Series 7(a)

" ဒိုင္လွ်ိ ဳ " အပိုင္း ( ၁ )

ဇာတ္လမ္း - Directionless

"ဆရာတို႔ရဲ ႔ ျမန္မာရသစာေပ အေရးအသားေတြဟာ ေခတ္စနစ္ကိုလိုက္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲ
လာခဲ့တယ္ ... ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဦးပုညက စၿပီး .. စစ္ႀကိဳေခတ္ကာလမွာ
ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း .. အဲဒီေနာက္ေတာ့ လူသိမ်ားလာၾကတဲ့ ပီမိုးနင္း၊ ေသာ္တာေဆြ၊
ေရႊဥေဒါင္း အစရွိသျဖင့္ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ .. ဒီေနာက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္ .. ခင္ႏွင္းယု၊ ေရႊကူေမႏွင္း အစရွိသျဖင့္ .. မစႏၵာတုိ႔ ..
မိုးမိုးအင္းလ်ားတို႔လည္း ပါ၀င္တာေပါ့ .. အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ယေန႔ေခတ္ေပၚ စာေရးဆရာေတြ ...
ဒါေပမယ့္ တပည့္တို႔ သိၾကတဲ့အတိုင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ တားျမစ္ပိတ္ပင္မႈေတြေၾကာင့္ စာေရးသူေတြဟာ
သူတို႔စိတ္ထဲရွိသလို ေရးခြင့္မရခဲ့ၾကဘူး ... အခုၾကမွသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေရးႏိုင္ၿပီလို႔ ယူဆရတဲ့
အေနအထားကို ေရာက္လာတာေပါ့"
ေလယူေလသိမ္းမွန္မွန္ အသံေအးေအးႏွင့္ ရွင္းျပေနတဲ့ ကထိက ျဖစ္သူ ဦးရဲသူ၏ စကားအား
ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အားလံုးက စိတ္ပါ၀င္စားစြာႏွင့္
နားေထာင္ေနၾကသည္။ ေလးစားသမႈႏွင့္ ဆရာဦးရဲသူဟု သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚၾကေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့
ဦးရဲသူသည္ အသက္အားျဖင့္ ႀကီးလြန္းလွသူေတာ့ မဟုတ္။ အေနာက္တိုင္းစကားတစ္ခုမွာ ဘ၀ဆိုတာ
အသက္ေလးဆယ္အရြယ္မွ စသည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ဦးရဲသူသည္ အခုမွ ဘ၀စသည့္ အရြယ္ပိုင္ရွင္သာ
ျဖစ္ပါသည္။
ဦးရဲသူသည္ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာမ်ားထဲတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး၊ ဦးရဲသူ ေနာက္ဆံုးေရးသားခဲ့ေသာ "အက်ဥ္းက်
ကေလာင္တံ" ဆိုေသာ ၀တၳဳစာအုပ္သည္ အမ်ဳိးသားစာေပဆု ရသည္အထိ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို
ခံခဲ့ရသည္။ စာေရးဟန္ သြက္လက္ကာဆြဲေဆာင္မႈရွိျခင္း၊ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေသာ
အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရးသားျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ဦးရဲသူ၏ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားသည္
လူႀကိဳက္မ်ားလွသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ၿပီဆိုတာႏွင့္တင္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း
ထိုစာအုပ္က စာအုပ္ဆိုင္မ်ား၏ စင္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့။ ဤမွ်ေလာက္ကို ဦးရဲသူ၏ ကေလာင္စြမ္းအားက
ထက္လွပါသည္။
သို႔ေသာ္ .. ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔အထိသာ မွန္ကန္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားစာေပဆု
ရရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဦးရဲသူ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္ဆိုလို႔ တစ္ပုဒ္မွ ဆက္လက္ထြက္ရွိလာျခင္း မရွိခဲ့။
စာစေရးကတည္းက ပ်မ္းမွ်တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းရွည္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးတတ္သူ ဦးရဲသူ ..
ဘာဇာတ္လမ္းမွ ထြက္မလာျခင္းအတြက္ ျမန္မာရသစာေပေလာကတြင္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္
ဂယက္ရိုက္ခဲ့ေသးသည္။ ဦးရဲသူႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားက ဘာေၾကာင့္ စာဆက္မေရးတာလဲဟု
တီးတိုးေမးခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကလည္း ဖုန္းႏွင့္တစ္မ်ဳိး၊ အင္တာနက္ေပၚက တစ္ဖံု
ေမးျမန္းၾကသည္။ ထိုအေမးမ်ားအတြက္ ဦးရဲသူ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေျဖမွာ (က်ေနာ္ ဖီးလ္မလားလို႔)
ဆိုတာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
****************
Theater ပံုစံတည္ေဆာက္ထားေသာ လက္ခ်ာခန္း၏ အလယ္ေလာက္ရွိ ေထာင့္စြန္ အျမင့္တစ္ေနရာတြင္
ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနပါသည္။
သြယ္ေျပာင္းညီညာလွေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ေဘာပင္အျပာေရာင္ တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားၿပီး၊
ထိုေဘာပင္အျပာေလးသည္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚတြင္ ဟိုမွဒီသို႔ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ႏွင့္
လည္ပတ္လ်က္ရွိသည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္က မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလး၏ ေအာက္ဖ်ားရွိ
ေမးေစ့ခြ်န္ခြ်န္ေလးကို ေထာက္ထားၿပီး၊ ၾကည္လင္လွသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ဆရာ ဦးရဲသူအား
ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
သို႔ေသာ္ သူမ၏ အျမင္အာရံုတြင္ စတိတ္စင္ေပၚတြင္ ဟိုမွဒီ သြားလာေနသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏
အသြင္မရွိသလို၊ အၾကားအာရံုတြင္လည္း သင္ၾကားပို႔ခ်ေနခ်က္မ်ား ရွိမေနပါ။ ေရႊပိုးအိမ္၏
အေတြးေတြသည္ ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စႏွင့္ လြင့္ပ်ံလ်က္ရွိသည္။ သူမအား ေသခ်ာစြာ
စူစိုက္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရီေ၀မန္မိႈင္းေနသည္ကို ေတြ ႈ ႔ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္မႈေၾကာင့္ ၀တ္ထားသည့္ ေဘာ္ဒီဖစ္စြပ္က်ယ္
အျဖဴေရာင္ေအာက္မွ ရင္သားေတြသည္ မို႔ေမာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ရမွာ ျဖစ္ေပသည္။
“ဟဲ့ .. မိပိုး .. ငါေျပာတာေရာ ၾကားရဲ ႔လား ??”
ပုခံုးခ်င္းအတုိက္ခံရမႈႏွင့္အတူ နားထဲေရာက္လာေသာ သိဂၤ ီ၏ စကားသံေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္
အေတြးပင္လယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာေနရာမွ ႏိုးထသြားသည္။ တူယွဥ္တြဲကာ ထိုင္ေနေသာ သိဂၤ ီအား
ဘာေျပာလိုက္တာလဲဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ေမးကိုဆတ္၍ ေမးလိုက္ရာ သိဂၤ ီက သူမတို႔ ေရွ႔က
တစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ျမလြန္းခ်ဳိအား ေမးေငါ့ကာ ျပသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ အလိုအေလ်ာက္
ျမလြန္းခ်ဳိကို ၾကည့္မိသြားသည္။
ျမလြန္းခ်ဳိကို ေရႊပိုးအိမ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သိဆို ျမလြန္းခ်ဳိသည္ သူမနည္းတူ
ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အင္း ... သူမနည္းတူလို႔ ေျပာလို႔ေတာ့
မရေတာ့ဘူး။ ျမလြန္းခ်ဳိက ဂ်ာနယ္လစ္ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး .. သူမကေတာ့ ..
“ဆရာ .. က်မ တစ္ခုေမးခ်င္လို႔!!”
ရုတ္တရက္ လက္ကေလး ေထာင္ကာေျမွာက္ျပရင္း အသံခ်ဳိခ်ဳိေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ
ျမလြန္းခ်ဳိအသံေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ျပန္႔လြင့္သြားခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ အေတြးေတြက ရပ္တန္႔သည္။
ခက္ေတာ့တာပဲ .. ေရႊပိုးအိမ္။ တစ္ခုခုဆို အေတြးက ဟိုေရာက္လိုက္၊ ဒီေရာက္လိုက္နဲ႔ .. ငါ စိတ္ေကာ
မွန္ေသးရဲ ႔လား ...။
ဆရာဦးရဲသူ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေလနဲ႔ကိုယ္ေမ်ာကာ ဇန္၀င္ရင္း ေျပာေနရာမွ အတန္းသူ
မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အေမးေၾကာင့္ စာသင္ေနမႈကို ခနရပ္လိုက္ရသည္။ လက္ကေလး
ေျမွာက္ျပထားသူက ဘယ္သူမွန္းသိလိုက္သျဖင့္ အလိုလိုရပ္သြားသည္ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ရပါသည္။
ယေန႔နာမည္ႀကီး 24 Hours ဂ်ာနယ္တြင္ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးေနေသာ ျမလြန္းခ်ဳိဆိုသည့္
တစ္ေယာက္၊ ေဆာင္းပါး၏ ေဘးတြင္ ကေလာင္ရွင္ရဲ ႔ဓါတ္ပံုကို ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္က
ထိုဂ်ာနယ္၏ စတိုင္လ္တစ္မ်ဳိး။ ထိုစတုိင္လ္ေၾကာင့္ နာမည္ပို၍ ေက်ာ္ၾကားခြင့္ရလာသူကား ျမလြန္းခ်ဳိ ... ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမလြန္းခ်ဳိသည္ အေတာ္ကိုေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနလို႔ပင္ ..။
“ေျပာ .. ျမလြန္းခ်ဳိ .. ဘာေမးစရာ ရွိလို႔လဲ”
တစ္စကၠန္႔ .. ႏွစ္စကၠန္႔ .. သံုးစကၠန္႔ေလာက္ ၾကာလို႔ အားလံုး၏ အၾကည့္က သူမဆီသို႔ စုစည္းကာ
ေရာက္ေနၿပီဆိုမွ ျမလြန္းခ်ဳိသည္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေမးလိုက္ေလသည္။
“ဆရာရဲ ႔ေနာက္စာအုပ္က ဘယ္ေတာ့ထြက္မွာလဲ”
ဟာခနဲ .. ဟင္ခနဲ အသံမ်ား စာသင္ခန္းထဲတြင္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြား၏။ ဆရာဦးရဲသူပင္ ဒီေမးခြန္းကို
ေမးလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ အငိုက္မိသလို ျဖစ္သြားရွာသည္။ ေျခေထာက္ေတြက မသိမသာ
ယိမ္းယိုင္သြားသျဖင့္ အနားရွိ လက္ခ်ာေပးသည့္ေနရာတြင္ သံုးသည့္ ေဟာေျပာစင္ရဲ ႔ေဘာင္အား
လွမ္းကိုင္လိုက္ရသည္။
မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏ အျဖစ္ကို ရိပ္မိသြားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမလြန္းခ်ဳိအား
လွမ္း၍ စကၠဴကိုလံုး၍ ေပါက္သူေပါက္၊ လက္သီးဆုပ္ေထာင္ျပသူက ေထာင္ျပႏွင့္ ၀ိုင္းတားၾကသည္။
ျမလြန္းခ်ဳိကေတာ့ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ေလးမွ မပ်က္။ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ထပ္၍ေတာင္
ေျပာလိုက္ေသးသည္။
“ဆရာေနာက္ေရးမယ့္ ဇာတ္လမ္းမွာ သမီးကို ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ထားၿပီး ေရးေပးပါလား”
“၀ါးးး ...”
“ဟား .. ဟား”
“ေရာ ...”
အတန္းသူ၊ အတန္းသားမ်ား၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံမ်ားက ျမလြန္းခ်ဳိဆီ ဦးတည္ကာ
ေရာက္ရွိသြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိကေတာ့ တကယ္ကို ဂ်ာနယ္လစ္ပီသလွသည္။ သူမကို
ေနာက္ေျပာင္ေနသူမ်ားအား တစ္ခ်က္ကေလးမွ အာရံုမစိုက္ဘဲ ဆရာဦးရဲသူထံသို႔ စိုက္ၾကည့္ကာ
ေျပာခ်င္တာေတြကို ကရားေရလႊြတ္သလို တတြတ္တြတ္ႏွင့္ ေျပာေနသည္။
“သမီးေလ .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ပါခ်င္တာ ဆရာရဲ ႔ငါးအုပ္ေျမာက္၀တၳဳကတည္းကပဲ ..
အက်ဥ္းက် ကေလာင္တံ မွာလည္း ပါမလားလို႔ အေျပးအလႊား စာအုပ္ဆိုင္မွာ သြား၀ယ္ခဲ့ရတာ ..
