Series 15(a)

" ေရျခားေျမျခား သူ႔ဘ၀ " အပိုင္း ( ၁ )

ဇာတ္လမ္း - နတ္သား

မင္းမင္း NTU မွ ဘြဲ႔လြန္ရၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆံုး လုပ္မိတာက R.E
(Resident Engineer) ေလွ်ာက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေနရာတြင္ R.E ဆိုတာ
ဘာလဲဆိုတာေတာ့ သိေအာင္ ေျပာမွ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေလွ်ာက္ရတာလဲဆိုတာ သိေပလိမ့္မည္။
စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ Construction ေလာကတြင္ R.E ေတြကို က်ီးကန္းလိုအာတတ္သည့္
အီးေဗာေလာေကာင္ေတြဆိုၿပီး ကန္ထ႐ိုက္တာေတြက ေနာက္ေျပာင္ၿပီး နာမည္ေပးထားသည္။
အမွန္ကေတာ့ R.E ဆိုသည္မွာ Building Construction Authority (BCA) လို႔ေခၚသည့္
ေဆာက္လုပ္ေရး အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္း၏ တရား၀န္ခန္႔အပ္ထားျခင္း ခံရသည့္ ဆိုက္တစ္ခုကို
ထိန္းသိမ္းရေသာ အင္ဂ်ီနီယာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာေတြကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း
မလုပ္ရေအာင္၊ တင္ျပထားသည့္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း အတိအက် ေဆာက္လုပ္ရေအာင္
စစ္ေဆးေပးရသည့္ တာ၀န္မွာ R.E ေတြ၏ အဓိက တာ၀န္ ျဖစ္ေလသည္။
ဒီေလာက္ဆို မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ R.E လက္မွတ္ရေအာင္ ေလွ်ာက္ရသလဲဆိုသည့္
အေၾကာင္းရင္းကို အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိမည္ ထင္ပါသည္။ သေဘာကေတာ့ Construction Site
တစ္ခုတြင္ R.E ေတြသည္ ဘုရင္တစ္ဆူပင္ ေနလို႔ရသည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာေတြက
ေၾကာက္ၾကသည္။ R.E မသိပဲ ဘာမွမလုပ္ရဲ။ တစ္ခ်က္မွားလို႔ R.E က တစ္ခုခုေျပာလိုက္လွ်င္ သူတို႔
ခံစားသြားရမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ R.E ေတြကို ပသထားရသည္။ ဒီအခ်က္ကို စလံုးက Civil
Engineerေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ အေနေခ်ာင္ၿပီး လစာလဲ ေကာင္းသည့္
ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သူေတြ အေတာ္မ်ားသည္။ မင္းမင္းလဲ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ R.E လက္မွတ္က ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ပါ။ သူ႔မွာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊
စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိသျဖင့္ အင္ဂ်ီနီယာျဖစ္တိုင္း ရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ မင္းမင္းလို
ေဆာက္လုပ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားခဲ့သူေတာင္ ေရာက္ကာစ ဘယ္လိုမွ
ေလွ်ာက္လို႔မရ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုလုပ္ေနသည့္ Multi-international Design Company
ႀကီးတစ္ခုတြင္ ၀င္လုပ္ရင္း NTU မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္
ေစာင့္စားေနသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။
Assistant Director အခန္းထဲကို R.E Application form ေလးကိုင္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းဖို႔
သြားေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒေရာရင္ (Drawing) တစ္ခုကို စစ္ေနရာမွ သူ႔မ်က္မွန္ကို
လွန္ကာၾကည့္သည္။ မင္းမင္းလက္ထဲမွ ေအဖိုးစာရြက္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ..
"အလုပ္ထြက္မလို႔လား"
မင္းမင္း "ႏိုး ႏိုး" ဆိုၿပီး လက္ကာျပၿပီး အရင္ျငင္းရသည္။ ဒီလိုမ်ဳိးစာရြက္ေလးေတြ လာေပးတိုင္း
ႏႈတ္ထြက္ၾကတာက မ်ားေနၿပီမို႔ကိုယ့္ဆရာက လန္႔ေနသည္ ထင္သည္။ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့မွ
မင္းမင္း လက္ထဲက စာရြက္ကို ယူကာ ၾကည့္သည္။
"အိုး ... မာစတာဘြဲ႔ရၿပီပဲ .. ေကာင္းတယ္ !!!"
တျခား ၀န္ထမ္းေတြႏွင့္ မတည့္ေသာ္လဲ မင္းမင္းႏွင့္ အလြမ္းသင့္သည္မို႔ ဆရာႀကီးက သူ႔ကို
ထုိင္ရာမွထကာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ကြန္ကရက္လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းလက္ထဲက
စာရြက္ေတြကို ယူထားလိုက္သည္။ သူလက္မွတ္ထိုးေပးမည္ဆိုေတာ့ သေဘာ။ မင္းမင္း ကိစၥၿပီးၿပီမို႔
ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အင္မတန္မွ အလုပ္မ်ားသည္ဆိုတာသိလို႔ သိပ္မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္။
အေပါက္၀နားေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကေန "မင္း" ဆိုၿပီး ေခၚသံၾကားသည္။ မင္းမင္း
လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ..
"ဒါနဲ႔ေနပါဦး .. ဒါရၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ .. အလုပ္ထြက္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?"
ထိုအခ်ိန္က မင္းမင္း "ဟီး" ဆိုၿပီးသာ သြားၿဖဲျပခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ႏွစ္လခန္႔ၾကာေသာ္ …
မင္းမင္း အလုပ္ထြက္မည္ဆိုသည့္ သတင္းၾကားေတာ့ ပထမဆံုး မ်က္ႏွာပ်က္သူက သူ႔ေအာက္တြင္
လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္ လုပ္ေနသူ ဗလခ်ဳိက္မေလး ယိုယို ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ရွိရာ
စားပြဲသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ပထမဆံုး သူ႔ကို လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္နဲ႔ လာ႐ိုက္သည္။
မင္းမင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ တြက္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းတစ္ခုကို ဆက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေတာ့
ေဘးက သူ႔ထိုင္ခံုကို သြားဆြဲလာၿပီး သူ႔နားလာထိုင္သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလဲ မင္းမင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို
ထိန္းကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားသည္။ ေသခ်ာလွည့္မၾကည့္ေသး။ ဒီေတာ့ မေခ်ာက
တမင္တကာပင္ ေရွ႕က စားပြဲေပၚကို ေမးတင္ လက္ေထာက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘလိုင္းႀကီး
လာၾကည့္သည္။ မင္းမင္း မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ "ဟား ဟား" ဟု ရယ္ကာ စလံုးထံုးစံအတိုင္း ၀ွပ္စ္အပ္လို႔
ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ၾကည့္ၿမဲၾကည့္ၿပီး ..
