Series 3(a)

" ညေစာင့္ " အပိုင္း ( ၁ )

ဇာတ္လမ္း - Directionless

ၿပီးခဲ့တဲ့၂၀၁၅ အတြင္းမွာ လူေျပာမ်ားလာတဲ့(၀ါ) လူေတြရဲ ႔အသိမွာ အေရးထားလာတဲ့
အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲက တစ္ခုကို ေျပာပါဆိုရင္Terrorism ကိုထုတ္ႏုတ္ေကာက္ျပရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻရဲ ႔ေနရာအႏွ႔ံအျပားမွာ အစြန္းေရာက္အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္
အသက္ေပးဆံုးရႈံးခဲ့ရတာေတြ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလးမ်က္ႏွာဘုရားမွာ
ဗံုးေပါက္ကြဲတာကအစျပဳၿပီး၊ ပါရစ္ၿမိဳ ႔မွာ ေသနတ္သမားမ်ားရဲ ႔အႀကီးအက်ယ္တိုက္ခိုက္ခံရမႈက
Terrorist ေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူေနရာမေရြးမွာ ရွိေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ
မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္သလိုပါ။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံအမ်ားစုကလဲ ဒီအခ်က္ကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္ၾကၿပီး ဒီလို
အစြန္းေရာက္အၾကမ္းဖက္သမား အုပ္စုေတြ အစတုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကလာပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း နဖူးမွာ က်ေနာ္ဟာ အၾကမ္းဖက္သမားပါလုိ႔စာတန္းမထိုးထားတဲ့ဒီလူေတြဟာ
တကယ္ပဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ဆက္လက္ၿပီး
ႀကီးထြားရွင္သန္လာမွာလားဆိုတာ ဘယ္သူမွအေျဖကို မသိႏိုင္ေသးတဲ့ပုစာၦတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔၂၀၁၆မွာ
ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။
ဒီလူေျပာမ်ားလာတဲ့အၾကမ္းဖက္သမားေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေဖာ္ျပၾကသလို၊
ရုပ္ရွင္ေတြ .. ဇာတ္လမ္းေတြလည္း လုပ္ၿပီး ေရးလာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ နာမည္ေက်ာ္James
Bond ဇာတ္ကားရဲ ႔ေနာက္ဆံုး ဇာတ္လမ္းမွာဆိုရင္Spectre ဆိုတာ
အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအျဖစ္သံုးႏႈန္းၿပီး ရိုက္ျပတင္ဆက္သြားပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ျပသမယ့္
London Has Fallen ဆိုတာလဲ ဒီလိုမ်ဳိး ဇာတ္လမ္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္မွာပါ။
အေတြးပင္လယ္ျပာမွာလဲ ပင္တိုင္စာေရးသူျဖစ္တဲ့ကိုပန္းရိုင္းက သူရဲ ႔ပဥၥမံစီးရီးနဲ႔အၾကမ္းဖက္၀ါဒ
တိုက္ဖ်က္မႈကိုအေျခခံၿပီး အခ်စ္၊ အလြမ္း၊ အၾကမ္း၊ အရမ္းေတြနဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးေနပါတယ္။
ျမန္မာအြန္လိုင္း လူႀကီးစာေပမွာေတာ့သူက ဒီက႑မွာ ေရွ ႔ေဆာင္သူလို႔ေျပာရမွာပါ။ Pioneer ေပါ့။
အခုက်ေနာ္လဲ ဒီေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ၿပီး အၾကမ္းဖက္၀ါဒ တိုက္ဖ်က္ေရးေနာက္ခံ
ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေရးမွာပါ။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္ေရးမယ့္ဇာတ္လမ္းပံုစံကေတာ့
တကယ့္အတည္အတန္႔ႀကီးရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္တတ္ကရ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု
ျဖစ္မွာပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြးပင္လယ္ျပာမွပရိတ္သတ္မ်ားအေနနဲ႔က်ေနာ္ေရးမယ့္
ဗရုတ္သုကၡဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
အားလံုးပဲ ရွဴစားအားေပးၾကပါဦး
Directionless
******************
This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of
the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or
locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.
Prologue
၂၀၁၆ခုႏွစ္မွစ၍ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ား၏
ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားေၾကာင့္ေရာ၊ ျပည္တြင္းရွိအသိပညာရွင္အတတ္ပညာရွင္တို႔၏
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ပါ ႏွစ္ကာလ သိပ္မၾကာလိုက္အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာႏွင့္
တိုးတက္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ၏ အကူအညီျဖင့္တစ္တိုင္းျပည္လံုး အလိုက္စီမံကိန္းႀကီးမ်ားလည္း
ျဖစ္ေပၚလာရာ လုပ္သားတိုင္း အဆင့္အတန္းရွိေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာၾကသည္။ ထိုသို႔
လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာသလို၊ တိုင္းျပည္တြင္ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ
သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားကိုလည္း စည္းစနစ္က်က်ႏွင့္ထုတ္ယူသံုးစြဲလာခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔သယံဇာတမ်ား မျပဳန္းတီးေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရာတြင္ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက
နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဦးစားေပးလာခဲ့သည္။ ဟိုးအရင္ကလို ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကိုထုတ္ယူ၍
သူမ်ားႏိုင္ငံသို႔ေရာင္းစားမည့္အစား၊ ကိုယ္တိုင္ဓါတ္ေငြ႔သံုး လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရံုကို
တည္ေထာင္ၿပီး ပိုလွ်ံသည့္လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကိုသာ ျပန္ေရာင္းခ်မည္ဆိုေသာ ဦးတည္ခ်က္ကို
ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာခဲ့ရာ သံုးႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ႀကီးစြာေသာ
အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ႀကံဳခဲ့ရသည္။
ထိုသည္ကား အျခားမဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းရွိပခုကၠဴၿမိဳ ႔ရဲ ႔မလွမ္းမကမ္း အကြာတြင္
ယူေရနီယံဓါတ္သတၱဳေၾကာကို ရွာေဖြ႔ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားသာမက၊
တစ္ကမာၻလံုးကပါ ထိုသတင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုပို၍ အေရးေပးလာၾကသည္။
အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာမွကမ္းလွမ္းမႈမ်ား ေရာက္ရွိလာၾကရာ၊ ထိုအထဲမွဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ ႔အကူအညီကို
ရယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ ႔ပထမဦးဆံုးေသာ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုကို ပခုကၠဴၿမိဳ ႔နားတြင္
တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ ရရွိသည့္စြမ္းအင္ျဖင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးသည္ၿမိဳ႔ရြာမ်ား
မေျပာႏွင့္၊ ေက်းလက္ေဒသမ်ားပါ မက်န္၂၄နာရီမီးမွန္စြာ ရရွိခဲ့သည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း
ယခင္အခါက ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည္အင္ဗက္တာမ်ားႏွင့္ဘက္ထရီအိုးမ်ားကို
အမိႈက္သိမ္းကားမ်ားထံအပ္ႏွံၾကသည္။ မီးအားျမွင့္စက္မ်ားကို ျပတိုက္ပို႔ဖို႔ ႀကံစည္ၾကသည္။
ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္သံုးေလ့ရွိသည့္ယူပီအက္စ္မ်ားကိုထိုင္ခံုမ်ား၊ ကုတင္မ်ား ေထာက္က်ဳိးလွ်င္
ခုဖို႔အတြက္အသံုးျပဳၾကသည္။ ေရခဲေသတၱာမ်ားတြင္သံုးေလ့ရွိသည့္ေဆာ့ဖ္ဂတ္မ်ားကိုမူ
ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ျပသည့္အေရာင္ေျပး မီးလုံးေလးမ်ားသဖြယ္ကစားစရာျဖစ္ေအာင္
ဖန္တီးၾကသည္။
ဤသို႔လွ်င္ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ကမာၻေပၚတြင္ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွလွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား
ထုတ္ယူသံုးစြဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ားရဲ ႔စာရင္းတြင္ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရေလေတာ့သည္။
******************
မေ၀းေတာ့တဲ့အနာဂတ္ကာလ … ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ ႔ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႔...
မွန္ထဲတြင္ေပၚေနသည့္မိမိပံုရိပ္အား ကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။ ခုနေလးတင္မွ
ေသခ်ာက်နစြာ Gillette ကိုသံုးၿပီး ရိပ္ထားသျဖင့္သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္စလံုးသည္စိမ္းျမၿပီး
ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္ေတြႏွင့္စာရင္ေတာ့
နဲနဲပိုၾကည့္ေကာင္းသည့္အသြင္ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုသေဘာက်သြားသည့္အေလ်ာက္
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ခြ်န္ထုတ္၍ ေတးသြားတစ္ခုအလိုက္ေလခြ်န္မိသည္။ ၿပီးေနာက္
မွန္တင္ခံုေဘးက ပလတ္စတစ္ျခင္းေလးထဲတြင္ရွိသည့္ဘီးကို ေကာက္ယူ၍ သူ႔ဆံပင္ဘုိေကကို
အေၾကာင္းေလး ျဖစ္သြားေအာင္ဖီးလိုက္သည္။ စိတ္တိုင္းက်သည္အထိဖီးၿပီးမွဘီးကို ျပန္ခ်၍
မွန္ကို ျပန္ၾကည့္ရာ သူ႔ႏႈတ္မွထြက္ေနသည့္ေလခြ်န္သံတီးလံုးက ရပ္သြားသည္။
“ေသစမ္းကြာ ... ဒီဆံပင္ေတြက ဆိုးထားတာမွ မၾကာေသးဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျဖဴေနျပန္ၿပီ”
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ကိုျမင့္ေမာင္ၾကည့္မွန္ထဲက ပံုရိပ္ကို
ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႔ဘက္သို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းက တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ
ဆိုင္ကယ္ေသာ့တြဲႏွင့္ဦးထုပ္ကိုဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့သည္။
ႏႈတ္မွမူ
“ျမင့္ေမာင္.. ျမင့္ေမာင္.. သိပ္လွခ်င္မေနစမ္းနဲ႔.. မင္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေရာ အလွျပင္ဖို႔
လိုေနလို႔လား .. ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိစမ္းပါ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမသလိုနဲ႔မေက်မခ်မ္း ေျပာၿပီးေနာက္ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္အိမ္ေရွ႔တြင္
ထိုးရပ္ထားသည့္ယမဟာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ခြထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ကို
ေဆာင္းကာ တရၾကမ္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ပခုကၠဴၿမိဳ ႔ရဲ ႔မိန္းလမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္
သူ႔ဆိုင္ကယ္အိတ္ေဇာမွတဒီးဒီး ျမည္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အေနျဖင့္သူ႔လုပ္သက္ေလးႏွစ္အတြင္း အလုပ္ကို ေနာက္က်ဖူးသည္ဟူ၍ တစ္ခါမွ
မျဖစ္ဖူးေသးပါ။ ဒီစံခ်ိန္ကိုေတာ့သူအၿမဲ ထိန္းသိမ္းရေပလိမ့္မည္။ ဒါကလည္း သိပ္ခက္ခဲေသာ
ကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အား အလုပ္မသြားဖို႔ရန္ေနာက္ကေန၍
