Series 3(b)

" ညေစာင့္ " အပိုင္း ( ၂ )

ဇာတ္လမ္း - Directionless

တခ်ိန္လံုး ေထာင္မတ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးက သူမမ်က္ႏွာႏွင့္
တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူစိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။
အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္လီးတန္ႀကီးရဲ ႔ပံုကိုၾကည့္ကာ သူမစိတ္ေတြ ေထြျပားစျပဳသည္။
“ကဲ .. မ၀င့္သူေရ.. က်ဳပ္ကိုတတ္ႏိုင္သမွ် ေကာင္းေအာင္စုပ္ေပးေတာ့.. Clock is ticking ေနာ္
ေဒါက္တာ”
အနည္းငယ္ရႊင္ျမဴးေနဟန္ရွိေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားအဆံုးတြင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက အလိုလိုဟသြားရွာေတာ့သည္။
ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဆီေလး ဆိုးထားသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး
အက်ယ္ဆံုးအေျခအေနႏွင့္ဟသြားၿပီး လီးထိပ္ကိုငံုလိုက္သည္ႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္
မေအာင့္ႏိုင္ပဲ အီးခနဲ ေအာ္ကာ ညည္းမိသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခါင္းက
ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး သူ႔အား ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေမာ္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းတံခါး၀ကိုမ်က္စပစ္ကာ
ျပရင္း ေလသံတိုးတိုးႏွင့္က်ိတ္ဆူသည္။
“တိုးတိုး လုပ္ကိုျမင့္ေမာင္ … အျပင္ဘက္ကေန အသံေတြ ၾကားမွဟုတ္ပယ့္ ျဖစ္ေနမယ္”
“ေဆာရီး .. မ၀င့္သူ.. ရတယ္.. ျပန္စုပ္.. က်ဳပ္သတိထားပါ့မယ္”
ေဒါက္တာ၀င့္သူဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ေတာင္ဒိုင္းခနဲ
ထိုးမိသည္။ ၿပီးမွမ်က္ႏွာေရွ ႔ျခမ္းကို ဖံုးသလို ျဖစ္သြားသည့္ဆံႏြယ္တစ္ခ်ဳိ႔ကို
နားရြက္ေနာက္ဘက္သို႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္သပ္တင္လိုက္ၿပီး လီးထိပ္ဖူးကို ျပန္ငံုသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္လီးက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္တင္းမာေနသည္မို႔လက္ျဖင့္ထိန္းၿပီး
ပင့္ထားစရာေတာင္မလို။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္ႏွာ ေရွ႔ကိုတိုးသြားတိုင္း လီးထိပ္ဖူးက ပါးစပ္ထဲကို
မဆန္႔မၿပဲ ၀င္လာသည္။ သူမရဲ ႔လွ်ာႏွင့္လည္း လီးထိပ္ေအာက္ေျခလံုးပတ္ကိုအလိုလို ပြတ္ကာ
ဆြဲျဖစ္သည္။
“ေကာင္းတယ္.. ၀င့္သူ.. စုပ္.. စုပ္ … တအာား ေကာင္းတယ္ကြာ .. ရွီး”
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္အသက္ရွဴျမန္လာသည့္ ၾကားမွ ေဒါက္တာ၀င့္သူအား ေလသံတိုးတိုးျဖင့္
လွမ္းအားေပးသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းေစ့ထားရင္း သူမေခါင္းကို
နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္စတင္၍ လုပ္သည္။ လီးတန္ႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို
ပြတ္တိုက္၍ အ၀င္အထြက္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္တိုင္းလည္း ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လွ်ာကေလးက
လီးဒစ္ရဲ ႔ေအာက္ေျခ ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာကိုမျပတ္တမ္း လ်က္ေပးသည္။
ေဘးတိုက္သာၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္လွပသည့္ေဒါက္တာမေလးရဲ ႔ပါးႏွစ္ဖက္သည္
တရံမျပတ္စုပ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ခ်ဳိင့္ခြက္၍ ၀င္ေနသည္ကိုေတြ႔ရမွာျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
အေနႏွင့္ကေတာ့မႀကံဳဖူးေအာင္ကာမအရသာ အေကာင္းစားကို ခံစားေနရသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူတစ္ေယာက္ဒီေလာက္ေတာင္လီးစုပ္တတ္လိမ့္မည္ဟုသူဘယ္လိုမွထင္မထားပါ။
အေစာတုန္းက ေဒါက္တာ၀င့္သူလီးစုပ္ေပးမႈကိုဇိမ္ႏွင့္ခံဖို႔စဥ္းစားထားေပမယ့္ခံစားမႈအရွိန္က
ျမင့္တက္လာေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔မရေတာ့ပါ။
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး ႏွစ္ဖက္လီးကိုအားႏွင့္စုပ္လုိက္တုိင္း ခြက္၀င္သြားျခင္း၊ လီးတန္လံုးပတ္အား
လွ်ာေလးျဖင့္ပြတ္ကာလ်က္ေပးျခင္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္အာေခါင္သားႏုႏုေလးမ်ားႏွင့္
လီးထိပ္ျဖင့္ထိုးမိျခင္း .. စသည့္အခ်က္မ်ားအျပင္ေဒါက္တာ၀င့္သူလို ႏုနယ္ေသာ
မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္လီးအရင္းကိုေတာင္ထိန္းမကိုင္ဘဲ လက္အလြတ္ျဖင့္
လီးစုပ္ေပးေနသည္ဆိုေသာ အခ်က္ပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္လို ရိုးရိုးသာမန္
ညေစာင့္တစ္ေယာက္အဖို႔အရွင္လတ္လတ္ေကာင္းကင္ဘံုသို႔ေရာက္ေနသည္ႏွင့္မျခားေပ။
“ေတာက္.. အား .. ရွီး .. ၀င့္သူ.. မင္းပါးစပ္က စုပ္အားေကာင္းလွခ်ည္လား”
လီးကို၀င္ႏိုင္သမွ် ၀င္ေအာင္ဆထက္တပိုး စုပ္ေပးေနရာ တစ္ခ်ိန္တြင္သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူ
ႏွာတံခြ်န္ေလး ထိမိမလို ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔လီးတန္မည္းမည္းနက္နက္ႀကီး တိုး၀င္ေနသည့္
ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အံကိုႀကိတ္ကာ ညည္းမိသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူကေတာ့
တျပြတ္ျပြတ္အသံေလးေတြ အစီအရီထြက္လာေအာင္ကိုဆက္၍ စုပ္ေပးေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္
သူမပါးစပ္ထဲမွတံေတြးရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ေမးေစ့ခြ်န္ခြ်န္ေလးကို ျဖတ္၍ တစ္ခ်ဳိ႔က
ရင္ဘတ္ေနရာသို႔ေတာင္ေရာက္သည္။
လီးစုပ္တာ အရွိန္ရၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေဒါက္တာ၀င့္သူက
ရုတ္ခ်ည္း သူမပါးစပ္ကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရာ လီးတန္ႀကီးက ျပြတ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အျပင္သို႔
ထြက္က်သည္။ လံုးပတ္တေလွ်ာက္တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္စိုရႊဲေနလို႔ဆီလိမ္းထားသလို ျဖစ္ရာ
မဲေျပာင္ၿပီး တက္ေနသည္။ ျမင္ရတာႏွင့္အသည္းေရာ အဖုတ္ေရာ ယားစရာေကာင္းေနသည္။
“ဒီအတိုင္းဆို ၾကာလိမ့္မယ္ကိုျမင့္ေမာင္.. ရွင္ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္ရင္က်မပါးစပ္ကိုလိုးပါလား”
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔စကားကိုကိုျမင့္ေမာင္ေက်ညက္စြာ မစဥ္းစားမိခင္မွာ လီးက အလိုလို
တံု႔ျပန္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ထခုန္သည္။ ထို႔အတူႏႈတ္မွလည္း
(ရွီး)ဆိုၿပီး ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံထြက္သည္။ တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္သာ
ႏွလံုးေရာဂါအခံရွိပါက အခုအခ်ိန္တြင္အေပ်ာ္လံုးဆို႔ၿပီး ဂန္႔သြားမလားေတာင္မသိ။ ဒီလိုမ်ဳိး
ေဒါက္တာ၀င့္သူထံမွကမ္းလွမ္းမႈကိုရရွိဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားသည့္ဆုလာဒ္
မဟုတ္ပါလား ..။
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခါင္းကိုညွပ္ကာကိုင္လိုက္သည္။ အားယူကာ
ေရွ ႔သို႔ဆြဲလိုက္သည္ႏွင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူက ပါးစပ္ကိုအက်ယ္ဆံုးဟကာ လီးတန္ကို ဖမ္းငံုသည္။
လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေလးကိုပြတ္တိုက္ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အာေခါင္ထဲထိ
ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္သည္။ ေလလံုေအာင္တင္းတင္းေစ့ၿပီး ငံုထားသည့္ၾကားမွ(အု .. အိ) ဆိုသည့္
အသံေလးမ်ား ေဒါက္တာ၀င့္သူႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္က်လာသည္။
“ရွစ္.. ေကာင္းလိုက္တာ .. ၀င့္သူ.. မင္း ပါးစပ္က တအားေကာင္းတာပဲ”
ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခါင္းကိုညွပ္ကိုင္ၿပီး
ပါးစပ္ကို အားရပါးရ လိုးေဆာင့္သည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒါက္တာ၀င့္သူသည္လီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး
ကုန္ေအာင္စုပ္ေပးျခင္း (ဒိသရုတ္)ႏွင့္မစိမ္းသည့္သေဘာရွိသည္။ လည္ေခ်ာင္းသားေလးေတြကို
ေျဖေလွ်ာ့ေပးထားရာ ကိုျမင့္ေမာင္လီးက အရင္းအထိေရာက္ေအာင္သူမပါးစပ္ထဲ
တိုး၀င္ေနသည့္တိုင္အသက္ရွဴမွားတာမ်ဳိး မျဖစ္။ လီးအ၀င္တြင္အသက္ကို ေအာင့္ထားၿပီး၊
လီးအထြက္တြင္အသက္ကို ရွဴသည္။ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္သူ႔လီးတန္ေအာက္ပိုင္းအား
ပြတ္ဆြဲေနမႈအားလည္း မပ်က္ေစရ။
ဒီေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္လိုဆက္စ္ကိစၥျပတ္လတ္ေနသူအတြက္ဘာခံႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။
ကြန္ကရစ္ေတြကိုထိုးသည့္jackhammer တစ္ေခ်ာင္းႏွယ္သူ႔လီးအား သေဘာထားကာ
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခါင္းကိုညွပ္ဆြဲရင္း အားကုန္လိုးသည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္အျပင္းထန္ဆံုး
ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္တြင္လီးတန္တေလွ်ာက္ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းတက္ကာ လႈပ္ရွားၿပီး
အၾကမ္းပတမ္းကို ၿပီးသည္။ လီးထိပ္မွအရင္ဆံုး ထြက္လာသည့္သုတ္ရည္ေတြက ပူေႏြးၿပီး
ျပစ္ခြ်ဲေနသည္။ အရွိန္ကလည္း တအားကို ျပင္းထန္သည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူတစ္ေယာက္ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ၿပီးခါနီးေနမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္၊ ခုလိုမ်ဳိး
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုထင္မထားပါ။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က လီးေခ်ာင္းအႀကီးႀကီးႏွင့္
လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည့္ေဂြးေစ့လံုးႀကီးမ်ားထဲတြင္လရည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား
ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း တြက္ဆမထားမိ။ ဒီေတာ့သူမခမ်ာ အငိုက္မိသလို ျဖစ္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ
ေရာက္ေနသလို ျဖစ္သည့္ထိပ္ဖူးထဲမွလရည္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာႏွင့္ထြက္လာသည္တြင္ဘာမွလုပ္လို႔
မရဘဲ ၿမိဳသာခ်လိုက္ရသည္။ မဟုတ္လွ်င္choke ျဖစ္ၿပီး သူမ မ်က္ျဖဴလန္ဖို႔သာ ရွိသည္။
“ေကာင္းတာ .. ၀င့္သူရယ္.. အဆင္ေျပသြားၿပီ.. ေက်းဇူးပဲ”
တစ္စက္မက်န္လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ၿပီးေတာ့မွကိုျမင့္ေမာင္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခါင္းအား
ဖမ္းကိုင္ထားမႈကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တခ်ိန္လံုး ေတာက္ေလွ်ာက္မာေနသည့္လီးက အခုေတာ့သူ
မဟုတ္သလိုပင္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက သူမပါးစပ္ႏွင့္
ေမးေစ့တေလွ်ာက္ေပကပ္ေနသည့္အရည္မ်ားအား လက္ခံုျဖင့္သုတ္ရင္း ထိုင္ေနရာမွထရပ္သည္။
“က်မ အေၾကြး ရွင့္ေပၚမွာ ရွိသြားၿပီေနာ္ကိုျမင့္ေမာင္”
ေဒါက္တာ၀င့္သူက ဟန္အမူအရာပိုပိုႏွင့္မ်က္စေလး၀င့္ကာ ေျပာလိုက္ရင္းမွႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို
လွ်ာျဖင့္အေပၚေအာက္တစ္ခ်က္စီသပ္သည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္အခုထက္ထိမေပ်ာက္ႏိုင္ေသးသည့္
ငံက်ိက်ိအရသာကို ေပ်ာက္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၿပီး တံေတြးမ်ဳိခ်သည္။ သူမရဲ ႔ထိုအျပဳအမူက
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့အရမ္းကိုဆက္ဆီက်လြန္းသည္။ လီးေတာင္မွ ျပန္ေထာင္ခ်င္လာသလို
ျဖစ္ရာ အျမန္ပင္ေဘာင္းဘီထဲထည့္ၿပီး ဇစ္ျပန္ဆြဲကာ ၀ွက္လိုက္ရသည္။
“ရွင္ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္.. ဒီကိစၥကိုဘယ္သူမွသိလို႔မျဖစ္ဘူး” (ေဒါက္တာ၀င့္သူက
လီးမစုပ္ေပးခင္က ေျပာခဲ့ေသာစကားကိုထပ္မံ၍ emphasize လုပ္ၿပီး သတိေပးျပန္သည္)
“အာ .. စိတ္ခ် .. ၀င့္သူ” (ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္တံု႔ျပန္လိုက္ယံုမက ကိုျမင့္ေမာင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္
သူ႔ပါးစပ္ကို ဇစ္ဆြဲၿပီး ပိတ္သည့္ဟန္လုပ္ျပသည္)
“အိုေက .. ဒါဆိုအခုက်မတို႔ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ??” (ေဒါက္တာ၀င့္သူက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စပ္ၿဖီးၿဖီးပံုစံကို
ဂရုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ လက္ရွိရင္ဆိုင္ရမည့္ကိစၥကိုသာ ဦးတည္လိုက္သည္)
“လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး .. ၀င့္သူ.. လူအင္အားခ်င္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္.. သူတို႔ကသာေနတယ္..
ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာက ေသနတ္ေတြနဲ႔.. က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာမွမရွိဘူး”
“ဒါဆို ရင္.. ဘယ္.. ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” (ေဒါက္တာ၀င့္သူက အေျခအေနကို ျပန္သံုးသပ္မိသြားၿပီး
အနည္းငယ္တုန္လႈပ္သည့္ေလသံျဖင့္ေမးမိသည္)
ကိုျမင့္ေမာင္ေဒါက္တာ၀င့္သူအား မတံု႔ျပန္ႏိုင္အားေသးဘဲ အခန္း၏ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္
ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ အခန္းေထာင့္တြင္တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ရွည္မည့္
သံပိုက္လံုးတစ္ေခ်ာင္းကိုသြားေတြ႔သည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သြားေကာက္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ
ေဒါက္တာ၀င့္သူဘက္လွည့္ကာ သံပိုက္လံုးကို ေထာင္ျပသည္။
“က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အရင္ဆံုး လူခြဲၾကရေအာင္.. က်ဳပ္တိတ္တိတ္ေလး လံုၿခံဳေရးအခန္းကို
ျပန္သြားမယ္.. ဟိုမွာ က်ဳပ္ေဘာ္ဒါ က်န္ခဲ့ေသးတယ္.. အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားရမွာပဲ ..
စက္ရံုထဲ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ၀င္ေနတယ္လို႔Emergency Team ကိုလည္း ရေအာင္
အေၾကာင္းၾကားရမယ္.. မ၀င့္သူဒီမွာပဲ ေနခဲ့ေပါ့”
“ေကာင္းၿပီ”
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔reasonable ျဖစ္လွေသာ အႀကံကို ေဒါက္တာ၀င့္သူခပ္သြက္သြက္ပင္
သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုကိုျမင့္ေမာင္အား အထင္ႀကီးသလိုလို၊
အားကိုးသလိုလို ျဖစ္မိသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့လီးစုပ္ေပးလိုက္ရတာ အက်ဳိးမယုတ္ဟု ခံစားမိသည္။
“သြားၿပီး မ၀င့္သူ.. ေသခ်ာ ပုန္းေနဦး”
“ဟုတ္.. ဂြတ္လပ္ခ္ကိုျမင့္ေမာင္”
လက္ထဲတြင္ရွိေသာ သံပိုက္လံုးအား တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေခ်ာေမာလွသည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္တပ္မက္ဖြယ္ကိုယ္လံုးေလးအား
ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီးေလးျဖစ္ရွာသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔၀မ္းဗိုက္ထဲတြင္သူ႔လရည္ေတြ တၿပံဳလိုက္ရွိေနသည္ဆိုေသာအခ်က္ကို
ကိုျမင့္ေမာင္အခုထက္ထိမယံုရဲေသးပါ။ သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္း နီးပါး ေပၚလာသည္အထိဟီးခနဲ
တစ္ခ်က္ရယ္မိၿပီးေနာက္ေဒါက္တာ၀င့္သူအား ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ စတိုခန္းတံခါးကို ေျဖညင္းစြာ
တြန္းဖြင့္၍ အျပင္ထြက္သည္။ ေကာ္ရစ္တာသို႔ေရာက္ေသာအခါ လံုၿခံဳေရးအခန္းရွိရာဘက္သို႔
ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးႏွင့္ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။
***********************
လံုၿခံဳေရးအခန္းရွိရာသို႔အသြားလမ္းတြင္လင္းလင္းထက္တို႔အဖြဲ႔ထဲမွတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္မ်ား
ရင္ဆိုင္ရမလားလို႔ကိုျမင့္ေမာင္ထင္ထားေပမယ့္အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပင္မည္သူႏွင့္မွ မေတြ႔။
သူတို႔ေရာက္ေနရာ ဓါတ္ခြဲခန္း အတြင္းတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ဖုန္းတစ္လံုးကိုအေတြ႔အျပင္ဘက္သို႔
အေၾကာင္းၾကားရန္ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္လင္းလင္းထက္တို႔အဖြဲ႔က လွ်င္လွသည္မွန္း
သြားေတြ႔ရသည္။ ဖုန္းလိုင္းေတြကို ျဖတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
လံုၿခံဳေရးအခန္းဆီသို႔သာ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
မလြယ္ေပါက္တံခါးနား အေရာက္တြင္ကိုျမင့္ေမာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး
အသက္ကို ၀ေအာင္ရွဴသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္သံပိုက္လံုးကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ထပ္ဆုပ္သည္။ ၿပီးေနာက္အနည္းငယ္ဟေနသလို ျဖစ္သည့္တံခါး၀မွအထဲသို႔
ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။
အရင္ဆံုး သတိထားမိသည္က သစ္ထြန္းေပၚလာရာ လံုၿခံဳေရးခန္း၏ အဓိက တံခါးေပါက္နားတြင္
ေသြးကြက္မ်ား အိုင္ေနသည္ကို။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္တကိုယ္လံုးရွိေသြးေတြ
ဆူပြက္ထြက္ၿပီး ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္အထိအံကိုတင္းတင္းႀကိတ္သည္။ သစ္ထြန္း၏
ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ေတာ့မေတြ႔။ သို႔ေသာ္ဒီေသြးေတြက သူ႔ခ်ာတိတ္ဆီက ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ၁၀၀ရာခိုင္ႏႈန္း
ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးက အခန္းထဲတြင္ရွိေနသည့္ရန္သူဆီသို႔
စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ေရာက္သြားသည္။
လံုၿခံဳေရးခန္းထဲတြင္ရွိေနသူက သံုးေယာက္ေပါင္းလာသည့္အဖြဲ႔ထဲမွကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာ
မသိေသးသည္ဆံပင္ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လင္းလင္းထက္က ပစၥည္းေတြ
ျပန္ယူဖို႔ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေသာ ၀ါ၀ါဆိုသည့္တစ္ေယာက္။ စစ္တပ္တြင္အသံုးျပဳေလ့ရွိသည့္
အစိမ္းပုတ္ေရာင္သံေသတၱာတစ္လံုးကို စားပြဲေပၚသို႔လွမ္းတင္ေနသည္။ သူမ မတ္တပ္ရပ္ေနရာ
နားတြင္လည္း ေနာက္ထပ္သံေသတၱာႏွစ္လံုးေလာက္ရွိေနေသးသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္နီနီထိုင္ခဲ့သည့္ေနရာရွိမိန္းကြန္ပ်ဴတာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ စကရင္ေဆ့ဗာက
ရွိေနေသးရာ လင္းလင္းထက္တို႔ရဲ ႔အႀကံအစဥ္အထမေျမာက္ေသးမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
၀ါ၀ါမွလြဲ၍ က်န္သည့္ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ကိုျမင့္ေမာင္မွန္းဆလို႔မရပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္
အခန္းထဲကို ေလ့လာအကဲခတ္ေနစဥ္၀ါ၀ါက ေအာက္တြင္ခ်ထားေသာ ေသတၱာတစ္လံုးကိုကုန္း၍
လွမ္းေကာက္သည္။ ဆိုခဲ့သလို ၀ါ၀ါေရာ နီနီပါ ေျပာက္က်ားစစ္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၾကတာေတာ့
မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး အခ်ဳိးက်လွသည္ျဖစ္ရာ
ကုန္းကာထားသည့္ပိုစရွင္တြင္အသက္ရွဴမွားေလာက္သည့္၀ါ၀ါရဲ ႔တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို
စစ္ေဘာင္းဘီက မဖံုးကြယ္ႏိုင္ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးက ထိုေနရာတြင္အလိုလို
သြားစုသည္။
ေသတၱာကို ေကာက္ယူၿပီးေနာက္၀ါ၀ါက စားပြဲေပၚတြင္တင္သည္။ ေသတၱာအား ခတ္ထားသည့္
ေသာ့ခလုတ္ႏွစ္ခုကို ေထာက္ခနဲ ဖြင့္ၿပီး အဖံုးကိုလွန္တင္လိုက္သည္။ အထဲတြင္ေတာ့
ကြန္ပ်ဴတာလိုလို စကရင္တစ္ခုက ရွိေနၿပီး ထိုအေပၚတြင္လွ်ပ္စစ္လိႈင္းမ်ား ေျပးေနေလသည္။ ဒါကို
ျမင္လိုက္သည့္ကိုျမင့္ေမာင္ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိေပမယ့္ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔မျဖစ္ဆိုတာ
ေတြးမိသည္။ သစ္ထြန္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း လက္စားေခ်ဖို႔စိတ္ဓါတ္က ျပင္းျပေနရာ၊ ၀ါ၀ါႏွင့္
လက္တစ္ကမ္းတြင္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ရွိေနသည့္တုိင္သူဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။
၀ုန္းခနဲ မလြယ္ေပါက္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္သံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္၀ါ၀ါက ေဘးနားရွိရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို
အျမန္လွမ္းေကာက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူမထက္ျမန္ပါသည္။ လက္ထဲရွိသံပိုက္လံုးက အရွိန္ျဖင့္
ေျမာက္တက္သြားသည္။ ဒုတ္ခနဲ အသံကိုခပ္အုတ္အုတ္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္၀ါ၀ါ့ကိုယ္ေရွ႔ပိုင္းက
စားပြဲေပၚတြင္ဟက္ထိုးေမွာက္ကာ ျပဳတ္က်သည္။
(မင္း .. ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ)
ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲမွ ႀကံဳး၀ါးၿပီး ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္၀ါ၀ါရဲ ႔ႏွာတံ၀ကိုလက္ညိဳးျဖင့္
ထိၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္တစ္ခ်က္ထဲေမ့သြားေပမယ့္အသက္ရွဴေနေသးတာ ေတြ႔သည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္သြားသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ဒီေကာင္မကို ဖမ္းထားၿပီး စစ္ေမးလို႔ရႏိုင္သည္ဆိုၿပီး
သူတြက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္တစ္ပိုင္း၊ ေအာက္တြင္တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည့္၀ါ၀ါ့ကိုယ္အား စားပြဲေပၚ
လံုးလံုးေရာက္ေအာင္ဂ်ဳိင္းတစ္ဖက္စီမွဆြဲမသည္။ ထိုေရာအခါ ႏို႕ႀကီးဂိုဏ္းလို႔ကိုျမင့္ေမာင္