"မင္း .. နင္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတာ တကယ္လား?"
ေကာင္မေလး၏ ပံုစံက တကယ့္ခံစားခ်က္ေလးႏွင့္မို႔ မင္းမင္း သနားသြားသည္။ မေနာက္ရက္ေတာ့။
ယိုယိုႏွင့္ သူသည္ ေျပာရလွ်င္ ဂ်ပ္စတင္တင္ဘာလိတ္ႏွင့္ မီလာကြန္နစ္လိုပင္။ သိတယ္မွတ္လား …
ဖရန္႔၀တ္ ဘနီဖစ္ ေလ …။
လက္ရွိ ကုမၸဏီတြင္ မင္းမင္း ရာထူးက ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေအာက္တြင္
လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒရပ္ဖ္တာ (Drafter) သံုးေယာက္ရွိသည္။
ယိုယိုသည္ မင္းမင္း ဒီကုမၸဏီေရာက္ၿပီးမွ ေရာက္လာသည့္ အင္ဂ်ီနီယာမေလးျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး
သူမ၏ ဒီအလုပ္သည္ စကၤာပူတြင္ ပထမဆံုး စလုပ္ဖူးသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။
ယိုယိုႏွင့္ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ ၿငိၾကသလဲဆိုတာကို ရွင္းျပရေသာ္ စလံုး၏ working life styleကို
အနည္းငယ္ေတာ့ ထပ္ေျပာရေပမည္။ resources ဆိုလို႔ natural ေရာ human resources ေရာ
ဘာဆိုဘာမွ မရွိသည့္ စလံုးသည္ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကလာသည့္ အရည္အခ်င္းရွိသည့္
အလုပ္သမားမ်ားကို မွီခိုေနရတာျဖစ္သည္။ ဒါကို စလံုးေကာင္ေတြက သိသိႀကီးႏွင့္
လက္မခံခ်င္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ဘယ္ေနရာမဆို သူတို႔က သိသည္၊ တတ္သည္ဆိုတာကို
ျပခ်င္ၿပီး အေပၚစီးက ေနရာယူခ်င္ၾကတာ သူတို႔အထာ ျဖစ္သည္။ foreign worker
ဆိုႏွိမ္ခ်င္ၾကသည္။ မင္းမင္းတုိ႔လိုမ်ဳိး စလံုးပါး၀ေနသူေတြကေတာ့ ျပသနာမရွိေသာ္လဲ အခုမွ
စလံုးစေရာက္ဖူးသူေတြကေတာ့ အလုပ္စလုပ္လွ်င္ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေတြ႔ရသည္။
အသစ္မွန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္ စလံုးေကာင္ေတြက လာၿပီး ပညာျပတာမ်ဳိး၊ ပရပ္ရွာေပးတာမ်ဳိး
ႀကံဳရတတ္သည္။ ယိုယိုလဲ ဒီထဲတြင္ ပါသြားသည္။
ယိုယိုသည္ ပထမတုန္းက သူ႔ေအာက္မွာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ အဆင့္တူသည္ စလံုးမတစ္ေယာက္၏
ေအာက္တြင္ျဖစ္သည္။ အဲဒီဟာမက ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေသာ္လဲ ေဟာက္စားေတာ့
တတ္သည္။ ဒီေတာ့ သိပ္ၿပီး မကြ်မ္းက်င္ေသးသူ၊ အလုပ္အေၾကာင္းကို နားမလည္သူ ယိုယိုခမ်ာ
မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဒါကို မင္းမင္းက ျမင္ေနရ၊ ေတြ႔ေနရသည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မင္းမင္းက ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမို႔
ဘယ္သူကဘာဆိုသည့္ အထာေတြက နပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္မေလး
probation သံုးလေတာင္ မခံႏုိင္ဆိုတာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေကာင္မေလးကို သနားမိေသာ္လဲ
စလံုးအထာအတိုင္း "it’s not my business" ဆိုၿပီး မသိလိုက္မသိဖာသာ အစတုန္းက ေနခဲ့သည္။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ရက္တြင္ ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္းက သိသိႀကီးႏွင့္ သူ႔ဆီဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ေရာက္ကာလာသည္။ ဟိုစလံုးတ႐ုတ္မ ေကာက္ခါငင္ခါႏွင့္ အပ်င္းဖ်ားကာ အမ္စီကို ႏွစ္ပတ္ေတာင္
ယူလိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့ စလံုး ကုမၸဏီေတြ၏ ထံုးစံအတိုင္း နီးရာလူကို အလုပ္ေတြ ထိုးေပးရာ
မင္းမင္းစားပြဲေပၚသို႔ ဖုန္းကနဲ အုန္းသီးေႂကြက်သလို ပံုက်လာသည္။ ဟိုေကာင္မေလး ယိုယိုႏွင့္လဲ
သူစတြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္။ မင္းမင္းႏွင့္ ယုိယို ရင္းႏွီးသြားသည္။ မင္းမင္းဘက္ကေတာ္ေတာ္ဟု
ဆိုလို႔ရေပမယ့္
သူမဘက္ကာေတာ့ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ ခင္လာ၏။ တစ္ပတ္အတြင္း သူမကို မဆူမပူပဲ
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခ်ိန္ေပးၿပီး သင္ေပး ရွင္းျပေပးသည့္ မင္းမင္းကို မင္းနဲ႔အတူ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး
ဖြင့္ေျပာသည့္ အထိေတာင္ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္းက အားနာနာတတ္မို႔ သူ စဥ္းစားပါရေစဦးဆိုၿပီး
ေျပာတာေတာင္ အတင္းပဲ ဆရာႀကီးကိုေျပာေပးပါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။
ဟိုစလံုးမႏွင့္ ဘယ္လိုမွ သူမ ဆက္လုပ္လို႔ ရမွာမဟုတ္ပဲ မင္းမင္းေအာက္မွာသာ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး
အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာသည္။
ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႔ေအာက္မွာ ဒီေလာက္လုပ္ခ်င္ေနသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ကို
ျငင္းဆန္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အား မင္းမင္းမွာ မရွိပါ။ သူ႔က တစ္ဖက္သားအေပၚ စာနာသနားတတ္သည္
မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးဆီ ဒီဇိုင္းေတြ သြားေပးရင္း မင္းမင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက
ဘာမွမေျပာ။ ဟိုစလံုးတ႐ုတ္မ ေနမေကာင္းတုန္း ကူညီထားတာကို သိၿပီး မင္းမင္း ေျပာတဲ့အတိုင္း
ျဖစ္ေစဗ်ားဆိုၿပီး HRကို ေျပာလိုက္သည္။ စလံုးတ႐ုတ္မ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ယိုယိုက စားပြဲပင္
ေျပာင္း၍ မင္းမင္းအနား ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ယိုယိုကို စလံုးမကပညာေပးသည္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္ေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဒီဗလခ်ဳိက္မေလး ေရာက္မလာခင္ထိ မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ ထိုစလံုးမက စတားျဖစ္သည္။
သူမနာမည္က မီရွယ္လ္။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက နာမည္ႀကီး Consultant မို႔ တကယ္ဆို
၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ ဘြားေတာ္ေတြ ရွိေသာ္လဲ
မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ေတာ့ အႏွီ မီရွယ္လ္က စတားပင္။ သူမကို ႐ံုးထဲမွာ လိုက္ေနသူေတြ
အပံုႀကီးမို႔ ဒင္းကနဲနဲ မာန္တက္ခ်င္သည္။ မင္းမင္းေတာင္မွ ရလွ်င္ ႀကိတ္ခ်င္ေသးေသာ္လဲ ဒီလိုမ်ဳိး
ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ စလံုးမေတြကိုကိုယ္ကစၿပီးပိုးရမွာ ေအာက္သည္ထင္၍ ဖာသိဖာသာ ေနခဲ့တာ
ျဖစ္သည္။
ဒီေနရာတြင္ စလံုးမ စလံုးမနဲ႔ ေျပာလို႔ စလံုးမဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲဆိုတာကို မသိသူမ်ားအတြက္
အနည္းငယ္ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ စလံုးမေတြ လွသလား ေခ်ာသလားဆိုတာကိုေတာ့
သိပ္မေျပာခ်င္ပါ။ တ႐ုတ္အမ်ဳိးအႏြယ္က အမ်ားစုမို႔ တ႐ုတ္မေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါ။
မင္းမင္း ေျပာခ်င္တာက ၀တ္ပံု၊ စားပံု ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စလံုးမေတြသည္
ေဟာ့ေရွာ့ျဖစ္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ၀တ္ထားတာ လန္ပ်ံထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တိုရဲ၊
ျပတ္ရဲ၊ ေဖာ္ရဲလွ်င္ စလံုးတန္း၀င္သည္ဆိုသည့္ အဆိုက စလံုး၌ ေရပန္းစားသည္။ တစ္ခုေတာ့
ရွိသည္။ စလံုးမေတြ ဒီလို၀တ္တာ ရာသီဥတုေၾကာင့္လဲ ပါသည္ဟု အနည္းငယ္ေတာ့ ဆိုလို႔ရသည္။
စလံုးရာသီဥတုက ပူသည္။ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ရာသီဥတု သံုးမ်ဳိးတို႔၊ ေလးမ်ဳိးတို႔ ရွိေသာ္လဲ
ဒီမွာေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ရွိသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေျပာရလွ်င္ hot and hot
ျဖစ္သည္။ မိုးမရြာဘူး မဟုတ္ေသာ္လဲ ရြာလွ်င္ ခဏသာျဖစ္ၿပီး အၿမဲတမ္း ပူေနတာက မ်ားသည္။
ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီရွယ္လ္သည္
ေဟာ့ေရွာ့စလံုးမ အမ်ဳိးအစားတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး တခါမွ ႐ံုးကို ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္၍
မလာဘူးေပ။
ဒါေပမယ့္ ယိုယိုေရာက္လာေတာ့ သူမကို စိုက္ၾကည့္ၾကသည့္ မ်က္လံုးေတြက ဒါ႐ိုက္ရွင္
ေျပာင္းသြားသည္။ ငယ္လဲငယ္၊ ေခ်ာလဲေခ်ာ၊ ၀တ္တာကလဲ သူမနည္းတူ ခပ္မိုက္မိုက္ျဖစ္သည့္
ယိုယိုဆီကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ေရာက္လာၾကသည္။ မင္းမင္း စိတ္ထင္ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္လဲ
မီရွယ္လ္က ယိုယို႔ကို ဘာမွ မသင္ေပးပဲ လြင့္သြားေအာင္ ႀကံတာျဖစ္ရမည္။ အခုေတာ့ သူမ
ထင္သလို ျဖစ္မလာပါ။ ယိုယိုက လြင့္သြားေသာ္လဲ တျခားကို မဟုတ္ပဲ မင္းမင္းဆီ ျဖစ္သည္။
သူ႔အျဖစ္က 99မွာ ဘီယာသြားေသာက္ေတာ့ မမွာပဲႏွင့္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ေလး
လာခ်ေပးတာႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။
အေပၚက အေၾကာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုေသာ္ ယိုယိုကို ဘယ္လိုေကာင္မေလးဆိုတာ
သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္သည္။ ရင္ဘယ္ေလာက္၊ ခါးဘယ္ေလာက္၊ တင္ဘယ္ေလာက္ေတြဆိုတာက
႐ိုးေနၿပီမုိ႔ ယိုယိုနဲ႔ မီရွယ္လ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပရင္းသာ ယိုယိုဆိုတာ အမိုက္စားေလးဟု
သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပျခင္းပင္။ ဘီစနစ္ရွပ္နဲ႔ စကတ္တိုတိုလွလွေလးကို ေန႔တိုင္း
မထပ္ေအာင္ ၀တ္ထားသည့္ ယိုယိုႏွင့္ စားပြဲခ်င္းအတူကပ္ၿပီး လုပ္ရသည့္အတြက္ မင္းမင္း
သူမ်ားေတြလို အႀကံအဖန္ အမ္စီ (Medical Certificate) ခြင့္ ေတာင္ ေနာက္ပိုင္း မယူဘူးခဲ့ေပ။
ေနာက္ၿပီး ယိုယိုက မင္းမင္းကို သူမ ေျပာခဲ့သလို ေက်းဇူးဆပ္ပါသည္။ သူမေျပာသည္က
ဒီအလုပ္အဆင္မေျပလို႔ ထြက္ၿပီး တျခား ကုမၸဏီမွာ သူမ အလုပ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လဲ မင္းမင္းတို႔
ကုမၸဏီက အႀကီးႀကီးမို႔ သူမက ဒီမွာ အေတြ႔အႀကံဳ (Experience) ယူခ်င္သည္။ ဒါကလဲ
