဂၚဖီထုပ္တစ္လံုးကို လွီးေနသည္ဟန္ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာ ရဲေ၀ယံက လဲ့ယမင္းအား ခပ္တည္တည္ႏွင့္
လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ လဲ့ယမင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဆက္၀င္မလာဖို႔ ဆုေတာင္းေနသည္။
ဆရာမျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ခါးေအာက္တြင္ စားပြဲႏွင့္ကြယ္၍ ပုန္းေနမွန္း သိေနရာ ရင္ထဲတြင္လည္း
စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ရဲေ၀ယံ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ လဲ့ယမင္းက မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး
စားပြဲ၍ တျခားဘက္တြင္ ရပ္ကာ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္သည္။
“နင္ ငါ့ကုိစကားမေျပာခ်င္လဲ ေန .. ငါ ေမးစရာတစ္ခု ရွိတယ္ .. နင္ ဆရာမကိုေတြ႔ေသးလား”
“ခု .. န .. ကေတာ့ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္ .. ဘာလုပ္ .. ”
ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟု ေမးမည္အျပဳ သူ႔ေဘာင္းဘီိဂြၾကားကုိ လာထိသည့္ လက္အစံုေၾကာင့္
စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္သည္။ ထိုလက္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အသာဆြဲ၍
ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ လဲ့ယမင္းကို အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေနမိေသာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက
အလိုလိုျပဴးသြားသည္။
“ငရဲ .. နင္ ငါ့ကို ဘာလို႔ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ေနတာလဲ .. ဆရာမအေၾကာင္းေမးတာ
ဘာထူးဆန္းေနလို႔လဲ .. ကဲပါ မထူးပါဘူး .. နင့္ကိုပဲ ေျပာလိုက္မယ္ .. မနက္ျဖန္ ငါကိစၥတစ္ခုရွိလို႔
အျပင္သြားစရာ ရွိတယ္ .. အဲဒါ မီးဖိုေခ်ာင္သန္႔ရွင္းေရးကို နင္ႀကီးၾကပ္ၿပီး လုပ္လိုက္”
ရဲေ၀ယံ အႀကီးႀကီး မေက်နပ္ျဖစ္သြားသည္။ ပံုမွန္ဆို ဒီအလုပ္က သူလုပ္ေနစရာမလိုပါ။
ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးရဲ႕ ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ လဲ့ယမင္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ။ အခုေတာ့ ဒီဟာမက
သက္သက္လူလည္က်ၿပီး သူ႔ကိုခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔!!”
စူစူပုပ္ပုပ္ႏွင့္ သူ႔အား မခိုင္းဖို႔ဆင္ေျခေပးမည္အျပဳ ေဘာင္းဘီထဲကေန အျပင္ေရာက္သြားသည့္ လီးအား
ဆရာမက ပါးစပ္ႏွင့္ဖမ္းငံုလိုက္ရာ ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာက မခ်ိမဆန္႔အသြင္ အလိုလိုေျပာင္းသည္။
ရဲေ၀ယံမ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာက ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။
သူမစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနသလို၊ ဒီေကာင္ေလးကို ထပ္၍လည္း ကလိကာစခ်င္ေနသည္။
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည့္ ထိပ္ဖူးကို ပါးကေလးမ်ားခြက္သည္အထိ အားႏွင့္စုပ္လိုက္ၿပီး
လွ်ာႏွင့္ထိပ္ဖူး၀ကို ထိုးဆြသည္။ ရဲေ၀ယံ မ်က္ႏွာ ရႈံ ႔မဲ့တက္သြားသည္။
“ဟေရာင္ ... ငရဲ .. မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. ဘာလဲ နင္က မေက်နပ္ဘူးလား”
“မ .. မေက်နပ္” (ဆရာမျဖစ္သူက လွ်ာႏွင့္ထိုးဆြေပးေနယံုမက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္အားျပဳၿပီး
ပါးစပ္ထဲ လီးကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနရာ ရဲေ၀ယံ လဲ့ယမင္းအား ဘာစကားမွ ပီပီျပင္ျပင္ေျပာလို႔မရေခ်)