လိုက္လံဆြဲထားမိသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ကား
အသက္၄၀ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္သာ ...။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ျပည့္စြမ္းအားလို႔အမည္ေပးထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ ႔ပထမဆံုးေသာ
ႏူးကလီယားဓါတ္ေပါင္းဖို စက္ရံုတြင္ညေစာင့္အျဖစ္အလုပ္၀င္ခဲ့သည္မွာ
စက္ရံုစလည္ပတ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ဒီမတိုင္ခင္က ကိုျမင့္ေမာင္သည္ပခုကၠဴၿမိဳ ႔ေပၚက
မီးေသြးဖုတ္သည့္အလုပ္ရံုတြင္ႀကီးၾကပ္သူအလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူတို႔ၿမိဳ႔ႏွင့္
မလွမ္းမကမ္းတြင္ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို ရွိလာၿပီးေနာက္သူတို႔လို မီးေသြးဖုတ္သည့္သူမေျပာႏွင့္၊
မီးစက္ေရာင္းသည့္သူေတြေတာင္အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ သူလည္းပဲ ထိုအထဲတြင္
အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္သူက တျခားသူေတြထက္စာလွ်င္ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။
ျပည့္စြမ္းအား စက္ရံုမႈး ျဖစ္သူရဲ ႔ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ညေစာင့္အျဖစ္အလုပ္ရခဲ့လို႔ ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္ထဲသမား ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ဒီလစာက ေလာက္ငွသည္ဟု ေျပာလွ်င္
ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ဒီအလုပ္က ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလြန္းလွပါသည္။
ေနာက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္ထဲ ညေစာင့္အျဖစ္လုပ္ရသည္ဟူ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္တြဲလွ်က္
သစ္ထြန္းဆိုသည့္ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူကသာ ခ်ာတိတ္လို႔ေခၚေပမယ့္
သစ္ထြန္းကလည္း သူ႔အသက္ႏွင့္သူေတာ့ငယ္သည္ဟူ၍ ေျပာလို႔မရ။ အသက္၂၅ႏွစ္ကို
ေက်ာ္လာၿပီမွန္း ဟိုတစ္ေန႔ကတင္သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္စင္တင္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို
ႏွစ္ေယာက္သား သြားခဲ့ၾကလို႔မွတ္မိေနေသးသည္။ သူ႔လိုမ်ဳိး တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္သည့္
သစ္ထြန္းသည္သူ႔အား ခင္တြယ္ေနၿပီး တျခားမွာေတာင္အလုပ္သြားမရွာဘဲ ညေစာင့္ျဖစ္
သံုးႏွစ္တိတိအတူလုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ သစ္ထြန္း တျခားေနရာသို႔ထြက္မသြားသည္ကိစၥက သူ႔အားခင္တြယ္ယံုတြင္
မကဘဲ၊ အလုပ္က ေအးေဆးေရသာခိုလို႔ရေနလို႔ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ရႏိုင္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သိသေလာက္ျပည့္စြမ္းအားစက္ရံုတစ္ခုလံုးတြင္တပ္ဆင္ထားသည့္လံုၿခံဳေရးစနစ္
အားလံုးသည္Automatic System မ်ားသာ။ ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္တံခါးမႀကီးမ်ား၊ သတၱဳရွာေဖြစက္၊
CCTV၊ အခ်က္ေပး Alarm စနစ္၊ အားလံုး .. အားလံုးသည္သိၾကသည့္အတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ
ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္သစ္ထြန္း လုပ္ရသည့္အလုပ္က ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔မဟုတ္။
Reactor (ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို)ႏွင့္ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔၀င္ရာ မိန္းတံခါးမႀကီးေဘးနားရွိ
လံုၿခံဳေရးခန္းေလးထဲတြင္ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး CCTV screen ကုိၾကည့္ေနယံုသပ္သပ္သာ ျဖစ္ရွာသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့သူတို႔စက္ရံုထဲတြင္လာေရာက္လုယက္ၿပီး ယူစရာ ပစၥည္းရယ္လို႔
ကိုျမင့္ေမာင္အေနနဲ႔ကေတာ့ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ စက္ရံုက လြင္တီးေခါင္ထဲတြင္ရွိယံုမက၊
ေရာက္ဖို႔ကလဲ လမ္းမႀကီးကေန သပ္သပ္လမ္းခြဲေလးအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေမာင္းလာရေသးသည္။
ဒီေတာ့ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္လံုၿခံဳေရးႏွင့္ပတ္သက္၍
မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္ရြက္ဖူးတာဆိုလို႔ပခုကၠဴ အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္က ရြာသူရြာသားေတြ
ေျမသိမ္းခံရလို႔ဆိုၿပီး ဆႏၵလာျပတာရယ္(ဒါကလဲ NGO အမည္ခံအဖြဲ႔ေတြက ေျမွာက္ေပးလို႔ ျဖစ္မွန္း
သူက ပခုကၠဴၿမိဳ႔သားမို႔သိေနသည္)၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုလား ဘာလား
ညာလား မသိတဲ့လူတစ္စုဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုင္ၿပီး စက္ရံုေရွ ႔လာေအာ္တာရယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ
သူႀကံဳဖူးပါသည္။
ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ေနၾကေနရာတြင္ထိုးထားခဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္ကုိျမင့္ေမာင္သူ႔ေနရာေလးျဖစ္ေသာ
Security Room ဆီသုိ႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ခြင့္ယူၾက၊ ခရီးသြားၾကႏွင့္မို႔စက္ရံု၀င္းထဲတြင္လူအေတာ္ရွင္းေနသည္ကိုကိုျမင့္ေမာင္
သတိထားမိသည္။ လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲတြင္ေတာ့သစ္ထြန္းက သူ႔ထက္ေစာ၍ အထဲမွာ
ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။
“ေဟး .. အကိုႀကီး .. ညတုန္းက ေဘာပြဲၾကည့္လိုက္ေသးလား” (ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားရာ ခံုေပၚကို
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန္႔တင္ထားရင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲပံု ေပါက္ေနေသာ သစ္ထြန္းက သူ႔ကို
လွမ္းေမးသည္)
“ၾကည့္တယ္.. မန္ယူကေတာ့နည္းျပထပ္လဲဦးမွာလား မသိပါဘူးကြာ” (ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို
သူထိုင္ရာခံုရဲ ႔ေရွ႔က အံဆြဲထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ေျဖလိုက္သည္)
“ဟုတ္တယ္ေနာ္.. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မသိဘူးဗ် ... ေမာ္ရင္ဟိုကလဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္
ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ခံလား မသိဘူး .. သူ႔ခန္႔လိုက္တဲ့ဒုတိယႏွစ္မွာ ဖလားရတယ္.. ၿပီးေတာ့ဇယားေအာက္
ထိုးက်သြားလို႔ဂြာဒီယိုလာ ေရာက္လာတယ္.. အခုအတိုင္းဆိုဂြာဒီယိုလာလဲ ပ်ားတုတ္ေနၿပီ”
“သူပ်ားတုတ္တာ မတုတ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟ .. ငါ ငါးပုလင္းေလာက္ရႈံးသြားတယ္”
“ဟုတ္လား .. အကိုႀကီးက ေလာဘႀကီးတာကိုး .. ဒါေပမယ့္ရႈံးလဲ ျပသနာ မရွိပါဘူး .. အကိုႀကီးမွာ
စားမယ့္အေပါက္က တစ္ေပါက္ပဲ ရွိတာ”
“ေခြးေကာင္.. မင္း ငါ့ကို ေဒါက္ျဖဳတ္စရာလား .. ေအေဘေလး”
“ဟီး ... ဟီး”
မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္က သစ္ထြန္းအား လွမ္းဆဲလိုက္ေပမယ့္ဟိုေကာင္က မၿဖံဳပါ။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေန႔၁၂နာရီအနည္းဆံုး ေတြ႔ေနၾကရသည့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္
ညီရင္းအစ္ကိုလိုေတာင္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။ သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ေနသည့္
သစ္ထြန္းရဲ ႔စားပြဲေပၚက ေျခေထာက္အား လွမ္းကန္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တီဆိုသည့္
လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္နီတာ ရွိရာသို႔
လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
သူတို႔ရွိရာ ႏူးကလီးယားစက္ရံုရဲ ႔အဓိက ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔၀င္ရာ မိန္းတံခါးေပါက္တြင္
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ျဖဴလႊသည့္Lab Coat ကို၀တ္ၿပီး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ေစ့မထားမႈေၾကာင့္အမ်ဳိးသမီးေခ်ာ ၀တ္လာသည့္ေအာက္ခံ
ရင္ေစ့ရွပ္အင္းက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္အနက္ေရာင္ရံုး၀တ္စကပ္တိုေလးကို ေသခ်ာစြာ ျမင္ေနရသည္။
ထို႔အျပင္CCTV ကင္မရာ ဆင္ထားသည့္အေနအထားကလည္း အျမင့္ေနရာမွ ျဖစ္သျဖင့္
ေမာ္နီတာေပၚက ျမင္ကြင္းတြင္ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ အင္းက်ီေအာက္မွ ရင္သားႏွစ္မႊာရဲ ႔အေပၚပိုင္း
မို႔မို႔အသားေလးေတြႏွင့္အတူ၊ စကပ္အသား ကင္းလြတ္ေနေသာ သြယ္လ်ေျပျပစ္ေသာ
ေျခတန္၀င္း၀င္းေလးမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေတြ႔ေနရျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင့္ဂလုခနဲ
တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ဳိခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ
“ေဒါက္တာ၀င့္သူ.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး Access Card ကို Scanner ေပၚတင္ေပးပါ”
အင္တာကြန္းမွတဆင့္လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ကိုျမင့္ေမာင္စကားအဆံုးတြင္ေဒါက္တာ၀င့္သူဟု
ေခၚေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ဳိးသမီးသည္ကုတ္အကၤ် ီထဲမွကတ္ျပားတစ္ခုကိုထုတ္ယူသည္။
မိန္းတံခါးႀကီးရဲ ႔ေဘးနားက ေဘာင္တြင္တပ္ထားေသာ Scanner ေရွ ႔သို႔ကတ္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး
ျပလိုက္သည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္သူမရဲ ႔ရင္သားမို႔မို႔ေတြ အကၤ် ီေအာက္မွယိမ္းခါသြားသည္။
“ေသာက္က်ဳိးနဲ နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး ... ၀င့္သူေလးကေတာ့ပိုပိုၿပီးေတာ့Hot လာတယ္ဟ ..
သစ္ထြန္းရ”
“ဟုတ္တယ္.. အကိုႀကီး” (ကိုျမင့္ေမာင္စကားကိုသစ္ထြန္းက ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး
ရုတ္တရက္ေျခာက္ေသြ ႔လာသလို ျဖစ္သည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြအား လွ်ာႏွင့္သပ္သည္)
တီခနဲ လွ်ပ္စစ္အသံထပ္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ေဒါက္တာ၀င့္သူရပ္ေနရာ ေရွ ႔က
သံလိုက္ဓါတ္သံုးေသာ့(Magnetic Lock) က ပြင့္ၿပီး မိန္းတံခါးမႀကီး ပိတ္ထားရာမွဟသြားသည္။
ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္အနက္ေရာင္ေလးကို စီးထားသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူၾကြၾကြရြရြေလး အထဲသို႔
ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ရွိရာ Security အခန္းသို႔အျဖတ္တြင္မွန္ေနာက္ဘက္မွ
ျမင္ေနရသည့္သူတို႔အား ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္အၿပံဳးႏွင့္လွမ္းၿပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ၾဆာတို႔.. ေအးေဆးပဲဟုတ္..”
ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရႈံးႏိုင္လွသည့္မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးအား ကိုျမင္ေမာင္ႏွင့္သစ္ထြန္း
အငမ္းမရၾကည့္ရင္း ျဖစ္ေနၾက ထံုးစံအတိုင္း ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနၾကသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူက သူတို႔ကိုတစ္ခ်က္သာ ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းရွိရာသို႔
ေလွ်ာက္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ေကာ္ရစ္တာတေလွ်ာက္ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မွထြက္သည့္
အသံကိုသာ စည္းခ်က္က်က် ၾကားေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္သစ္ထြန္းတို႔ရဲ ႔ဆာေလာင္ေနသည့္
အၾကည့္မ်ားကမူကုတ္အကၤ် ီဖုံးထားသည့္တိုင္အရိပ္အေယာင္ေလး လွမ္းျမင္ေနရသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ ...။
“တကယ္ဗ်ာ .. ဒီလိုမ်ဳိး ထူးခြ်န္တဲ့ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ဒီေလာက္လွတဲ့
ကိုယ္လံုးရွိလိမ့္မယ္လို႔က်ေနာ္ထင္ကိုထင္မထားဘူး” (ေဒါက္တာ၀င့္သူျမင္ကြင္းမွ
ေပ်ာက္သြားသည့္ေနာက္သစ္ထြန္းက ေထာင္မတ္လာသည့္သူ႔လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ေနရာျပန္ခ်ရင္း
မစားရ၀မခမ္း ညည္းသည္)
“ဟေရာင္.. ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ .. မင္းေျပာေနတာ ငါ့ဇနီးေလာင္းေနာ္” (ကိုျမင္ေမာင့္က
ျပန္ေနာက္ရင္း သစ္ထြန္းအားစသည္)
“ဟုတ္ပါၿပီ.. တစ္ေန႔က်ရင္အစ္ကိုႀကီး အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ကိုင္မလို႔စဥ္းစားေနတာ မွတ္လား”
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည့္သစ္ထြန္းစကားေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္အေတြးက လြန္ခဲ့တဲ့
တစ္ႏွစ္ခန္႔တုန္းက စက္ရံုသို႔လူႀကံဳလာပို႔သည့္အျဖစ္အပ်က္ဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ စက္ရံုထဲက
၀န္ထမ္းအရာရွိတစ္ေယက္ဆီပစၥည္းလာပို႔သည္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ရွိလွမွ
အသက္၁၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္သူမကိုယ္ေပၚရွိအတိုင္းအထြာေတြက ၁၈ႏွစ္မက။
ေခ်ာတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသည့္အထဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး
သူတို႔စက္ရံုေတြရဲ ႔လံုၿခံဳးေရးအထာေတြကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ကေတာ့
ဒါမ်ဳိးအႀကိဳက္ေပါ့။
ခပ္တည္တည္ႏွင့္လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ေကာင္မေလးရဲ ႔တင္ေတြေရာ၊ ရင္ေတြပါ ဟိုစမ္းဒီစမ္းႏွင့္
ငါးမိနစ္ေလာက္ေစ့ေစ့စပ္စပ္လက္ကစားခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း
အူတူအတေလးမို႔လို႔လား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ရုပ္တည္ႀကီးႏွင့္သူမကိုယ္အား ကိုယ္တြယ္ေနသည္ကို
ၿငိမ္ခံခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့ေမ့လို႔မရသည့္ေန႔တစ္ေန႔ပင္။
အခုသစ္ထြန္းက ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္ေကာင္မေလးေနရာတြင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူကိုအစားထိုး ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမရဲ ႔ၿဖိဳးေမာက္တဲ့ရင္ေတြႏွင့္
တင္သား၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကို ႏိႈက္ကာ ကိုင္လိုက္ရရင္ျဖင့္... ရွလြတ္..။ အင္း ... ဒါေပမယ့္
ဥာဏ္ေကာင္းလို႔မွအသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ေဒါက္တာဘြဲ႔ရထားတာပဲ။ သူ႔ရဲ ႔ဒီအႀကံအဖန္က
ေဒါက္တာ၀င့္သူႏွင့္ဆို ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကိုခပ္က်ယ္က်ယ္
မႈတ္ထုတ္ရင္း စားပြဲေပၚတြင္ရွိေနေသာ အားကစားဂ်ာနယ္တစ္ခုကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူေရာက္လာၿပီးေနာက္ေတာ့ထူးထူးျခားျခား ဘာမွထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ
ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည့္ညတစ္ညက အလိုလို ေရာက္ရွိလာသည္။
ည၈နာရီထိုးေလာက္အေရာက္တြင္သစ္ထြန္းက ထိုင္ေနရာမွထသည္။ အကိုႀကီး .. က်ေနာ္နဲနဲ
patrol လွည့္လုိက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အျပင္ကိုထြက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ အပိုအလုပ္ေတြဟု
တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း ထိုင္ရာမွ မထဘဲ က်န္ခဲ့သည္။ တကယ္လည္း ဒီလိုမ်ဳိးကိစၥက
အပိုအလုပ္ေတြပါ။ သူတို႔စက္ရံုတည္ရွိရာေနရာတြင္မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာသည္ဆုိ၍
ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား ...။
*******************
သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္သူ႔ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္
ဆံုလည္ထို္င္ခံုရဲ ႔ေနာက္ေက်ာကိုက်က်နနမွီလိုက္သည္။ ကိုယ္ကိုေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ အေနအထား
ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ေရွ ႔စားပြဲခံုေပၚ ဆန္႔တင္ရင္း
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္လံုးေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္မွန္းေလးႀကံဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။
မ်က္စိမွိတ္ထားသည့္သူ႔အေတြးအာရံုထဲတြင္ေဒါက္တာ၀င့္သူတစ္ေယာက္
တူးပိစ္ဘီကီနီအ၀ါေရာင္ေလး ၀တ္ကာ (မြ) ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုစု၍ လုပ္ျပေနသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လက္တစ္ဖက္က ထိုင္ခံုေဘး တြဲလြဲက်ေနရာမွတေျဖးေျဖး ေရြ႔ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားကို
အုပ္မိလိုက္စဥ္တြင္တီခနဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို မိန္းဂိတ္တံခါး၀ဆီမွ ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဟိုက္.. ဧည့္သည္ပါလား !!”
CCTV ေမာ္နီတာေပၚတြင္ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္အံ့ၾသသြားယံုမက၊
မ်က္လံုးမ်ားပင္ျပဴးက်ယ္ကုန္သည္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ေရာက္လာသည့္ဧည့္သည္က ရိုးရိုးေတာင္
မဟုတ္။ ၀တ္ထားစားထားတာ ပ်ံလန္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ အမ်ဳိးသမီးမွ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေတာင့္ေျဖာင့္သည့္မိန္းမဆိုတာ စကရင္ထဲမွေန၍ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္အေတာ္ေခ်ာသည့္အမ်ဳိးသမီးသည္အေပၚဘက္တြင္ေတာ့
ျဖဴလြလြကိုယ္က်ပ္ဘေလာက္စ္ကိုဆက္ဆီက်စြာ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့
သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းသည့္ေျခတန္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေသာ သားေရစကပ္အက်ပ္အနက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုအမ်ဳိးသမီးရဲ ႔တကိုယ္လံုးတြင္အေရွ ႔အလယ္ပိုင္းေနရာက အၿဖိဳးအေမာက္ဆံုး ျဖစ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္
အၿမဲသြားရည္က်ေနရသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏို႕ႀကီးမ်ားထက္ေတာင္ပို၍ ႀကီးမည့္ဟန္ရွိသည္။
အခ်က္ေပးခံရသည့္ႏွယ္အလိုလို ေထာင္မတ္လာသည့္လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ အဆင္ေျပေအာင္
ေနရာျပန္ခ်ရင္း စားပြဲေပၚရွိမိုက္ကရိုဖုန္းခြက္မွခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္လွမ္းေျပာသည္။
“အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္သူပါလဲ .. ဘာကိစၥလဲဆိုတာ ေျပာပါ”
“က်မ နာမည္လင္းလင္းထက္ပါ .. ေဒါက္တာ၀င့္သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ခ်ိ္န္းထားလို႔ပါ”
လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္အမ်ဳိးသမီးရဲ ႔အေျပာေၾကာင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္တင္ထားေသာ
ဧည့္သည္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကိုကိုျမင့္ေမာင္သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက
ဒီေန႔အတြက္ဧည့္သည္ေနရာတြင္လင္းလင္းထက္ဆိုၿပီး ေရးထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့
အတိအက် ေျပာမထား။ ကိုျမင့္ေမာင္စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး အင္တာကြန္းရွိရာသို႔
ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။
“အခုပဲ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္မယ္… အထဲကို ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့ပါ”
စားပြဲခံုေပၚတြင္ရွိေသာ ကြန္ထရိုးပင္နယ္ခလုတ္မွအနီေရာင္အလံုးတစ္ခုကို ဖိခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ
လင္းလင္းထက္ေရွ ႔က တံခါးမႀကီးက ဂ်ီးခနဲ အသံႏွင့္အတူဟသြားသည္။ ပြင့္သြားသည့္
တံခါးေပါက္ဆီသို႔လင္းလင္းထက္ေလွ်ာက္သြားေသာအခါ အလတ္စားကြ်ဲေကာသီးတစ္လံုးကို
ထက္ပိုင္းျဖတ္ကာ တင္ထားသလား ထင္ရသည့္ႏို႔ႀကီးေတြက အထက္ေအာက္လႈပ္ခါျပန္သည္။
ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္လီးက ေဘာင္းဘီထဲမွတစ္ခ်က္ထခုန္သည္။ သို႔ေသာ္ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔လီးကို
ဂရုမစိုက္ႏို္င္အားဘဲ အထဲ၀င္လာသည့္လင္းလင္းထက္ႏွင့္ေတြ႔ရန္Security Room ထဲမွအျပင္ကို
ထြက္လိုက္သည္။
“မလင္းလင္းထက္.. ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့အနီေရာင္မ်ဥ္းေပၚကို ၾကြပါ”
အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လံုးေလး လွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ကိုျမင့္ေမာင္
ညႊန္ျပသည့္ၾကမ္းျပင္တြင္မ်ဥ္းနီတားထားသည့္ဘက္ကိုေလွ်ာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က
ေနာက္ကလိုက္လာရင္း
“ျပည့္စြမ္းအား စက္ရံုမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့လံုၿခံဳေရးစည္းကမ္းေတြ အတိုင္း က်ဳပ္ခင္ဗ်ားမွာ လက္နက္
ဒါမွမဟုတ္ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ပါမပါစစ္ေဆးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္”
ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားၾကားေတာ့လင္းလင္းထက္က
မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ကို ျမင့္ရင္း (ေဖာက္ခြဲပစၥည္း .. ဟုတ္လား) ဟုမယံုသကၤာဟန္ႏွင့္
ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“ဟုတ္တယ္.. မလင္းလင္းထက္.. နဲနဲေတာ့ထူးဆန္းတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္က်ဳပ္တို႔စက္ရံုကို
အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗံုးခြဲမယ္ဆိုတဲ့သတင္းက အၿမဲတမ္းရေနလို႔ပါ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔”
ရုပ္တည္တည္ႏွင့္ေဖာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ နတ္မင္းႀကီးေတြ၊ နတ္မင္းေလးေတြကို
အေျပးအလႊား တမိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ပစၥည္းလူႀကံဳလာပို႔သည့္
ေကာင္မေလးကို ေကာင္းေကာင္းႏိႈက္လိုက္ရသည္။ အခုထိုေကာင္မေလးထက္ဆယ္စနီးပါးသာမည့္
လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္သူ႔စိတ္ေတြက တအားကိုတက္ၾကြေနသည္။ ဘေလာက္စ္က်ပ္က်ပ္ထဲမွ