သတ္မွတ္ထားသည့္အေလ်ာက္ထြားမြတ္သည့္ရင္ဆိုင္မ်ားႏွင့္သူ႔လက္ထိေတြ႔သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာမိသည္။
၀ါ၀ါ့ကိုယ္က စားပြဲေပၚတြင္ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ျဖစ္ကာ ရွိေနသည္။ အခုလို ပက္လက္အေနအထားတြင္
သူမရဲ ႔ရင္သားဆုိင္ေတြက သိသိသာသာကိုကိုယ္ေပၚမွ ဖြံ႔ထားစြာ ေထာင္တက္ေနသည္။
နည္းတာႀကီးေတြ မဟုတ္။ ကိုျမင့္ေမာင္ဂလုခနဲ တံေတြးကို မ်ဳိခ်ၿပီး အၾကည့္ကိုလႊဲရသည္။
ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္းဟုေခါင္းကိုအလုပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္၀ါ၀ါ ကုန္းေကာက္ေနသည့္
ေသတၱာကိုသြားၾကည့္သည္။
သံေသတၱာမ်ားထဲတြင္ရွိေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို နားမလည္ေပမယ့္ယမ္းေတာင့္မ်ားကို
၀ါယာႀကိဳးေတြႏွင့္ဆက္သြယ္ထားသည္ကိုေတာ့ေတြ႔သည္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီဟာမေတြ
အၾကမ္းဖက္သမေတြ။ ရုပ္ကေလးေတြ ေခ်ာသေလာက္အႀကံပက္စက္လွသည့္အမ်ဳိး။ သူတို႔
စက္ရံုကို ဗံုးခြဲဖို႔ပဲလား၊ အၾကမ္းဖက္သိမ္းပိုက္ဖို႔ပဲလား .. တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေကာင္းသည့္အႀကံမဟုတ္မွန္းေတာ့ေသခ်ာပါသည္။
စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာသည္ႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္၀ါ၀ါ့အနား ျပန္ေရာက္လာသည္။ သတိေမ့ေနတာ မွန္ေပမယ့္
ဒီဟာမကိုအလစ္ေပးလို႔မရမွန္း သူသေဘာေပါက္သည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္စေတြ႔စဥ္အခါတုန္းက
ငမ္းမိလို႔တစ္ခ်ီခံလိုက္ရၿပီမို႔ဒီတစ္ခါေတာ့အငိုက္မိလို ႔မျဖစ္ဆိုၿပီး ေတြးသည္။ သူႏွင့္နီးစပ္ရာ
စားပြဲစြန္းတြင္ရွိေနေသာ ၀ါ၀ါရဲ ႔ေျခတန္ေတြကိုလက္ျဖင့္စမ္းၿပီး လက္နက္တစ္ခုခုရွိေနမလားဆိုၿပီး
စရွာသည္။
ေျခဖ်ားပိုင္းမွစစမ္းသြားေသာ သူ႔လက္ေတြသည္ခါးစပ္အေရာက္တြင္ေတာ့လက္နက္အစား
တင္ပါးအိအိၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို စမ္းမိသည္။ ထိုသို႔စမ္းမိမွကိုျမင့္ေမာင္ပို၍ အံ့အားသင့္မိသည္။
၀ါ၀ါဆိုေသာ အၾကမ္းဖက္သမသည္ပင္တီအစား ဂ်ီစထရင္းသာ ၀တ္ထားသည္ကို
သတိထားမိလို႔ျဖစ္သည္။ ဘာလက္နက္မွမေတြ႔သည္တိုင္ကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတြက
အရသာရွိလွသည့္တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြေပၚက ခ်က္ခ်င္း မခြာႏိုင္ေပ။
(အင္း ... ေအာက္ဘက္မွာ ဘာမွ မရွိတာေတာ့ေသခ်ာသြားၿပီ.. အေပၚဘက္ကိုဆက္စမ္းရမွာပဲ)
ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔ဖာသာသူအဆိုတင္သြင္း၊ သူ႔ဖာသာသူေထာက္ခံၿပီး သူ႔ဖာသာသူပင္အႀကံကို
စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္သည္။ စားပြဲအလယ္ေဘးဘက္သို႔ေလွ်ာက္သြားၿပီး
လက္တစ္ဆုပ္စာမကသည့္ႏို႔လံုးႀကီးႏွစ္ဖက္ကိုအားရပါးရပင္လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
(ဟ .. ဒီဟာမ ဘရာ ၀တ္မထားပါလား)
ကိုျမင့္ေမာင္မတရားကိုအံ့အားသင့္သြားသည္။ သူထင္ထားသည္က ၀ါ၀ါသည္အနည္းဆံုးေတာ့
လင့္လင္းထက္လိုဘရာသား ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့၀တ္ထားလိမ့္မည္ဆိုတာကို။ အခုေတာ့ဘာဆိုဘာမွ
၀တ္ထားတာ မဟုတ္မွန္း၊ တင္းရင္းအိစက္သည့္အသားဆိုင္မ်ားကိုအခုအခံမရွိစမ္းမိေနလို႔
သိလိုက္ရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔မူလ ဦးတည္ခ်က္ကိုေတာင္ေမ့သြားသည္။ ဘရာရယ္လို႔မရွိသည့္
၀ါ၀ါ့ႏို႕ႀကီးေတြထဲတြင္ဘာလက္နက္မွ ၀ွက္ထားစရာ မရွိဆိုတာ မသိသည့္အလား
ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ကိုႏိႈက္ကာ စမ္းသည္။ ေတာ္ေတာ္အရြယ္ႀကီးမည့္ထင္ရသည့္
ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကိုေတာင္လက္ျဖင့္စမ္းမိေသးသည္။
(ေတာက္!!! ... အားရစရာႀကီးေတြ)
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ထဲရွိႏို႕ႀကီးေတြက တကယ္ကိုႀကီးလွသည္။ မသိလွ်င္
ဆီလီကြန္ထည့္ထားသည္လို႔ေတာင္ထင္စရာရွိသည္။ ထို႔အျပင္ႀကီးေပမယ့္သားသည္အေမေတြလို
ေပ်ာ့အိတြဲေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ေလထိုးထားသည္ေဘာလံုးတစ္လံုးလိုပင္
တင္းတင္းရင္းရင္းရွိေနရာ ကိုင္ရတာ မတရားကို ေကာင္းၿပီး ဇိမ္ရွိလွသည္။ တင္းရင္းအိစက္မႈက
ဘာႏွင့္မွမလဲႏိုင္ပါ။
စစခ်င္းတုန္းကေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္၀ါ၀ါတို႔အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္လံုၿခံဳေရးအခန္းကို
ျပန္ေရာက္လာႏိုင္သည္ကို ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္တြင္ထိုအေတြးက ဦးေႏွာက္၏
ေနာက္ဆံုးအကန္႔သို႔အလိုလို ေရာက္သြားၿပီးသားျဖစ္သည္။ တစ္သက္တာတြင္တစ္ႀကိမ္သာ
ႀကံဳႏိုင္မည့္အခြင့္အေရးတြင္အလိုအေလ်ာက္သာယာသြားမိၿပီး ေလာေလာဆယ္
ဘယ္လိုအေျခအေနႏွင့္ ႀကံဳေနရသည္ေရာ၊ သူ႔စက္ရံုဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ၀ါ၀ါ ၀တ္ထားသည့္ေျပာက္က်ားစစ္၀တ္စံုရဲ ႔အေရွ ႔ဘက္ဇစ္ဆီ
ေရာက္သြားသည္။
(၀ိုး ... ရွစ္)
တဇြိဇြိႏွင့္ဇစ္ကိုခါးစပ္ေရာက္ေအာင္ဆြဲခ်လိုက္သည္တြင္၀ါ၀ါရဲ ႔စစ္အကၤ် ီေရွ႔ျခမ္းက
အလိုလိုဟသြားသည္။ ထို႔အတူကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ပါးစပ္လည္း အေဟာင္းသား ျဖစ္ကာ ဟသြားရွာသည္။
ဟုတ္ပါသည္... မွန္ပါသည္။ ၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္တကယ္ကိုဘာဆိုဘာမွအထဲတြင္ခံ၀တ္ထားျခင္း
မရွိပါ။ ျဖဴေဖြး၀င္း၀ါၿပီး ႀကီးမားဖြံ႔ထားသည့္ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုးက symmetrical က်စြာႏွင့္အၿပိဳင္အဆိုင္
လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။
ဘာေျပာေကာင္း မနည္း။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ျဖဴေဖြးတင္းရင္းသည့္ႏို႕ႀကီးေတြကိုခ်က္ခ်င္းပင္
ထပ္ကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွအကာအကြယ္မရွိဘဲ ပကတိထိမိေနသည့္ႏို႔လံုးေတြသည္
သူ႔လက္ထဲတြင္ေႏြးေထြးၿပီး ႏူးညံ့လွသည္။ ႀကီးမားသည္ဆိုတာကေတာ့အထူးတလည္
ထပ္ေျပာေနစရာကိုမလိုပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္လိုလက္၀ါးဆိုက္ႀကီးသည့္သူေတာင္
အျပည့္အ၀အုပ္ကိုင္ႏိုင္ျခင္း မရွိ။ ႏို႔တစ္လံုးလံုးကို ဧရိယာကုန္cover ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့
ႏွစ္ခါေလာက္လက္ကို ေနရာေရႊ႔မွျဖစ္သည္။
တစ္ခုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက လင္းလင္းထက္မွစ၍ ၀ါ၀ါအဆံုး Terrorists သံုးေယာက္စလံုးသည္
ျဖဴေဖြးကာ သန္႔ျပန္ေခ်ာေမာသည့္မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားျဖစ္သည္။ အခုလည္း ၀ါ၀ါရဲ ႔ႏို႔ေတြက
တျခားေနရာက အသားေတြထက္ပင္ပိုၿပီးျဖဴေဖြးသေယာင္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လက္ေခ်ာင္း
ညိဳညိဳမည္းမည္းမ်ားက ႏို႔လံုးျဖဴျဖဴေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားေလရာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္
မ်က္ႏွာက်က္အျဖဴကိုတြယ္ကပ္ေနသည္ႏွင့္ေတာင္တူေနသည္။
(ေစာက္က်ဳိးနဲ .. ႏို႔သီးေတြ စူထြက္ေနပါလား)
ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးက သူ႔လက္ျဖင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္နယ္မႈေၾကာင့္တင္းမာတက္လာသည့္
ႏို႔သီးညိဳညိဳေတြဆီသို႔ေရာက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္ရမၼက္အေရာင္ေတာက္လာၿပီးေနာက္
ေခါင္းက အလိုလိုနိမ့္က်သည္။ ပါးစပ္ကိုအက်ယ္ဆံုးဟၿပီး ဟတ္လိုက္သျဖင့္၀ါ၀ါရဲ ႔ႏို႔အံုသား
ေတာ္ေတာ္မ်ား သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပါလာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည့္ႏုိ႔အံုသားေတြကို
အားျပင္းျပင္းျဖင့္စုပ္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကိုလည္း လွ်ာျဖင့္ထိုးကာ အဆက္မျပတ္လ်က္သည္။
သူ႔ကိုယ္ႏွင့္အနီးဆံုးျဖစ္ေသာ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ႏို႔ကို ေက်နပ္အားရသည္အထိစို႔ၿပီးေသာအခါ
ညာဘက္ျခမ္းက ႏို႔ကို စို႔ျပန္သည္။ အရသာက ရွိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ႏို႔အံုႀကီးေတြက အိေထြးကာ
ႏူးညံ့ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဖက္စီစို႔ရတာ အားမရသည့္ႏွယ္ႏို႔အုံႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွ
လက္ျဖင့္တြန္းလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါရဲ ႔ႏို႔ေတြက ဟဲဗီးလ္ဆိုက္ေတြမို႔ဒီလိုတြန္းလိုက္ေသာအခါ
ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုက အလယ္မွာ သြားစုသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ပါးစပ္ကိုက်ယ္ႏိုင္သမွ် က်ယ္ေအာင္
ဟရင္း တစ္ခ်ိန္ထဲ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကို ရေအာင္စို႔သည္။
(ေတာက္... ေစာက္ရမ္း ေကာင္းတယ္ကြာ)
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ႏို႔စို႔တာ ၀သြားသည္တြင္ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔ပါးစပ္ကို ၀ါ၀ါရဲ ႔ႏို႕ေတြေပၚက