မပါေတာ့ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတာပဲ သိလား ..”
“ျမလြန္းခ်ဳိ .. နင္ မရွက္ဘူးလား”
“ေတာ္ေတာ့ဟ .. ဆရာ့အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္”
“နင္ဟာေလ”
အတန္းသားမ်ားသာမက၊ ျမလြန္းခ်ဳိအနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ
လင္းဟန္ကပါ ၀င္တားေတာ့မွ ျမလြန္းခ်ဳိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး
ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနမႈ ရပ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိဆီမွ အသံတိတ္သြားမွပဲ ဆရာဦးရဲသူလည္း
စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး အသက္ကို ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ရွဴလိုက္ရသည္။
“ဒီ မိန္းမဟာ တကယ္ကို အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ မိန္းမပဲ .. ေနာ္ .. မိပိုး”
သိဂၤ ီက သူမထံုးစံအတိုင္း ပုခံုးခ်င္းတိုက္၍ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္ ျမလြန္းခ်ဳိႏွင့္
ပတ္သက္၍ မွတ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါ။ ျမလြန္းခ်ဳိႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမ တစ္ခုတည္းသာ
ေျပာႏိုင္ပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ ျမလြန္းခ်ဳိသည္ ပြင့္လင္းရဲတင္းသေလာက္ ဆက္ဆီက်စြာလွပေသာ
မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ဆိုသည့္အခ်က္သာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတန္းထဲရွိ
ေယာက်္ားေလးမ်ား အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူမထံမွာ ရွိမေနလွ်င္၊ ျမလြန္းခ်ဳိထံမွာ
ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္။
တကယ္ေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္ဆိုေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးသည္လဲ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈေလးသာ ပံ့ပိုးလိုက္လွ်င္
နာမည္ေက်ာ္မင္းသမီးမ်ားထက္ပင္ ပို၍ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ကို
ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ .. ေရႊပိုးအိမ္ .. ငါ ရုပ္ရွင္ မင္းသမီးလုပ္ရင္ ေကာင္းမလား ….။
မ်က္လံုးမ်ားက တစ္ေနရာထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္
သိဂၤ ီမ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဳ ႔ကာ ႏွာေခါင္းရႈံ ႔မိသည္။ ဒီဟာမနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ .. အခ်ိန္တိုင္း
Daydreaming ျဖစ္ေနတယ္ .. ဟင္း .. မိပိုး .. မိပိုး .. နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရတာ အတင္းေတာင္ ေျပာလို႔
မရပါလား ဟယ္ ...။
**************
အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေပါက္ေသာ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခု၏ အတြင္းဘက္ရွိ
အလကၤာစံအိမ္ဆိုေသာ စားေသာက္ဆိုင္ကေလးသည္ ဆရာဦးရဲသူတို႔အတြက္ အၿမဲတမ္း
ဓါတ္စာက်ေနၾက ေနရာေလးျဖစ္ပါ၏။ သူသင္ျပေပးရေသာ ရသစာေပက႑ စာသင္ခ်ိန္သည္ အၿမဲတမ္း
ညေနပိုင္းလိုလို ျဖစ္ေနရာ၊ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူတို႔ေတြ အားလံုး ဤေနရာေလးအား ေရာက္လာေလ့
ရွိၾကသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္းဆိုၿပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ စာသင္သူ၊ စာသင္သားရယ္လို႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။
အားလံုးေပါင္းမွ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုးသည္
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ အတန္းၿပီးလို႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔မည္ဆိုေသာအခါလည္း
ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကပါသည္။
“ခ်ကြ .. ခ်ီးယား”
ဘီယာအျပည့္ထည့္ထားေသာ ဖန္ခြက္ေတြအားလံုး ေလထဲသို႔ ေျမွာက္သြားၿပီး နီးစပ္ရာ ခြက္ေတြ
တိုက္မိၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ စားပြဲ၏ ထိပ္ဆံုးတြင္ ထုိင္ေနေသာ ဆရာဦးရဲသူ၏ ခြက္လည္း
အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ခြက္အခ်င္းခ်င္း ထိၿပီးေနာက္ လက္ျပန္ရုတ္လိုက္ၿပီး၊ လက္ထဲပါလာသည့္ ခြက္ကို
တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေသာ ေျမပဲေလွာ္ေစ့ ေလးငါးေစ့ကို
ေကာက္ယူၿပီး ၀ါးေနလိုက္သည္။
“အဲဒီ ဒါရိုက္တာက တကယ္ ရိုက္တတ္တယ္ .. မူရင္းဇာတ္လမ္းကို မပ်က္စီးရေစဘဲ
အလြမ္းအေဆြးေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးၿပီး ရိုက္သြားတာ လံုး၀ၾကည့္ေကာင္းတယ္” (ဆရာဦးရဲသူ၏
ညာဘက္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ဦး၏ စကား)
“ငါက တစ္ေန႔က ဒစ္စေကာင့္ခ်တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ၿပီးၿပီ .. မစြံပါဘူးဟယ္ .. ေရာင္းမကုန္တဲ့ဟာေတြ
ခ်ထားတာပါ”(ျမလြန္းခ်ဳိက ဆရာဦးရဲသူ၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ကပ္လ်က္ထိုင္ေနေသာ လင္းဟန္အား
လွမ္းေျပာသည့္စကား)
ကိုယ့္လူႏွင့္ကိုယ္တြဲၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာေနၾကသည့္ စကား၀ိုင္းေၾကာင့္ ဆရာဦးရဲသူ
ဖန္ခြက္ထဲက ဘီယာကိုသာ ကုန္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္ေနလိုက္သည္။ ဘီယာခြက္ကို ေမာ့ေနရင္းမွ
သူ႔ပတ္ပတ္လည္တြင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကေသာ တပည့္မ်ားအား တစ္ဦးခ်င္းစီ ဘာရယ္မဟုတ္
လိုက္ၾကည့္မိရာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက စားပြဲအစြန္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထံသို႔ အေရာက္တြင္
တန္႔သြားသည္။
ေရႊပိုးအိမ္သည္ ဘီယာတစ္ခြက္ကို ကုန္ေအာင္ မနည္းေသာက္ေနရင္းမွ ဆက္လက္ေသာက္ခ်င္စိတ္
မရွိလာသျဖင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေငးေနမိသည္။ သိဂၤ ီကလည္း စာသင္ခန္းထဲတြင္ သူမအား စကားေျပာဖို႔
ေခ်ာင္းေနသေလာက္ အခုက်ေတာ့ ဒါကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘဲ ေဖ့ဘုတ္တြင္ status update လုပ္ဖို႔သာ
ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ဟိုေငးဒီေငး ၾကည့္ေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူမအား
လူတစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ဟု သတိထားမိသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားကို ပင့္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူမအား ေငးၾကည့္ေနသူက ဆရာဦးရဲသူ။ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္၀ိုင္းေနာက္မွ
ဆရာဦးရဲသူေတြရဲ ႔မ်က္လံုးေတြက စူးရဲေနသလို ခံစားရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ထဲ
ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လႊာေလး အလိုလိုခ်မိသြားသည္။ ရင္ထဲ ရုတ္ခ်ည္း
ဖိုလိႈက္တက္လာမႈေၾကာင့္ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားသည့္ ဘီယာခြက္ကိုေတာင္
ေမာ့ေသာက္မိသည္။
စကားေျပာေဖာ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိဘဲ ဟိုလူနဲ႔တစ္ခြန္းစ၊ ဒီလူနဲ႔တစ္ခြန္းစသာ ေျပာေနရလို႔၊ ဦးရဲသူ
ဘီယာကိုသာ လွိမ့္ေသာက္ျဖစ္သည္။ ၾကာေတာ့ ဘီယာအဆက္မျပတ္ေသာက္ျခင္း၏ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္
ဆီးသြားခ်င္လာသည္။ ေနရာမွ အသာထၿပီး ဆိုင္ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ၀င္လာသည္။ သူတို႔ ထိုင္ေနၾက
အလကၤာစံအိမ္ဆိုေသာ စားေသာက္ဆိုင္သည္ ဆိုင္ႀကီးရယ္လို႔ မဟုတ္။ ရိုးရိုးႏွစ္ထပ္တုိက္အိမ္ကို
ေအာက္ထပ္မွာ ဆုိင္ျပန္ဖြင့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သန္႔စင္ခန္းဟု သတ္မွတ္ထားေသာ
ေရအိမ္က မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ ေယာက်္ားမိန္းမဟူ၍ ခြဲထားသည္လည္း မရွိ။ အားသည့္ေနရာ
၀င္လိုက္ယံုသာ။
ေတာ္ေသးသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ လူသိပ္မမ်ားဘဲ သူတို႔အဖြဲ႔သာ ရွိသျဖင့္ အနီးဆံုး ေရအိမ္က
လူလြတ္ေနသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ား အေပါ့သြားဖို႔အတြက္ သီးသန္႔လုပ္ေပးထားေသာ
အိမ္အျပင္ဘက္က သန္႔စင္ခန္းေနရာကို မသြားေတာ့ဘဲ ဒီထဲပဲ ၀င္လိုက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ
ကိစၥ၀ိစၥေျဖရွင္းလိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ရန္ ေရအိမ္တံခါးခ်က္ကို ျဖဳတ္သည္။ တံခါးကို အျပင္ဘက္သို႔
တြန္းမဖြင့္ရခင္မွာပဲ အျပင္ဘက္မွ ဆြဲဖြင့္တာ ခံလိုက္ရသည္။ စိတ္တိုတိုႏွင့္ တစ္ခုခု
ေအာ္ကာေျပာေတာ့မည္ အျပဳ .. အျပင္ဘက္တြင္ ေတြ႔လိုက္ရသည့္လူေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပဴးကာ
စကားလံုးေတြက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေလသည္။
"ျမလြန္းခ်ဳိ!!!"
ဦးရဲသူ အံ့အားသင့္ေနတာမွ မဆံုးေသး၊ ျမလြန္းခ်ဳိက သူ႔ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရအိမ္ထဲ
ျပန္ေရာက္လာသည္။ (ဘာျဖစ္ေနတာလဲ)လို႔ ေမးရန္ျပဳစဥ္မွာပင္ ျမလြန္းခ်ဳိက အထဲသို႔ ၀င္လိုက္ၿပီး
ေရအိ္မ္တံခါးခ်က္ကို ေနာက္ျပန္ထုိးကာ ပိတ္လိုက္သည္။
"မင္း .. မင္း!!"