ရုန္းထြက္ေနသလိုဆူၿဖိဳးစြာရွိေနေသာ ႏို႔ႀကီးေတြအား တအားစိုက္မၾကည့္မိေအာင္မနည္း
သတိထားေနရသည္။
“အၾကမ္းဖက္သမား ??” (လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ မ်က္ခံုးေမြးတန္းေလးက
ေကာ့တက္သြားသည္)
“ဟုတ္တယ္.. မလင္းလင္းထက္သိမွာပါ .. ဒီဟာ ႏူးကလီးယား ပါ၀ါပလန္႔ဆိုေတာ့ေလ”
“ေအာ္.. ဒီလိုလား” (ကိုျမင့္ေမာင္အေျပာကိုလင္းလင္းထက္က လက္ခံလိုက္ဟန္ရွိသည္)
သူ႔အႀကံေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ကိုျမင့္ေမာင္
အကၤ် ီလက္ႏွစ္ဖက္ကိုအနည္းငယ္မတင္ရင္း လင္းလင္းထက္နားဆီသို႔တိုးလာသည္။
သူ႔အျပဳအမူကို ၾကည့္ရင္း လင္းလင္းထက္က လက္၀ါးေလးျဖန္႔၍ ေထာင္ျပသည္။
“ခန .. ဟို .. ဟိုေလ .. သတၱဳရွာေဖြေရးစက္လား .. အဲဒါမ်ဳိး .. လက္ကိုင္နဲ႔ဟာ မရွိဘူးလား”
“ေအာ္.. ဒါလား .. ရွိေတာ့ရွိတယ္… “
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အၾကည့္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုင္ႏွင့္
သတၱဳရွာေဖြေရးစက္(Metal Detector) ဆီသို႔အၾကည့္ေရာက္သည္။ သူျမင္သလို
လင္းလင္းထက္ကလည္း ျမင္ေနမွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္မွေတာ့သူမေလွ်ာ့ႏိုင္ပါ။
ဒီေလာက္ေမာင္းတင္ထားၿပီးမွေတာ့ရေအာင္ကို ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္
“ဒါေပမယ့္အဲဒီဟာက ေလာေလာဆယ္ပ်က္ေနလို႔.. Manually ပဲ က်ဳပ္ရွာရမွာ .. အဲဒါမွ
မဟုတ္ရင္ေတာ့မလင္းလင္းထက္ကိုအထဲ ဆက္၀င္ခြင့္ျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အိုး .. ဒါျဖင့္ၿပီးတာပဲေလ .. ရွာေတာ့” (လင္းလင္းထက္က ပုခံုးတစ္ဖက္တြန္႔ျပသည္)
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး မလင္းလင္းထက္.. လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ထားေပးပါ” (စြင့္ကားေနသည့္
တင္သားေတြကို မ်က္စိကစားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ေနာက္ဘက္ကေန ခ်ဥ္းကပ္သည္)
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လက္ႏွစ္ဖက္က အရင္ဆံုးအေနႏွင့္ဆန္႔တန္းထားသည့္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လက္ဖ်ားေလးမ်ားကိုဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုၿပီး စစမ္းသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့
ကိုျမင့္ေမာင္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္သည္က ဒီေနရာေတြ မဟုတ္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ကိုယ္ေပၚတြင္
ဆူၿဖိဳးေမာက္ထြက္ေနသည့္ေနရာႏွစ္ေနရာ .. အေရွ႔ဘက္ရွိမို႔၀န္းေနသည့္ႏို႔လံုးႀကီးေတြႏွင့္
ေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိတင္းမာေမာက္တက္ေနသည့္တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ။
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က သူမရဲ ႔လက္ေတြကေနတဆင့္နံေစာင္းႏွစ္ဖက္ထံသို႔
ဆင္းသက္လာသည္။ ရင္ဘတ္ေနရာကိုအျဖတ္တြင္ႏို႔အံုေတြရဲ ႔အရင္းပိုင္းကိုဘရာေပၚမွ
အနည္းငယ္စမ္းမိသည္။ သူ႔လက္က မဆိုစေလာက္ေလး တန္႔ခနဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ
ခါးသြယ္သြယ္ေလးဆီသို႔ဆက္သြားၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာစမ္းရင္း ေပါင္တန္ေတြအား
ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ၾကည့္သည္။
စကပ္စလြတ္ေနသည့္ေျခတန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား ကိုျမင့္ေမာင္လက္က စမ္းသပ္သလိုႏွင့္
အသာအယာကိုင္တြယ္ေပမယ့္လင္းလင္းထက္ထံမွတစ္စံုတစ္ခုထူးျခားဟန္မျပပါ။
ဘာအ၀တ္အစားမွဖုံးကြယ္ထားသည္မဟုတ္လို႔ဒီေနရာေတြက စမ္းသပ္ဖို႔မလိုမွန္း
လူၿပိန္းတစ္ေယာက္ေတာင္သိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္သူမကေတာ့ဘာဆိုဘာမွ မေျပာပါ။
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သည့္အေနအထားႏွင့္ရွိေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးေလး
မသိမသာလွန္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို မဆိုစေလာက္ကားထားသျဖင့္
သူ႔ေနရာက ၾကည့္လွ်င္၀င္းမြတ္ေနသည့္ေပါင္တန္မ်ားရဲ ႔အတြင္းပိုင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
သူ႔လက္ေတြကို မီနီစကပ္တိုေလးေအာက္ထိုးထည့္ၿပီးသာ ေပါင္တန္အတြင္းသားေတြကို
စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့သည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ျမင့္ေမာင္.. ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔.. အဓိက
တားကတ္ေနရာပဲ သြားစမ္းပါ …။
ေျခာက္ေသြ႔လာသည့္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအား လွ်ာျဖင့္သပ္ရင္းမွကိုျမင့္ေမာင္သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို
စကပ္ေအာက္နားစေပၚ တင္လိုက္သည္။ အေပၚဘက္သို႔မသိမသာ ေရႊ႔သြားရင္း
တင္သားအိအိႀကီးမ်ား ထိမိသည္တြင္လက္ျဖင့္ညွစ္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က
ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး သူ႔ပါးမ်ား ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္မလားလို႔ကိုျမင့္ေမာင္ထင္ထားေပမယ့္ထိုသို႔
မျဖစ္ေပ။ ၿငိမ္ခံေနသည့္လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္အတင့္ရဲလာၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္
ဖင္သားႀကီးေတြကို ေျပာင္လက္ေနသည့္စကပ္ေပၚမွညွစ္ကာကိုင္သည္။ ေကာင္းလုိက္တဲ့အိုးေတြ ..
လက္ထဲ စီးေနတာပဲ … က်န္းမာေရးေကာင္းလွခ်ည္လား ..
“ၿပီးခါနီးပါၿပီ”
လင္းလင္းထက္ေခါင္းက ေနာက္ဘက္သို႔ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသျဖင့္ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔လက္ေတြကို
တင္ပါးေတြေပၚမွကမန္းကတန္းရုတ္ရင္း ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္က သူ႔ကိုဘာမွ
မေျပာဘဲ ေရွ႔ဘက္ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဒီလိုျပန္လွည့္သြားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္
ေဘာင္းဘီေအာက္မွခပ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည့္လီးကိုလင္းလင္းထက္ေတြ႔သြားမွာ
ေသခ်ာလွပါသည္။
ေဘာင္းဘီသားကိုမတရားကန္ေထာက္ေနသည့္လီးအား ေနရာ အျမန္ျပန္ခ်ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေနာက္ဘက္သို႔သိသိသာသာ ကပ္လိုက္သည္။ သူ႔ႏွာ၀ႏွင့္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ဦးေခါင္းက နီးကပ္သြားရာ သင္းပ်ံ ႔သည့္ေမႊးရနံ႔ကို နီညိဳေရာင္ဆိုးထားသည့္
ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထံမွရသည္။ မသိမသာ ခိုးရွဴလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ေနာက္ဆံုးပစ္မွတ္ကို
ရေအာင္စကားဆိုသည္။
“မလင္းလင္းထက္.. စိတ္မရွိပါနဲ႔.. အေပၚဘက္ကို နဲနဲစမ္းမယ္ေနာ္”
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ေနာက္ဘက္မွေန၍
ပင့္ကာ ကိုင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ကိုယ္ကေလးက မဆိုစေလာက္တြန္႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္
တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ထုတ္ေျပာျခင္း မရွိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့အႀကိဳက္ေပါ့။ သူ႔လက္က
ႏို႔အံုေတြရဲ ႔ေအာက္ပိုင္းကို စမ္းကာ ကိုင္ထားရင္းမွမသိမသာ လက္ကိုျဖန္႔လိုက္သည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ႏို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကို ႀကီးမားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီး
အုပ္ကိုင္သည့္တိုင္အကုန္လံုးကို မထိ။ အိအိစီးစီး ရွိသည္ကလည္း တကယ္ကိုရွိလွသည္။
ေအာက္ခံဘရာကလည္း lace အမ်ဳိးအစား ျဖစ္ပံုရသည္။ မာေခါက္ေခါက္မဟုတ္ဘဲ
ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အသား ျဖစ္သျဖင့္ႏို႔အံုသားေတြကိုအ၀တ္မပါဘဲ ကိုင္ေနရတာႏွင့္မျခား။
ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားေတာင္စမ္းမိေသးသည္။
“ဒီမွာ !! .. ရွင္ရွာလို႔မၿပီးေသးဘူးလား”
အလိုမက်ဟန္ျဖင့္လွမ္းေျပာလိုက္မႈေၾကာင့္အေတြ႔ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စိတ္ကူး ဆပ္ျပာဗူးေဗာင္းေလး ေပါက္သြားရွာသည္။ ႏို႔အံုေပၚ တင္ထားသည့္
သူ႔လက္ေတြကို မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္ႏွင့္လႊတ္လိုက္ရသည္။
“အာ .. မလင္းလင္းထက္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. အထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွမသိတာ”
“ရွင္မသိေပမယ့္က်မ သိတယ္.. အထဲမွာ ႏို႔ကလြဲလို႔ဘာမွမရွိဘူးးး ” (လင္းလင္းထက္က
မၾကည္သလို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖသည္)
“ေအာ္.. ဟုတ္ဘူးေလ .. က်ဳပ္က ေသခ်ာေအာင္ေျပာတာပါ .. တတ္ႏိုင္ရင္ဘေလာက္စ္ကို
နဲနဲဖြင့္ျပပါလား”(ကိုျမင့္ေမာင္က မခ်ဳိမခ်ဥ္ရုပ္ႏွင့္ရွင္းျပသည္)
“ကဲ .. ဒါပဲမွတ္လား .. ရွင္တို႔လံုၿခံဳေရးစနစ္ကလဲ လြန္လြန္းတယ္”
ဘ၀င္မက်ဟန္ျဖင့္လင္းလင္းထက္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ကိုျမင့္ေမာင္အဆိုအတိုင္း လိုက္ေလ်ာစြာျဖင့္
သူမရဲ ႔ဘေလာက္စ္အင္းက်ီအေပၚပိုင္းက ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးကို စျဖဳတ္သည္။ ႏို႔ႀကီးေတြက
ဆူၿဖိဳးလွသည့္အျပင္တင္းက်ပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားျခင္း ခံရရာ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ၿပိဳးခနဲ
ေပၚထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္လံုးမ်ား ပုဇြန္တစ္ေကာင္လို ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ တံေတြးကို
ဂလုခနဲေတာင္မ်ဳိခ်မိသလား မသိ။
“နဲနဲ စမ္းၾကည့္မယ္ဗ်ာ .. အထဲမွာ ဗံုးေတြဘာေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔”
“ဘာ !!! .. ေတာ္ပီ.. ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာ အရွင္းႀကီး ရွင္ျမင္ေနတာပဲ .. က်မကိုအထဲ
၀င္ခြင့္ေပးေတာ့.. ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေနၿပီ”
လင္းလင္းထက္က ေလသံမာမာႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား တံု႔ျပန္လာသည့္အတြက္ကိုျမင့္ေမာင္
အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ဒီေလာက္ထိလႈပ္ရွားခြင့္ရသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္
မဟုတ္လား။ သြားလို႔ရပါၿပီဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳလိုက္သည္တြင္လင္းလင္းထက္သူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွ်
လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ယမ္းခါသြားသည့္တင္သားေတြကို ေငးေမာရင္း
က်န္ခဲ့ရွာေလသည္။
*******************
ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီဂြၾကားကို နင္းကန္၍ ေထာက္ေနသည့္လီးအား အဆင္ေျပေအာင္
ျပန္ေနရာခ်ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲသို႔ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္
ျပန္၀င္လာရွာသည္။ ကိုယ့္ခံုမွာကိုယ္ျပန္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္စဥ္တြင္မ်က္စိက စားပြဲေပၚရွိ
ေမာ္နီတာမ်ားထံသို႔အၾကည့္ေရာက္သည္။ ထိုေရာအခါ စက္ရံုအျပင္ဘက္၀င္းကို ရိုက္ျပေသာ CCTV
ႏွစ္ခုအား ျပသေနသည့္စကရင္ေပၚတြင္ဘာမွမေပၚဘဲ အျဖဴအမည္း အစက္အေျပာက္မ်ားသာ
ေပၚေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ??"