“ေကာင္စုတ္ .. နင့္ဖာသာနင္ မေက်နပ္လဲ လဲေသလိုက္ .. ငါ့လာၿပီး အံႀကိတ္ျပမေနနဲ႔”
(လဲ့ယမင္းကေတာ့ ရဲေ၀ယံ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို မသိဘဲ သူမကို စိန္ေခၚသည္ဟုထင္က
အပီပြဲၾကမ္းေနသည္)
“အာ ... အင္း”
“အင္းေတြ အဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ... နင္မေက်နပ္ရင္ ငါနဲ႔ အခုရွင္းမယ္ ..” (လက္သီးဆုတ္တစ္ဖက္ကို
တျခားလက္ဖ၀ါးထံ ဖတ္ခနဲထိုးျပၿပီး လဲ့ယမင္းက တံု႔ျပန္သည္)
“ရ .. ရတယ္ ... ေတာ္ပီ ... မ .. မရွင္း .. ေတာ့ .. ဘူး”
“ဟြန္း ... ေၾကာက္ရင္ေၾကာက္တယ္၀န္ခံ ... ဘာမွ စကားေတြ ထစ္ျပေနစရာမလိုဘူး .. သြားၿပီ”
ေတာ္ပါေသး၏။ အတင္းအၾကမ္းကို အာေခါင္ထဲေရာက္မတတ္ ငံုထားၿပီး စုပ္ေပးေနသည့္အရွိန္ေၾကာင့္
ရဲေ၀ယံ သုတ္ေတြထိန္းမထားႏိုင္ဘဲ ပန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာ
ထြက္သြားၿပီမို႔ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး ဖီးလ္တက္ၿပီး ရံႈ ႔မဲ့သြားသည္ကို မျမင္လိုက္ပါ။ မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ကို
ေကာင္းေကာင္းထပ္ျပသနာ ရွာေနဦးမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ရဲေ၀ယံ သူ႔အား ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္
ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမအား ငံု႔ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႀကံဳး၀ါးေနေလသည္။
“ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ .. ေတြ႔မယ္ .. ဖင္လွန္ၿပီးေတာ့ကို ထပ္လိုးပစ္ဦးမယ္ .. ဟင္း ဟင္း”
******************
အတန္းၿပီးလွ်င္ ထိုင္ေနၾကထံုးစံအတိုင္း အလကၤာစံအိမ္တြင္ သူတို႔အားလံုး ၀ိုင္းစုမိၾကသည့္တိုင္
ဦးရဲသူစိတ္က စားေသာက္သည့္အထဲတြင္ ေရာက္မေနပါ။ အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေနမေကာင္းလို႔
အိမ္ေစာေစာျပန္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အားလံုးၾကားေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္
ေရာက္ေနသည္။ အလကၤာစံအိမ္ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖုန္းထဲ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္ေၾကာင့္လည္း
ေနရထိုင္ရပိုခက္ေနသည္။ မခက္ခံႏိုင္ယိုးလား။ မက္ေဆ့ခ်္ထဲတြင္ ေရးထားသည္က
ဟိုနာမည္ေက်ာ္မင္းသမီေလးရဲ ႔ဒိုင္ေလ။ ကိုႀကီးေနရာတြင္ ဆရာဆိုသည့္ နာမ္စားသာလြဲသည္။
ေတာက္ေတာက္ယိုေနတယ္ကေတာ့ လံုး၀ဆင္တူပင္။
"ဆရာ ေသာက္ေလ .. ဘာေတြ ေတြးၿပီးေငးေနတာလဲ"
"ေအာ္ ... အင္း .. ေသာက္မယ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး"
ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနသူ ေက်ာ္ထူးရဲ ႔အေျပာကို ေငးတိေၾကာင္ေတာင္ အမူအရာႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္ၿပီး
စားပြဲေပၚရွိ ဘီယာပုလင္းကို ေကာက္ကိုင္ကာမသည္။ ပုလင္းထက္၀က္က်ဳိးေအာင္ေလာက္
တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ၿပီးလို႔ စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္အခ်တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေနရာယူထားသူ ျမလြန္းခ်ဳိက
သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ဦးရဲသူ မလံုမလဲျဖစ္သြားၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိအား
တန္ျပန္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚက အၾကြပ္ေၾကာ္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းသည္။
"ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူဆီ ေပးလိုက္ၿပီဆို .. ဟုတ္လား"
"ျမလြန္းခ်ဳိ .. နင္က စျပန္ၿပီ .."