မ်က္လံုးႀကီးအျပဴးသား ျဖစ္ေနရွာသူ ဦးရဲသူ ဘာစကားမွ ထပ္မံ၍ ေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ။ ႏြဲ႔တြဲ႔တြဲ႔ၿပံဳးရင္း
ေရွ႔တိုးလာသူ ျမလြန္းခ်ဳိက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြအား စုပ္ကာနမ္းသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လည္း သူ႔ေက်ာျပင္ႀကီးအား သိုင္း၍ ဖက္လိုက္ရာ၊ ဘုမသိဘမသိ အနမ္းခံလိုက္ရရွာသူ
ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ သူမကိုယ္လံုးေလးအား တန္ျပန္ဖက္မိသြားသည္။ ေသာက္ထားသည့္
ဘီယာအရွိန္ႏွင့္ စိတ္ကေထြသလို ျဖစ္ေနခိုက္၊ မိန္းမေခ်ာတစ္ဦးက တင္းတင္းဖက္ကာ နမ္းျခင္းကို
ခံေနရရာ မိမိကိုယ္မိမိ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ ျမလြန္းခ်ဳိအား တံု႔ျပန္နမ္းမိသည္။
ပူေႏြးေသာ အနမ္းတို႔၏ အရွိန္ႏွင့္ အေတြ႔ေနာက္သို႔ ပါကာ နစ္ေမ်ာမိေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ ဦးရဲသူ
သတိ၀င္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ပူးကပ္ေနမႈကို လြတ္ေအာင္ ဖယ္ခြာလိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက
သူ႔မ်က္ႏွာအား ရီေ၀စြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာေလး ေမာ္၍ေျပာသည္။
"သမီး .. ဆရာ့ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ အတန္းထဲမွာ လုပ္မိသလား ဟင္?? " (မ်က္ေတာင္ေလး
တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း ျမလြန္းခ်ဳိ ေမးသည္)
"ေဆာရီးေနာ္ .. ဆရာ .. သမီး မွားသြားတာ ရွိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္" (ကႏြဲ႔ကလ်ေျပာရင္း
သူမမ်က္ႏွာေလးအား ဦးရဲသူ ရင္ခြင္ထဲ အပ္လိုက္သည္)
"အာ ... မဟုတ္ဘူး .. အဲဒါက အခုအခ်ိန္မွာ အေရးမႀကီးဘူး"
ရင္ခြင္ထဲရွိ သူမကို တြန္းထုတ္လိုက္ေပမယ့္ ျမလြန္းခ်ဳိက အတင္းဖက္ထားသျဖင့္ လူခ်င္းကြာမသြား။
ဆရာဦးရဲသူတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ေခြ်းျပန္လာသည္။
ျမလြန္းခ်ဳိ အေၾကာင္း ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိသည္ ပြင့္လင္းရဲတင္းၿပီး
ဆက္စ္ကိစၥတြင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြကို လိုက္နာတတ္သူမဟုတ္။
ဂ်ာနယ္လစ္ေလာကတြင္ သူမအတြက္ ထူးျခားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ရမည္ဆိုပါက မည္သူႏွင့္မဆို
အိပ္ခ်င္ေတာင္ အိပ္သည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ သူမ၏ ေပၚျပဴလာျဖစ္မႈကို မနာလိုလို႔ လူေတြကပဲ
ေကာလာဟာလျဖစ္အာင္ ဖန္တီးတာလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သို႔ေသာ္ ျမလြန္းခ်ဳိကလည္း ဒီသတင္းကို
ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ျငင္းသည္ဟူ၍ မရွိ။ ဒါ သူမအခြင့္အေရး .. ပါဆင္နယ္ကိစၥဆိုၿပီး
တံု႔ျပန္ထားသူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ထိုသို႔ သတင္းေမႊးေသာ ျမလြန္းခ်ဳိက သူ႔ကို
အတင္းဖက္ထားေနေခ်ၿပီ။
"ဆရာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာလိုအပ္ေနတာလဲဆိုတာ သိလား .. သမီးေျပာျပရမလား"
ေမးေလးေငါ့ကာႏွင့္ သူ႔အား ေမးခြန္းထုတ္သလို ေျပာလိုက္သည့္ ျမလြန္းခ်ဳိေၾကာင့္ ဦးရဲသူ
ငိုင္က်သြားသည္။ သူမ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ လတ္တေလာ အေျခအေနမွာ ေနာက္ထပ္
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ မေရးႏိုင္တာကို ေျပာခ်င္တာလား။
ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဦးရဲသူပံုစံက ျမလြန္းခ်ဳိအတြက္ အႀကိဳက္ျဖစ္သြားေစသည္။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို
ထိန္းကာကိုင္ၿပီး လူကိုတြန္းလိုက္သည္တြင္ ဘိုထိုင္ေပၚသို႔ ဦးရဲသူ ဖင္ထိုင္လ်က္က်သည္။ လူက
ဟန္ခ်က္ပ်က္သလို ျဖစ္သြားလို႔ မလဲေအာင္ထိန္းသည့္အေနႏွင့္ ေဘးနံရံႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္
လွမ္းေထာက္ရသည္။ တဒဂၤေတာ့ ျမလြန္းခ်ဳိအား တားထားႏိုင္သည့္ အစြမ္းမရွိ။ ျမလြန္းခ်ဳိတစ္ေယာက္
ဒီအခ်က္ကုိ အျပည့္အ၀သံုးၿပီး ဦးရဲသူ၏ ေပါင္ေပၚသို႔ တက္ခြ၍ ထိုင္လိုက္သည္။
"သမီးေျပာမယ္ .. ဆရာလိုအပ္ေနတာ .. အခ်စ္ .. အ နဲ႔ခ်စ္ နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ သိလား"
"……"
"အဲဒီအခ်စ္ကို အေျခခံမွ ဆရာရဲ ႔ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္လို႔ရမွာ"
"……"
"ဆရာ .. သမီး ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္"
ျမတ္စြာဖ်ားလို႔ ဦးရဲသူ ေယာင္၍တမိမလို ရွိေသး။ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ထားသူ ျမလြန္းခ်ဳိက
သူ႔လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္အား တင္းက်ပ္စြာ ဖိနမ္းျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ
ျမလြန္းခ်ဳိအား တြန္းထုတ္ဖယ္ရွားဖို႔ သတိမရေတာ့။ ကိုယ္ထဲ ဆူေ၀တက္လာေသာ ရမၼက္လိႈင္းတို႔က
သူ႔ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္အား လႊမ္းမိုးသြားရာ ျမလြန္းခ်ဳိအား တန္ျပန္ဖက္မိၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ျပန္နမ္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပူးကပ္ေနၿပီး တစ္ဦး၏လွ်ာကို တစ္ဦးက လိုက္ရွာေဖြကာ
စုပ္နမ္းေနၾကသည္။ ကိုယ္ခ်င္းဖိကပ္ထားမႈေၾကာင့္ ျမလြန္းခ်ဳိ၏ ရင္ႏွစ္မႊာက သူ႔ရင္ပတ္အား
ပြတ္တိုက္ေနရာ ဦးရဲသူ စိတ္ေတြဆူေ၀ ပြက္သထက္ပြက္လာရသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္ဆံုး အနမ္းခရီးၾကမ္းမွ ရပ္နားကာ ဖယ္ခြာသူက ျမလြန္းခ်ဳိျဖစ္သည္။
အျပင္တစ္လစ္ထြက္ေနေသာ သူမလွ်ာေလးကို သိမ္းလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစိုစိုေလးအား ဖယ္ခြာသည္။
သူမအား နားမလည္ႏိုင္သည့္ႏွယ္ ရီေ၀စြာ ေငးေမာေနသည့္ ဦးရဲသူ၏ မ်က္မွန္၀ိုင္းေနာက္မွ
မ်က္၀န္းေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က သူမအကၤ် ီရင္ဘတ္ဆီသို႔
ေရာက္သြားသည္။
ေဖာက္ .. ေဖာက္ .. ေဖာက္ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိ၀တ္ထားေသာ
ႏွိပ္ၾကယ္သီးတပ္ အက်ၤ ီရင္ဘတ္က အကုန္ပြင့္ဟသည္။ ၀င္းမြတ္ေနေသာ ရင္သားဆိုင္တစ္စံုက
မရမ္းေရာင္ဘရာေလးထဲမွာ လွလွပပေလး တည္ရွိေနသည္။ ဘရာက တြန္းပို႔တင္ေသာ (Push-up)
အမ်ဳိးအစားမို႔ထင္သည္။ ရင္သားေတြက အလယ္ေခါင္ေနရာတြင္ သြား၍စုေနၿပီး ေျမာင္းေနရာေလးအား
နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ဦးရဲသူ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အာေခါင္ေျခာက္ကာ ေရငတ္သလို
ျဖစ္လာသည္။
"ဆရာ .. သမီး လွလား ဟင္"
"အင္း .. လွတယ္" (အာလုတ္သံႀကီးႏွင့္ ဦးရဲသူ ေျဖမိသည္)
"ဆရာ .. သမီးရဲ ႔အသီးေလးေတြက ေထာင္ေနၿပီသိလား .. ပစ္မထားနဲ႔ေနာ္"
မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ညဳတုတုေျပာလိုက္ေသာ စကားအဆံုးတြင္ ဦးရဲသူမ်က္ႏွာက ရင္သားဆိုင္မ်ားေပၚ အလိုလို
အပ္မိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ကို ဟ၍ ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ ရင္သားေဖြးေဖြးမ်ားကို နမ္းလိုက္ရာ
ျမလြန္းခ်ဳိကိုယ္ကေလး ေကာ့တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …
ဦးရဲသူေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို စုပ္ကိုင္ထားရင္း ျမလြန္းခ်ဳိတစ္ေယာက္ သူမကိုယ္ေလးကို တြန္႔လႈပ္ကာ
ညည္းတြားေနမိသည္။ ႏုိ႔အံုေတြကို လွ်ာႏွင့္ အားရပါးရ လ်က္ေနသည့္အျပင္ .. ေနရာမမွန္ေတာ့သည့္
ဘရာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္သို႔ လြတ္ထြက္လာေသာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္အား လက္ႏွင့္ဖ်စ္ေခ်ျခင္း
ခံလိုက္ရေသာအခါ သူမကိုယ္အား ရမၼက္လိႈင္းေတြ ႀကီးစိုးသြားေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို
ဦးရဲသူေပါင္ေပၚ ထုိင္ေနရာက ကိုယ္ကိုေနာက္သို႔ ေလွ်ာသည္။ ထိစပ္ေနသည့္ ဆီးစပ္အခ်င္းခ်င္း
ကြာသြားသည္ႏွင့္ ဦးရဲသူ ၀တ္ထားေသာ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ၏ ခါးပတ္ေခါင္းကို ေျဖထုတ္လိုက္သည္။
တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ လႈပ္ရွားသြားလိုက္ရာ မ်ားမၾကာခင္ပင္ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လီးတန္ႀကီးက
အျပင္ေရာက္လာရွာသည္။
"ျမလြန္းခ်ဳိ .. ဆရာတို႔ မ .. မေတာ္"
"ရွဴးးးးး"
"…....."
"ေတာ္တယ္ မေတာ္တယ္ စမ္းၾကည့္မွ သိမွာေပါ့ ဆရာ"
သူဆိုလိုခ်င္တာ ထုိသို႔ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ေသာ္လည္း မခို႔တရို ႔ႏွင့္ ေျပာေနရွာသူ ျမလြန္းခ်ဳိအား
တံု႔ျပန္ဖို႔စကား ရွာလို႔မရ။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး၏ မ်က္လံုးေတြက သူ႔ေပါင္ေပၚမွဆင္း၊
မတ္တပ္ရပ္၊ ကိုယ္ကေလးကိုင္းၿပီး၊ ၀တ္ထားေသာ မီနီစကပ္ေအာက္လက္လွ်ဳိကာ ပင္တီေလး
ဆြဲထုတ္ေနသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိ၏ ေအာက္ပိုင္းသို႔သာ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ ညီညာသြယ္တန္းေသာ
ေျခတန္မ်ားတေလွ်ာက္ မရမ္းေရာင္ပင္တီေလးက လိပ္ကာ ပါက်လာသည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ၿပီး
တစ္ဖက္ ၾကြ၍ ခြ်တ္လိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲပါလာသည့္ ပင္တီေလးကို ျမလြန္းခ်ဳိ
လက္ညိဳးေလးေထာင္ကာ ခ်ိတ္၍ ဟန္ပါပါကိုင္ထားသည္။
"ကဲ .. ရၿပီ ဆရာ .. သမီး စမ္းၾကည့္မယ္ေနာ္ .."
"…....."
သူ႔ေပါင္ေပၚျပန္ခြ၍ ထိုင္လိုက္သည္တြင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ေထာင္ေနေသာ လီးတန္က မီနီစကတ္ေအာက္တြင္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက လက္တစ္ဖက္အား စကပ္ေနာက္ဖက္မွ လွ်ဳိကာ အတန္ႀကီးကို
လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး အဖုတ္၀ႏွင့္ ေတ့ကာေထာက္သည္။ ဦးရဲသူႏွင့္ နမ္းစုပ္ေနကတည္းက သူမစိတ္ေတြ
တအားထေနရာ အဖုတ္၀ေလးသည္ အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ စုိလဲ့ေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္
ေတ့ေထာက္မိသည္ႏွင့္ ထူးထူးေထြေထြ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူေပါင္ေပၚသို႔
ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
******************
မွန္အျပည့္တပ္ဆင္ထားေသာ အလကၤာစံအိမ္ စားေသာက္ဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာရွိ
ေလသာျပတင္းေထာင့္တြင္ ေရႊပိုးအိမ္ သိဂၤ ီႏွင့္အတူ ရွိေနပါသည္။ လက္ထဲတြင္ မီးညွိထားေသာ
စီးကရက္တစ္လိပ္ကို တစ္ခ်က္ရိႈက္ဖြာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရင္ေမာဟန္ႏွင့္ သိဂၤ ီအား စကားေျပာမိသည္။
"ငါအလုပ္မထြက္ခင္က စာေရးဖို႔ဆိုတာ အဲဒီေလာက္ခက္မယ္မွန္း မသိဘူး .. ဟိုလိုဒီလုိ ကြန္႔ၿပီး
ေလွ်ာက္ေရးလိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ရမယ္ထင္တာ .. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲ့ေလာက္
မလြယ္ဘူး .. သိဂၤ ီရယ္"
ေရႊပိုးအိမ္နည္းတူ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ရိႈက္ဖြာေနရင္းမွ သိဂၤ ီ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏
စကားကို ေခါင္းညိတ္ကာ ေထာက္ခံမိသည္။ သူမ ေရႊပိုးအိမ္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
ရုပ္ကေလးေခ်ာသေလာက္ မာန္မာန မရွိ။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ေခါင္းမာမာႏွင့္ လုပ္ကိုင္တတ္သည့္
ပညာတတ္မိန္းကေလး။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္သည္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္းကို လာတက္ေနေပမယ့္
သူမတို႔လို ျမန္မာစာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးထားသူ မဟုတ္။ နာမည္ႀကီး ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရာမွ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔လာလို႔ စာေရးသူလိုင္းကို ေျပာင္းဖို႔ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားသူ။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာဦးရဲသူ ပို႔ခ်ေနေသာ ရသစာေပေရးသားနည္း အခ်ိန္ကို
လာေရာက္တက္ေနသည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
"ၾကည့္ရတာ .. ငါ့မွာ ပါရမီမ်ား မပါလို႔လား မသိဘူး" (စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာႏွင့္ ေရႊ႔ပိုးအိမ္ေျပာသည္)
"အာ .. မဟုတ္တာ .. ဒီမွာ မိပိုး .. တကယ္တမ္း နင္ လိုအပ္ေနတာ ပါရမီမဟုတ္ဘူးဟ .. သိလား ..