အိမ္က တီဗီတြင္ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္လွ်င္လုပ္ေနၾက ထံုးစံအတိုင္း ကိုျမင့္ေမာင္လက္သီးဆုပ္ၿပီး
ေမာ္နီတာကိုထုၾကည့္သည္။ ပံုမွန္ဆို ဒါမ်ဳိး ထုရိုက္လိုက္လွ်င္ေမာ္နီတာက တဂ်ီးဂ်ီးျမည္ၿပီး
ျမင္ကြင္းက ျပန္ေပၚလာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္အခုေတာ့ဒီလိုမ်ဳိး မရ။ ငါလေခြး ...
ေသာက္ျပသနာပဲ …
မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ပက္ထရိုလွည့္ေနေသာ သစ္ထြန္းအား ေ၀ါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္
ေခၚရန္ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္မိန္းတံခါးမႀကီး ရွိရာသို႔ရိုက္ျပထားသည့္စီစီတီဗီျမင္ကြင္းက
ျဖတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
"ေစာက္က်ဳိး .. နဲ!!"
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ဆဲဆိုေရရြတ္သည့္အသံေတာင္မဆံုးလိုက္.. ဂ်ိန္းဆိုသည့္အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ
ထြက္ေပၚသည္။ ထိုအသံႏွင့္အတူမိန္းတံခါးမႀကီးကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္သံလိုက္ေသာ့(Magnetic Lock) က ေပ်ာက္သြားၿပီး တံခါးႀကီး ပြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ဘာျဖစ္တာလဲလို႔
ေခါင္းျပဴၿပီး အခန္းထဲက ၾကည့္မည္အျပဳ တံခါးေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာသည့္လူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္
လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။
"အုိး .. ရွစ္!!"
ဒရၾကမ္းေျပး၀င္လာသည့္အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔လက္ထဲတြင္ရွိေနတာက
ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္တစ္လက္စီ။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေခါင္းထဲတြင္အႏၱရာယ္အခ်က္ေပး
ေခါင္းလာင္းသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသည္။ ရုတ္တရက္ထူပူၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။
သတိရလို႔ေဘာင္းဘီတြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ေသနတ္ကိုထုတ္မည္အျပဳ ေျပာက္ၾကား၀တ္စံု
၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္က လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲ တမဟုတ္ခ်င္း
ေရာက္လာသည္။ သူ႔အား ေသနတ္ေတြႏွင့္ထုိးခ်ိန္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္အခန္းအလယ္ရွိသံစားပြဲႀကီး
ဟိုဘက္ျခမ္းသို႔ဒိုင္ဗင္ပစ္ထုိးရင္း အျမန္ပုန္းလိုက္ရသည္။
"ေဟ့လူ.. မေသခ်င္ရင္ေသနတ္ကိုခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္ကထြက္ခဲ့"
ခပ္မာမာႏွင့္အမိန္႔ေပးသည့္အသံက အခန္းထဲေရာက္လာသည့္အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္အနက္
တစ္ေယာက္ဆီမွထြက္လာသည္။ အသံလာရာသို႔မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္
ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ ႔မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာၿပီး
ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ကိုလည္း ကိုျမင့္ေမာင္အႏၱရာယ္ၾကားမွသတိျပဳမိေသးသည္။
"ႏွစ္ခါ ေျပာမေနဘူး .. အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့"
ညာဘက္ျခမ္းရွိေရႊအိုေရာင္ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္အား ရိႈးေနသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ
အသံထြက္လာရာသို႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့သူပုန္းေနရာ ေနရာသို႔ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ခ်ိန္ထားသည့္
ရန္သူေတာ္အမ်ဳိးသမီးေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျပန္သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးကမူညာဘက္က
တစ္ေယာက္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ေခါင္းကဆံႏြယ္ေတြကိုအနီေရာင္ဆိုးထားသည္။ ဆံပင္အေရာင္သာ
ဤသို႔ကြဲေပမယ့္မ်က္ႏွာေပါက္က်ပံုက ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခပ္ဆင္ဆင္ရွိလွသည္။ ေရႊအိုေရာင္လိုပင္
မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုထူးျခားတာက ထိုညီအစ္မလို ႏွစ္ေယာက္သည္
ခုနကေတြ႔လိုက္ရေသာ လင္းလင္းထက္လုိရင္သားေတြ ထြားသည္။ ၀တ္ထားသည့္
ေျပာက္ၾကား၀တ္စံုေအာက္မွ ေမာက္ကာ ထြက္ေနသည္။ ႏို႔ႀကီးဂိုဏ္းကမ်ားလား မသိ...။
"ေတာက္!! .. ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္.. ခ်ကြာ"
ဘာမဟုတ္သည့္မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကိုအရႈံးေပးရရင္ျဖင့္ရာဇ၀င္ရိုင္းေပေတာ့မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
မိုက္မိုက္ကန္းကန္းပင္ေတြးၿပီး ပစၥတိုေသနတ္ကို စားပြဲစြန္းေပၚ တင္သည္။ သို႔ေသာ္
အမ်ဳိးသမီးေတြက လွ်င္လွသည္။ ပစတိုေျပာင္း ၥ
၀ ျပဴထြက္လာသည္ႏွင့္ရိုင္ဖယ္ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးသား
ျဖစ္သည္။ တေ၀ါေ၀ါ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္က်ည္ဆန္ေတြက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာ ေျပး၀င္လာသည္။
သူကြယ္ထားသည့္စားပြဲႀကီးကိုတေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္မွန္သလို၊ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြ၊ အျခားေသာ
ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း ထိမွန္သည္။ အကုန္လံုး မြစာက်ဲကုန္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သူ႔ပစၥတိုကိုတစ္ခ်က္ကေလးမွပစ္ခ်ိန္မရ။ ေခါင္းေတာင္မွမျပဴရဲဘဲ
အသာ၀ပ္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့အေျခအေန မဟန္မွန္းသိသျဖင့္ကိုယ္ကိုကုန္းၿပီး
ေနာက္သို႔အသံမၾကားေအာင္တစ္လွမ္းခ်င္း ေရႊ႔သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အႀကံက သူ႔ေနာက္တြင္
ရွိေနေသာ မလြယ္ေပါက္ကေန ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ေျပးရန္ျဖစ္သည္။
ရိုင္ဖယ္သံေတြ တဒက္ဒက္ႏွင့္ဆူညံေနသည္။ ဖင္တေရႊ႔ေရႊ႕ႏွင့္သြားေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္
အေပါက္၀နားသို႔ေရာက္စျပဳၿပီ။ ဟိုဘက္ျခမ္းမွအဆက္မျပတ္ထြက္ေနသည့္က်ည္ဆံေတြ
ခနရပ္သည္။ အခြင့္ေကာင္းကိုအသံုးခ်ၿပီး ပစၥတိုျဖင့္ဆြဲပစ္ရင္း ေျပးမည္ျပဳစဥ္တြင္ေနာက္ဘက္မွ
စကားသံတစ္ခုကိုၾကားရသည္။
"ေသနတ္ခ်လိုက္စမ္း .. လူစြမ္းေကာင္းႀကီး"
အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ကို ေဒါက္တာ၀င့္သူႏွင့္
အတူေတြ႔ရသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေတာ့မဟုတ္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္တစ္ဖက္အား
ေနာက္ျပန္လိမ္ကာ ဖမ္းထားသလို၊ သူမရဲ ႔လည္တိုင္အားလည္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္
ေထာက္ထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႔သည္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ေသြးဆုတ္ကာ
ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေနသည္။
"ခ်ေလ .. ေဒါက္တာ၀င့္သူေသသြားေစခ်င္လုိ႔လား"
"အုိေက .. အုိေက"
ဒီတစ္ခါေတာ့ကိုျမင့္ေမာင္အား ႏွစ္ခါ မေျပာလိုက္ရပါ။ ကိုင္ထားသည့္ေသနတ္ကို ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေရွ႔က
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေခါင္းေပၚေျမွာက္တင္ရင္း ပုန္းေနရာမွ ေျဖးညွင္းစြာ
ထသည္။ လင္းလင္းထက္လက္ထဲက ပစၥတိုေရာ၊ ေျပာက္ၾကားမႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ရိုင္ဖယ္မ်ားကပါ
သူ႔ကို ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္ထားသည္။
"ခင္ဗ်ားဆီမွာ ဘယ္လုိလုပ္ေသနတ္ရွိေနတာလဲ"
သူ႔အနားသို႔တိုးကပ္လာသည့္လင္းလင္းထက္အား ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္
ေမးမိသည္။ သို႔ေသာ္လင္းလင္းထက္ဆီမွ ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျဖစကားကို ၾကားရေသာအခါ
ေသစမ္းဟဟုကိုယ့္ကိုကိုယ္ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲမိသည္။
"ရွင္.. က်မ လက္ကိုင္အိတ္ကိုမွ မရွာတာ .. ရွင့္လက္ေတြေရာ .. မ်က္လံုးေတြေရာ တျခားဟာနဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ"
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားသည့္ကိုျမင့္ေမာင္အား လင္းလင္းထက္က မခိုးမခန္႔ႏွင့္ၾကည့္ရင္း
ေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္နံရံဘက္ဆီသို႔ ျပသည္။ သူမလက္ျဖင့္ခ်ဳပ္ထားသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူအားလည္း
ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ အခုလိုက်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္
ကိုျမင့္ေမာင္သည္မူဗီဇကိုေတာ့မေဖ်ာက္ႏိုင္။ တြန္းလိုက္သည့္အရွိန္ျဖင့္ပံုပ်က္ပန္းပ်က္
ေရာက္လာသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္လံုးေလးကိုလွမ္းထိန္းလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ ႔လက္ေတြက
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါးေတြႏွင့္စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မိတ္ဆက္သြားေသးသည္။
"နီနီကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္.. ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကိုDisable လုပ္.. ၀ါ၀ါ ငါတို႔ပစၥည္းေတြ သြားယူ"
နီနီဆိုၿပီး အေခၚခံရသည့္မိန္းမက ဆံပင္အနီေရာင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ ၀ါ၀ါကေတာ့ေရႊအိုေရာင္
ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ နာမည္အရင္းေတြေတာ့ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ထို႔အျပင္သူတို႔သံုးေယာက္တြင္
လင္းလင္းထက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူမထံမွအမိန္႔သံၾကားသည္ႏွင့္ဟိုႏွစ္ေယာက္က
ဟုတ္ကဲ့.. မလင္းလို႔သံၿပိဳင္ေျဖၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္လႈပ္ရွားၾကသည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္အခန္းထဲက
ေပ်ာက္သြားၿပီး နီနီက Main Computer ေရွ႔တြင္ထုိင္ခံုကိုဆြဲ၍ ထုိင္သည္။
လင္းလင္းထက္က သူမလက္ထဲရွိပစၥတိုေသနတ္ေျပာင္းကိုတည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း
ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးကပ္လာသည္။ ပံုမွန္သာဆိုလွ်င္မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္တန္းတည္းေပၚ
ေလွ်ာက္သလိုကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ေလွ်ာက္လာသည့္သူမရဲ ႔အသြင္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ကာမစိတ္ကို
ႏႈိးဆြမွာ အမွန္ပင္။ အခုေတာ့မည္းေျပာင္ေနသည့္ေသမင္းတမန္ေသနတ္ေျပာင္း၀ေၾကာင့္
ကုိျမင့္ေမာင္ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္လာသလိုခံစားရသည္။
ေသနတ္ေျပာင္း၀ကိုသူ႔ႏွလံုးသားေနရာ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း က်န္သည့္လက္ႏွင့္
လင္းလင္းထက္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေမးအား ပင့္၍ကိုင္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္ေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္လံုးအိမ္တည့္တည့္ကိုလင္းလင္းထက္က စိုက္ၾကည့္ရင္း ေမးေစ့
ကိုင္ထားသည့္လက္က သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။
"ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့က်မကတျပန္ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ရွိမလား စမ္းဦးမွ"
ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ႏွင့္ေျပာလိုက္သည့္လင္းလင္းထက္စကားေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတာင္
နဲနဲ က်ယ္ခ်င္သြားသည္။ လင္းလင္းထက္လက္က သူ႔ဗိုက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ျဖတ္ကာ
ေပါင္ဂြၾကားကိုဆုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ႏႈတ္ကေန အင္းခနဲပင္ထုတ္ညည္းျဖစ္သည္။
"အိုး ... ဒီမွာ လက္နက္ႀကီး ရွိေနတာပဲ .. ခိခိ"
ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မွန္း မသိသည့္ရယ္သံႏွင့္လင္းလင္းထက္ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ရယ္ေနသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့လီးေရာ၊ ေဂြးဥေတြပါ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ရဲ ႔လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း
ခံရမႈေၾကာင့္ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိ။ ေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလား၊ နာတာပဲ ေျပာရမလား မသိသည့္
ခံစားခ်က္ႏွင့္ေနရထိုင္ရခက္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္က သူမလက္ကိုသူ႔ဂြၾကားမွ မခြာဘဲ
ဆက္ကိုင္ထားရင္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဆုပ္ဆုပ္ညွစ္သည္။ စိတ္ထိန္းထားသည့္ၾကားမွကိုျမင့္ေမာင္
လီးက မာတက္လာသည္။
"မလင္း .. အေျခအေန မေကာင္းဘူး"
"ဘာျဖစ္တာလဲ??"