အားလံုးက သူ႔အား အားနာသလို ျမလြန္းခ်ဳိအား ၀ိုင္းဟန္႔ၾကေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ တပည့္ေတြကို
ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း သူ႕ရဲ ႔ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေ၀သူျဖစ္သူ
ဦးေဇာ္ေမာင္အား ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေပးအပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ေနရင္း
သူ႔အား အံ့အားတႀကီးႏွင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ရဲ ႔အသြင္ကို အခုထက္ထိ
ျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္
ဦးေဇာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘဲ သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုပ္သည္။
ဒါက ဆရာ့ရဲ ႔ masterpiece ျဖစ္မွာ .. အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတာ့ က်ိန္းေသပဲဆိုသည့္ စကားကို
သူ႔နားထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။
"ဟုတ္တယ္ ေပးလိုက္ၿပီ ... ဘာဇာတ္လမ္းလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ .. စာအုပ္ထြက္မွသာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့"
၀ံ့ၾကြားသည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူအား ျမလြန္းခ်ဳိက မ်က္ေစာင္းလည္းထိုး၊ ႏွာေခါင္းလည္း
ရႈံ ႔ျပသည္။ ေသခ်ာသာၾကည့္လွ်င္ ထိုပံုစံက တျခားေသာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြင္
ရင္ထဲထိသြားႏိုင္သည့္ စတိုင္လ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးရဲသူ ရင္ထဲ မတိုးပါ။
သူ႔ရင္ထဲ အေတြးထဲတြင္ ရွိေနသည္က သူ႔အား Inspiration ေပးခဲ့သူ၊ သူ႔စာမူအား ဖတ္ရႈၿပီး
ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးခဲ့သူ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔အသြင္သာ ရွိသည္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အလကၤာစံအိမ္နားက
တည္းခိုခန္းတြင္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ထားသူ ခ်စ္တပည့္မေလး ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ပကတိ
ကိုယ္လံုးေလး ...
တင္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ထပ္မံ၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ဖုန္းစကရင္က ေလာ့ခ္ဘားကို
ေဘးတိုက္ဆြဲရင္း ဖြင့္လိုက္သည္။ စကရင္ေပၚတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ကိုယ္လံုးကို ဆယ္ဖီရိုက္ထားသည့္ ပံုေၾကာင့္ ရင္ေတြဒိန္းခနဲ ခုန္သည္။
မ်က္ႏွာမပါေပမယ့္ ဒါဘယ္သူ႔ကိုယ္လံုးလဲဆိုတာ ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔အျပင္
တမင္တကာ ၀တ္လာတာျဖစ္ရမည့္ အျဖဴေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္ Lingerie ၀တ္စံုက သူမကုိယ္ကို
ပို၍စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္
လည္ေခ်ာင္းထဲတက္လာသည့္ တံေတြးကို မ်ဳိခ်ရသည္။
"ဆရာ .. ဒီေန႔အလုပ္မ်ားေနတာလား .. ဘီယာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေသာက္ဘူး"
"ေအာ္ .. ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. အေရးႀကီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ေခါင္းထဲရွိေနတာေရာ ..
လူလည္းသိပ္ေနမေကာင္းတာနဲ႔.."
လင္းဟန္ရဲ ႔အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားကို အားျပဳၿပီး
၀ိုင္းကေနလစ္ဖို႔ႀကံသည္။ သူ႔အလာကို ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာ
သိသည့္အတြက္ တစ္စကၠန္႔ေတာင္မွ ဒီေနရာတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနခ်င္ေတာ့။
"ဆရာ အရင္ျပန္လုိက္ဦးမယ္ကြာ .. ဒီေန႔ကားလဲ ယူမလာေတာ့ တက္စီနဲ႔ ျပန္ရမွာ .. မိုးခ်ဳပ္သြားရင္
လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး"
ျမလြန္းခ်ဳိအပါအ၀င္ တပည့္ေတြက ေနပါဦး၊ အျပန္သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဘာညာႏွင့္ တားေနေပမယ့္
ဦးရဲသူ အတင္းပင္ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အလကၤာစံအိမ္ၿခံ အေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား လိုက္လာမလားလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္မွ
အျပင္ထြက္လာသည္ကို မေတြ႔သည္တြင္ ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းအတြင္းဘက္ရွိ