အခ်စ္ .. အ နဲ႔ ခ်စ္နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ .. သိလား" (ေရႊပိုးအိမ္၏ ပုခံုးအား အားေပးသလို လွမ္းဖက္ရင္း
သိဂၤ ီက ေျမွာက္ပင့္ကာေျပာသည္)
ေရႊပိုးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား မ်က္လံုးျပဴးၿပီးၾကည့္သည္။ ဒီဟာမ အခြ်န္နဲ႔ေတာ့ မေနၿပီ။
ရည္းစားရယ္လို႔ အတိအက်မရွိသည့္ သူမကို ဒါ .. ေဒါက္ျဖဳတ္တာပဲ။ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာေတာ့မည္လို႔
ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပါးစပ္ဟမယ္ျပဳေတာ့ သိဂၤ ီက သူမပုခံုးအား ဖက္ထားရင္း ကိုယ္ကို လွည့္လိုက္သည္။
ႏွစ္ဦးသား အလကၤာစံအိမ္၏ အ၀င္တံခါးေပါက္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာျပဳၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီမွာၾကည့္ ငါေျပာမယ္ .. နင့္ စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ထားလိုက္ .. ဒီတံခါးေပါက္ကေန
အရင္ဆံုးထြက္လာမယ့္ ေယာက်္ားကို နင္ ဒိတ္လုပ္မယ္လို႔ .. ဖူးစာရွင္ေပါ့ဟယ္"
"အာ .. မိသိဂၤ ီ .. ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေျပာစမ္းပါနဲ႔ဟယ္" (ရယ္ခ်င္သည့္စိတ္ကို
မနည္းထိန္းရင္း ေရႊပိုးအိမ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား တံု႔ျပန္မိသည္)
"…....."
"အထဲမွာ ဘယ္လိုေကာင္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ နင္ အသိပဲ မဟုတ္လား .. ေလးလံုးေတြ ..
ရွဴနာရိႈက္ကုန္းေတြ .. ငါက ဘယ္သူ႔ကို သြားႀကိဳက္ရမွာလဲ"
"မိပိုး .. နင္ အဲဒါေၾကာင့္ ရည္းစားရယ္လို႔ မရွိတာ .. အဲဒါေတြက အေရးႀကီးလား .. အေရးႀကီးတာ
အေရးႀကီးတာေလ .. ႀကီးတာ သိတယ္ဟုတ္"
သိဂၤ ီအား ေသာက္ေကာင္မလို႔ ဆဲေတာ့မည္ ျပဳစဥ္မွာပင္ ကြ်ီခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ ပြင့္ထြက္သြားေသာ
မွန္တံခါးေၾကာင့္ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုးမ်ား တံခါး၀ဆီသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။
ေနာက္က က်ားလုိက္တာခံရသည့္ႏွယ္ အေျပးအလႊားထြက္လာမိသူ ဦးရဲသူတစ္ေယာက္
စားေသာက္ဆိုင္တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္စဥ္တြင္ သူရွိရာသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည့္
ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦးေၾကာင့္ ကိုယ္ရွိန္ကို သတ္လိုက္မိသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္
ျဖစ္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သိဂၤ ီကို ၾကည့္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ မလံုမလဲ ျဖစ္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္
၀တ္ထားသည့္ အကၤ် ီကို ဆန္႔ေအာင္ ခါလိုက္ၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ သူကပင္
စတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ေလညင္းခံေနၾကတာလား"
"ဟုတ္ .. "
"ဟုတ္ကဲ့ .."
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးက အံ့အားသင့္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ တံု႔ျပန္ၾကသည္။
ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဟု ထပ္ေမးလိုက္မည္ အျပဳ ေရ႔ႊပိုးအိမ္ဆိုေသာ မိန္းကေလးက သူ႔ကို ၿပံဳးရယ္က
စကားဆိုသည္။
"ဆရာ ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ .. ျပန္ေတာ့မလို႔ .. ဆရာ ေတာ္ေတာ္မွန္ေနၿပီ"
ဒီစကားၾကားေတာ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿပံဳးသြားၾကသည္။ ဦးရဲသူလည္း သူမေလးတို႔ နည္းတူ
လိုက္၍ ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေက်ာေပးကာ
ထြက္လာခဲ့သည္မို႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္ေနမွန္း ဦးရဲသူ သတိမထားမိခဲ့ပါ။
"မိပိုး .. မဆိုးဘူးဟ .. နင္ေတာ့ ေခါင္မိတာပဲ .. ဟိ .. ဟိ" (ဦးရဲသူအား လွမ္းေငးၾကည့္ရင္း သိဂၤ ီက
လွမ္းစသည္)
"ေကာင္မ .. ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း" (ေရႊပိုးအိမ္က သိဂၤ ီရဲ ႔ပုခံုးကို သူမပုခံုးႏွင့္ တိုက္ကာ တု႔ံျပန္သည္)
"ငါ တကယ္ေျပာတာ .. အရြယ္ရွိတဲ့ မုဆိုးဖို .. ေနာက္ၿပီး နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေနာ္ .. စိတ္ကူး .."
(မလြဲနဲ႔) ဆိုေသာ အဆံုးသတ္စကားကိုေတာ့ သိဂၤ ီေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္၏ လက္က
သူမပါးစပ္ကို လာေရာက္၍ ပိတ္ဆို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာခြင့္ မရေတာ့သည့္ သိဂၤ ီက
ဒီအတိုင္းမေနဘဲ ေရ႔ႊပိုးအိမ္၏ ခါးကို သူမလက္ႏွင့္တို႔ကာ ကလိျပန္ထိုးသည္။
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တြန္းထိုးၿပီး တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေမာေနသံမ်ားသည္
ညေလျပည္ထဲတြင္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔၍ သြားေလေတာ့သည္။
******************
ညတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သျဖင့္ ေနျမင့္မွပင္ ေရႊ႔ပိုးအိမ္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။
ေမြးခ်င္းမရွိ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သည့္အျပင္ ေရႊပိုးအိမ္ မာမီက ဒက္ဒီႏွင့္ ကြဲ(Divorced)
ေနသည္ျဖစ္ရာ၊ သူမကို မာမီျဖစ္သူ ေဒၚစိုးသူဇာက လာမႏိႈးလွ်င္ ႏိႈးမယ့္လူ မရွိပါ။ ေရႊပိုးအိမ္တို႔
ေနအိမ္ရွိရာကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္လို႔ ဆိုလို႔ရေသာ ရန္ကင္း ေက်ာက္ကုန္းဘက္ျဖစ္သျဖင့္
ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သို႔ေသာ ဆူညံမႈမ်ဳိးမွ မရွိ။ စာေရးခ်င္ေသာ သူမအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို
ေနရာေကာင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမအား ခ်စ္၍ အၿမဲအလိုလိုက္ေသာ မာမီက
သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံ၍ ဒီတိုက္ႏွင့္ ဒီၿခံကို ၀ယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခေထာက္လက္ေထာက္ ေဆးၿပီးေနာက္ အိမ္ေနရင္း အကၤ် ီအ၀တ္အစားကို
ေျပာင္းလဲ၀တ္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ ပထမေတာ့
မာမီတစ္ေယာက္ သူမ အလုပ္တိုက္ရွိရာသို႔ ထြက္သြားၿပီးေတာင္ ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ထပ္
ဧည့္ခန္းကို အေရာက္တြင္ မီးဖိုခန္းဘက္မွ အသံဗလံအခ်ဳိ႔ကို ၾကားလိုက္ရရာ သူမ အထင္လြဲသြားေၾကာင္း
သိလိုက္သည္။
"ႏိုးၿပီးလား သမီး"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ လွမ္း၀င္လာသည့္ သူမကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမလုပ္ကိုင္ေနရာမွ လွမ္း၍
ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမျပင္ဆင္ေနေသာ စားေသာက္ပန္းကန္ထဲက မုန္႔ပြဲဆီသို႔ အၾကည့္ကို
ျပန္လႊဲကာ လီွးျဖတ္ထားေသာ နံနံပင္အခ်ဳိ ႔ကို အေပၚကေန ထပ္အုပ္လိုက္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္
သပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းစြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ သူမမာမီ လုပ္ကိုင္ေနပံုကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္
စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ သားအမိသာဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္ခ်င္း သိပ္ဆင္တူျခင္း မရွိပါ။
ေရႊပိုးအိမ္က ဒက္ဒီဘက္လိုက္သျဖင့္ ရုပ္တစ္မ်ဳိး ထြက္ေနေသာ္လည္း ေခ်ာလွတာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
မိန္းမေခ်ာမ်ားပင္။ အထူးသျဖင့္ သူမထက္ ေနတာထိုင္တာ ပို၍သပ္ရပ္ၿပီး၊ စမတ္က်ေသာ
ေဒၚစိုးသူဇာသည္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုမွ ေရႊပိုးအိမ္မာမီဟု ထင္မွတ္စရာ မရွိ။ ညီအစ္မလို႔ ေျပာလွ်င္
ရေလာက္ေအာင္ အရြယ္တင္လွသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လင္ေယာက်္ားႏွင့္ အတိအလင္းကြဲေနသူ
ေဒၚစိုးသူဇာနားတြင္ လိုခ်င္သူေတြ ၀ိုင္းေနၾကတာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေရႊပိုးအိမ္ သိရသေလာက္ မာမီ စိတ္၀င္စားသည့္ ေယာက်္ားသား သူမထံတြင္ ရွိမေနပါ။
ရွိလာလိမ့္မည္လို႔လဲ မထင္။ ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ ႔ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေလာကတြင္
ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသာ လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အျပင္၊
ေ၀ဇယႏၱာလမ္းမႀကီးေပၚရွိ အခ်က္အျခာက်လွေသာ ၿခံ၀န္းႀကီးထဲတြင္ သံုးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦးႏွင့္
ကမာၻ႔အဆင့္မီ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကို ဦးစီးကာ ဖြင့္လွစ္ထားသူ ေဒၚစိုးသူဇာအဖို႔ သူမ
အထင္ႀကီးေလးစားရမည့္ ေယာက်္ားသားဆိုတာ ဤေလာကတြင္ ရွိေသးရဲ ႔လား၊
ရွိလာႏိုင္ေသးလားဆိုသည္မွာ မွန္းဆလို႔ မရေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုပင္။
"မာမီ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ"
ထမင္းစား စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာနားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္
ေမးသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ၀င္ေနသည္ဆိုလို႔ မာမီထံမွ ဟင္းနံ႔၊ ထမင္းနံ႔ဟူ၍ တစ္ခါမွ မရဘူးပါ။
ယခုလည္း နာမည္ေက်ာ္ ရွန္နယ္ေရေမြးနံ႔က သူမႏွာ၀ဆီသို႔ အရင္ေရာက္လာသည္။
"ေရာ့.." (ေဒၚစိုးသူဇာ သူမျပင္ဆင္ထားသည့္ မုန္႔ပြဲကို လက္စသတ္ၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ဘက္ ထိုးေပးသည္)
"၀ိုး .. မိုက္တယ္ .. သမီးဖို႔ေပါ့ ဟုတ္လား"
လွပစြာျပင္ဆင္ထားသည့္ မုန္႔ပန္းကန္က သူမေရွ႔ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေျပာရင္း
အနားတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ စတီးဇြန္းကိုယူကာ ခပ္စားလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည့္ မုန္႔ကို
၀ါးၾကည့္ေနရင္း သူမမ်က္ႏွာေလးက ခပ္တည္တည္ျဖစ္သြားသည္။ ဒါကို သမီးျဖစ္သူ၏ အမူအရာအား
ေလ့လာအကဲခတ္ေနသူ ေဒၚစိုးသူဇာက ခ်က္ခ်င္းသိသည္။
"ဘယ္လိုေနလို႔လဲ .. သမီး .. မေကာင္းဘူးလား"
"မာမီ .. သမီး တကယ္ေျပာရမွာလား" (မ၀ံ့မရဲသံေလးႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ျပန္ေမးရွာသည္)
"ေျပာစရာရွိတာေျပာ .. ဒီအေမနဲ႔ ဒီသမီးပဲ ရွိတာ" (ေဒၚစိုးသူဇာက ခပ္ဆတ္ဆတ္ တံု႔ျပန္သည္)
"ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မာမီ .. ဟိုဟာေလ .. ၅% ... မဟုတ္ေသးဘူး ၁၀%ေလာက္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုပဲ"
သူမမွ ေျပာလို႔မဆံုးေသး၊ ဆတ္ခနဲ မုန္႔ပန္းကန္အား ေကာက္ယူသြားသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္
မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားျဖစ္သြားသည္။ (မာမီ ဘာလုပ္မလို႔လဲ) ဟု ေမးမည္အျပဳမွာတင္
စကားလံုးေတာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲက တက္ခြင့္မရေသး၊ ေဒၚစိုးသူဇာက မုန္႔ပန္းကန္ကို အမိႈက္ပံုးထဲ
သြန္႔ထည့္လိုက္သည္။
"မာမီ … မာမီ!!" (ေျပာမိတာကိုယူက်ံဳးမရစိတ္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ေနာင္တရမိသည္။ သူမ မနက္စာေလးေတာ့
ငတ္ရွာၿပီ)
"မာမီကေတာ့ေလ"
ေဒၚစိုးသူဇာက တခုခုေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ လွမ္းေခၚေနသည့္ သမီးျဖစ္သူကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို
ေဆာင့္နင္းကာ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲက ထြက္သြားသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ေနာက္ကေန အေျပးအလႊားလိုက္သည္။
ေဒၚစိုးသူဇာကို အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည့္ ေလွကားေျခရင္းတြင္ မွီလာသည္။
"မာမီ .. ေနဦး .. သမီးေျပာမယ္ .. မာမီအတြက္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ဘာလိုအပ္ေနတာလဲ ဆိုတာ
သိလား .. မုန္႔အသစ္အဆန္း တီထြင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး"
သမီးျဖစ္သူ၏ စကားေၾကာင့္ ေလွကားတက္စျပဳေနသည္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေျခေထာက္ေတြ
ရပ္တန္႔သြားသည္။ ကိုယ္ကို လွည့္၍ ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္က လိုက္တက္လာသူ
ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚတြင္ ဆံုေတြ႔သည္။
"မာမီလိုေနတာ .. အခ်စ္ .. အ နဲ႔ ခ်စ္နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ .. မာမီသိလား .. ပီကာဆိုက
ေျပာဖူးတယ္ .. ဖန္တီးမႈေတြရဲ ႔မူလအစက ပက္ရွင္ (passion) တဲ့ .. အဲဒီ ပက္ရွင္ရဲ ႔မူလအစ
ျမစ္ဖ်ားခံတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အခ်စ္တဲ့ .. အဲဒီေတာ့ မာမီ ဘာျဖစ္လို႔ ပီကာဆို ေျပာတဲ့အတိုင္း
မေတြးမိတာလဲဟင္"
ၿပံဳးစစမ်က္ႏွာေပးတြင္ အသည္းပံုကို လက္ဟန္ႏွင့္ ပံုေဖာ္ၿပီး ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္အား
မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ညာလက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး
ေရႊပိုးအိမ္၏ နဖူးအား ေဒါက္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္သည္။
"မိပိုး .. ညီး ငါ့ကို ဆရာလာလာလုပ္တာ မ်ားၿပီး .. အခုတခါ ငါ့လာၿပီး အခ်စ္ရွာဖို႔ ေျပာေနတာလား ..