လင္းလင္းထက္လက္က သူ႔လီးေပၚမွရုတ္သြားၿပီး နီနီကိုလည္ကေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေမးသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အား ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ထားသည္ကိုေတာ့မလြတ္။ ဒီအမ်ဳိးသမီး ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို
၀ါရင့္ေသနတ္သမား ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။
"ကြန္ပူတာမွာ စကရင္ေဆ့ဗာတက္ေနၿပီ... ပတ္စ္ေ၀ါ့ရမွ ျဖစ္မယ္"
လင္းလင္းထက္ေခါင္းက ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ျပန္လွည့္လာသည္။ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို
ေအးစက္စက္အၾကည့္ႏွင့္သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို ခါျပသည္။
"ေျပာစမ္း .. ပတ္စ္ေ၀ါ့က ဘာလဲ"
"က်ဳပ္မသိဘူး"
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အေျဖေၾကာင့္လင္းလင္းထက္မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္တင္းမာသြားၿပီး
ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္သူ႔နဖူးကိုလွမ္းေထာက္သည္။ ေအးစက္ေနသည့္သံေျပာင္းရဲ ႔အေတြ႔ေၾကာင့္
နဲနဲမာခ်င္သလို ျဖစ္သည့္သူ႔လီးက အလိုလို ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ ဖ်ားဖ်ားလို႔
အလိုလို ေရရြတ္မိသည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့!!"
"က်ဳပ္တကယ္မသိဘူး"
ဖန္းခနဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္လာၿပီလားလို႔ကိုျမင့္ေမာင္ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႔ရြံ႔ေတြးသည္။
ေတာ္ေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေမာင္းကြင္းကိုကိုင္ထားသည့္လက္ညိဳးကေလး
လႈပ္ရွားသြားတာ မေတြ႔။ မေက်မခ်မ္း ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို နဖူးမွ
ျပန္ခြာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သက္ျပင္းတစ္ခုကိုမသိမသာ အသံမျမည္ေအာင္မႈတ္ထုတ္ရသည္။
"နီနီ.. မင္း hack လို႔မရဘူးလား .. မင္းေျပာေတာ့ပတ္စ္ေ၀ါ့အတြက္ျပသနာ မရွိဘူးဆို"
နီနီက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ေခါင္းခါျပသည္။
"Screensaver တက္ေနရင္က်မ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး .. bypass tools ေတြလဲ သံုးလို႔မျဖစ္ဘူး ..
ပံုမွန္ဆိုဒီဟာက မိနစ္၉၀ ဘာမွမထိဘဲ မကိုင္ဘဲေနမွ ေပၚရမွာ .. ရထားတဲ့သတင္းအရဆိုရင္
အေစာင့္ေတြက အနည္းဆံုး နာရီ၀က္တစ္ခါေတာ့system diagnostics ျဖစ္ျဖစ္၊ camera test
ျဖစ္ျဖစ္လုပ္ကိုလုပ္ရမွာ .. အခုေတာ့ဒီငတေတြက ညတစ္ပိုင္းလံုး ကြန္ပ်ဴတာကိုထိေတာင္မွမထိဘဲ
ထုိင္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္"
နီနီရဲ ႔ေျဖရွင္းခ်က္အဆံုးတြင္လင္းလင္းထက္က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ကိုျမင့္ေမာင္ကို
လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့သူ႔မဟုတ္သလိုပင္လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖန္႔ကာ ေထာင္ၿပီး ပုခံုးကုိ
တြန္႔ျပသည္။
"system ကို ျပန္restart လုပ္လို႔မရဘူးလား .. နီနီ" (လင္းလင္းထက္က အႀကံေပးျပန္သည္)
"မရဘူး မလင္း .. shutdown လုပ္လိုက္တာနဲ႔emergency team ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာလိမ့္မယ္"
"ဖက္ခ္!!"
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္လင္းလင္းထက္က်ိန္ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကိုကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ကေန
ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာရွိေနသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူဘက္လွည့္သည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ေပး .."
"က်ဳပ္တကယ္မသိတာ ... ခင္ဗ်ား ေဘာ္ဒါေျပာသလိုပဲ .. က်ဳပ္shift တစ္ခုလံုး ကြန္ပ်ဴတာကို
ထိေတာင္မထိဘူး" (နီနီရဲ ႔စကားကို နင္းၿပီး လိုက္ေျပာေနေပမယ့္ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ
ေဒါက္တာ၀င့္သူအတြက္အေတာ္ကို စိတ္ပူေနပါသည္)
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ေပးမလား .. သူ႔ကိုအေသခံမလား" (လင္းလင္းထက္ဆီမွတင္းမာသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္သံကို
ထပ္ၾကားရသည္)
"တကယ္မသိတာဗ်ာ .."
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္ႏွာအား လင္းလင္းထက္က စူးစမ္းသလို ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲ
သူ႔စကားအား ယံုရမလား၊ မယံုရမလား ေ၀ခြဲမရ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့လင္းလင္းထက္တစ္ခုခုကို
စဥ္းစားသလို ၿငိမ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ေသနတ္ေျပာင္းအား
ေအာက္ဘက္သို႔နိမ့္ခ်လိုက္သည္။ သူမေနာက္ဘက္ရွိစားပြဲေပၚတြင္ေသနတ္အား လွမ္းတင္လိုက္ၿပီး
ကိုျမင့္ေမာင္နားသို႔မခို႔တယို႔ႏွင့္ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း အေစာကလိုမဟုတ္ဘဲ
ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး၊ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကမူစပါးႀကီးေျမြတစ္ေကာင္လိုညိဳ ႔ျမဴေနသည္။ သူမ
စိတ္ထဲ ကိုျမင့္ေမာင္အား အၾကမ္းကိုင္လို႔မရလို႔တြက္လုိက္ဟန္ရွိသည္။
လူခ်င္းထိစပ္ဖို႔ဘယ္ေလာက္မွမလိုေတာ့သျဖင့္ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ေတြ
ေတာ္ေတာ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္
ႏို႕အံုႀကီးေတြကို ငံု႔မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးေနရသည္။ ဒါေတာင္မ်က္ဆံေလးက
ေအာက္ဘက္သို႔ေရြ ႔ၿပီး ၾကည့္မိေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ဘေလာက္စ္က အျဖဴေရာင္အပါးစားမို႔
အထဲမွာ ရွိေနသည့္အနီေရာင္ဘရာေလးရဲ ႔ပံုရိပ္က ထင္းခနဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေမာက္မို႔ေနေသာ
ႏို႔ႀကီးေတြကမူတကယ္ကိုအားရစရာေကာင္းေအာင္ထြားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္မ်က္လံုးအိမ္ကို
ကမန္းကတန္း အေပၚဘက္ေရာက္ေအာင္ျပန္တင္ရသည္။ သို႔ေသာ္လင္းလင္းထက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို
တရံမျပတ္လိုက္ၾကည့္ေနလို႔ကုိျမင့္ေမာင္အေတြးက ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းသိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြး၍ ဆက္ဆီက်စြာ ၿပံဳးသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔မ်က္ႏွာက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ပုခံုးကိုေက်ာ္ကာ
နားရြက္တစ္ဖက္ဆီသို႔သူမရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး ေရာက္ရွိသြားသည္။ လူခ်င္းစေတြ႔တုန္းက ရခဲ့သည့္
သင္းပ်ံ ႔သည့္ေမႊးရနံ႔က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အနံ႔အာရံုကို ျပန္လည္၍ ႏိႈးဆြလာျပန္သည္။ လင္းလင္းထက္
ႏွာတံ၀မွေလေႏြးေႏြးေလးက သူ႔နားဆီသို႔လာထိသည္။ ၿပီးေနာက္ခုနတုန္းက ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ားႏွင့္
တျခားစီျဖစ္သည့္ႏူးည့ံျငင္ေသာ ေလသံႏွင့္သူ႔အား ေျဖာင္းျဖသည္။
"က်မတို႔နဲ႔ရွင္လက္တြဲပါလား .. ရွင့္အတြက္အက်ဳိးမယုတ္ေစရပါဘူး"
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားက သူ႔လည္ဂုတ္ရွိဆံစအခ်ဳိ႔ကိုနမ္းရိႈက္သလို
ထိေတြ႔သြားေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္တကိုယ္လံုး ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲျဖစ္သည္။ လူခ်င္း ပူးကပ္ေနတာ
မဟုတ္သည့္တိုင္ႀကီးမားဆူၿဖိဳးလွသည့္ႏို႔ႀကီးေတြေၾကာင့္သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔စေနႏွစ္ခိုင္ထိပ္ပိုင္းက ထိေတြ႔သလို ျဖစ္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စဥ္းစားဥာဏ္မ်ား
တစတစ ေ၀၀ါးလာသည္။ တကိုယ္လံုးရွိေသြးေတြက ေပါင္ဂြၾကား၌ တစတစ သြားစုေလရာ လီးက
အလိုလိုတင္းမာလာသည္။
"က်မ ဘယ္ေလာက္အထိလိုက္ေလ်ာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ရွင္မသိခ်င္ဘူးလား"
နားနားကပ္ေျပာရင္း လင္းလင္းထက္က ထပ္မံဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ ဒါတြင္မက
သူမရဲ ႔လက္တစ္ဖက္က မနက္ခင္းတုန္းကမွရိတ္ထားသျဖင့္စိမ္းျမေနသည့္ကိုျမင့္ေမာင္
ပါးတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ ပြတ္ေပးသည္။ သင္းပ်ံ႔သည့္ရနံ႔ေလး ထြက္ေနသည့္
ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးႏွင့္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေမးေအာက္ပိုင္းကိုဖြဖြေလး ပြတ္နမ္းသည္။
သူမအနမ္းက သူ႔အေရျပားကို ႏူးညံ့လွသည့္ငွက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေစသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေျခတန္တစ္ဖက္က ေရွ႔ကိုေရာက္လာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲ တိုး၀င္လာသျဖင့္အ၀တ္မဲ့ေနသည့္,
သူမရဲ ႔သလံုးသားေလးႏွင့္ပြတ္မိျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွသူ႔လီးကို
ထိန္းထားလို႔မရေတာ့။ မာေတာင္တက္လာသည့္လီးက သိသိသာသာပင္ယူနီေဖာင္းေရွ ႔မွာ ဖုဖုႀကီး
ျဖစ္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေပါင္ၿခံကိုထိကပ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္အတင္းကုန္းထေနသည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ေလး ေျပာပါလား ရွင္ရယ္"
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ေမးလိုက္ယံုမက၊
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လွ်ာနီတာရဲေလးက ခြ်န္ထြက္လာၿပီး ကိုျမင့္ေမာင့္ရဲ ႔နားသံသီးေလးကို
လွမ္းလ်က္သည္။ ေတာင္းတင္းဆူၿဖိဳးသည့္သူမကိုယ္ကလည္း ထိုအခ်ိန္၌ ကိုျမင့္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲ
ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီမို႔ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းခ်င္း ပူးကပ္ေနရာ လီးက သူမရဲ ႔အဂၤါစပ္အား လံုးလံုးကို
ေထာက္ေနသည္။
ႏႈတ္မွညည္းသံလိုလိုဘာလိုလိုႏွင့္မသဲမကြဲအသံျပဳရင္း ကိုျမင့္ေမာင္တစ္စံုတစ္ခု
ေျပာမည့္ဟန္ျပဳသည္။ထိုစဥ္တြင္အခန္းရဲ ႔အျပင္ဘက္ေနရာကေန ၀ုန္းဆိုသည့္အသံတစ္ခုကို
ၾကားရသည္။
လင္းလင္းထက္ကိုယ္က ကိုျမင့္ေမာင္ထံမွခ်က္ခ်င္းကြာသြားၿပီး အသံလာရာသို႔အံ့ၾသတႀကီး
လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမနည္းတူအံ့အားသင့္သည့္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ေၾကာင္၍ အခန္း၀မွ
တန္ျပန္ၾကည့္ေနသူကား တျခားမဟုတ္။ ပက္ထရိုလွည့္ရန္ထြက္သြားသည့္သစ္ထြန္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲမွရွိရွိသမွ် လူေတြ ထင္မွတ္မထားသည့္အျဖစ္ေၾကာင့္ၾကက္ေသေသၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္
ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ပထမဆံုး အသိ၀င္လာသူက လင္းလင္းထက္ျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားသည့္ပစၥတိုကို
ေကာက္ယူသည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ ၿပိဳင္တူလႈပ္ရွားသူက နီနီ။ သူမရဲ ႔ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းက
သစ္ထြန္းရွိရာ ေျမာက္တက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့...