ခြာလိုက္ရင္း ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ထုတ္ညည္းသည္။ အားရပါးရ စို႔ခဲ့သည့္ႏို႔အံုေဖြးေဖြးႀကီးေတြကား
သူ႔တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ေျပာင္လက္ေနသည္။ ၀ါ၀ါ့ႏို႔ေတြကို နယ္ဖတ္ေနစဥ္ကတည္းက
ျပန္လည္ေထာင္မတ္လာသည့္လီးသည္အခုေတာ့ေဒါက္တာ၀င့္သူႏွင့္သံဗီဒိုထဲမွာ
ပုန္းေနခဲ့ရစဥ္ကလိုပင္ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီသားကိုအတင္းအက်ပ္နင္းကန္ေထာက္လွ်က္ရွိသည္။
(မထူးေတာ့ပါဘူး ... ဒီဟာမ အဖုတ္ကိုလိုးလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္)
ရမၼက္လိႈင္းေတြသာ ႀကီးစိုးထားသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ဦးေႏွာက္က ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနေတာ့ဘဲ
မ်က္စိေရွ႔တြင္ျမင္ေနရသည့္ေရေဆးငါးႀကီးလိုဆူၿဖိဳးသည့္၀ါ၀ါ့ရဲ ႔ကိုယ္ကိုသံုးေဆာင္ဖို႔သာ
တိုက္တြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ပထမဆံုး
ေျခလွမ္းအေနႏွင့္ေဘာင္းဘီထဲမွလီးကို ဇစ္ျဖဳတ္၍ ဒီေန႔ညအဖို႔ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္
ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
လီးက ေျဖာင္းခနဲပင္လွံတစ္ေခ်ာင္းလိုတန္းမတ္၍ ထြက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း
တင္းမာေထာင္တက္ေနၿပီး Adrenaline မ်ား စုေ၀းေနမႈေၾကာင့္မသိမသာေတာင္တုန္ခါေန၏။
ကိုျမင့္ေမာင္လီးအား ဘယ္လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ ညာလက္က ၀ါ၀ါရဲ ႔ေျပာင္းက်ားေဘာင္းဘီရွိ္
ၾကယ္သီးကိုလွမ္းျဖဳတ္သည္။ ၾကယ္သီးျပဳတ္၍ ေဘာင္းဘီစႏွစ္ခုဟသြားသည္တြင္ကိုျမင့္ေမာင္
လက္ႏွင့္စမ္းတုန္းက သတိထားမိသည့္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္း အနက္ေရာင္ေလး ေပၚလာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္ၿပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ပင္ခုန္သည္။
"ဟ .. ေစာက္ေမႊးေတာင္မရွိပါလား"
ေဘာင္းဘီကို ေပါင္လည္ေလာက္အထိဆြဲခ်လိုက္ေသာအခါ အဖုတ္ကို မလံု႔တလံု ဖံုးထားသည့္
ႀတိဂံပံုဂ်ီစထရင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေျပာင္လက္ေနသည့္အစက ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည့္အျပင္
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွင့္စမ္းကတည္းက ေနရာတက် ရွိမေနေတာ့ရာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူမ်ားကို
ျမင္ေနရသည္။ လက္ညိဳးတစ္လံုးစာေလာက္ေတာင္ရွိမလား မသိသည့္အသားဖတ္မ်ားသည္
ပကတိေျပာင္ရွင္းၿပီး တင္းတင္းေစ့ကာ ရွိေနရာ အဖုတ္၀ကိုေတာင္ေသခ်ာမျမင္ရ။
"ကဲ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္ကြာ .. လာေလေရာ့"
ပံုမွန္အခ်ိန္သာ ဒါမ်ဳိးႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ကိုျမင့္ေမာင္ေဖာင္းဥေနသည့္အဖုတ္ကိုကုန္း၍ လ်က္မိမွာ
ေသခ်ာပါသည္။ အခုေတာ့မတရားတင္းမာေနသည့္လီးကို ေျဖေရွာ့ဖို႔ကိုသာ ေရွ႔တန္းတင္လိုက္သည္။
၀ါ၀ါရဲ ႔ေျခတန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျခက်င္း၀တ္မွစုကိုင္ၿပီး အေပၚသို႔ေျမွာက္တင္သည္။
ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးကပ္သြားၿပီး ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္တစ္တီတူး ပံုစံျဖစ္သြားသည္။ ေျခတန္ေတြကို
ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္၀ါ၀ါရဲ ႔ေပါင္တန္ေတြကို ေပြ႔ဆြဲလိုက္ရာ ၀ိုင္းစက္သည့္
တင္ပါးႀကီးေတြက စားပြဲစြန္းသို႔ေရာက္လာသည္။
"ထြီ… ထြီ"
ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔လက္၀ါးထဲသို႔တံေတြးကို ႏွစ္ခါေလာက္ေထြးထည့္သည္။ လီးဒစ္ထိပ္ပိုင္းကို
လက္၀ါးျဖင့္အုပ္ၿပီး တံေတြးမ်ားျဖင့္စိုရႊဲေအာင္ပြတ္သည္။ ပူေႏြးေနသည့္လိင္တန္သည္
တံေတြးအစြမ္းႏွင့္အနည္းငယ္ေအးစိမ့္သြားရာ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ ဒီထက္ေကာင္းတာ မင္း
အခုပဲ ခံစားရေတာ့မွာပါကြာ ဟုကိုယ့္လီးကိုယ္လွမ္းေျပာရင္း အဖုတ္ေပၚက အနက္ေရာင္ပိုးသားစကို
လံုးလံုးေဘးေရာက္သြားေအာင္ဆြဲဖယ္သည္။
၀ါ၀ါရဲ ႔အဖုတ္က ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးေသာ လူေကာင္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ႀကီးမားလွသည္။
အဖုတ္ေအာက္ေျခတြင္ရွိသည့္စအိုေပါက္နီနီေလးႏွင့္ေတာင္ထိစပ္မိအလား ရွည္လ်ားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္မ်ဳိခ်မိၿပီး အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔
သူ႔လီးႏွင့္ေထာက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေနသည့္အဖုတ္၏ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းတြင္သူ႔လီးတန္
မည္းမည္းႀကီးက ထင္ရွားစြာ ေပၚထြက္ေနရာ ေဆးသားေကာင္းသည့္လက္ရာေျမာက္
ဘလက္ခ္အန္၀ိႈက္ဓါတ္ပံုတစ္ခုႏွယ္ရင္ခုန္လိႈက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေနသည္…။
"အီး … အားပါး .. က်ပ္လွခ်ည္လား"
လီးထိပ္ကိုအဖုတ္ေအာက္ေျခအ၀ႏွင့္ေတ့ၿပီး သြင္းလိုက္သည္တြင္ထင္မွတ္မထားသည့္
တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္အံ့အားသင့္မိသည္။ အားအရွိန္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း သံုးလိုက္သည္မို႔ဒစ္ဖူးက
အထဲေတာ့၀င္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္တင္းက်ပ္စီးပိုင္ေနမႈေၾကာင့္ေရွ႔ဆက္တိုးလို႔မရ။ မာေက်ာၿပီး
သံေခ်ာင္းလို ျဖစ္ေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္လီးတန္ေတာင္ေကြးသြားမည့္သေယာင္ျဖစ္သည္။
"ဒီဟာမွအဖုတ္က အပ်ဳိနဲ႔မျခားပါလား .. ေကာင္းကြာ .. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့"
ကိုျမင့္ေမာင္အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ႀကံဳး၀ါးရင္း ေဆာင့္ထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္
လီးထိစပ္ထားရာမွတဗ်စ္ဗ်စ္ဆိုေသာ အသံအက်ယ္ႀကီး ျမည္ၿပီး လီးက တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္
အဖုတ္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ေျပး၀င္သည္။
"အိုး … ရွစ္… အား ပါးပါး"
လီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ျပဳတ္တူႏွင့္ညွပ္ထားသည့္အလား တင္းက်ပ္စီးပိုင္လွသည့္အရသာေၾကာင့္
ကိုျမင့္ေမာင္ေခါင္းေမာ့၍ပင္ညည္းညဴယူရသည္။ လီးတန္လံုးပတ္တေလွ်ာက္လံုးလည္း ပူခနဲ
ေနေအာင္ခံစားရသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီ၀ါ၀ါဆိုသည့္ဟာမသည္ေယာက်္ားအေတြ႔အႀကံဳ
ရွိဖူးပံုမရ။ အပ်ဳိအေျမွးပါးေတာ့ရွိမေနသည့္တိုင္အဖုတ္သည္လီး၀င္ဖူးတာ ခံဖူးထားပံုမေပၚ။
ဒါမွမဟုတ္ကိုျမင့္ေမာင္လိုလီးႀကီးႀကီးႏွင့္အလိုးခံထားဖူးပံု မရ။ တင္းက်ပ္တာမွစပယ္ရွယ္ကို
က်ပ္ေနသည္။ အဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးေတြက သူ႔လီးတန္အား တအားကို ဖ်စ္ညွစ္ထားသည္။
"ျဗစ္… ဇြိ… ဇြိ… ျဗစ္… ဇြိ… ဇြိ… ဖတ္"
ကိုျမင့္ေမာင္၀ါ၀ါရဲ ႔ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကာကိုင္ထားရာမွလက္ႏွင့္ေပြ႔ထိန္းရင္း ပခုံးတစ္ဖက္ေပၚ
ထမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ေျပာင္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရကို
လိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနသာ ၀ါ၀ါရဲ ႔ကိုယ္ကေလး
စားပြဲေပၚတြင္အေပၚေအာက္ေရြ႕လ်ားေနသည္။ သတိေမ့ေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္
ကိုျမင့္ေမာင္ေဆာင့္ပုံမ်ဳိးႏွင့္၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွအခုလိုအသံတိတ္အေနအထားႏွင့္
ေအာင့္ခံႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
"ဖံုး … ဇြိ.... ဖတ္…. ဖံုး … ဇြိ…. ဖတ္…. အီး … ရွီး … ရွီး"
ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့တကယ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲေနသည္။ ခါးအားေရာ၊ ေျခတန္ေတြရဲ ႔အားပါ သံုးၿပီး
အၾကမ္းပတမ္းကို ေဆာင့္ေနသည္။ ၀ါ၀ါရဲ ႔ကိုယ္ေလး တင္ထားသည့္စားပြဲခံုသည္အားအရွိန္ေၾကာင့္
တက်ိက်ိႏွင့္ေတာင္ျမည္စျပဳသည္။ စားပြဲခံုေထာက္ေတြကို ၀က္အူႏွင့္သာ မစုတ္ထားလွ်င္၀ုန္းဆိုၿပီး
ေရြ ႔သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ျဖဴေဖြးေနသည့္ႏို႔လံုးႀကီးေတြသည္မူပရမ္းပတာကို ရမ္းခါေနသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္လက္က တုန္ခါေနသည့္ႏို႔ေတြကိုအေပၚကေန ထပ္ကိုင္ရင္း လက္ျဖင့္ဖိညွစ္သည္။
ႏို႕သီးေခါင္းေတြကိုလက္ျဖင့္ဖ်စ္ဆြဲရင္း ဆက္တုိက္လိုးသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ဒီေရလိႈင္းမ်ား
အလား .. တစတစ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာသည္… ။
"အား … ထြက္… ထြက္ၿပီဟ"
ကိုျမင့္ေမာင္ႏွႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ကာ ထားရင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။
ေမွာင္မည္းေနသည့္အျမင္အာရံုတြင္ၾကယ္ေတြၿပိဳးျပက္ထြက္သလိုအလင္းတန္းေတြ ျဖတ္ေျပးသည္။
လူတကိုယ္လံုး ထူပူတက္ၿပီး အဖုတ္ထဲ ၀င္ေနသည့္လီးကမူအတင္းမာဆံုး အေျခအေနသို႔