ဒါအေမျဖစ္တဲ့သူကို ေျပာရမယ့္ စကားလား .. ညီးေျပာတဲ့ ပီကာဆိုအတိုင္း နင့္ဖာသာနင္
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ေခၚလာပါဦး .. ဟြန္း .. နာမယ္"
(နာမယ္)ဆိုေသာ စကားႏွင့္အတူ ေဒါက္ခနဲ ထပ္ေရာက္လာသည့္ လက္ေခါက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္
သူမေခါင္းကေလးကို လက္၀ါးေလးႏွင့္ အေျပးအလႊား ပြတ္လိုက္ရသည္။ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုခ်ာခနဲလွည့္ၿပီး အေပၚထပ္ကို တက္သြားသည့္ အေမျဖစ္သူကို
ေနာက္ထပ္စကားရွည္ၿပီးေတာ့လည္း မေျပာရဲေတာ့ပါ။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးသည့္ မာမီ၏
ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္၍သာ ေခါင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါမိပါေတာ့သည္။
***************
တေတာက္ေတာက္ ျမည္ေအာင္သခြားသီးအား ႏုတ္ႏုတ္စင္းေနေသာ သားျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း ဦးရဲသူ
လက္ထဲရွိ ကိုင္ထားသည့္ နာရီရဲ ႔တိုင္မင္အား မွတ္ေနသည္။ ရဲေ၀ယံသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ ပါးစပ္မွ
ထြက္လာမည့္ အမိန္႔ကို နားစိုက္ေထာင္ရင္း လွီးလက္စ သခြားသီး၏ ေနာက္ဆံုးအပိုင္းအား
အျမန္လက္စသတ္လိုက္သည္။ အစိမ္းေရာင္သခြားသီးသည္ တိက်စြာ လွီးျဖတ္ထားသည့္
အ၀ိုင္းေလးမ်ားအျဖစ္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း အသြင္ေျပာင္းသြားသည္။
"ပဲသီး !!"
ေရွ႔တြင္ ခ်ထားေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲမွာ ပဲသီးေတာင့္မ်ားကို လွမ္းယူၿပီး ရဲေ၀ယံ ဓါးႏွင့္
တေတာက္ေတာက္ျမည္ေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ျပန္သည္။
"မုန္လာဥ !!"
ပဲသီးၿပီးေတာ့ မုန္လာဥ။ တိုင္မင္မွတ္ကာ ၾကည့္ေနသူ ဖခင္ျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း ရဲေ၀ယံ
စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ သူ၏ လွီးျဖတ္မႈသည္ အရင္ကရွိေနေသာ စံခ်ိန္ေတြထက္ သာမွျဖစ္မည္။ အရင္
စံခ်ိန္ကို ခ်ဳိးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဒါက သူလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္အတြက္ အဓိက
အေထာက္အကူျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။
"ေနာက္ဆံုး ေဂၚဖီ !!!"
ဖခင္ျဖစ္သူ၏ စကားမွ မဆံုးေသာ ေဂၚဖီထုပ္ကို လွမ္းယူကာ ရဲေ၀ယံ လွီးျဖတ္ေနၿပီ။ ဒီေဂၚဖီထုပ္
ၿပီးသြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ အသီးအရြက္လွီးမႈ ပရိုဂရမ္က ၿပီးသြားၿပီမို႔ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြေနသည္။
လွီးေနရင္းႏွင့္မွ ဦးရဲသူအား လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဦးရဲသူက သူ႔ကို ျပန္မၾကည့္ဘဲ နာရီကိုသာ
စိုက္ၾကည့္ရင္း တိုင္မင္မွတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
"၀ိုး .. စကၠန္႔သံုးဆယ္ .. သား .. မင္း"
(စံခ်ိန္သစ္တင္ႏိုင္ၿပီ) လို႔ ေျပာလိုက္မည္မွ မက်န္ေသး (အား)ခနဲ သားျဖစ္သူထံမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ
ရဲေ၀ယံနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္သြားသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဂၚဖီထုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရဲေ၀ယံ၏
လက္သန္းက ေသြးမ်ားရဲေနေအာင္ ထြက္ေနေလသည္။
***************
"မင္း .. အဲဒီလို လွီးျဖတ္တိုင္းတာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပဲ့ပါေနရင္ .. မင္းလက္ ဘာမွ က်န္ေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူး"
"ဟာ .. အေဖကလဲ .. ဘယ္သူမွ စစခ်င္း ပါဖက္(perfect) မွ မျဖစ္တာ .. အေဖလည္း စစခ်င္း ဒီလိုပဲ
ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား"
"ေခြးေကာင္ .. ငါ့ ျပန္ေျပာေနတယ္ .. ငါက မင္းနဲ႔ မတူဘူး .. အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္တာ မရွိဘူး"
ရဲေ၀ယံတို႔ သားအဖသည္ တစ္ေလာကလံုးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ က်န္ေတာ့သည္မို႔
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သားအဖႏွင့္ မတူဘဲ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူရွာသည္။ ဖခင္ျဖစ္သည့္
ဦးရဲသူကလည္း လူငယ္စတိုင္အတိုင္း ပြင့္လင္းစြာ ရဲေ၀ယံအေပၚ ဆက္ဆံသည္မို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
တခါတရံ ကိစၥတစ္ခုအေပၚတြင္ အႏိုင္မခံ၊ အရႈံးမေပး ျငင္းခုန္ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။
"ဟုတ္လို႔လား .. အေဖရာ .. အခုက်ေတာ့ေရာ အေဖဘာေျပာမလဲ .. အေဖ့ ေနာက္စာအုပ္ေလး"
သားျဖစ္သူ၏ ရြဲ ႔တဲ့တဲ့စကားကို ၾကားသည္ႏွင့္ ဦးရဲသူ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေသာ
ယင္ေကာင္ရိုက္ရန္ထားသည့္ တုတ္ကေလးႏွင့္ ရဲေ၀ယံ၏ ေခါင္းအား လွမ္းထုသည္။
"အေဖကလည္း စာေရးသူဆိုတာ ေ၀ဖန္တာ ခံႏိုင္ရမယ္ေလ ... တကယ္ဆို အေဖလိုအပ္ေနတာ ဘာလဲ
သိလား .. အခ်စ္ဗ် .. အခ်စ္မွ အႀကီးႀကီးကို လိုေနတာ .."