မွန္ပါသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ကုမၸဏီႀကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္လွ်င္ပင္ တျခားဘယ္ ကုမၸဏီကိုမဆို
အခ်ိန္မေရြး ဂြိ်ဳင္း (Join) လို႔ရေလာက္ေအာင္ မင္းမင္းတုိ႔ ေနရာက မိုက္သည္။ ဒီေတာ့ စလံုးမဆီက
ကယ္သည့္အတြက္ေရာ။ သူမကို အစစအရာရာသင္ေပးသည့္ အတြက္ေရာ သူမက
ေက်းဇူးေတြလႊတ္တင္ကာ မင္းမင္းကို ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ေလသည္။
မင္းမင္း တခါတခါ စဥ္းစားၾကည့္ေသးသည္။ ယိုယိုသည္ ဗလခ်ဳိက္ဗားရွင္းျဖစ္သည့္
စပြန္ဆာအန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ ဘာေတြမ်ား ဖတ္ဖူးသလား မသိလို႔။ မင္းမင္း အသက္အရြယ္သည္
အန္ကယ္လ္ႀကီး မဟုတ္ပဲ အန္ကယ္လ္ေလးေတာင္ ေခၚဆိုဖို႔ ေျပာရခက္ခက္ေပမယ့္ သူမ၏
ေက်းဇူးဆပ္ပံုက ထိုထဲက အတိုင္းပင္။
ယိုယို မင္းမင္းေအာက္ တရား၀င္ေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာ တစ္ခုေသာ
ေသာၾကာေန႔တြင္ျဖစ္သည္ ….
ထိုေန႔က မင္းမင္း သူ႔ဆရာတစ္ေယာက္ကိုယ္စား ပေရာဂ်က္တစ္ခု၏ တက္ကနီကယ္မီတင္ကို
ေန႔လည္ဘက္သြားရမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာသမားျဖစ္သူက ခြင့္ႏွင့္ မေလးျပန္သြားသျဖင့္ မင္းမင္းကို
လိုရမယ္ရ သြားလိုက္ပါဆိုၿပီး မနက္က ဆရာႀကီးက လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ R.E ေဖာင္ကို
ျပန္လာေပးရင္း မွာသြားသည္။ မီတင္က ညေနသံုးနာရီဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီး
ျပန္ေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းဟိုဟာဒီဟာေလး လုပ္ၿပီး ခနေနသည္တြင္ လစ္ေတာ့မယ္ဆိုကာ
ပစၥည္းေတြသိမ္းသည္။ မင္းမင္း ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္တာ ျမင္ေတာ့ ယိုယိုက ..
"မင္း .. နင္ျပန္ေတာ့မလို႔လား? .."
"ဟုတ္တယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?"
"ငါပါလိုက္လို႔ရမလား ? ႐ံုးမွာေနရတာ ပ်င္းလာလို႔"
ေသာၾကာေန႔လဲ ျဖစ္၊ လုပ္စရာအလုပ္ကလဲ နဲနဲပါးေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ ယိုယိုပ်င္းေနသည္ဆိုတာ
ဟုတ္ေလာက္သည္။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက လုပ္စရာရွိရင္သာ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ရၿပီး
အလုပ္မရွိရင္ေတာ့ ေအးေဆးပဲမို႔ မင္းမင္း ဘာမွမေျပာ။ လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလဆိုၿပီး
ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ က်န္သည့္သူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီရက္ပိုင္း တအားတြဲေနသည္ဆိုတာကို
သိေသာ္လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ မင္းမင္းတို႔ ထြက္လာေတာ့ ခပ္ေနာက္ေနာက္
စလံုးေကာင္တစ္ေကာင္ကပဲ မ်က္စိမိွတ္ကာ လက္မေထာင္ျပသည္။ မင္းမင္း "မဟုတ္တာကြာ"
ဆိုၿပီး လက္ျပန္ကာျပရင္း ၿပံဳး၍သာ ေရွ႕က ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။
မင္းမင္းတို႔ သြားရသည့္ ပေရာဂ်က္၏ ဆိုက္က Seragoon နားမွာ ျဖစ္သည္။ မီတင္ဆို၍
ေနာက္မက်ခ်င္သျဖင့္ တက္စီႏွင့္သာ သြားၾကသည္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ အတူထုိင္ေတာ့
အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ပါလွ်က္ႏွင့္ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အလယ္ေလာက္တြင္ ကပ္ထိုင္ၿပီး ဟိုေျပာ
ဒီေျပာလိုက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လဲ ဟိုအထာ ဒီအထာေလးေတြ ျပလာခဲ့သည္။
မင္းမင္းက တြက္ၿပီးထြက္လာလို႔ ပေရာဂ်က္ေရာက္ေတာ့ အံကိုက္ပင္။ သူတို႔ေရာက္ၿပီး
ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ မီတင္စျဖစ္သည္။ တက္ကနီမီတင္ဆိုေပမယ့္ ပေရာဂ်က္က
ကြန္ဒိုအေသးေလးေဆာက္တာ ျဖစ္သျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေမးခြန္းေတြ ဘာမွ မရွိပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့
မီတင္မိနစ္ထဲက အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခု သံုးခုကို ေျပာၿပီး ဇာတ္လမ္းကၿပီးသြားသည္။
သံုးနာရီေတာင္ မခြဲေသး။
ယိုယိုကေတာ့ အလိုက္တသိႏွင့္ မင္းမင္းကို ႐ံုးျပန္ဦးမလားဟု ေမးပါသည္။ မင္းမင္း
မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာကာ သူမႏွင့္အတူ ဆိုက္ထဲက ထြက္လာသည္။ တကယ္လဲ သူ
မျပန္ခ်င္ပါ။ အခြင့္အေရးေပးလို႔ ယိုယိုႏွင့္ အျပင္ထြက္ရမွေတာ့ သူလဲပဲ သူမ သေဘာတူလွ်င္
ေအးေဆးတစ္ေနရာရာတြင္ ထုိင္ခ်င္ေသးသည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား မထိခလုတ္
ထိခလုတ္ႏွင့္ တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ရင္းႏွင့္ တက္စီရွာမေနေတာ့ပဲ သိပ္မေ၀းသည့္Seragoon MRT
ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့
ယိုယိုက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အီစီကလီ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ..