ေရာက္သည္။ ႏို႔လံုးႀကီးႏွစ္ဖက္တြင္လက္ရာ အနီေၾကာင္းေတြ ထင္လာသည္အထိ
အားကုန္ဆြဲထားရင္း ဆီးစပ္ခ်င္း တအားကို ပူးကပ္ထားသည္။ သားအိမ္သို႔ေရာက္မိမတတ္
တိုး၀င္ေနသည့္ဒစ္ထိပ္မွလရည္ေတြ တထုတ္ထုတ္ႏွင့္ပန္းထြက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္
အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လရည္မ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်ံသြားသည္။
"ငါ .. ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာပါလိမ့္"
တကုိယ္လံုးရွိအားအင္ေတြ ၀ါ၀ါရဲ ႔အဖုတ္ထဲ စီး၀င္သြားသလို ခံစားရသည့္အတြက္ကိုျမင့္ေမာင္
ဒူးေတာင္မွေခ်ာင္ခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ လရည္ေတြႏွင့္စိုရႊဲေနသည့္အဖုတ္ထဲမွသူ႔လီး
ကြ်တ္ထြက္လာေသာအခါ စားပြဲစြန္းကိုေတာင္လက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္ထားရသည္။
တေအာင့္ေနမွလက္ရွိကမာၻထဲ ကိုျမင့္ေမာင္အေတြးအာရံုက ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ျဖစ္သြားေသာ လီးကို ခ်ိတဲ့တဲ့လက္ျဖင့္ကိုင္၊ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ဇစ္ဆြဲပိတ္သည္။
အိုေကၿပီဆိုၿပီး ၀ါ၀ါ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ရင္ဘတ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ အဖုတ္က ေဟာင္းေလာင္း
အေနအထားႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ဒဏ္ေၾကာင့္နီရဲေနသည့္အဖုတ္ႏွႈတ္ခမ္းသားမ်ား
တေလွ်ာက္လရည္ျဖဴျပစ္ျပစ္ေတြကလည္း စိမ့္ၿပီး စီးထြက္ေနသည္။
မျဖစ္ေသးပါဘူးဟုကိုျမင့္ေမာင္ေတြးၿပီး ေဘးကိုဆြဲဖယ္ထားသည့္ဂ်ီစထရင္းအစႏွင့္
ျပန္အုပ္ေပးလိုက္ယံုမက၊ ေဘာင္းဘီကိုပါ ခါးထိေရာက္ေအာက္ျပန္ဆြဲတင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့
လူကိုတေစာင္းျဖစ္သြားေအာင္ေဘးကိုတြန္းထုတ္သည္။ ဒါမွ၀ါ၀ါရဲ ႔တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္
ကိုယ္လံုးေလးကိုသူအာရံုထဲက ေဖ်ာက္လို႔ရမည္ျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ဒီဟာမကို ၾကည့္ၿပီး
ေနာက္တစ္ႀကိမ္လီးျပန္ေထာင္လာမွာလား ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္မေသခ်ာ။
လီးေထာင္လာလွ်င္ဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စရိုက္ပင္မဟုတ္ပါလား …။
"မလႈပ္နဲ႔.. အဲ့ဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း !!"
ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ရႈပ္ေနလို႔ကိုျမင့္ေမာင္၀ါ၀ါရဲ ႔ရိုင္ဖယ္ကို ေကာက္ယူဖို႔ေမ့ေနသည္။ သတိရလို႔
ကြန္ပ်ဴတာခံုတြင္တင္ထားသည့္ရိုင္ဖယ္ကိုသြားယူမည္လုပ္ေတာ့သူ႔ေျခလွမ္းေတြက
ေနာက္က်ေနေခ်ၿပီ။ လံုၿခံဳေရးအခန္းေပါက္၀တြင္ေပၚလာသည့္နီနီက သူ႔ကိုတင္းမာသည္ေလသံႏွင့္
အမိန္႔ေပးရင္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားသည္။
"ရွစ္!!"
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိက်ိန္ဆဲရင္း မတတ္တာသည့္အဆံုး ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ေခါင္းေပၚေျမွာက္တင္လိုက္ရသည္။
အခန္းထဲသို႔ခပ္ျမန္ျမန္၀င္လာသည့္နီနီရဲ ႔အၾကည့္က စားပြဲခံုေပၚတြင္အသက္မဲ့သည့္ႏွယ္
လဲေလ်ာင္းေနသည့္၀ါ၀ါရဲ ႔ကိုယ္ကို ေတြ႔သည္။
"ေဟ့ေကာင္… မင္း .. ငါ့ေဘာ္ဒါကိုဘာလုပ္လိုက္တာလဲ??" (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္အား
ေအာ္ေငါက္ကာ ေမးရင္း အနားတိုးလာသည္)
"က်ဳပ္မသိဘူး … ဒီအတိုင္း သူ႔ကို ေတြ႔တာပဲ" (ကိုျမင့္ေမာင္ထံုးစံအတိုင္း ဘူးခံ၍ ျငင္းသည္)
ကိုျမင့္ေမာင္စကားကိုနီနီက ယံုၾကည့္သည့္အသြင္မေပၚပါ။ သူ႔အား ေဒါသအေရာင္လက္ေနသည့္
မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္တစ္ခ်က္စူးခနဲ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္တျခားဘာမွထပ္မေမးေသးဘဲ သူမခါးတြင္
ခ်ိတ္ထားေသာ ေ၀ါ့ကီေတာ့ကီကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။
"မလင္း .. နီနီေျပာေနတယ္"
"ေျပာ .. နီနီ" (လင္းလင္းထက္ရဲ ႔တံု႔ျပန္သံက ေ၀ါ့ကီေတာ့ကီထဲမွ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္)
"နီနီတစ္ေယာက္မိထားတယ္.. ဟိုလဒူေကာင္.. ေဒါက္တာမေတာ့မေတြ႔ဘူး"
"ဘာ!!" (လဒူေကာင္ဆိုသည့္အသံုးေၾကာင့္ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ႏႈတ္မွ
မေက်နပ္သံထြက္လာသည္)
"ေအး .. ေကာင္းတယ္.. မင္း အဲဒီေကာင္ဆီက ပတ္စ္ေ၀ါ့ရေအာင္ေတာင္း .. ငါ ေဒါက္တာမကို
လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္"
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေလသံက လိႈဏ္သံပါေနသည္။ ၾကည့္ရတာ စက္ရံုရဲ ႔အတြင္းပိုင္းကိုမ်ား
ေရာက္ေနတာလား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အား နီနီရဲ ႔လက္၀ကြပ္အပ္သလို မွာၾကားသြားၿပီးေနာက္
သူမအသံက ေပ်ာက္သြားသည္။ နီနီက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ကာထားရင္း
ေ၀ါ့ကီေတာ္ကီကို ခါးမွာ ျပန္ခ်ိတ္သည္။
“ဒီမွာ မနီနီ.. ခင္ဗ်ားတို႔ကိစၥထဲ က်ဳပ္၀င္မပါဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ကိုလႊတ္လိုက္ပါလား”
ကိုျမင့္ေမာင္အေနႏွင့္နီနီတို႔အဖြဲ႔ထဲမွလင္းလင္းထက္ကိုသာ ဂရုစိုက္တာျဖစ္သည္။ အခုလည္း
လင္းလင္းထက္က စက္ရံုတစ္ေနရာတြင္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့နီနီဆိုသည့္တစ္ေယာက္ႏွင့္
အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္၏ မ်က္၀န္းတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး
လက္ထဲခ်ိန္ထားသည့္ေသနတ္ျဖင့္ထိုင္ခံုတစ္လံုးကိုညႊန္ျပသည္။
“အဲဒီမွာ ထုိင္”
“က်ဳပ္ေျပာတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ .. နဲနဲ စကားေျပာၾကည့္ရေအာင္လား မနီနီ” (က်ဳိးႏြံသည့္
အမူအရာႏွင့္ထုိင္ခံုတြင္ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ထပ္မံ၍ ေျဖာင္းျဖၾကည့္သည္)
“ေကာင္းၿပီ.. ဒီလိုလုပ္မယ္... နင္.. ငါ့ကို ပတ္စ္ေ၀ါ့ေပးလိုက္.. အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္နင့္ေဘာလ္
တည့္တည့္ကို ငါ ပစ္ထည့္လုိက္မယ္.. ဘယ္လိုလဲ”
(ဟိုက္)
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္အခ်က္မွားသြားသည္။ နီနီက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္
လင္းလင္းထက္ထက္ပိုဆိုးေန၏။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ေလသံမာမာႏွင့္ဖိႀကိမ္းရင္း
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ဂြၾကားသို႔ေသနတ္ေျပာင္းကို ေရႊ႔ကာခ်ိန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တကိုယ္လံုး ေခြ်းေစးမ်ား
ျပန္လာၿပီး လူက အသားေတြေတာင္တုန္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ခမ္းကိုမူ
တင္းတင္းေစ့ကာ ထားသည္။
“ဟာ .. ဒီေကာင္!!”
နီနီ၏ လက္က လွ်ပ္ျပက္သလိုကို ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ ပစၥတိုေသနတ္ကိုအျပားလိုက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
ေျမာက္တက္သည္။ ေအာက္ျပန္က်လာသည့္ေသနတ္ရဲ ႔သံကိုယ္ႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္ေခါင္းက
ခြပ္ခနဲေနေအာင္မိတ္ဆက္၏။ ဘာမွန္း မသိခင္မွာပင္နားထင္ရင္းတြင္ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
အသည္းခိုက္ေအာင္နာက်င္မႈေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္အားခနဲ ေအာ္မိသည္။
“ပတ္စ္ေ၀ါ့??” (ပစၥတိုကိုသူ႔ေပါင္ဂြၾကားအား ျပန္ခ်ိန္ထားၿပီး ေလသံျပတ္ႏွင့္ထပ္ေမးျပန္သည္)
“ေန .. ေနဦး!!” (ကိုျမင့္ေမာင္အလန္႔တၾကားႏွင့္တားရသည္)
“ေပးမွာလား ပတ္စ္ေ၀ါ့”
“ေပးမယ္… ဒါ .. ေပမယ့္”
“ဘာ ဒါေပမယ့္လဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္စကားကိုအလိုမက်ဟန္ျဖင့္ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္သူမလက္က
ထပ္မံ၍ ေျမာက္တက္မည့္ဟန္ျပသည္)
“ပတ္စ္ေ၀ါ့ေပးမယ္.. ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုတစ္ခုလိုက္ေလ်ာရမယ္” (လက္ႏွစ္ဖက္ကို
မ်က္ႏွာေရွ ႔ကာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္စကားကိုအလုအယက္ေျပာသည္)
“ဘာလိုက္ေလ်ာရမွာလဲ .. နင့္ကို ျပန္လႊတ္ဖို႔လား ေ၀းေသး”
“အိုေက .. မလႊတ္ဘူးဆိုလည္း ျဖစ္တယ္.. ဒါေပမယ့္နဲနဲေတာ့သက္သက္ညွာညွာ စဥ္းစားဦးဗ်ာ”
“အို .. ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ဘူး .. ပတ္စ္ေ၀ါ့ေပး .. မေပးရင္ပစ္ထည့္လိုက္မယ္”
စိတ္ရႈပ္သည့္အသံႏွင့္နီနီေအာ္ထည့္လိုက္ရင္း ေသနတ္ကို ဂြၾကားသို႔တဆဆလုပ္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ ေက်ာခ်မ္းသလို ျဖစ္ေနသည့္တိုင္တစ္စံုတစ္ခုကိုလည္း တြက္ဆေနသည္။
သူ႔အက်င့္အတိုင္း မ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္သည္…။ နီနီအသံေတာင္
မေပ်ာက္ေသး သူကလည္း ေလသံမာမာႏွင့္တံု႔ျပန္ၿပီးသာျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ နီနီ.. ခင္ဗ်ားဖာသာ ပစ္ခ်င္တဲ့ေနရာပစ္.. ရိုက္ခ်င္တဲ့ေနရာရိုက္.. ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္..