ရဲေ၀ယံ၏ စကားေၾကာင့္ ရိုက္တံကို ကိုင္ထားေသာ ဦးရဲသူ၏ လက္က ေျမာက္တက္သြားျပန္သည္။
ရဲေ၀ယံက ဒါကို ျမင္ေတာ့ လက္ျပကာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တားရသည္။
"အေဖ .. ေနဦး !!! .. အေဖ့ကို က်ေနာ္ သတင္းတစ္ခုေျပာစရာ ရွိတယ္" (သူ႔စကားေၾကာင့္
ဦးရဲသူလက္က ေလထဲမွာ တန္႔သြားသည္)
"ဘာသတင္းလဲ"
"တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သား အင္တာဗ်ဴးသြားတာ သိတယ္ဟုတ္"
ရဲေ၀ယံ၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရဲသူ၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္သြားၿပီး လက္ထဲရွိ ရိုက္တံကို စားပြဲေပၚသို႔
အရင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ႏွင့္ စဥ္ႏွီးတံုးေပၚတြင္ ဓါးခုတ္ေနသည့္ပံုစံ လုပ္ျပသည္။
ရဲေ၀ယံက အေဖဘာေမးတာလဲဆိုတာကို သိသည့္အလား ဦးရဲသူလုပ္သလို ျပန္လုပ္ျပသည္။ ၿပီးမွ
"အဲဒါ သားအေရြးခံရတယ္ အေဖ .. မနက္ျဖန္က စၿပီး စားဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္ဆင္းရမယ္ဆိုၿပီး ဟိုက
ႀကီးၾကပ္သူက လွမ္းေျပာတယ္"
စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ၾကာသည္အထိ သားျဖစ္သူအား မယံုႏိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ ဦးရဲသူ စိုက္ၾကည့္သည္။
ရဲေ၀ယံကလည္း အေဖနည္းတူ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ျပန္၍ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္
သားအဖႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားသည့္အလား လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ (ေရး) ဟု အက်ယ္ႀကီး
ထေအာ္ၾကသည္။ ေျမွာက္ထားသည့္လက္မ်ားကို ျပခ်ၿပီးေနာက္ အခ်င္းခ်င္း သံုးေလးခ်က္ေလာက္
လက္၀ါးရိုက္ၾကျပန္သည္။
တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ပဲျပဳတ္လိုက္ေရာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒၚၿငိမ္းသည္ နာမည္ေက်ာ္
စာေရးဆရာဦးရဲသူတို႔ အိမ္ေရွ႔ကအျဖတ္တြင္ (ေရး)ဆိုေသာ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ လန္႔ဖ်ပ္သြားမိသည္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငံု႔ၾကည့္၍ ငါ့ထဘီမ်ား အေပါက္မ်ားေပါက္ေနတာလားဟု မလံုမလဲေတြးသည္။ ၿပီးမွ
ဆရာဦးရဲသူတို႔အိမ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ၊ ပါးစပ္မွ (မႀကီးမငယ္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္
နန္႔ေၾကာဆြဲေနတယ္) ဟု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။
*******************
"ဆရာမက ဘယ္စကားမဆို တခါပဲ ေျပာတယ္ .. ႏွစ္ခါျပန္မေျပာဘူး .. ဆရာမ ဘာေျပာေျပာ ေသခ်ာ
ဂရုစိုက္နားေထာင္ .. ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာနဲ႔ "
ေလသံမာမာႏွင့္ သူ႔ကို အထက္စီးမွ ေျပာေနသည့္ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္၏ ႀကီးၾကပ္သူျဖစ္သည့္
လဲ့ယမင္းအား ၾကည့္၍ ရဲေ၀ယံ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္
အေပါက္ကဆိုးသည့္ အမ်ဳိး။ အေပၚက အေပါက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ ေနပံုမ်ဳိးဆိုရင္
လံုး၀ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိ။ ေအာက္က အေပါက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိ။ စိတ္ထဲ မသိမသာ
ေတြးေနမိသည့္ အေတြးေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက လဲ့ယမင္းမ်က္ႏွာအား ၾကည့္ေနရာမွ ေအာက္ဘက္သို႔
တေျဖးေျဖးခ်င္း ဆင္းသြားသည္။
ရဲေ၀ယံအလုပ္၀င္ရမည့္ ေနရာသည္ ယေန႔မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ ႔၏ အေအာင္ျမင္ဆံုး စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္
တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့ရိုးရာအစားအစာေရာ၊
အေနာက္တိုင္းအစားအစာေရာ၊ တရုတ္ ဂ်ပန္စသည့္ အေရွ ႔တိုင္းအစားအစာမ်ားေရာ တစ္ေနရာထဲတြင္
ရသည့္ စားေသာက္ဆိုင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ေပၚက လူတန္းစားမေရြးသိရွိေသာ ေနရာတစ္ခုလည္း
ျဖစ္ပါသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ကို လူအမ်ားသိသလို ဆိုင္၏ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚစိုးသူဇာကိုလည္း
လစဥ္လတိုင္း အိမ္ရွင္မကမာၻဆိုေသာ TV Programme ေၾကာင့္ လူသိမ်ားၾကပါသည္။ ရဲေ၀ယံအဖို႔ေတာ့
ေဒၚစိုးသူဇာ၏ လက္ေအာက္တြင္လက္ေထာက္စားဖိုမႈးအျဖစ္ အလုပ္၀င္ခြင့္ရျခင္းသည္ ဟင္းခ်က္ျခင္းကို
ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ ရွားရွားပါးပါး ၀ါသနာပါခဲ့သူ သူ႔အတြက္ တကယ္ကို Dream comes true သာ
ျဖစ္ေတာ့သည္။
"ဘာေတာ့မွ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္ .. သိၿပီလား .. အျမန္တမ္း ဟုတ္ကဲ့သာေျပာ .. ၿပီးမွ နားမလည္ရင္
ငါ့ျပန္ေမးးး"
လူခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နီးကပ္စြာ ရွိေနတာေတာင္ အသံစူးစူးႏွင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ လဲ့ယမင္းအား
ရဲေ၀ယံေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္သြားသည္။ လူၾကည့္ေတာ့ အသက္က သူ႔ထက္ႀကီးပံုမရ။ အရပ္ကလည္း
ေခါင္းတစ္လံုးေလာက္ သူ႔ထက္နိမ့္ေသးသည္။ ဒီဟာမေလးက ၾကည့္ရတာ အသက္ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္
စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ႀကီးၾကပ္သူ ျဖစ္ေနလို႔ ဘ၀င္က ေကာင္းကင္ေရာက္ေနတာျဖစ္ရမည္။
နင္ေတာ့ ေတြ႔ဦးမယ္ … ဟင္း ဟင္း ...
ရဲေ၀ယံတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကေန လဲ့ယမင္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္မကို ႀကိမ္း၀ါးေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔ရွိရာ
စားဖိုေဆာင္အ၀ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားသူ လဲ့ယမင္းမ်က္ႏွာက တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားသည္ကို
သတိထားမိသည္။ ျပာျပာသလဲ အမူအရာျဖစ္သြားသူ လဲ့ယမင္းက ရဲေ၀ယံႏွင့္အတူ
တန္းစီရပ္ေနၾကသည့္ စားဖိုေခ်ာင္၀န္ထမ္းမ်ား အားလံုးကို လွည့္၍ အေရးတႀကီးေျပာသည္။
"ဆရာမ လာေနၿပီ .. အားလံုးးး "
သတိေပးသံအဆံုးတြင္ ေဒါက္ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ပံုရိပ္လွလွတစ္ခုအား
မွန္အျပည့္ကာထားေသာ စားဖိုေဆာင္၏ အျခားဘက္၌ သူတို႔ထံပါးသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ရဲေ၀ယံ
လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ရဲေ၀ယံ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ စတိုင္က်က်ႏွင့္ လွမ္းလာသည္
ထိုအမ်ဳိးသမီးထံပါးသို႔ ရစ္၀ဲကာ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္သည္
တစ္ေနရာထဲတြင္သာ ရပ္တန္႔ေနရွာသည္။
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသည့္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု
ေျပာလို႔ရသည့္ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ ရဲေ၀ယံသည္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ေတာ့သူ မိန္းမကိစၥတြင္ ရွယ္ယာမနည္းခဲ့ပါ။
သို႔ေသာ္ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ ဤမွ်ေလာက္ စမတ္ၾကၿပီး ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အရြယ္ေရာက္
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အခုမွ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ အေပၚေအာက္တဆက္ထဲ အျဖဴေရာင္
ကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထိုအမ်ဳိးသမီး စားဖိုးေဆာင္ခန္းထဲသို႔
လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာသည္ကို တစိုက္မတ္မတ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ ဆရာမ …"
၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုးက မနက္ခင္း ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည့္အတိုင္း တစ္ညီတစ္ညာထဲ ႏႈတ္ဆက္သည္ကို
ေဒၚစိုးသူဇာ ေခါင္းညိတ္ၿပံဳးျပကာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ သူမသတ္မွတ္ေပးထားသည့္
စားဖိုေဆာင္အဖြဲ႔ အ၀တ္အစားတိုင္း ၀တ္ဆင္ထားၾကသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္ရင္း
ေဒၚစိုးသူဇာမ်က္လံုးေတြက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာ
အၾကည့္က ရပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ ႔အ၀တ္ေတြက သူမ်ားႏွင့္မတူဘဲ ထူးျခားေနသည္။
ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ သူမ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို မ်က္လႊာမခ်ဘဲ ျပန္ၾကည့္ေနသည့္
ထိုေကာင္ေလး၏ အမူအရာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။ ဒါ ဘယ္သူလဲလို႔ သူမ
ေမးမည္ျပဳစဥ္မွာပင္ တပည့္မ လဲ့ယမင္းက အေမးထက္ဦးေအာင္ ေျဖၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေပးရွာသည္။
"ဆရာမ .. ဒါ ဟိုတစ္ေလာက အင္တာဗ်ဴးေရြးထားတဲ့ အထဲက ခန္႔လိုက္တဲ့တစ္ေယာက္ပါ"
"မဂၤလာပါဆရာမ .. က်ေနာ္ ရဲေ၀ယံပါ"
ျပဴငွာယဥ္ေက်းစြာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚစိုးသူဇာ ဘ၀င္က်သြားသည္။
မဆိုးဘူး .. ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးပဲ။ သူမထက္ ေခါင္းတစ္လံုးေလာက္ အသာေလးျမင့္သူေကာင္ေလး၏
မ်က္ႏွာအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမအၾကည့္ေတြကို အေပၚကေနေအာက္ဘက္သို႔
ေရႊ ႔သြားလိုက္သည္။ အကၤ် ီ၀တ္ထားတာလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္။ ခ်ီးမြမ္းစိတ္အျပည့္ႏွင့္
ေလ့လာေနမိသူ ေဒၚစိုးသူဇာ လက္ကိုယွက္ထားသည့္ ေကာင္ေလး၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို
အၾကည့္အေရာက္တြင္ မ်က္ႏွာက ခပ္တင္းတင္းျဖစ္သြားသည္။
"လက္ေခ်ာင္းေတြဆိုတာ စားဖိုမႈးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသက္ေမြးမယ့္သူရဲ ႔အသက္ပဲ .. ဒီပလာစတာက
ဘာျဖစ္ရတာလဲ"
"ဒါ .. က .. ျပသနာမရွိဘူး ဆရာမ .. က်ေနာ္ ျဖစ္ေနၾက .."
ရဲေ၀ယံ စကားမဆံုးေသး ေဘးနားရွိ လဲ့ယမင္းက သူမ၏ ေဒါက္ဖိနပ္ႏွင့္ သူ႔ညိဳ ႔သက်ီးကို
လွမ္းကန္လိုက္သျဖင့္ အားခနဲေအာ္ၿပီး ကိုယ္ညႊတ္က်သည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ခြ်န္ေၾကာင့္ နာသြားသည့္
ေျခသလံုးသားကို ကုန္းကာလက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း လဲ့ယမင္းအား မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ဘုၾကည့္ၾကည့္သည္။
ရဲေ၀ယံ ထိုသို႔ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အနားသို႔ တိုးလာၿပီး အနံ႔ခံသလို ႏွာေခါင္းအား ရႈံ ႔ပြရႈံ ႔ပြ
လုပ္သည္ကို သတိမထားမိလိုက္။
"ထြက္သြားစမ္း !!!"
ၾကားလိုက္ရသည့္ အမိန္႔သံေၾကာင့္ ေျခသလံုးသားကို ပြတ္ေနမိသည့္ ရဲေ၀ယံလက္ေတြ
ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆရာမျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ လွမ္းၾကည့္မိသည္။
"ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား .. အခုထြက္သြား"
"ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ" (မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ကာ ရဲေ၀ယံ
ဘာနားလည္လို႔ နားလည္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္)
"လဲ့ယမင္း .. ငါ မင္းကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား .. ဒီေလာက္ ေဆးလိပ္နံ႔ေစာ္ နံ႔ေနတာကို မင္း
ႏွာေခါင္းက အနံ႔မရဘူးလား .. ဒီလိုလူမ်ဳိးကို စားဖိုေဆာင္ထဲ ေခၚလာရလား"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္သြားသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေနာက္ပိုင္းအား လွမ္းေငးၾကည့္ရင္း
ရဲေ၀ယံ၏ လူငယ္ဗီဇက ထၾကြလာသည္။ လဲ့ယမင္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္မက ဆရာမႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး
သတိေပးထားတာ ရွိေပမယ့္ ဒါေတြကို ရဲေ၀ယံ ထည့္စဥ္းစားမေနႏိုင္။ စားဖိုေဆာင္ေပါက္၀သို႔
ေရာက္လုလုျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေဒၚစိုးသူဇာၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါ .. က်ေနာ့္ အကၤ် ီမဟုတ္ဘူး .. အေဖ့အကၤ် ီ"
ရဲေ၀ယံ၏ စကားေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမကိုယ္အား
ေျဖညင္းစြာလွည့္လိုက္ၿပီး ရဲေ၀ယံအား ေမးခြန္းထုတ္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
"က်ေနာ္ ပထမဆံုး အလုပ္စဆင္းရမွာသိလို႔ အေဖက သူ႔အကၤ် ီအေကာင္းစားကို ငွားလိုက္တာပါ ..