"မင္း .. နင့္ေက်းဇူးေႂကြးေတြကို ငါျပန္ဆပ္ရေတာ့မလား ? …"
ယိုယို ေမးေငါ့ျပသည့္ေနရာကို ၾကည့္ေတာ့ မင္းမင္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဟိုက္!! ငါေတာင္ ဘာမွ
လမ္းခင္းေနစရာ မလိုပါလား။ ျမင္းကမလႈပ္ ခံုကလႈပ္တို႔၊ ယုန္ကမတိုး ပိုက္ကတိုးတို႔ ဆိုတာ
တယ္မွန္ပါလားဟု ေတြးမိသည္။ ၾကည့္ေလ။ ယိုယို ေျပာသည့္ေနရာက အင္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။
မင္းမင္း ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးရသည္။
"နင္တကယ္ေျပာေနတာလား?"
"100% ေပါ့ .. မင္း"
ယိုယိုက လက္၀ါးေလးကို ေထာင္ကာ က်မ္းက်ိန္သလို ဆိုေတာ့ မင္းမင္း ႏွစ္ခါထပ္ေမးမေနေတာ့ပါ။
ငါးေၾကာ္မႏိႈက္ ေၾကာင္မိုက္လို႔ ဆိုထားသည္ မဟုတ္လား။ ယိုယိုလက္ကို ဆြဲကာ
ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အင္းက သိပ္အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္။
အလုပ္ျဖစ္သည့္ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့
အေျခအေနေပးတုန္း ဆြဲရတာဆိုၿပီး သိပ္ေခ်းမမ်ားေနပါ။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း၏ က်သင့္ေငြကို
ခရက္ဒစ္ကတ္ေပးၿပီး ရွင္းလိုက္သည္။ ႐ံုးေရာက္ကတည္းက ႀကိတ္ၿပီး ပစ္မွားေနခဲ့ေသာ
ေကာင္မေခ်ာေလးနဲ႔ ႏြႊဲရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရင္ေတြဘာေတြေတာင္ ခုန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနရာ
အခန္းေသာ့ရမွ အေရးႀကီးတာကို သတိရသည္။ 7/11 ဆိုင္မ်ား ရွိမလားဟု ေမးၾကည့္ေတာ့
ေကာင္တာမွဘဲႀကီးက ေနာက္လမ္းတြင္ ရွိသည္ဆိုလို႔ မင္းမင္း ယိုယိုကို ခနထားခဲ့ၿပီး
ေျပးရေသးသည္။ မင္းမင္း ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ယိုယိုကလဲ အထာနပ္သည္ ထင္သည္။
"ဘယ္ႏွစ္ထုပ္ေတာင္ ၀ယ္လာတာလဲ?" ဆိုၿပီး မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေနာက္ေနေသးသည္။
သိတယ္မွတ္လား .. မင္းမင္းသြား၀ယ္တာက ျမန္မာလိုေျပာလွ်င္ "အေဖာ္" .. ဂ်ပန္လိုေျပာေတာ့
"အိုကာမိုတို"။ ၀၀၇ မဟုတ္သည့္ ၀၀၃ သာလွ်င္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ …။
႐ုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲကလို အိပ္ခန္းဆီ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
ေပြ႔ဖက္ၿပီး နမ္းတာတို႔၊ အခန္းတံခါး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို
ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲပစ္တာတို႔ ဘာတို႔ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခန္းထဲေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ပဲ ယိုယိုက သူမ
စလင္းဘတ္အိတ္ကို တီဗီထားထားတဲ့နားက ခံုေပၚတင္လိုက္ၿပီး
"ငါ ေရခ်ဳိးခန္း ၀င္လိုက္ဦးမယ္" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ တစ္ထည္ေကာက္ဆြဲၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ
၀င္သြားသည္။ ဘာၿပီးလွ်င္ ဘာျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနၿပီမို႔
မင္းမင္းကိုယ့္အ၀တ္အစားေတြကိုယ္ခြ်တ္ၿပီး (အတြင္းခံေဘာင္းဘီမပါ)
မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါတစ္ထည္ခါးမွာ ပတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚက အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေခါင္းအံုးကို
ကုတင္ေနာက္မွီမွာ ေထာင္ၿပီး ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔လဲွကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ကို
ဆည္၀က ေစာင့္ေနတဲ့ ဗ်ဳိင္းလိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး မေစာင့္ရပါ။ ေရခ်ဳိးခန္းတံခါး
ပြင့္သြားၿပီ မင္းမင္းလိုပဲ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အျဖဴတစ္ထည္ ပတ္ထားသည့္ ယိုယို ၀တ္လာခဲ့ေသာ
အ၀တ္ေတြကို ကိုင္ကာ ျပန္ထြက္လာသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည့္
မင္းမင္းကိုေတြ႔ေတာ့ သူမ ၿပံဳးသည္။ business suitsကို မင္းမင္းအ၀တ္ေတြ ထားထားသည့္
ေနရာမွာပဲ ထပ္ပံုလိုက္ၿပီး ကုတင္နားကို ေလွ်ာက္လာသည္။ ကုတင္ ေျခရင္းေနာက္ ေရာက္ေတာ့
အေပၚကို တက္မလာေသးပဲ ေျခေထာက္ကို ေမာ္ဒယ္မေလးေတြလို ပံုစံထားကာ ရပ္သည္။ "တာ
တာ" ဆိုၿပီး မလံု႔တလံု ပတ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါစကို ရင္ပတ္ကေန ေျဖကာ ျပသည္။
ဘရာအနက္၊ ပင္တီ အနက္ေလး က်န္ေနသည့္ ဗလခ်ဳိက္မေလး၏ ဆက္ဆီက်လွသည့္ ပံုစံကို
မင္းမင္း ခဏစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ..