က်ဳပ္ေျပာတဲ့အေပးအယူကိုသေဘာမတူရင္ပတ္စ္ေ၀ါ့မေပးႏိုင္ဘူး”
“ဘာအေပးအယူလဲ??” (နီနီရဲ ႔ေသးသြယ္ေသာ မ်က္ခံုးေမႊးတန္းေလး ႏွစ္ခုအလယ္ေခါင္သို႔
က်ဳံ႔သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးသည္)
“လြယ္လြယ္ေလးပါ … က်ဳပ္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းသာ ဆက္ဆံ.. ေအာက္တာေငါက္တာေတြ
မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ .. နဲနဲေလး pleasure ရရင္ေက်နပ္ၿပီ”
မခ်ဳိမခ်ဥ္ရုပ္ႏွင့္ေျပာေနသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားေတြက ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နီနီ
သေဘာေပါက္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္သည္။ ဒီညေစာင့္ဘုိးေတာ္သည္
ဒီေလာက္ေတာင္ေဟာ္နီျဖစ္လိမ့္မည္ဟုသူမ ဘယ္လိုမွထင္မထားပါ။
“ခင္ဗ်ား ဘာမွ မနစ္နာပါဘူး ဗ်ာ .. ပတ္စ္ေ၀ါ့ကိုက်ဳပ္တကယ္ေပးမွာပါ .. ခင္ဗ်ားတို႔
ေခါင္းေဆာင္ေတာင္မွက်ဳပ္ကိုဘယ္လိုဆက္ဆံလည္း ျမင္ခဲ့တာပဲ .. သူႏွင့္ယွဥ္ရင္ခင္ဗ်ားက
အပံုႀကီးပိုသာပါတယ္.. ရုပ္ရည္ေရာ .. ေဘာ္ဒီေရာ အပ်ံစားပဲ”
“ေတာ္.. ေတာ္.. ရွင္အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔”
ပထမဦးဆံုး အေနႏွင့္နီနီထံမွမိန္းမသံဆန္ဆန္အေျပာကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုျမင့္ေမာင္နီနီ
ဘာလုပ္မလဲဟုသူမအမူအရာအား အကဲခတ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္လက္ထဲရွိေသနတ္ကို
ေဘာင္းဘီေနာက္သို႔ထိုးလိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေနာက္ကိုျမင့္ေမာင္အား အလြတ္မေပးဘဲ
ၾကည့္ရင္းက သူတို႔ေတြ၏ ပစၥည္းေတြထဲမွအိတ္တစ္အိတ္ရွိရာသို႔သြားသည္။ အိတ္ရဲ ႔ရႈံ႕ႀကိဳးကို
ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ႏိႈက္သည္။ သူမလက္ျပန္ထြက္လာေသာအခါ လက္ထဲပါလာသည္က
စတီးလက္ထိပ္တစ္ခု ...။
“က်ဳပ္ကိုသနားပါဦး နီနီရာ ... အၾကမ္းပတမ္းေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔.. ဟင္း ဟင္း”
လက္ထိပ္ျဖင့္သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္သည္တြင္ကိုျမင့္ေမာင္က နီနီအား
ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္လွမ္းစသည္။ နီနီက သူ႔အား ဘာမွမတံု႔ျပန္ဘဲ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေပါင္ေပၚသို႔ေျခတန္ေတြကို ခြဲ၍ ထိုင္ခ်သည္။ ကုိျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္ႏွာႏွင့္နီနီရဲ ႔
ဖြံ႔ၿဖိဳးလွသည့္စေနႏွစ္ခိုင္သည္တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေရာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္
မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္အနည္းငယ္က်ယ္လာသည္။ နီနီရဲ ႔ညာလက္က ေပါင္ဂြၾကားသို႔ဆင္းသက္လာၿပီး
လီးကိုအုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့မ်က္လံုးအိမ္က ပို၍ ျပဴးထြက္သည္။ ႏွစ္ခ်ီဆက္တိုက္
ၿပီးထားတာ ျဖစ္သည့္တုိင္လီးတန္က ေခါင္းေထာင္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။
“ဒီမွာ ကိုညေစာင့္.. ရွင္လိုခ်င္တဲ့သာယာမႈကိုက်မေပးမယ္... က်မ လိုခ်င္တဲ့ပတ္စ္ေ၀ါ့ကို
ေပးဖို႔သာ မေမ့ပါနဲ႔”
“အာ .. မေမ့ဘူး .. စိတ္ခ်”
နီနီရဲ ႔လက္က ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လီအား ဆြဲထုတ္လိုက္သည္တြင္ကိုျမင့္ေမာင္
အားတက္သေရာပင္ကတိေပးလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါ့အား လိုးၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ
ဒီအတိုင္း ျပန္ထည့္ထားသျဖင့္လီးတန္တေလွ်ာက္အရည္အခ်ဳိ႔က ေပက်ံကာ ရွိဆဲျဖစ္သည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္နီနီက လီးဒစ္ေအာက္ပိုင္းမွေန၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေပၚေအာက္ဆြဲကာ
ဂြင္းတုိက္ေပးသည္တြင္အရည္ေတြႏွင့္လီးအားပြတ္လိမ္းသလို ျဖစ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ရွိၿပီး
အရသာလည္း ေကာင္းလွသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္နီနီရဲ ႔လက္ဖ၀ါး ႏုႏုေလးထဲတြင္ကိုျမင့္ေမာင္လီးက
အလမၼာဆရာရဲ ႔ပုေလြသံေၾကာင့္ပါးပ်ဥ္းေထာင္လာသည့္ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္ႏွယ္
အလိုလိုေခါင္းေထာင္တက္လာသည္။
“မနီနီ.. ဒီလိုမ်ဳိး ဂြင္းတိုက္ေပးတာကေတာ့က်ဳပ္ဖာသာ လုပ္လဲ ရပါတယ္”
ေခ်ာကြ်ိကြ်ိအရည္မ်ားေၾကာင့္ေခ်ာဆီသုတ္လိမ္းသလို ျဖစ္ၿပီး မဲနက္တင္းေျပာင္းလာသည့္လီးအား
ငံု႔ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ေစာဒက တက္ျပန္သည္။
“လဲေသလိုက္.. လီးစုပ္ေပးဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ႏိုးပဲ”
နီနီက သူ႔ကို စိတ္ရႈပ္ေထြးသည့္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း လွမ္းေငါက္သည္။ မတတ္တာလို႔ဒီလို
လုပ္ေပးေနရေပမယ့္ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္သူမ အခုလိုနီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတာကိုလံုး၀ သေဘာမက်။
ဘာျဖစ္လို႔ႏွာဘူးေကာင္ကို ဒီေလာက္ေတာင္လိုက္ေလ်ာမိသည္ဆိုတာ သူမကိုယ္သူမ
စဥ္းစားလို႔မရ။ ေနာက္ဆံုးတြင္အေျဖရွာမရသည့္သူမ ဦးေႏွာက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ
လင္းလင္းထက္ကိုသာ လႊဲခ်လိုက္သည္။ ပတ္စ္ေ၀ါ့ကိုရေအာင္ေတာင္းဆိုလို႔သူမ
လိုက္လုပ္ရသည္လို႔သာ ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။
နီနီတစ္ေယာက္အေတြးေတြႏွင့္ရႈပ္ေထြးေနရာ လက္ျဖင့္ဂြင္းတုိက္ေပးေနတာ အနည္းငယ္
အရွိ္န္ေႏွးသြား၏။
“အာ .. ညွိႏႈိင္းေနတုန္း ရွိေသးတာ .. မရပ္နဲ႔ေလ”
“ကြ်တ္!!” (စိတ္ပ်က္ဟန္ျဖင့္စုတ္သပ္လိုက္ေပမယ့္ခုနကအတိုင္း ျပန္လည္၍ ဂြင္းတုိက္ေပးသည္။
ေဖာင္းအိေနသည့္လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားရဲ ႔ၾကားတြင္ကိုျမင့္ေမာင္လီးက ႀကီးသထက္ႀကီးလာသည္)
နီနီက လီးစုပ္ေပးသည့္အေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာေပမယ့္တကယ္တမ္း ကိုျမင့္ေမာင္ေခါင္းထဲတြင္
ရွိသည္က အဲဒါမဟုတ္။ သူ႔အေနႏွင့္လီးစုပ္ေပးတာ မေျပာႏွင့္၀ါ၀ါ့ေစာက္ဖုတ္ကိုေတာင္
အပီအျပင္လိုးခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။ သူသာ နီနီကိုပတ္စ္ေ၀ါ့ေပးလိုက္ၿပီးလွ်င္ဒီဟာမက သူ႔ကို
ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာေတြးလို႔မရ။ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုတ္ထားရသည့္
ပမာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့တန္ေအာင္ေတာ့လုပ္မွျဖစ္မည္။
“လီးမစုပ္ေပးခ်င္လဲ ရတယ္မနီနီ.. ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ပတ္စ္ေ၀ါ့ကိုအဖုတ္နဲ႔လဲမယ္ဆိုရင္ေရာ”
“ေသဦးမယ္..” (နီနီမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးက နီရဲသြားၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည့္လက္က
အလိုလိုရပ္သြားျပန္သည္)
“ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. က်မ ဘာေဆးမွေသာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး … ရွင့္လို
ညေစာင့္လီးေၾကာင့္ေတာ့ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး”
ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲမွေသာက္ေကာင္မလို႔က်ိန္ဆဲမိသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကေတာ့(လီးကို
ဂြင္းတုိက္ေပးဦးေလ) ဟုသာ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ နီနီက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး
လီးကိုအေပၚေအာက္ဆြဲရင္း ဂြင္းျပန္တိုက္ေပးသည္။ ဒီငနာေကာင္ရဲ ႔လီးကလည္း
ဘာေတြလုပ္ထားမွန္း မသိ။ ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာၿပီျဖစ္ေပမယ့္
လရည္ထြက္ဖို႔အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျပ။
“ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး ဆိုရင္ေနာက္ေပါက္ကိုလုပ္လို႔ရတာပဲ ..”