ေဆးလိပ္အနံ႔က အကၤ် ီထဲ စြဲၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ က်န္ေနမယ္လို႔ က်ေနာ္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး"
၀မ္းနည္းသလို ေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေကာင္ေလး၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ
အနည္းငယ္ သနားသလို ျဖစ္သြားသည္။ မေပ်ာ့မေျပာင္း ေလသံႏွင့္ ခပ္တည္တည္ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ေအာ္ .. မင္းတို႔အိမ္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ ရွိေနတယ္ေပါ့ .. ၾကည့္ရတာ မင္းအေမက
ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္တယ္နဲ႔ တူတယ္"
ခနဲ႔သလိုလိုႏွင့္ ေျပာလိုက္မိေပမယ့္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး တံု႔ျပန္ေျပာသည့္ ေကာင္ေလး၏ စကားသံက
သူမနားထဲမွတဆင့္ ႏွလံုးအိမ္ထဲထိ ေရာက္ရွိလာသည္။
"က်ေနာ့္မွာ အေမ မရွိဘူး ဆရာမ .. က်ေနာ့္ အေမ ဆံုးသြားတာ ၾကာၿပီ"
ေခတၱခဏေတာ့ ေကာင္ကေလးအား ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ ေဒၚစိုးသူဇာ ဆြံ႔အစြာ
အသံတိတ္သြားသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္ၿပီး
"ဟုတ္ၿပီ .. ဒါဆို အဲဒီ အက်ၤ ီကို ခြ်တ္လိုက္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ ငါ့ စားဖိုေဆာင္ထဲ မင္း
လာအလုပ္လုပ္စရာ မလိုဘူး"
"အကၤ် ီခြ်တ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘာသြား၀တ္ရမလဲ" (အေဖျဖစ္သူႏွင့္
အၿမဲျငင္းခုန္ေနၾကအက်င့္အတိုင္း ရဲေ၀ယံ ထပ္တြန္႔တက္မိသည္)
"အာ .. ဟေရာင္ .. ငါ နင့္ကို ျပန္မေျပာနဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား"
စကားနဲ႔အတူ ေဒါက္ဖိနပ္ဦးခြ်န္က ေျခသလံုးေပၚထပ္က်လာသျဖင့္ ရဲေ၀ယံ
စိတ္ေပါက္ကြဲထြက္သြားသည္။ (နင္ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ)ဟု မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး
လဲ့ယမင္းအား တံု႔ျပန္မိသည္။ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး (နင္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ)ဟု
ေမးသည္။
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနၾကသည့္ တပည့္မႏွင့္ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ
ေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ ေျခလွမ္းေတြသည့္ အနည္းငယ္ တက္ၾကြကာ
ေပါ့ပါးေနသေယာင္ရွိသည္။ ထို႔အတူ မ်က္ႏွာလွလွေလးထက္တြင္လည္း မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္
မသိ။ အၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ကို ဆင္ျမန္းထားရွာေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ အၿပံဳးမ်က္ႏွာအား
ရန္ေစာင္ေနၾကသည့္ လဲ့ယမင္းေရာ၊ ရဲေ၀ယံပါ ျမင္ခြင့္မရၾကပါေခ်။
******************
"ဟိုးေရွးတုန္းက ဂရိလူမ်ဳိးေတြက ဘယ္လိုယံုၾကည္ၾကလဲဆိုရင္ ဖန္တီးမႈေတြရဲ ႔တကယ္တမ္း
ေနာက္ကြယ္က အႏွစ္သာရက Mimesis တဲ့ .. Mimesis ဆိုတာ တပည့္တို႔အားလံုး နားလည္ေအာင္
အလြယ္ကူဆံုးေျပာရရင္ အတုယူျခင္းပဲ .. ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက ကိစၥရပ္တစ္ခုကို ကိုယ္တကယ္နားလည္
မကြ်မ္းက်င္ခင္မွာ ကိုယ့္ေရွ႔မွာ လုပ္ထားတဲ့သူေတြရဲ ႔လက္ရာေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကို အရင္ဆံုး
အတုယူရမယ္ .. ဒီေတာ့ ဆရာက်တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေရးအသားကို မီွျငမ္းကိုးကားတာ
ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး .. ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္တည္လာမယ့္ အေရးအသားအတြက္ အစပ်ဳိးျခင္းလို႔ ခံယူလို႔ရတယ္"
လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရွင္းျပသြားသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏ စကားအား
ေရႊပိုးအိမ္သေဘာက်သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရမယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ
သူမရဲ ႔ပထမဆံုး ၀တၳဳအတြက္ အိုင္ဒီယာလိုေနတာကို အရင္ဆရာေတြ ဘယ္လိုေရးခဲ့လဲဆိုတာ
ျပန္လွန္ရွာေဖြရမယ္။ ဒါဆို သူမအတြက္ ကိုးကားစရာ တစ္ခုခု ရေနမွာပဲ။ မဆိုးဘူး ဟ။ ဒီေန႔ေတာ့
daydreaming မျဖစ္ဘဲ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္မိသည့္ သူမအတြက္ ဆရာရဲ ႔လက္ခ်ာက တကယ္ကို
အက်ဳိးရွိေနသည္။ ဦးရဲသူအား စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ၿပံဳးခ်ဳိ၍ လွပေနသည္။
"ဆရာ က်ေနာ္ တစ္ခုေမးခ်င္လို႔??"
အရွိန္ေကာင္းတုန္း ဘရိတ္အုပ္တာခံလိုက္ရသည့္ ခရီးသည္တင္ကားလို အတန္းထဲရွိ
လူအားလံုး၏အၾကည့္ေရာ၊ ဆရာဦးရဲသူပါ လက္ေျမွာက္ျပၿပီး ထေအာ္လိုက္သည့္ လင္းဟန္ဆီ
အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ မခ်ဳိမခ်ဥ္ပံုစံႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ လင္းဟန္ရဲ ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ေရႊပိုးအိမ္
ဘ၀င္မက်။ ခါတိုင္းဆို ဘာမွ ထေမးေလ့မရွိသည့္ေကာင္က ဒီေန႔မွ ဘာထေဖာက္ရတာလဲ ...
"လင္းဟန္ေျပာ .. ဘာမရွင္းတာ ရွိလို႔လဲ"
"တျခားမဟုတ္ဘူး ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္း ဘယ္ေတာ့ ထြက္မလဲလို႔ေလ .. ဟီး ဟီး"
စာသင္ခန္းတစ္ခုလံုး ပက္ထုတ္လို႔မရေအာင္ ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားၾကသည္။ အားလံုး၏
ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္လံရယ္ေမာျခင္း မရွိသူက ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိသည္။
ငိုင္ေတြေတြမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ရယ္၊ ပံုမွန္ဆို အၿမဲတမ္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း မ်က္ႏွာႏွင့္
ရွိေနတတ္သူ ဆရာဦးရဲသူသာ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မျဖစ္သင့္မွန္း သိေပမယ့္ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ သူ႔ရင္ထဲ အလိပ္လိုက္တက္လာသည့္
ေဒါသကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ လက္ခ်ာစတန္ေနာက္တြင္ ရပ္ေနရာမွ စတိတ္စင္အစြန္းသို႔
ေလွ်ာက္ထြက္သြားၿပီး၊ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေျမျဖဴခဲႏွင့္ လင္းဟန္ရွိရာသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
လင္းဟန္က အတန္း၏ ေနာက္ဆံုးတန္း နီးပါးေလာက္တြင္ ထိုင္ေနသျဖင့္ လူကို မထိဘဲ ေဘးသို႔
က်သြားသည္။
"ဟေရာင္ .. မင္း ငါ့ကို ဘာမွတ္ေနလဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ စာမေရးႏိုင္တာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ .. အဲဒါ
မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ .. မင္း စီးပြားေရးကို ငါ ပ်က္စီးေနေအာင္ လုပ္ေနလို႔လား .. မင္း သိထားဖို႔က
ငါမေရးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး .. မင္းတို႔ ငါ့ကို ဘာေအာက္ေမ့ေနလဲ .. အာလာဒင္လို မီးခြက္ရွိေနတယ္
ထင္လို႔လား .. မင္းႀကီးေတာ္လို အားေနတိုင္း ထိုင္ပြတ္လို႔ ထြက္ထြက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ..
နားလည္လားးးးး"
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူ၏ အသံေၾကာင့္ အတန္းတစ္ခုလံုး
မီးကိုေရႏွင့္ျဖန္းလိုက္သလို တိတ္ဆိတ္ကာ သြားရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ လင္းဟန္က
လက္ကေလး မရဲတရဲေျမွာက္၍ စကားတစ္ခြန္းကို ထပ္ေျပာျပန္သည္။
"ဆရာ .. က်ေနာ္တို႔ အျပင္ဘက္ျမက္ခင္းျပင္မွာ ဆက္ၾကမလား .. ဟီး"
အသံတိတ္ေနသည့္ တစ္ခန္းလံုး လင္းဟန္စကားေၾကာင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ပြဲက်သြားျပန္သည္။ ဦးရဲသူ
မ်က္ေမွာင္ကို ကုတ္၍ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀့ကာၾကည့္သည္။ ေခြးေကာင္ေတြ .. ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ..
လူႀကီး လူႀကီးမွန္း မသိ၊ ဆရာ ဆရာမွန္းမသိနဲ႔၊ ဘယ္လိုမိဘေတြက ေမြးထားမွန္းကို မသိဘူး ..
ေနဦးေပါ့ကြာ ..
ထိုေန႔က ဆရာဦးရဲသူ၏ စာသင္ခ်ိန္သည္ ခါတိုင္းရက္ႏွင့္မတူဘဲ တိုေတာင္းစြာျဖင့္ ၿပီးဆံုးသြားေလသည္။
ဆရာဦးရဲသူ မပါသျဖင့္ အလကၤာစံအိမ္ရွိ သူတို႔၀ိုင္းေနရာ၏ ထိပ္ဆံုးေနရာသည္ လစ္လပ္ေနပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ လစ္လပ္ေနျခင္းကို သတိထားမိသူက ေရႊပိုးအိမ္တစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္ ရွိပါသည္။
က်န္သည့္သူမ်ားကေတာ့ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္အဖြဲ႔က်ကာ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ စကားေျပာေနၾကသည္။
ေရႊပိုးအိမ္တို႔ ၀ိုင္းထိုင္ေနရာ စားပြဲေပၚတြင္လည္း စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားက ဘီယာပုလင္းခြံမ်ားႏွင့္အတူ
အစီအရီ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။
မွန္သားျပင္လို ၾကည္လင္ေနသည့္ ဘီယာပုလင္းအတြင္းမွ ပလံုစီထေနေသာ ေရဗူေဗာင္းေလးေတြကို
ေငးၾကည့္ေနရင္း ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလးက တည္ၾကည္လ်က္ရွိသည္။ သူမ၏ အေတြးထဲတြင္
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ တပည့္ျဖစ္သူအား တံု႔ျပန္ေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ႔ ပံုရိပ္က ဖန္ပုလင္းရဲ ႔ အျပင္ဘက္တြင္
အလိုအေလ်ာက္ ပံုေပၚလာသည္။ တကယ္ဆို ဆရာေျပာတာ ဟုတ္ေနတာပဲ။ စာေရးတယ္ဆိုတာ
ထင္သေလာက္ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ရဖို႔ ေခါင္းက
အေငြ႔ထြက္မတက္ စဥ္းစားရတာ။ ဖတ္တဲ့သူကေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ၿပီးဖတ္သြားယံုပဲ။
စာေရးဆရာအတြက္က ဒီတစ္မ်က္ႏွာရေအာင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ့ရလဲ။ ဒါေတြကို သူတို႔မွ
မသိတာ။ အခုထက္ထိ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးေနတာ စာမ်က္ႏွာငါးဆယ္ေက်ာ္ကေန မတတ္ႏိုင္သည့္
ေရႊပိုးအိမ္က ဒါကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါသည္။ စာတစ္မ်က္ႏွာ ထိုင္ေရးရင္
ညလံုးေပါက္ကုန္ဆံုးသြားသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ခုေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္
မ်ားျပားေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား …။
“ကဲ .. ငါတို႔ေတာ့ လိမ့္ေတာ့မယ္ .. အားလံုးပဲ တာ့တာ”
စားပြဲ၏ တျခားဘက္အစြန္းတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာထိုင္ေနသည့္ လင္းဟန္ဆီမွ စကားႏွင့္အတူ
ျမလြန္းခ်ဳိကပါ ထ၍ ရပ္လိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လက္မွာပတ္ထားသည့္
ေရႊေရာင္နာရီေသးေသးေလးကို ၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္က ည၈နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီေလာက္ဆို
သူမ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ။ ညပိုင္း စာသင္ခ်ိ္န္ရွိတိုင္း မိုးခ်ဳပ္ ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ
မေကာင္းလွပါ။ မာမီျဖစ္သူက ေခတ္ဆန္သည့္ အမ်ဳိးသမီးမို႔ သမီးျဖစ္သူ ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္သြားတာ
ဘာလုပ္တယ္ လိုက္ေမးေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ေနာက္က်ေနသည္ေတာ့မျဖစ္သင့္။ ေနာက္ၿပီး
ဒီေန႔က သူမတစ္ေယာက္ထဲ။ သိဂၤ ီက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ဒီေန႔ အတန္းကို မလာပါ။ ေရႊ႔ပိုးအိမ္
သူမအတြက္ က်သင့္ေလာက္မည္ဟု ထင္သည့္ ပိုက္ဆံပမာဏကို ေဘးနားရွိ
အတန္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။
“ဟဲ့ .. ေနဦးဟ .. ငါ့ကားထဲ ေရာက္ပါေစဦး .. အို .. ခစ္ .. ခစ္”
မိမိရဲ ႔ဟြန္ဒါကားေလးနားေရာက္လို႔ ကားတံခါးဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာ တျခားဘက္ကေန
ၾကားလိုက္ရသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ခပ္ညဳညဳအသံေၾကာင့္ ေသာ့ကို တံခါးေပါက္ထဲ ထည့္ေနသူ
ေရႊပိုးအိမ္ လက္ကေလး တြန္႔သြားရွာသည္။ ကိုယ္ကို မသိမသာလွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမကားႏွင့္
တစ္စီးေက်ာ္တြင္ ရပ္ထားေသာ တိုယိုတာ Belta ေလးကို ေတြ႔၏။ ယာဥ္ေမာင္းသူဘက္က
တံခါးနားတြင္ေတာ့ လူရိပ္ႏွစ္ခု တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ပူးကပ္ကာ ေရာေထြးေနၾကသည္။ ကားပါးကင္တြင္
ထြန္းထားေသာ မီးအလင္းအေရာင္က ထိုေနရာသို႔ မက်ေရာက္သျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရသည့္တိုင္
ဘယ္သူေတြလည္းဆိုတာ ေရႊပိုးအိမ္ေသခ်ာသိသည္။ ထို႔အျပင္ ဂါ၀န္တိုေလး၀တ္ထားေသာ
မိန္းကေလးျဖစ္သူ၏ တင္ပါးေတြအား လူခ်င္းပူးထားသည့္ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သူက
ဆုပ္ကာနယ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိသည္။
“ေကာင္စုတ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ .. တကယ္တဲ ..”