ရုတ္ခ်ည္း အေပါက္၀က နံရံကိုကြယ္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည့္သစ္ထြန္းရွိရာသို႔က်ည္ဆံေတြ
ပလူပ်ံသလိုတိုးထြက္သြားသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္အားခနဲ ေအာ္ၿပီး
သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္နားေတြကိုပိတ္သည္။ သူမရဲ ႔ေအာ္သံေၾကာင့္အသိ၀င္လာသူက ကိုျမင့္ေမာင္။
တျခားဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္တစ္ဖက္ကိုဖမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္ဘက္ရွိ
မလြဲေပါက္ရွိရာသို႔တအားကုန္ေျပးသည္။ လင္းလင္းထက္တို႔က သစ္ထြန္းရွိရာသို႔မဲေနသျဖင့္
ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား သတိမမူမိေခ် ..။
တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားက တရုတ္ႏွစ္ကူးတြင္ေဖာက္ေသာ
ေဗ်ာက္အိုးမ်ားထက္ပင္အဆက္မျပတ္ဆူညံစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္
ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့မည္ဆိုတာကိုကိုျမင့္ေမာင္မစဥ္းစားရဲပါ။ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း
ေသခ်ာစြာ ေလ့က်င့္ထားသည့္ဟန္ရွိေသာ အၾကမ္းဖက္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ယွဥ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္
လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ရဲေခ်။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲကာ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ားရွိရာဘက္သို႔တဟုန္ထိုးေျပးသည္။
ေကာ္ရစ္တာ တေလွ်ာက္ေျပးလာရင္းမွ ေနာက္ထပ္သံတခါးႏွစ္ခ်ပ္ကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ
ဓါတ္ခြဲခန္း ရွိရာသို႔ေရာက္သည္။ မ်က္စိကိုအျမန္ကစားရင္း ပုန္းကြယ္ဖို႔ရာ ရွာေနစဥ္မွာပင္သူတို႔
ေျပးလာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္မွအသံမ်ားကို ၾကားရသည္။
"ျမန္ျမန္.. ကိုျမင့္ေမာင္.."
သူ႔ထက္စာလွ်င္ဘယ္ေနရာ ဘာရွိလဲဆိုတာ သိေနသည့္ေဒါက္တာ၀င့္သူက အခန္းတစ္ခုကို
လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ Storage Room ဆိုၿပီး တံခါး၀ရွိLabel က ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူအႀကံအတိုင္း စတိုခန္းထဲ ေျပး၀င္သည္။ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့အခန္းထဲတြင္
ဓါတ္ခြဲခန္းသံုး ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ရႈပ္ပြေနသည္။ ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္မတိုက္မိေအာင္
သတိထားေလွ်ာက္ရင္း အခန္းေထာင့္နားရွိသံဗီဒိုတစ္လံုးဆီသို႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရာက္သြားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္က ဗီဒိုတံခါးကုိဆြဲဖြင့္ရင္း ေဒါက္တာ၀င့္သူအား အထဲသို႔တြန္းထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့
သူက ေနာက္ကလိုက္၀င္သည္။
"အသံမထြက္နဲ႔.. တိတ္တိတ္ေန"
ေဒါက္တာ၀င့္သူအား သတိေပးေျပာရင္း သူမလက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ဖက္မွထိန္းကိုင္ထားသည္။
သံဗီဒိုက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္သည့္အတြက္လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ေနရာက သိပ္မရွိ။
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ကုိျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေရွ႔ပိုင္းက အလိုလိုထိၿပီး ပူးကပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဒါကိုဘယ္သူမွဂရုမစိုက္ႏုိင္အား။ အျပင္ဘက္တြင္ေပၚလာသည့္
အသံမ်ားကိုသာ နားစြင့္ေနမိသည္။
တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္တို႔စတိုခန္းထဲ ၀င္ပုန္းၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္။ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီး
ေကာ္ရစ္တာတေလွ်ာက္ေျခသံေတြ ၾကားလာရသည္။ ခနအၾကာတြင္စတိုခန္းတံခါးက ၀ုန္းခနဲ
ပြင့္သြားသည္။ လူတစ္ေယာက္အခန္းထဲ ၀င္လာသလိုထင္ရသည္။ ဗီဒိုထဲပုန္းေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္တို႔အသက္ေတာင္ျပင္းျပင္း မရွဴရဲ။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္ေလးေလးက မသိမသာေလး
တုန္ခါေနၿပီး၊ ကိုျမင့္ေမာင္ကမူနားသယ္စပ္တြင္ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသည္။
သို႔ေသာ္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကံေကာင္းပါသည္။ ၀င္လာသူက စတိုခန္းထဲတြင္ပစၥည္းေတြ
ရႈပ္ပြေနလို႔လား မသိ။ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ခဏအၾကာတြင္
ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ အသံေတြ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ကမူ
မလႈပ္မယွက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ပူးကပ္စြာ ရွိေနထားဆဲပင္..။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည့္ေသာကက
အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ပူးကပ္ေနသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါးႀကီးမ်ားကိုသတိျပဳမိသြားသည္။ သူသတိျပဳမိသလိုဘယ္လုိေၾကာင့္မွန္းမသိ
အခုအခ်ိန္ထိမာန္က်ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသည့္လီးႀကီးကလည္း သိေနသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါး၀ိုင္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ၾကားရွိအဓိကေနရာကိုသြား၍ ေထာက္ထားသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူကိုယ္ေပၚတြင္Lab coat ေတာ့ရွိေနပါသည္။ ကုတ္အကၤ် ီေအာက္တြင္business
skirt ကလည္း တစ္ထပ္ထပ္ရွိေနသည္သာ။ သို႔ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္း သြားရည္က်ခဲ့ရေသာ
စိတ္ကူးထဲက နတ္မိေလးရဲ ႔တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကိုလီးႏွင့္ေထာက္ထားရသည္ဆိုေသာ
အေတြးေၾကာင့္ကိုျမင့္ေမာင္ဘယ္လိုမွစိတ္ထိန္းလို႔မရ။
ဗီဒိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ကပ္သတ္၍ ေနေနရသည့္တိုင္သူ႔ခါးကိုမေတာ္တဆႏွယ္တြန္႔မိသည္။
ထိုေရာအခါ လီးတန္က ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ဖင္ၾကားတေလွ်ာက္ေလွ်ာတိုက္ေျပးသည္။
အ၀တ္ေတြသာ ခံမေနလွ်င္ေသခ်ာေပါက္သူ႔လီးက ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔အဖုတ္အား
ေျပးေထာက္ေပလိမ့္မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသည္။ အခုမွသတိျပဳမိသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္မွပ်ံ ႔လြင့္လာေသာ ေရေမႊးနံ႔က သူ႔nerve ေၾကာေတြကိုအစြမ္းကုန္
ႏိႈးဆြေနသည္။
“က်မတို႔တံခါးဖြင့္လို႔ရၿပီလား ကိုျမင့္ေမာင္”
ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ခန္႔မွ် ၾကာေသာအခါ သူမရဲ ႔တင္ပါးအိအိႀကီးမ်ားအား သိသိသာသာ
ပြတ္တိုက္ေနသည့္လီးေၾကာင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူအေနရခက္လာဟန္ရွိသည္။ ေအာင့္အီး၍
မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး သူမမ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဘက္သို႔အသာငဲ့ေစာင္း၍ ေမးသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏွာ၀မွထြက္ေသာ ေလေႏြးေႏြးမ်ားက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ပါးတစ္ဖက္ကို
က်ီစယ္သလိ္ုျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အေနႏွင့္ကလည္း ေဒါက္တာ၀င့္သူၿငိမ္ခံေနလို႔သာ ကဲရတာ ျဖစ္သည္။ သူမက အခုလို
ထုတ္ေမးလာမွေတာ့သူလည္းပဲ ဆက္မပြတ္ရဲပါ။
“ရၿပီထင္တာပဲ” (၀မ္းနည္းသံတစ္၀က္ႏွင့္ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္သေဘာတူလိုက္ရသည္)
ႏွစ္ေယာက္သား သံဗီဒိုထဲမွအသံမၾကားေအာင္တိတ္တဆိတ္ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္
ဘာသံမွမၾကားရသည့္တိုင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ ႔အႏၱရာယ္ေၾကာင့္
အရဲမစြန္႕ရဲပါ။
“အျပင္မွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္” (ေဒါက္တာ၀င့္သူကပဲ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္သလို
လုပ္ရင္း စကားစသည္)
“အင္း .. ဒါနဲ႔.. ေဒါက္တာ၀င့္သူ.. အထဲမွာ ထိမိသလို ျဖစ္ေနတာ ေဆာရီးပဲ ... ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္မွာပါ ..