“ေရာ… ကိုညေစာင့္.. ရွင္ဟာေလ မလြယ္ပါလား” (နီနီကိုျမင့္ေမာင္ကိုတကယ္ကို
မယံုႏိုင္သည့္အသြင္ႏွင့္ ၾကည့္၏)
“ခနပဲ ၾကာမွာပါ .. ခင္ဗ်ားရဲ ႔ဖင္ႀကီးေတြက လံုး၀န္ၿပီးကားေနတာဆိုေတာ့ဗ်ာ … ဟင္း .. ဟင္း”
“ဖက္ခ္ယူ.. လံုး၀ ႏိုးပဲ … လုပ္ခ်င္ရင္က်မ ႏို႔ေတြကိုလုပ္.. အဲဒါထက္ပိုမလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး .. ဒါပဲ”
ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔မ်က္ႏွာကိုနီနီသာ စိုက္ၾကည့္မေနဘူးဆိုရင္ပါးစပ္ကို နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေအာင္ပင္
ၿပံဳးမိမလား မသိ။ သူ႔ကံၾကမၼာအေျပာင္းအလြဲကိုလည္း မယံုေရးခ်မယံု ျဖစ္မိသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့
မိနစ္ပိုင္းအတြင္းက နီနီရဲ ႔ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္တြင္အသက္ေပ်ာက္မလို ျဖစ္ေနသည့္သူက၊
အခုေတာ့ဖြ႔ံထြားမို႔ေမာက္ေနသည့္သူမရဲ ႔ႏို႕ႀကီးေတြကိုေတာင္လိုးရဦးမယ္တဲ့။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္မွာဆိုရင္ဒီခရစ္စမတ္ေန႔သည္သူ႔တစ္သက္တာတြင္
အေကာင္းဆံုးေန႔ဟုလို႔ေတာင္သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။ အင္း .. သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ေသသလား
ရွင္သလား မသိတာကလဲြလို႕ေပါ့..
**********************
“အိုေခ .. ပတ္စ္ေ၀ါ့နဲ႔မင္းရဲ ႔ႏို႔နဲ႔လဲမယ္.. ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါးပဲ .. ငါ့နဂါးက မင္းလက္ထဲ
ေရာက္ေနၿပီ.. မင္းရဲ ႔ပတၱျမားခဲေတြသာ ျပေတာ့”
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ခပ္ရႊင္ရႊင္စကားေၾကာင့္နီနီေတာင္ေရာေယာင္ၿပီး ၿပံဳးမိမလို ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ကို
သူမဟာသူမ သတိျပဳမိသြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္လန္႔သြားသည္။ မ်က္ႏွာကို မနည္းပင္
တင္းေအာင္ျပန္ထားလိုက္ၿပီး အလုပ္သေဘာေနာ္အလုပ္သေဘာဟုကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ေျပာရင္း
ေျပာက္က်ားအကၤ် ီရဲ ႔အေရွ႔ဘက္ျခမ္းရွိဇစ္ကိုဆြဲဖြင့္လိုက္၏။
ကိုျမင့္ေမာင္တြက္ဆထားသည့္အတိုင္းပင္။ နီနီသည္လည္းပဲ ဘာအတြင္းခံဘရာစီယာမွ
၀တ္ထားျခင္း မရွိပါ။ ၀င္းခနဲ ေပၚလာသည့္ႏို႔ႀကီးေတြက ၀ါ၀ါႏွင့္မျခား ႀကီးထြားဆူၿဖိဳးသည္။ ထို႔အျပင္
ကိုျမင့္ေမာင္တင္စားလိုက္သည့္ပတၱျမားခဲဟူေသာ အေခၚအတိုင္း နီနီရဲ ႔ႏို႔သီးေတြက ၀ါ၀ါလို႔
မဟုတ္ဘဲ နီတီတီေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔အတြက္ေတာ့အႀကိဳက္ေတြပင္...။
“ေသာက္ရမ္း မိုက္တယ္!!” (မေနႏိုင္သည့္အဆံုး ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္၍ ခ်ီးက်ဴးသည္။ နီနီကသာ သူ႔ကို
လက္ထိပ္ခတ္မထားလွ်င္ကိုျမင့္ေမာင္ဒီႏို႔ႀကီးေတြကိုဖမ္းဆုပ္ညွစ္မိမွာ ေသခ်ာပါသည္)
နီနီဆီမွဘာမွတံု႔ျပန္သံမၾကားပါ။ တံု႔ျပန္သံအစား သူမရဲ ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ႏို႔ႀကီးေတြကို
ေအာက္ကေန ပင့္ကိုင္ၿပီး ညွစ္ျပရွာသည္။ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြၾကား ရင္ၾကားေျမာင္းက နက္ရိႈင္းစြာ
ေပၚလာၿပီး ႏို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ခုက တစ္ခုခုႏွင့္ထိမကပ္နီးစပ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
လည္ဇလုတ္ႀကီး လႈပ္ရွားၿပီး တံေတြးကိုဂလုခနဲ မ်ဳိခ်သည္။ မ်က္လံုးေတြထဲတြင္ေတာ့
ရမၼက္ခိုးေတြက အလိုလို ေ၀တက္လာသည္။
ထိုင္ခံုေပၚတြင္ရွိေနသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားသို႔တြန္းခြဲကာ၀င္ၿပီး နီနီက
ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ႏို႕ႀကီးေတြကို ပူးကာတြန္းထားမႈကို
အားျပန္ေလွ်ာ့လိုက္ရာ အလယ္ေခါင္ရင္ၾကားေျမာင္းေနရာက အနည္းငယ္ဟသည္။ ထိုဟသြားသည့္
ေနရာတြင္ညွပ္ၿပီး အဖမ္းခံလိုက္ရသူကား ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မာေတာင္ေနသည့္လီးတန္မည္းမည္းႀကီး။
ေႏြးေထြး ႏူးညံ့သည့္ရင္သားဆိုင္ျဖဴျဖဴမ်ားၾကားထဲတြင္သူ႔လီးက ေပ်ာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးေလးသာ
ျပဴတစ္ျပဴတစ္ထြက္ေနသည္။
“အား ... ရွီး” (ဆန္းျပားသည့္အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္၍ ညည္းသည္)
နီနီက သူမႏို႕ႀကီးေတြကိုလက္ျဖင့္ထိန္းကာ တြန္းထားရင္း လီးတန္ႀကီးေပၚတြင္အပင့္အခ်
စတင္ျပဳလုပ္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ရင္သားဆိုင္ေတြမွ ရသည့္အေတြ႔က incredible feeling ျဖစ္ရာ
ကိုျမင့္ေမာင္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ပါ။ လက္ထိပ္ခတ္ထားလို႔လႈပ္ရွားဖို႔အဆင္မေျပသည့္တိုင္ဖင္ႀကီးကို
ထုိင္ခံုေပၚမွ ၾကြၿပီး ႏို႔အံုၾကားကိုလိုးဖို႕ ႀကိဳးစားသည္။
“ႀကိဳက္တယ္ေပါ့ဟတ္လား” (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္အျဖစ္ကိုေတြ႔ၿပီး မထိတထိလွမ္းစသည္။
ႏို႕ႀကီးေတြ အေပၚေအာက္လႈပ္ရွားမႈကိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ေပးသည္)
“အား ... ေကာင္းတယ္... လုိး .. လိုး ... ႏို႔ေတြနဲ႔လိုးးးး” (ကိုျမင့္ေမာင္အဖုိ႔ေတာ့စကၠန္႔တိုင္း၊
မိနစ္တိုင္းက အားရေက်နပ္စရာႀကီးသာ)
တစ္ခ်က္တြင္.. နီနီက ႏို႕ႀကီးေတြႏွင့္လီးကိုညွပ္ကာ လိုးေပးေနရင္းမွေအာက္သို႔ေဆာင့္အခ်၊
ကိုျမင့္ေမာင္က ခံုေပၚမွဖင္ႀကီးၾကြၿပီး လီးကိုေကာ့တင္လိုက္ရာ သူမ မ်က္ႏွာကိုလီးျဖင့္
တက္ထိုးမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ေထာက္ခနဲ ထိၿပီး ေက်ာ္ထြက္ကာ ပါးတစ္ဖက္ကို
လီးထိပ္ျဖင့္သြားရိုက္သည္။
“ေဟ့လူ.. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ??”
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ကိုျမင့္ေမာင္အား ေအာ္ေငါက္ရင္း ႏို႔ႀကီးေတြအား တြန္းထားသည့္
လက္ကိုလႊတ္လိုက္သည္။ သူမပါးျပင္တြင္ေပေရသြားသည္လီးရည္ၾကည္ခြ်ဲခြ်ဲကိုလက္ခံုျဖင့္
သုတ္သည္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကင္းမဲ့သြားသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လီးတန္ႀကီးကေတာ့
တင္းမာေထာင္တက္ေနသည္မ်ား ျမင္တာႏွင့္ေတာင္အသည္းယားစရာ ေကာင္းေနသည္။
လီးတန္လံုးပတ္တေလွ်ာက္အေၾကာႀကီးေတြက ေဖာင္းလို႔၊ လီးထိပ္ဖူးကလည္း အရည္ေတြစို႔ၿပီး
နီရဲလို႔..။
“ရွင္မၿပီးႏိုင္ေသးဘူလား!!”
“ဟင့္အင္း .. လိုေသးတယ္... ျပန္လုပ္ေလဗ်ာ .. ရပ္မထားနဲ႔”
“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ” (နီနီက ထပ္မံ၍ ေငါက္လိုက္ျပန္ေပမယ့္ပါးျပင္ကို
သုတ္လိုက္သည္လက္ျဖင့္ပင္လီးကို ျပန္လည္၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးသည္)
“လက္ထိတ္ခတ္ထားတာကို ျဖဳတ္ေပးၿပီး မင္းႏို႔ေတြ႔ကိုကိုင္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပီးတာ ပိုျမန္လိမ့္မယ္”
“ဟား .. ဟား ... ဒါမ်ဳိး ရမေနဘူး” (နီနီက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေလသံႏွင့္တံု႔ျပန္သည္)
“မင္းႏို႕ေတြေပၚမွာ က်ဳပ္လက္ရွိေနမွာေလ .. မင္းလက္နဲ႕႔ေသနတ္ကိုကိုင္ထား … ရတာပဲ”
နီနီရဲ ႔ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္မ်က္ခံုးေမႊးတန္းေလးႏွစ္ခု စုသြားေအာင္ပင္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားကို
စဥ္းစားမိသည္။ မတတ္တာလို႔သာ လိုက္ေလ်ာရေပမယ့္တကယ္တမ္းက်ေတာ့သူမ
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လီးကို ႏို႔ေတြႏွင့္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လိုးမေပးခ်င္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔ဟာသူ
လုပ္မယ္ဆိုလွ်င္ဒါက အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္။ (အိုေခ)လို႔သေဘာတူၿပီး ထုိင္ေနရာမွထကာ
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လက္ထိပ္ကိုေျဖေပးလိုက္သည္။
လက္ထိပ္ကြင္းေၾကာင့္နီရဲသလို ျဖစ္ေနေသာ လက္ေကာက္၀တ္ေတြကိုကိုျမင့္ေမာင္
ပြတ္ၾကည့္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္နီနီက သူမခါးေနာက္တြင္ထိုးထားေသာ ပစၥတိုေသနတ္ကို
ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႔အား ခ်ိန္သည္။ ပစၥတို မကိုင္ထားသည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ႏို႔ႏွစ္လံုးကို
အလယ္ေခါင္ေနရာမွမ၍ ေရွ႔သို႔တိုးေပးသည္။
အကၤ် ီရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ကာ ႏို႕ႀကီးေတြ အေဖြးသားျဖစ္ေနသည့္အၾကမ္းဖက္သမ
မိန္းမေခ်ာက ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ထားသည့္ ျမင္ကြင္း .. အဖမ္းဆီးခံထားရေသာ လံုၿခံဳေရး ညေစာင့္က
ထိုမိန္းမရဲ ႔ႏို႔ႀကီးေတြကိုထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္၍ လိုးရမည့္ကိစၥ.. ေတာ္ေတာ္ေတာ့
ရယ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။
“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ကဗ်ာဆန္တာပဲ ေနာ္.. အဟဲ”
ကိုျမင့္ေမာင္ခပ္ရြဲ႕ရြဲ ႔မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ၿပီး ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္နီနီရဲ ႔ႏို႕ႀကီးေတြကို
လက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္သည္။ တင္းရင္းအိေႏြးသည့္အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ႏႈတ္က ညည္းသံ
ခပ္စိတ္စိတ္ထြက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွင့္သူမႏို႔ေတြ အထိတြင္နီနီက လက္တစ္ဖက္ကို
ျပန္ရုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ရင္ဘတ္ကို ေရွ႔သို႔ေကာ့ေပးထားသည္ကိုေတာ့မပ်က္။ ကိုျမင့္ေမာင့္လက္က
ႏို႔ေတြေပၚ ေျပးလႊားၿပီး ႏို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ဖက္ကိုလက္ျဖင့္ပြတ္ၾကည့္သည္။ သူမကိုယ္သူမ
သတိထားေနသည့္ ၾကားမွ နီနီကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲႏွင့္တုန္သည္။
“မင္းႏို႔ေတြက တကယ္ထြားတာကြာ .. ေျမာင္းေလးဆို နက္ေနတာပဲ”
“ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့... ရွင္လိုးမယ္ဆိုလဲ ျမန္ျမန္သာလိုး” (ကိစၥၿပီးျပတ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့နီနီက
အေလာတႀကီး တုိက္တြန္းရွာသည္)
“ဟုတ္ကဲ့ပါ .. ဗိုလ္ႀကီးမမ”
ကိုျမင့္ေမာင္ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ေျဖလိုက္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို နီနီလုပ္သလို ေဘးႏွစ္ဖက္ကေန
တြန္းသည္။ အလယ္ေခါင္ေျမာင္းေနရာတြင္ေတာ့သူ႔လီး ျမဳပ္ကာ ညပ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း
ႏို႔ေတြကိုအေပၚေအာက္ဆြဲဖိကာ လိုးသည္။ သို႔ေသာ္ကိုျမင့္ေမာင္က ထုိင္ခံုေပၚမွထုိင္လ်က္၊ နီနီက
ေအာက္ကေန ဒူးေထာက္ထားလ်က္ဆိုေတာ့angle က သိပ္မမွန္ခ်င္။ အဆင္မေခ်ာ ..