တည္းခိုခန္းရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလာခဲ့သည္။
တစ္ခုေတာ့ ဦးရဲသူ သတိထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ အလကၤာစံအိမ္ရဲ ႔မ်က္ႏွာစာဘက္ရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြသည္
အျပင္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္ကို။ အျပင္လမ္းမက ၾကည့္ရင္သာ အထဲကို
မျမင္ရေသာ္လည္း၊ အထဲကေန အျပင္ဘက္ရွိ အေျခအေနကိုေတာ့ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔
အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းျမင္ႏိုင္သည့္ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ ႔ေနာက္ကြယ္တြင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ ႔၍သူ႔အား
လွမ္းၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း ဦးရဲသူ လံုးလံုးကို ထင္မထားခဲ့ပါ။
*****************
တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ေရာက္ခါနီးစဲစဲတြင္ ရုတ္တရက္ ထျမည္လာသည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို
ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူ ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။
"လာၿပီ .. လာၿပီဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"အာ ... ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ားဘယ္ကို လာေနတာလဲ .. က်ေနာ့္ စာအုပ္တိုက္ကိုလား"
ဖုန္းဆက္လာသည့္သူက ေရႊပိုးအိမ္မဟုတ္ဘဲ လမ္းျပစာေပတုိက္က ဦးေဇာ္ေမာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးရဲသူ
ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ဦးေဇာ္ေမာင္သည္ အလုပ္ကိစၥကလြဲလုိ႔ သူ႔ကို အေၾကာင္းမရွိ
အေၾကာင္းရွာၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္သူမဟုတ္။ စိတ္ထဲထင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။
"ကိုေဇာ္ေမာင္ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲဗ် .. ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာ"
"ဒီလိုဗ် .. ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ား ပိေတာက္ရိပ္စာေပတုိက္က ကိုခိုင္မာကို သိတယ္မွတ္လား .. က်ေနာ္နဲ႔
ညီအစ္ကိုလိုခင္တဲ့သူေလ"
"ဟုတ္ .. သိတယ္ .. ကိုခိုင္မာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကိုခိုင္မာကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .. ျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ဗ် .. ဒီလိုဗ်ာ .. မေန႔က က်ေနာ္ အားတာနဲ႔
ကိုခိုင္မာဆီ ေရာက္သြားတယ္ .. အဲဒီမွာ ကိုခိုင္မာက အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့ စာမူတစ္ခု သူရထားတယ္ ..
အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ အသစ္တစ္ေယာက္ေရးတာတဲ့ ... က်ေနာ့္ကို ဖတ္ၾကည့္မလားဆိုၿပီး ေမးေတာ့
က်ေနာ္လဲ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ .. အဲဒီမွာ ...."
"အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ကိုေဇာ္ေမာင္ .. တခါထဲသာ အျပတ္ေျပာဗ်ာ" (ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေတြ႔ဖို႔ကိစၥကို
စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ စကားရပ္သြားတာကို အလ်င္စလို ေထာက္ကာေမးမိသည္)
"ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. သူ႔ရဲ ႔ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးက ခင္ဗ်ားရဲ ႔ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သြားတူေနတယ္ .. အဓိက
ဇာတ္ေကာင္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဗ်ာ .. လွ်ဳိ ႔၀ွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ
လူသတ္လုပ္ႀကံဖို႔ဆိုၿပီး အဆိပ္သံုးတာလဲတူတယ္ .. အိုဗ်ာ .. အကုန္လံုးလိုလုိ တူေနတယ္ ..
ကြဲတာဆိုလို႔ အဓိကဇာတ္ေကာင္က မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ .. က်ေနာ္လဲ ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔
ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား တေယာက္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္း ျပလိုက္လား ..
ဒါမွမဟုတ္ ဒီဇာတ္လမ္းက တျခားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘဲ ရွဲဒိုးမ်ား သံုးထားတာလား .. ေဆာရီးဗ်ာ
ကိုရဲသူ .. က်ေနာ္ ေမးတာ လြန္သြားရင္ ..."