ဟိုအမ်ဳိးသမီးက က်ဳပ္ဟာကို ေရလည္ကိုင္ၿပီး ႏိႈက္ေနတာကို”
သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ေျပာရင္း မတရားကိုတင္းမာတက္ေနသည့္လီးေၾကာင့္ကုိျမင့္ေမာင္
သူ႔ဂြၾကားကိုလက္ျဖင့္ဆုပ္ထားရသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္သည့္
အမူအရာ ျပသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေအာက္ပိုင္းကိုတစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ
မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။
“ရတယ္ကိုျမင့္ေမာင္.. အခုက်မတို႔ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ” (စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေအာင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူကပင္အစေဖာ္ေပးမိသည္)
“မသိဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္အခုေလာေလာဆယ္ဘာမွ ေတြးလို႔မရဘူး .. ဒီမွာ မတရားတင္းေနတာဗ်”
ကိုျမင့္ေမာင္ခမ်ာလည္း တကယ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းသည္။ တစ္ညလံုး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္
အေျခအေနအရပ္ရပ္တြင္သူ႔လီးက ဓါးစားခံလို ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္
အေျခအေနေပးလို႔လီးေထာင္လာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အခုက်ေတာ့ရုတ္ခ်ည္းျပန္ကိုမက်ေတာ့။
အတြင္းခံေဘာင္းဘီလည္း နဂိုကတည္းက ၀တ္တတ္သည့္သူမဟုတ္လို႔မာေတာင္ေနသည့္
လီးထိပ္က အရည္ၾကည္မ်ားေတာင္ထြက္ေနရွာသည္။ ေဘာင္းဘီသားကို
အတင္းေထာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဆီးစပ္ေရွ ႔ပိုင္းတြင္စိုတိုတိုေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ ေနရထိုင္ရ
ခက္ေနရာ ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ဘဲ လီးကိုအသာပြတ္မိသည္။
“ရွင္.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ ... ရွင္security guard မဟုတ္ဘူးလား .. ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ရင္
ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“က်ဳပ္မရေတာ့ဘူး ေဒါက္တာ၀င့္သူ.. လီးကိုအျပင္ထုတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူေျပာသမွ်ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘဲ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲမွဆြဲထုတ္ဖို႔ျပင္သည္)
“အာ .. ရွင္.. မလုပ္နဲ႔”
ေဒါက္တာ၀င့္သူမ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္အျမန္ကန္႔ကြက္၏။ သို႔ေသာ္သူမစကားေတြက
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္မထိေရာက္ေတာ့ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္က ယူနီေဖာင္း ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုဆြဲျဖဳတ္ၿပီး
အထဲမွတင္းမာေနသည့္လီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္
ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္ပါးပ်ဥ္းေထာင္သလို ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာသည့္လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္
အေစာကထက္မ်က္လံုးပိုျပဴးသြားရရွာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ရုပ္ကေတာ့ပံုမလာေပမယ့္လူကေတာ့လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ဆိုသည့္အတုိင္း
ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ရွိသည့္ဗလေတြထက္ပိုေတာင့္သည့္အရာက
သူ႔လီးျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လီးက အေတာ္ကို ႀကီးသည္။ ထို႔အျပင္
အသားညိဳသည့္လူေတြရဲ ႔ထံုးစံအတိုင္း လီးၾကေတာ့ညိဳယံုမက မည္းနက္သည့္အထဲ ေရာက္ေနသည္။
သို႔ေသာ္သူမည္းပံုက အေရာင္မြဲမြဲႏွင့္မည္းတာမဟုတ္၊ စိုေျပ၀င္းၿပီး ျမင္လိုက္သည့္
ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အား ရင္ထဲတြင္ဖိုလိႈက္သြားေစသည့္အမည္းမ်ဳိး။
အခုလိုလီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ဆြတာခံရၿပီး ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္တင္းမာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့
သူ႔လီးက လီးေမြးေတြၾကားထဲမွ ရွင္းရွင္းႀကီး ထိုးေထာင္ၿပီး ထြက္ေနေလရာ
ဒံုးက်ည္တစ္စင္းႏွင့္ေတာင္တူလွသည္။ လီးထိပ္အေရးျပားကလည္း ျဖတ္ထားသည္ျဖစ္၍
အရည္ၾကည္စို႔ၿပီး မာလံုးေနသည့္ထိပ္ဖူးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လံုးကို ေရေဆးထားသလိုဆြဲေဆာင္မႈ
ရွိေနသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ပါးစပ္ေလး ၀ိုင္းစက္ကာ ဟသြားသည္။
“ရွင့္ဟာႀကီးက တကယ္မာေနတာပဲ”
“ရွီး .. အခုမွပဲ ေနရာထိုင္ရ အဆင္ေျပေတာ့တယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသူလိုထုတ္ေဖာ္ညည္းရင္း ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္)
“ရွင္ဘာမွ မေတြးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္” (အေစာပိုင္းတုန္းက ကိုျမင့္ေမာင္
ေအာက္ပိုင္းကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္မ်က္ႏွာလႊဲထားသေလာက္အခုေတာ့ေဒါက္တာ၀င့္သူ
မ်က္၀န္းေတြက လီးတန္ႀကီးဆီမွ မခြာႏိုင္ပါ)
“ဒီအေျခအေနက လြတ္ေအာင္က်ဳပ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္.. ဒါေပမယ့္အခုေလာေလာဆယ္မွာ
က်ဳပ္ဟာႀကီး ၿငိမ္သြားေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”
“ရွင္ဘာေျပာခ်င္တာလဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားကိုခပ္ေရးေရးျဖင့္ေထာက္ခံမိသည့္တိုင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူေသခ်ာေတာ့နားမလည္ေခ်)
“က်ဳပ္လီးအေထာင္သားနဲ႔ေလွ်ာက္ေျပးေနလုိ႔မွမျဖစ္တာ ေဒါက္တာရဲ ႔”
“ဒါဆိုလည္း ေရေအးနဲ႔ေလာင္းလိုက္ေလ” (တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အႀကံေပးၾကည့္ေပမယ့္ကိုျမင့္ေမာင္
ဆိုလိုခ်င္တာ ဒီလိုမဟုတ္မွန္း ေဒါက္တာ၀င့္သူထင္ျမင္မိသည္)
“ေရေအး လိုက္ရွာဖို႔အခ်ိန္မွ မရွိတာ .. သူတို႔ေတြ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေရာက္လာႏိုင္တယ္”
“ဒါဆို ရွင္ေျပာခ်င္တာ မာစတာဘိတ္လုပ္ဖို႔လား”
“မွန္တယ္ေဒါက္တာ .. ဒါေပမယ့္က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဆို ၾကာေနလိမ့္မယ္”
“အလိုေတာ္.. ရွင္က .. က် .. မ .. ကို .. မာစတာဘိတ္လုပ္ခိုင္းခ်င္ေနတာလား”
ကိုျမင့္ေမာင္က မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္အံ့ၾသသလို ျဖစ္ေနသူေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္ႏွာ
လွလွေလးကို ၾကည့္၍ ေခါင္းခါျပသည္။
“ေဒါက္တာ စုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္လိမ့္မယ္”
“စုပ္ေပးရမယ္!! ကိုျမင့္ေမာင္.. ရွင္ေခါင္းမွေကာင္းေသးရဲ ႔လား .. က်မ ရွင့္လီးကိုဘယ္လိုမွ
မစုပ္ေပးႏိုင္ဘူး”
ပထမဦးဆံုး အေနျဖင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေလသံက ျမင့္တက္သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္အား
ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ေဒါက္တာ၀င့္သူအား ေျပာရခက္လိုက္တာဟူေသာ
သေဘာျဖင့္ေခါင္းကိုယမ္းခါရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခု မႈတ္ထုတ္သည္။ ၿပီးမွ
“ဒီမွာ ေဒါက္တာ၀င့္သူ.. ခင္ဗ်ား ေခါင္းကေရာ ေကာင္းေသးလား .. က်ဳပ္တို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုတာ
ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ .. ဟိုဟာမေတြက က်ဳပ္ဆီက ပတ္စ္ေ၀ါ့မရမျခင္း လိုက္ရွာေနမွာ .. အခ်ိန္မေရြး
ရင္ဆိုင္ရႏိုင္တယ္.. က်ဳပ္လီးကိစၥကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္မေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ေသာက္ျပသနာက
အႀကီးအက်ယ္တက္မွာပဲ .. ဟုတ္တယ္.. ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္
ဂြင္းတိုက္လို႔ရတယ္.. ဒါေပမယ့္ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဂြင္းတုိက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား .. က်ဳပ္က ဘာကို
အာရံုသြားျပဳရမွာလဲ .. အဲဒါေၾကာင့္က်ဳပ္က အဆင္ေျပေအာင္ခင္ဗ်ားကိုစုပ္ေပးဖို႔ေျပာတာ ..
က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔က်ဳပ္ရွိတယ္.. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အႀကံထက္ေကာင္းတာ စဥ္းစားမိရင္ေျပာ ..
မဟုတ္ရင္ေတာ့လီးစစုပ္ေတာ့ဗ်ာ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္”
တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ေဒါက္တာ၀င့္သူပါးစပ္ဟလိုက္ေပမယ့္သူမ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္
ကိုျမင့္ေမာင္အား တံု႔ျပန္ဖို႔ဘာစကားမွရွာလို႔မရ။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္လီးေထာင္ေနေပမယ့္
ဒီေလာက္အက်ဳိးအေၾကာင္းက်လွသည့္စကားရွည္ႀကီးကို ေျပာသြားဖိုေတာ့မခက္ခဲလွသည္ကို
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔PhD ဦးေႏွာက္က မေတြးမိလိုက္ပါ။ သူမတို႔ ႀကံဳေနရသည့္အခက္အခဲေၾကာင့္
Over stressed ျဖစ္ၿပီး ေက်ာခ်မ္းေအာင္ေသြးပ်က္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စကားက ဆီေလ်ာ္သည္ဟု
ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ဘာမွလဲ မပတ္သက္ဖူးသည့္သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ ႔လီးကို
စုပ္ရမွာေတာ့ေဒါက္တာ၀င့္သူသေဘာမက်။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေသမင္းႏွင့္လက္တစ္လံုးျခား ျဖစ္ေနသည့္အခုအေျခအေနတြင္ေတာ့
ေဒါက္တာ၀င့္သူအတြက္တျခားဘာမွအေရးမႀကီးပါေခ်။ သူမလို ငယ္ငယ္လွလွ
မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ဒီအသက္အရြယ္ႏွင့္ေတာ့မေသခ်င္ေသးပါ။
“ေကာင္းၿပီ.. ကိုျမင့္ေမာင္.. က်မ ရွင့္လီးကို စုပ္ေပးမယ္.. ဒါေပမယ့္က်မ တစ္ခုမွာထားမယ္..
ဒီကိစၥကိုက်မရည္းစား ျပန္မၾကားေစနဲ႔.. ရွင္အဲဒါေတာ့လိုက္နာပါ”
“အာ .. စိတ္ခ် .. မ၀င့္သူ”
၀မ္းသာလံုးဆို႔သြားရွာသည့္ကိုျမင့္ေမာင္ေဒါက္တာ၀င့္သူအား ကတိအျမန္ေပးလိုက္ရင္း
သူတို႔ေရာက္ေနသည့္အခန္းကို ပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းဆိုသည့္ထံုးစံအတိုင္း
ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ရႈပ္ပြေနသည္။
“ဒီေနရာပဲ အဆင္ေျပမယ္မ၀င့္သူ ... စိတ္မရွိနဲ႔.. ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္လိုက္ေနာ္”
မတတ္တာသည့္အဆံုး ေဒါက္တာ၀င့္သူကိုျမင့္ေမာင္ေျပာသည့္အတိုင္း သူ႔ေရွ႔က သမံတလင္းေပၚ
ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရသည္။

အပိုင္း ( ၂ ) ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္