“က်ဳပ္မတ္တပ္ထၿပီး လုပ္ရင္ပိုအဆင္ေျပမယ္နဲ႔တူတယ္”
“အိုေခ .. လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့ေမးမေနနဲ႔ေတာ့”
စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္နီနီက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမေရွ႔တြင္
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည့္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္ႏွာကိုေတာ့ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေသနတ္ႏွင့္
ေမာ့ကာခ်ိန္ထားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အရင္ဆံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီကို
ခြ်တ္ျပစ္သည္။ ၿပီးမွ ဒူးေထာက္ထုိင္ေနသည့္နီနီရွိရာ ေရွ႔သို႔တိုးကပ္ၿပီး လီးကိုညာလက္ျဖင့္
အရင္းမွကိုင္သည္။ ေဖြးအိလံုး၀န္းေနသည့္ႏို႔ႀကီးေတြၾကားထဲကိုထည့္လိုက္မည္ျပဳၿပီးမွ
စိတ္ကူးတစ္ခုရသျဖင့္လီးတန္ႏွင့္ႏို႔အံုတစ္ဖက္ကိုဖတ္ခနဲ ရိုက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လီးကႀကီးလဲႀကီး၊
ရွည္လဲရွည္၊ မာလဲမာေနသျဖင့္ရာဘာတုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္အရိုက္ခံရသလိုမ်ဳိးျဖစ္သည္။
နီနီကိုယ္ကေလး တြန္႔သြားၿပီး အရိုက္ခံရသည့္ေနရာက အသားက နီရဲ၍ပင္တက္သည္။
“ဒါ .. ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေဆာရီး ... စိတ္ထသြားလို႔”
“ေပါက္တတ္ကရေတြ လုပ္မေနနဲ႔.. က်မ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး”
နီနီက ေလသံတင္းတင္းျဖင့္ေျပာယံုမက ေသနတ္ကိုပါ ဆျပလို႔ကိုျမင့္ေမာင္လီးမကိုင္ထားသည့္
လက္ကို ေတာင္းပန္သလိုလက္၀ါးေလးေျမွာက္ျဖန္႔ျပသည္။ ထို႔ေနာက္သူမ သေဘာအတိုင္း
အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ႏို႔အံုၾကားကိုလိုးရေအာင္လီးကို ရင္သားေျမာင္းေနရာေရာက္ေအာင္
ဖိတြန္းသည္။ အခုလိုအေနအထားတြင္ကိုျမင့္ေမာင္က မတ္တပ္မို႔၊ နီနီက လီး၀င္လာေအာင္
ေနာက္သို႕ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္လွန္ေပးရသည္။
ဒီေတာ့သူမလက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္မွအဆင္ေျပမည့္ဟန္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က
လီးကို ႏို႔ႀကီးေတြ ယိမ္းခါေအာင္ပင္အားအင္အျပည့္ျဖင့္ေလွ်ာတိုက္လိုးသည္တြင္နီနီဘယ္လိုမွ
သူမကိုယ္ဟန္ကိုမထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ပစၥတိုေသနတ္ကို ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ ႀကံ႕ႀကံ ႔ခံထားရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လီးက လႊတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္
ႏို႕အံုသားေတြကို ျဖတ္ေတာ့မတတ္အတင္းအၾကမ္းပင္ေလွ်ာတိုက္ကာ ပြတ္ေနသည္။
“အား ... ရွစ္... မနီနီ.. မင္း .. တစ္ခါမွမ၀တ္ဖူးေသးမယ့္ပုလဲလည္ဆြဲႀကီး လက္ေဆာင္
ေပးလိုက္မယ္... အားးး ... လာ … လာေတာ့မယ္.. ၿပီး”
“ရွင္ ... ဒါ .. ဘာ!!!”
ေနာက္ထပ္သံုးမိနစ္ခန္႔ ၾကာၿပီးေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ရင္ေခါင္းသံပါေအာင္
ႀကိမ္း၀ါးရင္း နီရဲေနသည့္ႏို႕သားေတြၾကားထဲက လီးကို ျပန္ထုတ္ၿပီး လက္ျဖင့္အဆက္မျပတ္
ဂြင္းတုိက္သည္။ မိႈပြင့္ႀကီးလိုအရည္ေတြလဲ့ၿပီး ရဲအာေနသည့္လီးဒစ္ႀကီးသည္နီနီမ်က္ႏွာႏွင့္
တစ္တန္းတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အႀကံက ဘာဆိုတာ နီနီသိမိလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္
မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးႏွင့္အလန္႔တၾကား တားသည္။ သို႔ေသာ္...
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ႏွာတျဖားသာသည္ဟု ေျပာရမလား၊ လီးတျဖားသာသည္ဟုပဲ ေျပာရမလား
မသိ။ အီးခနဲ ႏႈတ္မွအသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ေအာ္ညည္းမိသည့္အဆံုး လီးဒစ္ထိပ္အကြဲေၾကာင္းမွ
လရည္ေတြ ဗ်စ္ခနဲ ပန္းထြက္သည္။ ဆက္တိုက္ႏွစ္ခ်ီေတာင္ၿပီးထားသည္ျဖစ္သည့္တိုင္
လရည္ထြက္မႈက ျပင္းထန္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ျပြတ္ႏွင့္ထိုးသလိုတန္းခနဲ ထြက္လာသည့္သုတ္ရည္တန္းက
နီနီရဲ ႔ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားသည့္မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို ခ်ိန္သားကိုက္ထိသည္။ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး
နီနီတစ္ေယာက္လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္မ်က္စိကို စင္သြားသည့္လရည္ေတြကိုသုတ္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ဒီဟာက အကြက္ပင္။ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ရွိသမွ်
အားကိုသံုး၍ နီနီရဲ ႔ေမးရိုးကိုထုိးခ်သည္။ ခြက္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတာင္
အနည္းငယ္နာသည္။ နီနီဆိုတာကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ဘဲ တခါထဲ
မ်က္ျဖဴလန္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲက်သြားေတာ့သည္။
စိတ္သက္သာရာရသြားသည့္အေလ်ာက္ကိုျမင့္ေမာင္ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကိုအက်ယ္ႀကီး
မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ နီနီရဲ ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုးကိုလိုးေနစဥ္ကာလအတြင္း နဖူးျပင္တြင္ရစ္သိုင္းလာသည့္
ေခြ်းေစးမ်ားကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္သုတ္ရင္း သူ႔လက္ခ်က္ႏွင့္ေမ့ေမ်ာေနသည့္Terrorist
ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သည္။ တစ္ေယာက္က အဖုတ္ထဲတြင္သူ႔လရည္ေတြႏွင့္အျပည့္ျဖစ္ၿပီး၊
တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး လရည္ေတြႏွင့္ေပက်ံေနသည္။
“ျမင့္ေမာင္.. မင္းေတာ္တယ္.. သံုးေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ေဒါင္းသြားၿပီး .. မဆိုးဘူး ..
မဆိုးဘူး .. ကဲ .. ဟိုႏုိ႕ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္ေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္..”
ဒီတစ္ခါေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္တျခားကိစၥေတြ အရင္မလုပ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနေသာ နီနီရဲ ႔ပစၥတိုကို
အရင္ေကာက္ယူသည္။ ၿပီးမွသူ႔လီးတြင္ေပက်ံေနသည့္လရည္အၾကြင္းအက်န္ေတြကို
နီနီရဲ ႔ေျပာက္က်ား အကၤ် ီအစႏွင့္သုတ္သည္။ ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ေဘာင္းဘီထဲ
ျပန္ထည့္သည္။ အားလံုး အဆင္ေျပသြားၿပီးေနာက္စက္ရံုမႈးထံအၾကမ္းဖက္သမားေတြအေၾကာင္း
ေျပာမွျဖစ္မည္ဆိုၿပီး အံဆြဲထဲ ထည့္ထားေသာ သူ႔ဖုန္းကိုသြားရွာသည္။
သို႔ေသာ္ဖုန္းကိုထားေနၾက ေနရာတြင္မေတြ႕။ အံဆြဲတစ္ခုလံုးရွိပစၥည္းေတြလည္း ရႈပ္ပြကာ ဖရိုဖရဲ
ျဖစ္ေနသည္။ နီနီတို႔က ပတ္စ္ေ၀ါ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သံလြန္စရေအာင္အကုန္လိုက္ရွာထားသည္
ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္သူ႔နားထဲတြင္တေဒါက္ေဒါက္ဆိုေသာ အသံေတြကို
ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။
ဒီအသံက ဘာေၾကာင့္ထြက္လာသည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္နားလည္လိုက္သည္မို႔အသံထြက္လာရာ
ေကာ္ရစ္တာဘက္က မိန္းတံခါးေပါက္၀နားတြင္ကိုယ္ကိုကြယ္ကာ ပုန္းသည္။ ခါးၾကားထုိးထားသည့္
ေသနတ္ကိုအသင့္ထုတ္ကိုင္ထားၿပီး ေခါင္းကိုတံခါးဘက္သို႔ေစာင္း၍ ၾကည့္ေနလိုက္၏။
ထင္သည့္အတုိင္းပင္။ အခန္းတံခါးပြင့္ၿပီး အရင္ဆံုးေပၚလာသည္က အနီေရာင္ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလး
စီးထားေသာ ျဖဴလြလြ ေျခတန္တစ္စံု၊ ထိုေျခတန္မ်ားရဲ ႔ေနာက္မွကိုယ္လံုးေပၚလာသူက
လင္းလင္းထက္..
“What the fuck !!”
အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည့္နီနီနဲ႔၀ါ၀ါရဲ ႔ပံုစံကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင္လင္းလင္းထက္အလန႔္တၾကား
ေရရြတ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြ တုန္႔ခနဲရပ္သည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမွထပ္မလႈပ္ရွားႏိုင္ခင္မွာပင္
သူမရဲ ႔လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆီသို႔ေအးစက္သည့္ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ေထာက္ထားျခင္း ခံရသည္။
“ေသနတ္ခ်လိုက္လင္းလင္းထက္..”
“ရွစ္!!”
နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္းလွသည့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ိန္ဆဲရင္း လင္လင္းထက္လက္ထဲကိုင္ထားသည့္
ပစၥတိုေသနတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်လိုက္ရသည္။ ေဒါက္ခနဲ ျမည္ၿပီး က်သြားသည့္ေသနတ္ကို
ကိုျမင့္ေမာင္က ေျခေထာက္ျဖင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ခတ္ထုတ္သည္။

အပိုင္း ( ၃ ) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္