"ငါက နင့္ကို အ၀တ္အထည္ေတြနဲ႔မွ လွတယ္ထင္တာ"
"ဟင္???"
"ငါမွားသြားတယ္"
"တကယ္???"
"အ၀တ္ေတြမပါလဲပဲ နင္က လွေနတယ္ေလ"
ဘာမ်ားေျပာေတာ့မလဲဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည့္ ယိုယို .. ဒီစကားၾကားေတာ့
မ်က္ႏွာေလးၿပံဳးသြားကာ ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလး ပတ္ထားသည့္
မင္းမင္းခါးေပၚကို တက္လာရင္း သူမကလဲ မေခစြာ ျပန္ေျပာသည္။
"မင္း .. ႐ံုးမွာဆိုရင္ ငါက နင့္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ မွတ္လား?"
"အဲဒီေတာ့???"
"အခု ငါ နင့္အေပၚမွာေနလို႔ရလား?"
" အိုေက .. ရတယ္ .. ငါနင့္ကို အင္ဂ်တ္ေပးလုပ္တယ္"
မင္းမင္းစကားဆံုးေတာ့ ယိုယိုက ေက်နပ္စြာၿပံဳးၿပီး မင္းမင္းခါးကို ခြထားရာက ကုန္း၍ နမ္းသည္။
မင္းမင္း ႏႈတ္ခမ္းလႊာေသးေသးေလးနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးကို အားရပါးရပင္ ျပန္နမ္းသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လဲ သူမေက်ာျပင္ေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္၊ ဘရာေလးနဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့
ေပါက္စီအႀကီးစားႏွယ္ ရွိတဲ့ ႏို႔ေလးေတြကို ညႇစ္လိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကာေနသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္
ၾကာေအာင္ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈပ္ၿပီးေနာက္ မင္းမင္းလက္က ဘရာခ်ိတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္သည္။ အေပၚပိုင္း
အကာအကြာမဲ့သြားၿပီမို႔ ယိုယို၏ ႏို႔အံုမို႔မို႔ေလးေတြက မင္းမင္းရင္ပတ္ႏွင့္ ပကတိအတိုင္း
ပြတ္တိုက္လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ဦးသား ရင္ပတ္က သဘာ၀ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးကလဲ
သြားသြား ထိၾကေသးသည္။ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အသက္ရွဴျမန္လာသည္။ ယိုယိုက မင္းမင္း၏
ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းေနရာက ခြာၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြႏွင့္ ဟိုတစ္ခ်က္ ဒီတစ္ခ်က္နမ္းကာ
ေအာက္ကို ေလွ်ာဆင္းသည္။ သူမ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းထားလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေထြေထြ
ထူးထူး လုပ္မေနပါ။ကိုယ္ကို ခပ္သာသာေလး ေလွ်ာမွီထားရင္း သူ႔ ပီရာကာဒင္
ေဘာင္းဘီအနက္ေလးနား ေရာက္သြားသည့္ ေကာင္မေလးကို မၿပံဳးတၿပံဳးေလးႏွင့္
စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ယိုယိုလက္က သူ႔ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ေရာက္လာေတာ့ သူ အလိုက္တသိ
ဖင္ကို ႂကြေပးသည္။ ေဘာင္းဘီကြ်တ္သြားေတာ့ ယိုယိုက ႏိုးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔အေကာင္ကို
ငံု႔ၾကည့္သည္။ ဒါႏွင့္ မင္းမင္းက ..
"အဆင္ေျပလား?"