ဦးေဇာ္ေမာင္က ဖုန္းထဲကေန စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထပ္၍ ေျပာေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူ
ထိုစကားေတြကို မၾကားေတာ့ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပဲႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းႏွင့္ဆင္တူ
ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို တျခားေသာထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္အား အပ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ အေတြးကသာ
ႀကီးစိုးထားသည္။ ရင္ထဲတြင္ စိတ္တိုျခင္း၊ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ အလိုမက်ျခင္း စသည့္
ခံစားမႈေပါင္းစံုသည္ အလံုးႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ ေပါင္းစံုသည္။ ထိုအလံုးႀကီးက ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မရွိဘဲ
ႀကီးသထက္ႀကီးလာရာ ေျခလွမ္းေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဆိုသည့္
တည္းခိုခန္းဆီသို႔ အလွ်င္အျမန္ပင္ ဦးတည္သြားေတာ့သည္။
အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ တျခားသူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္
သဘက္ေတြဘာေတြေတာင္ ပတ္မေနေတာ့ဘဲ အတြင္းခံေလးႏွင့္ပင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
သူမထင္ထားသည္က ဒီလိုမ်ဳိးစတိုင္လ္ကို ဆရာသာျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းေပြ႔ဖက္ၿပီး
အငမ္းမရနမ္းမည္ဆိုတာကို။
သို႔ေသာ္ ကမူးထူးရႈိးႏွင့္ အခန္းထဲ၀င္လာသည့္ ဆရာက သူမအားဖက္ရမ္းနမ္းရံႈ ႔သည္ဟူ၍ မရွိ။
လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းဆြဲၿပီး မို႔ရာႀကီးနားေခၚလာရာ ေရႊပိုးအိမ္မွာ
ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ပါလာရွာသည္။
"ဆရာ .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ .. သမီး လက္ကိုဆြဲတာလဲ တအားပဲ" (ကုတင္စြန္းနားအေရာက္
တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ကေလး ယိမ္းကာ မို႔ရာေပၚတြင္ ထုိင္က်သည္)
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ .. မင္း .. မင္း ငါ့မေျပာဘဲ စာအုပ္တိုက္တစ္ခုနဲ႔ သြားၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔
သေဘာတူထားတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟင္ .. ဆရာ ဘယ္လိုသိတာလဲ" (ေရႊပိုးအိမ္ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး မ်က္လံုေလး၀ိုင္းကာ ေမးမိသည္)
"ဘယ္လိုသိရမလဲ .. အဲဒီစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္က မင္းစာမူကို ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး လူတကာကို
လိုက္ျပေနတယ္"
"အယ္ .. ဟုတ္လား ... ဒါဆို ၀မ္း .. သာ"
"ဘာ !! .. ၀မ္းသာ ဟုတ္လား .. ေနပါဦး .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ေ၀ဖန္ထားတဲ့အတိုင္း
အကုန္ေလွ်ာက္ေရးရတာလဲ"
"ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ .. ဆရာအႀကံေပးတာ ေကာင္းေနတာပဲ" (ေရႊပိုးအိမ္ တကယ္ကို
နားမလည္ႏိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ေမးသည္)
"ေအး .. ေကာင္းတာ .. ေကာင္းတာမွ သိပ္ေကာင္း .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအႀကံေပးထားတာကို
ငါကလဲ ငါ့ဇာတ္လမ္းမွာ ျပန္သံုးထားတယ္ .. သိၿပီလား"
"ဘယ္လို ဘယ္လို !! .. ဆရာ ဘာေျပာတယ္ .. ဆရာ့ကို ျပတဲ့ သမီးဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းကို
ဆရာက .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သံုးထားတယ္"
"ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ့ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ပဲ .."
သူမစာမူအား ထုတ္ေ၀သူက ခ်ီးက်ဴးေနတယ္ဆိုသည့္ အေျပာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ျမဴးေနသူ ေရႊပိုးအိမ္၊
သူမ အေပ်ာ္က မိနစ္ပိုင္းမွ်ပင္ မခံလိုက္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးရဲသူ စိတ္တို၊စိတ္ရႈပ္ေနဟန္ ေပါက္ေနမွန္းလည္း
ဒက္ခနဲ သိလိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း သူမဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး အျပန္အလွန္
ကိုးကားေရးထားသည္ဆိုေသာ ဆရာျဖစ္သူအား မေက်နပ္ေတာ့။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္
အပင္ေလးပြင့္ဖူးလာဖို႔ လမ္းစ ျမင္ယံုေလးရွိေသး .. တျခားတစ္ေယာက္က ဒါသူ႔အပင္လို႔
လက္ညိဳးလာထိုးေနခ်ၿပီ။ ေရႊပိုးအိမ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီး ဦးရဲသူအား
ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။
"ဒါက ဆရာမဟုတ္တာဘဲ .. သမီးကို အႀကံေပးၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ သမီးဇာတ္လမ္းေပါ့ .. ဘာျဖစ္လို႔
သမီးဆီက ခိုးခ်ရတာလဲ"
"ဘာ !! ... ခိုးခ်တယ္ .. မင္းကမ်ား ေျပာရေသးတယ္ .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ဇာတ္လမ္းထဲက
အေၾကာင္းအရာေတြ ယူေရးရေသးတာလဲ"
"အို .. ဒါကေတာ့ ဆရာက ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ့ဇာတ္လမ္းကို ေပးဖတ္သလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဆရာပဲ
လက္ခ်ာမွာတုန္းက ဟိုတုန္းက ဂရိေတြေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဆီက ကူးခ်ေသးတာပဲဆို"
"မင္း .. ကြာ ... ေတာက္ !!"
ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲထိန္းထားရသည့္ ေဒါသက လက္ဖ်ားဆီသို႔
ေရာက္သည္။ ရုတ္တရက္ေျမာက္တက္သြားသည့္ လက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လံုးကေလး
၀ိုင္းစက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တဒဂၤအတြင္း ဦးရဲသူအား စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ သူမပါးတစ္ဖက္ကို
ေရွ႔တိုးေပးလိုက္သည္။
"ဆရာက ရိုက္မလို႔လားးး ... ရိုက္ေလ ... ဆရာ့လက္နဲ႔ သမီးပါးထိလိုက္တာနဲ႔ ဆရာနဲ႔သမီး အျပတ္ပဲ"
ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ သားျဖစ္သူႏွင့္ စကားမ်ားေနၾကထံုးစံအတိုင္း လက္ကိုရြယ္လိုက္မိေပမယ့္
ေရႊပိုးအိမ္အား ရိုက္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါ။ အခုေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အားအထင္လြဲသြားေခ်ၿပီ။
မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ရစ္၀ဲလာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားအား ေအာက္သို႔မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေရႊပိုးအိမ္
ဦးရဲသူအနားမွ ခြာကာ အ၀တ္အစားေတြ ျပန္၀တ္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လုပ္ေနသမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္
ဦးရဲသူ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာမိ။ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ မို႔ရာနားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။
အ၀တ္ေတြျပန္၀တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အား တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
သူမရဲ ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနဟန္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ရင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္၍ အခန္းထဲမွ
ေျပးထြက္သြားသည္။
ဦးရဲသူ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္ကာ အခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။
အခန္း၀ကေန ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ဦးရဲသူ သတိ၀င္လာသည္။ လႏွင့္ခ်ီၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္
အခ်ိန္အေတာအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သူသည္ လြန္စြာမွ အတြဲညီလွသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား
အၿမဲေတြ႔ၾကလွ်င္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရကုန္ေရခမ္း ခ်စ္ပြဲႏႊဲၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ တကိုယ္လံုးတြင္
မနမ္းဘူးသည့္ေနရာရယ္လို႔ မရွိသလို၊ သူ႔တကိုယ္လံုးတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မထိဘူးေသာ
ေနရာရယ္လို႔လည္း မရွိပါ။ သူလိုသမွ် ေရႊပိုးအိမ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္
ဆႏၵျပည့္ေအာင္လည္း သူက အၿမဲ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။
ဆက္စ္ကိစၥတြင္ ထိုသုိ႔ အတြဲညီသလို၊ စာေရးသည့္ ကိစၥတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက
လက္တဲြညီလွသည္။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္ ေျပာတာ မမွားပါ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေယာက္စာကို
တစ္ေယာက္က ဖတ္ရႈအႀကံေပးေနမွေတာ့ အိုင္ဒီယာခ်င္းတူေနတာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္။ ဒါက
ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥသာ။ သူမဇာတ္လမ္းႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္း တူသြားတာႏွင့္တင္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္
လမ္းခြဲရမည္တဲ့လား။ ေရႊပိုးအိမ္လို မိန္းကေလးမ်ဳိး ဒီတစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ေရာ
ေတြ႔ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလား ..
ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြကို တံခါး၀ဆီသို႔ ေျဖညင္းစြာ လွမ္းမိသည္။ သံုးေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေသာအခါ
ေျဖးေျဖးျခင္း ေရြ ႔ေနသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အရွိန္ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့
တည္းခိုခန္းတေလွ်ာက္ ေျပးလႊားကာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေရႊပိုးအိမ္အား အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။
"ေရႊပိုးအိမ္ !!!!"