“ဘာအခုမွ ေကာင္စုတ္လဲ .. နင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ဆရာ့ကို ငါေမးလိုက္တာပဲ .. မေတြ႔ဘူးလား
ဆရာ့မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲသြားတာ .. ဟင္း .. ဟင္း”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ခိ ခိ .. ဟဲ့ .. လက္က ေရာက္လာျပန္ၿပီ”
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ လင္းဟန္ႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔၏ စကားေတြအား ေရႊပိုးအိမ္
အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ေအာ္ .. သူတို႔က ႏွစ္ေယာက္သားေပါင္းၿပီး ႀကံၾကတာကိုး။
စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးတစ္မည္ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ေရႊပိုးအိမ္ အခ်စ္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲေနၾကသည့္ သူတို႔အတြဲအား
ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ကားတံခါးဖြင့္၍သာ အထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ေသာ့ေပါက္ထဲ ေသာ့တံထည့္ဖို႔
ျပင္ေတာ့ သူမလက္ေတြသည္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္ကို
ေရႊပိုးအိမ္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ကားကိုသာ ေျဖညင္းစြာ ေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
******************
တည္းခိုခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ လင္းဟန္၏ လက္ေတြက ျမလြန္းခ်ဳိရဲ ႔ခါးေလးကို
တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ သူမအား ရင္ခြင္ထဲေပြ႔သြင္းလိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ဳိကလည္း အလိုက္သင့္ပင္
မ်က္ႏွာေလးအား ေမာ့ေပးထားလိုက္ရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အလိုအေလ်ာက္
ထိစပ္ကုန္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္စြာနမ္းေနရင္း ျမလြန္းခ်ဳိ လက္ေတြက
လင္းဟန္ရဲ ႔ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေခါင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ကလစ္ေခါင္းကို ဖြင့္၊ ၾကယ္သီးကို
ျဖဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္းဟန္ကလည္း ေျခေထာက္ေတြကိုတြန္႔ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခါခ်သည္။
ျမလြန္းခ်ဳိကပါ လက္ႏွင့္ တြန္းခ်လိုက္သျဖင့္ လင္းဟန္ေဘာင္းဘီက တံခါး၀မွာပင္ ပံုက်သြားသည္။
“ေန .. ေနဦး .. ျမလြန္းခ်ဳိ”
ကြ်တ္ၾကသြားသည့္ ေဘာင္းဘီအား ေဘးသို႔ကန္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ျမလြန္းခ်ဳိက
သူ႔တီရွပ္အား ခါးစပ္မွ ကိုင္၍ မတင္လိုက္ျပန္သည္။ ေအာက္ေျခက ေဘာင္းဘီက
ေျခေထာက္ေတြကိုတုပ္၊ လည္ပင္းေရာက္သြားသည့္ ေဘာ္ဒီဖစ္တီရွပ္က အေပၚဘက္ပိုင္းကိုတုပ္ႏွင့္
ရႈပ္ယွက္ခတ္သြားရာ လင္းဟန္ ျမလြန္းခ်ဳိကို ဖက္ထားရင္း လဲက်သည္။
“ေကာင္စုတ္ .. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နမ္းတာေတာင္ ေတာင့္ခံ မထားႏိုင္ဘူး”
“ဟ .. နင္က တအား နမ္းတာကိုး .. နင္ သိမယ္”
ေပြ႔လ်က္သား လဲက်သြားသည့္ လင္းဟန္အား ျမလြန္းခ်ဳိက အျပစ္တင္လိုက္သည္တြင္ အႏိုင္မခံ
အရႈံးမေပးသေဘာျဖင့္ လင္းဟန္က တံု႔ျပန္သည္။ မကြ်တ္ေသးသည့္ တီရွပ္အားလဲ ေခါင္းေပၚက
ဆြဲခြ်တ္လိုက္ၿပီး၊ ျမလြန္းခ်ဳိရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးအား အတင္းျပန္လည္စုပ္ယူသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ငံု၍
နမ္းကာ လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပးယံုမက၊ တစ္လစ္ထြက္လာသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိ၏ လွ်ာေလးအားလည္း သူ႔လွ်ာႏွင့္
ပတ္ကာလ်က္သည္။
“အင္း .. အာ ... အိ .. အိ”
“ျမလြန္းခ်ဳိ .. နင္ အကၤ် ီခြ်တ္လိုက္ေတာ့ဟာ”
ရမၼက္အနမ္းတို႔၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ေသြးေတြဆူပြက္လာသည့္ လင္းဟန္၊ ဘယ္လိုမွ
မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ဖြင့္ဟကာ ေတာင္းဆိုမိသည္။ ျမလြန္းခ်ဳိက မ်က္လံုးေလး ခပ္ေမွးေမွးႏွင့္
မခို႔တရို ႔ျပဳကာ လင္းဟန္ရဲ ႔ ဗလာရင္ဘတ္အား လက္ညိဳးႏွင့္တြန္းကာ ေတာက္ထုတ္လိုက္သည္။
“သြား .. ကုတင္ေပၚတက္ႏွင့္ ...”
“အိုေက .. ေရး”
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးတက္သြားၿပီး ကုတင္၏ အလယ္တြင္ လင္းဟန္က်က်နန
ေနရာယူလိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ၏ အိပ္မက္ေတြ တကယ္ကို အေကာင္အထည္ေပၚၿပီ ျဖစ္သည္။
ျမလြန္းခ်ဳိႏွင့္ခင္မင္ခဲ့သည့္ ကာလတေလွ်ာက္လံုး သူမပင္တီထဲ သူ၀င္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ
အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။ Flirt Queen လို႔ ေခၚရမည့္ ျမလြန္းခ်ဳိက သူ႕ကို လွည့္ပတ္ကစားသည့္
အဆင့္ထက္သာ မပိုခဲ့။ လင္းဟန္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ပါးတစ္ဖက္ေပၚတြင္ အနမ္းတစ္ပြင့္ ရရွိခဲ့သည့္
အဆင့္ကေန မတက္ခဲ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ဆရာဦးရဲသူ၏ ေကာင္းမႈႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့မည္။
ဆရာကို သိကၡာခ်သလို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ သူ႔အျပဳအမူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း
ေနာင္တေတာ့ မရမိပါေခ်။
“၀ိုး .. မိုက္တယ္ဟ”
ခါေလးကို ႏြဲ႔၍ ကိုယ္ကိုေကြ႔ေကာက္ယိမ္းၿပီး ဆက္ဆီကႀကိဳးအသြင္ ဖန္တီးေနသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိေၾကာင့္
လင္းဟန္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေအာက္က သူ႔လီးကိုအုပ္ကာ ကိုင္မိသည္။ မ်က္စိကိုေတာ့
ဘေလာက္စ္အကၤ် ီ၏ ၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း ျဖဳတ္ေနသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိထံပါးမွ ေယာင္လို႔ေတာင္
မခြာမိ။ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္လို႔ ရင္ဘတ္ေနရာက ဟသြားသည္တြင္ ဆက္ဆီက်လွသည့္
အနက္ေရာင္ဘရာေလးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ဳိ၏ ႏို႔လံုးေတြကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ လင္းဟန္ ဘယ္လိုမွ
မေနႏိုင္ေတာ့။ လီးကို အတြင္းခံေပၚက အုပ္ကိုင္ရသည္ကိုက သူ႔စိတ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစသလို
ခံစားရသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ေအာက္သို႔ တြန္းပို႔ကာ ခြ်တ္ခ်လိုက္သည္။
“ေျဖးေျဖး လုပ္ဟ .. နင္ကတာ အရမ္းမိုက္တယ္”
“ႀကိဳက္တယ္ မွတ္လား .. ေဟာဒီမွာ ၾကည့္”(ဘေလာက္စ္အကၤ် ီကို ဖယ္ခြာၿပီးသည့္ ျမလြန္းခ်ဳိက ဂါ၀န္ကို
ဖင္ေလးတြန္႔ကာလႈပ္ရင္း ခြ်တ္ခ်လိုက္ျပန္သည္)
“အာယိုး ... ေကာင္းမွေကာင္း”
“လာၿပီ ... ဒီမွာ ဘရာ” (ေနာက္ေက်ာရွိခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ကာ ခြ်တ္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲပါလာသည့္ ဘရာအား
လင္းဟန္ရွိရာသို႔ ပစ္ကာေပးလိုက္သည္)
“၀ိုး !!” (ျဖဴေဖြးလံုး၀န္းၿပီး အခ်ဳိးအစားက်လွသည့္ ႏို႔လံုးေတြေၾကာင့္ လင္းဟန္တစ္ေယာက္ သူ႔လီးအား
ပြတ္ဆြဲမိသည္)
“အရမ္းလုပ္မေနနဲ႔ .. ထြက္သြားဦးမယ္ .. ေရာ့ ေဟာဒီမွာ”
ေပါင္တန္သြယ္သြယ္မ်ားတေလွ်ာက္ ပင္တီေလးကို ဟန္ခ်က္က်က်ႏွင့္ ဆြဲကာ ခြ်တ္ၿပီးေနာက္၊
လက္ထဲပါလာသည့္ ပင္တီႏွင့္ လင္းဟန္အား ေကာက္ေပါက္လိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ဳိတို႔
လက္ဆမွန္ခ်င္ေတာ့ ပင္တီဂြၾကားေလးႏွင့္ လင္းဟန္မ်က္ႏွာက တပ္အပ္ကို သြားက်သည္။ ခပ္ျပင္းျပင္း
အနံ႔ဆန္းဆန္းက သူ႔အာရံုေၾကာထဲတြင္ စိမ့္၀င္ကာ ျပန္႔ႏွံ႔သည္။ လင္းဟန္တစ္ေယာက္ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး
ခါးေကာ့တက္သြားသည္။
“ေကာင္စုတ္ .. သတိထားဦး .. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ .. ငါလာၿပီ”
လင္းဟန္ရဲ ႔အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိ စိတ္မခ်ျဖစ္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ အျမန္တက္လိုက္ပါသည္။
အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားသလို ေထာင္မတ္ေနသည့္ သူ႔လီးကို လက္ေျပာင္းယူသည္။
လင္းဟန္လီးက သိပ္ႀကီးသည္မဟုတ္ပါ။ ေသးသည္လဲ မဟုတ္ဘဲ အေနေတာ္အရြယ္ေလာက္ဟု
ဆိုလို႔ရမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျမလြန္းခ်ဳိ အေထြအထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လင္းဟန္ရဲ ႔ ဆီးစပ္အေပၚ
ခြထိုင္မိသည္ႏွင့္ လီးဒစ္ႏွင့္ အဖုတ္၀ေလးေတ့ကာ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“အား ... ျမလြန္းခ်ဳိ ... ေျဖးေျဖး” (စြတ္စိုအိေႏြးေသာ အတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး
ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္သြားသျဖင့္ လင္းဟန္ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားသည္)
“လင္းဟန္ .. ထိန္းထားေနာ္” (လီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး အဖုတ္ထဲသို႔ ၀င္ၿပီး ျမလြန္းခ်ဳိတင္ပါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္
လင္းဟန္ဆီးစပ္က မိတ္ဆက္သြားသည္)
“ခန .. ခနေလး .. ျမလြန္းခ်ဳိ”

အပိုင္း ( ၂ ) ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္