"မဆိုးပါဘူး …" ဆိုၿပီး ယိုယိုက မီလာကြန္နစ္လို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္ေျပာသည္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ
ယိုယိုရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးက ဟသြားၿပီး မင္းမင္းရဲ ႔လိင္တံထိပ္ဖူးကို လွမ္းငံုလိုက္သည္။
ယိုယို၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ တကယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူး
ေသးေသးေလးေတြျဖစ္သည္။ ယိုယို သူ႔စားပြဲနား ေရာက္လာကတည္းက မင္းမင္းသည္
ဒီႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးေတြကို ေတြ႔တိုင္း ဒါေလးေတြက သူ႔လိင္တံကို စုပ္ေပးလွ်င္
ဇိမ္က်လိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္းဟု စိတ္ကူးအခါခါ ယဥ္ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္မႈသည္
ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ျဖစ္ေနယံု သပ္သပ္မဟုတ္။ တကယ္ပင္ ျဖစ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
ယိုယိုက အထာေတာ့ နပ္သည္။ မင္းမင္းေတာင္ ဘာမွ ေျပာစရာမလိုပဲ လိင္တံကို စံခ်ိန္မီ
မာတင္းလာသည္အထိပဲ စုပ္ေပးသည္။ မင္းမင္း လိင္တံက သူမပါးစပ္နဲ႔ မဆန္႔မၿပဲ
ျဖစ္လာေသာအခါ သူမဖာသာ သူမ ပါးစပ္ထဲက ထုတ္သည္။ မင္းမင္းကို လက္၀ါးျဖန္႔ေပးရင္း
"ငါ တစ္ခုခု ငွားလို႔ရမလား?" ဆိုၿပီး မင္းမင္း ၀ယ္လာသည့္ ၀၀၃ကို ေတာင္းသည္။ မင္းမင္းလဲ
ခုနကတည္း အဆင္သင့္ေဖာက္ထားသည့္ အထဲက တစ္ခုကို သူ႔ကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ယိုယိုက
အသာဆြဲဖြင့္ၿပီး မင္းမင္းေကာင္ထိပ္ကေန စြပ္သည္။ မင္းမင္း ဒါကို ျမင္ေတာ့ သေဘာက်စြာ
ၿပံဳးမိသည္။
မင္းမင္း စလံုးကို သေဘာက်သည့္ အခ်က္ေတြထဲတြင္ ဒီအခ်က္လဲ ပါသည္။ ပင္ကိုယ္က
မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ မင္းမင္း၏ အက်င့္က သူ႔ၿခံထဲ၀င္လာသည့္ ဘယ္အေကာင္မဆို
လွသည္ ေခ်ာသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပန္မလႊတ္ဘူးေပ။ သူ႔သေဘာကက spaceship battle ဆိုသည့္
ဂိမ္းေဆာ့သည္ဆိုလွ်င္ သူမ်ားလို သူ႔ယာဥ္ကို ဟိုေရႊ႔ဒီေရႊ႔ႏွင့္ လိုက္ပစ္ေနသူ မဟုတ္။
သူ႔အေျမႇာက္က်ည္ဆံေရွ႕ တည့္တည့္၀င္လာသူကိုသာ ကားေနေအာင္ ပစ္တတ္သူျဖစ္သည္။
ဒီေတာ့ သူ စလံုးေရာက္ကတည္းက သူ႔ဂြင္ထဲ ၀င္လာသည့္ ေစာ္ေလးေတြႏွင့္ေတာ့ အင္တာေရွရွယ္
ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို လုပ္ဖူးသည္။ မင္းမင္းသေဘာက်သည္က သူတို႔ေတြသည္
ပိုမိုပြင့္လင္းလြတ္လပ္ၿပီး ကာမစပ္ယွက္ဖို႔တြင္ လက္တြန္႔ေနတာေတြ ရွက္ကိုးရွက္ကိုးျဖစ္ေနတာေတြ
သိပ္မျဖစ္ဘူးေပ။ တက္ညီလက္ညီ ရွိလွသျဖင့္ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကသည့္အခါ ႏွစ္ဦးစလံုး အရသာ
ေတြ႔ၾကတာ မ်ားသည္။
အခုလဲၾကည့္ေလ။ ၀၀၃ကို ယိုယိုက သူမဖာသာ သူမ အဆင္ေျပေျပ စြပ္လိုက္သည္။ ဘာမွ
ညႊန္ၾကားေနစရာမလို။ တဆက္တည္း မင္းမင္းအေကာင္ကို အကာစြပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ပင္တီကို
လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းကာခြ်တ္သည္။ ညီညီညာညာညႇပ္ထားသည့္ အေမႊးေလးေတြကိုေတြ႔ေတာ့
မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ သူ ကံေကာင္းသည္လို႔ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတြးသည္။
သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ႏုႏုနယ္နယ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အဖုတ္ေလး ျဖစ္ေနလို႔။ ဒါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ေတာ့
ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ခ်ိန္က်လွ်င္ ဂ်ာေပးဦးမည္ဟု မင္းမင္းေတးကာ
မွတ္ထားလိုက္သည္။ ဒါကလဲ သူမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္၊
မ်က္ႏွာေပးက လွသည့္ တ႐ုတ္မေတြဆိုၿပီး စြတ္အထင္မႀကီးႏွင့္၊ တခ်ဳိ႔ဟာမေတြသည္
ေစာက္ေမႊးရိတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဂ်ဳိင္းေမြးေတာင္ ဘုတ္သိုက္ေပါက္ေနတာ မင္းမင္းႀကံဳဖူးသည္။
အဲဒါမ်ဳိးကေတာ့ ဂ်ာဖို႔ ေနေနသာသာ အဖုတ္၀ေတာင္ သူက ေသခ်ာၾကည့္သူမဟုတ္။
ယိုယိုဟာေလးကေတာ့ ရွင္းလင္းစြာ သန္႔ေနသည္။
ယိုယိုက ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို စင္းထားၿပီး ခပ္ကြကြ အေနအထားႏွင့္
လိင္တံထိပ္ကို သူမအ၀ႏွင့္ ေတ့သည္။ ခ်က္ခ်င္း မသြင္းေသးပဲ ထိပ္ကို ဖိၾကည့္လိုက္
ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေလးငါးခါေလာက္ လုပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာမွ မလုပ္ေသးပဲ
သူ႔ေကာင္ထိပ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ သူမ အဖုတ္အ၀ ပန္းေရာင္ေလးကိုသာ ေသခ်ာၾကည့္သည္။
ႂကြက္နားရြက္လို အဖတ္ေလးႏွစ္ခုက ကြဲကြဲသြားၿပီး ထိပ္က ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းက
သူ႔စိတ္ကို တက္ႂကြေစသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ပစၥည္းေကာင္းေလး ျမင္ေတာ့ မင္းမင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း
စိတ္ကူးတစ္ခုေတာင္ ေပါက္သည္။ အမွတ္တရ ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ထားၿပီး အခ်စ္တကၠသိုလ္မွာ
တင္လွ်င္ေကာင္းမလားလို႔။ ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး သူ