သူမနာမည္အား အက်ယ္ႀကီးေအာ္၍ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္လံုးေလး
ဆတ္ခနဲတုန္သြားသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔
သူမႏွလံုးသားတစ္ျခမ္းက တိုက္တြန္းေနေပမယ့္ က်န္သည့္တစ္ျခမ္းက ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ေျခအစံုသာ
ရပ္၍ ေနလိုက္သည္။ သူမေနာက္နားမွ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ေျခသံေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္...
"အုိ .. ဘာလုပ္ !!"
လက္ေကာက္၀တ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ အဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေငါက္လိုက္မည္အျပဳ
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေပၚ အားႏွင့္က်လာသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ရင္ေတြပြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားရသည္။
တင္းတင္းဖက္ထားသည့္ ဆရာရဲ ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူကိုယ္က
ကြာသြားျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က မကြာသလို၊ ႏႈတ္ခမ္ခ်င္း ထိကပ္ထားမႈက မကြာေလရာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း
ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ကို ေက်ာ္ကာ အလိုလို ေရွ႔တန္းေရာက္လာသည္။ ဦးရဲသူရဲ ႔
ပုခံုးမ်ားကို တြန္းေနသည့္လက္က ေက်ာျပင္ႀကီးအား အလိုလို သိုင္းဖက္မိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလည္း တံု႔ျပန္အနမ္းေတြ ေပးဆပ္လာသည္။
ဦးရဲသူ လက္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ႔ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ အလိုလို
ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ တင္ပါးလံုးလံုးေလးေတြေပၚ ေရာက္သြားေသာအခါ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ
ဖ်စ္ညွစ္မိသည္။ မရိုးႏိုင္သည့္တင္းရင္းအိစီးေသာ အေတြ႔က ဦးရဲသူရဲ ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲ
စိမ့္၀င္၍လာသည္။
"ဆရာ !!! ... ဆရာ မွတ္လား"
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသည့္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းေတြရပ္တန္႔ကုန္သည္။ အသံလာရာသို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္
မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲ အရင္ပ်က္သည္။ ေခါင္းကိုပုကာ ဦးရဲသူရဲ ႔ကိုယ္ႏွင့္ သူမအား ကြယ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ အနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔ လူသိုက္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာ့
အခ်ိန္မရလိုက္ပါ။
"ဆရာ .. ရွင္းျပ .."
"ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူး ... ဆရာတို႔က ဒီလို က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနတာကိုး .. အ့ံေရာ .. အံ့ေရာ ..
အေရးႀကီးလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား .. လူသြားလမ္းႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ဳိးေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့"
စက္ေသနတ္ပစ္သလို တဒက္ဒက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ထြက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိပါးစပ္က စကားေတြကို
ဦးရဲသူတို႔ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အထင္ေသး ရႈံ ႔ခ်သည့္ အၾကည့္ႏွင့္
၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ တပည့္ေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ရဲရဲရင္မဆိုင္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား
လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲကာ ေခါင္းငံု႔၍ ေျပာသမွ် ခံေနရသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္
အားမရဟန္ႏွင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။
"ဒီတစ္ပတ္ထြက္မယ့္ ဂ်ာနယ္အတြက္ သတင္းလိုေနတာ အခုေတာ့ အေတာ္ပဲ ...
နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔တပည့္မဆိုလို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း"
"ျမလြန္းခ်ဳိ ... မင္း ... မင္းးးး"
ဦးရဲသူ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိအား ၾကည့္မိသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာကလည္း ေသြးဆုတ္ကာ
ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိ ဒီေလာက္အထိ လုပ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထား။ သူမမ်က္ႏွာအား
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျဖတ္ခနဲ ကာလိုက္မိသည္။ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္ ဦးရဲသူ၊
ေရႊပိုးအိမ္ လက္အား ျဖတ္ခနဲဆြဲ၍ တပည့္ေတြေရွ႔ေမွာက္မွ အားကုန္ထြက္ေျပးသည္။ ဆရာရဲ ႔အႀကံကို
နားလည္လိုက္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကလည္း တူယွဥ္တြဲကာ ေျပးသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိကမူ ဒီလိုေျပးလို႔ရမလားဟု
ႀကံဳး၀ါးကာ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္၍ လာေလသည္။
*************
အပိုင္း ( ၄ ) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္