ကုလားထိုင္ေပၚတင္ထားခဲ့သည့္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူဖို႔ စိတ္ကူးကို ဖ်က္လိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာေန
ဗမာျဖစ္မွန္း သေကၤတမပါလို႔ ဆိုကာ ကထိက ေဇာ္ရဲဆိုသည့္ ငဖ်က္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ သူ႔ဟာက
စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားဦးမည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဆိုၿပီး ေနလိုက္သည္။ မင္းမင္း ေငးၾကည့္ေနသည့္
အခိုက္ ယိုယို၏ အ၀ေလးက သူ႔ထိပ္ကို အပ္က်မတ္က် ငံုမိသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။
"အင့္ … အင့္ … ဟင္း … ဟင္း …"
အေပါက္အလမ္း တည့္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူမသည္ ေထာင္ထားသည့္ ေပါင္တစ္ဖက္ကို
ေမြ႔ယာေပၚျပန္ခ်ကာကိုယ္ကိုဘဲလန္႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းမင္း
ရင္အုပ္ေပၚေရာက္လာၿပီး အားယူကာေထာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တေျဖးေျဖးခ်င္း စြင့္ကားေနသည့္
တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဖိခ်သည္။ အကာၾကည္ေလးႏွင့္ သူ႔လိင္တံက သူမအဖုတ္ေလးထဲကို
တစတစတိုး၀င္ကာ
သြားသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါခ်င္းထိေတြ႔မႈက ျပန္႔ႏွံ႔လာသည့္ ကာမအရသာသည္ တကိုယ္လံုးရွိ
အေၾကာေပါင္းစံုထဲသို႔ တဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ပင္ စိမ့္၀င္ကုန္ေတာ့ေလသည္။
တင္းတင္းစီးစီးေလးပင္ သူ႔လိင္တံက ယိုယို၏ အဖုတ္ထဲကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ေရာက္သြားသည္။
သူမဖင္ႀကီးႏွစ္လံုးက သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ အိခနဲထိသည္။ ယိုယိုက ဘာမွ မလုပ္ေသး။
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ၿငိမ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းရဲ႕ ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္ေထာက္ရင္း သူမဖင္ႀကီးကို
ႂကြသည္။ လိင္တံတစ္၀က္ေလာက္ ထြက္လာေတာ့မွ ျပန္ဖိခ်သည္။ စြိခနဲ ေနၿပီး ျပန္၀င္သည္။
မင္းမင္း ဆံပင္ေလးေတြ ခါယမ္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ျမင္းစီက်င့္ေနေသာ ေကာင္မေလး၏
ႏို႔အံုေဖြးေဖြးေလးေတြ လွမ္းကိုင္သည္။
"မင္း .. မင္းလက္ေတြ လုပ္ေပးတာ ႀကိဳက္တယ္ .. ညႇစ္စမ္းပါ … အင္း … အင္း …"
ယိုယိုက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ကာေျပာသျဖင့္ မင္းမင္းလဲ စိတ္ႀကိဳက္ပင္
ေဆာ့ကစားေပးသည္။ ႏို႔အံုထိပ္ဖ်ားရွိ စူထြက္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္မလက္ညိဳးသံုး၍
ပြတ္ေခ် လွိမ့္ဆြေပးသည္။ မို႔၀န္းေနသည့္ ရင္သားေတြကိုလဲ ေကာင္မေလးခံသာယံုေလာက္
ညႇစ္ကာေခ်သည္။ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ထိေရာက္လို႔လား မသိ။ ယိုယိုတစ္ေယာက္
ေကာင္းဘြိဳင္းလုပ္ေနသည့္ အရွိန္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ ျမန္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါေတြ
၀င္ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အကာၾကည္ေလးႏွင့္မို႔ ျပန္ထြက္လာတိုင္း
ျဖဴျဖဴအရည္ေတြ အထင္းသား ေပၚေနတာ ေတြ႔သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ မင္းမင္း စခ်င္လာတာႏွင့္
တအင္းအင္း တအဲအဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚသည္။
"ယိုယို"
"ဘာလဲ?"
"ယိုယိုဆိုတာ ငါ့တို႔ဘာသာစကားမွာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ သိလား?"
"ႏိုး .. ဘယ္သိမွာလဲ"
"ယိုယိုဆိုတာ အရည္ရႊမ္းတာကို ေျပာတာ"
"ဟုတ္လား .. အဲဒီေတာ့?"
"အဲဒီစကားမွန္တယ္ဆိုတာ အခု သိလိုက္ရၿပီ ... ဟင္း .. ဟင္း"
ယိုယိုက တအင္းအင္း တအဲအဲ အသံၾကားတြင္ တခိခိ အသံထြက္ေအာင္ရယ္သည္။ မင္းမင္းလဲ
လိုက္ရယ္ၿပီး အရွိန္ျမႇင့္တင္သည့္အေနႏွင့္ ႏို႔ေတြကို ေဆာ့ေပးေနရာက သူမတင္ပါးေတြဆီသို႔
လက္ကို ေရႊ႔သည္။ ယိုယို၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ကိုင္ကာ ပင့္မသည္။ ေကာင္မေလးက
အလိုက္တသိႏွင့္ကိုယ္ကို သူ႔ရင္ပတ္ေပၚ ေမွာက္ခ်သည္။ ႏို႔ႏွစ္လံုးက သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ထိသည္။
ယိုယိုတင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ႏို႔ေတြက
သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ၿပီး တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းျဖစ္လာေစသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မွန္မွန္ေလး
လုပ္ၿပီးေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ယိုယို အရွိန္တက္လာသည္ထင္သည္။ အားမရေတာ့သည့္
အသြင္ႏွင့္ မင္းမင္းကို ဖက္ထားရာက ျပန္ထသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေရွ႕ကိုထုတ္ၿပီး
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ မင္းမင္း၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ ေနာက္ျပန္ေထာက္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္
ရႈပ္ဖြာေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းလိုက္ၿပီး မင္းမင္းကို ၿပံဳးျပသည္။ ယိုယို၏ အၿပံဳးက
ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးႏွင့္ တူသလဲဆိုလွ်င္ fast and furious ဇာတ္လမ္းထဲက မင္းသားႏွင့္
ကားခ်င္းယွဥ္ေမာင္းေတာ့ တစ္ဖက္ကားထဲက မင္းသမီးျဖစ္သူက ေက်ာ္မတက္ခင္မွာ
လွမ္းၿပံဳးျပသည့္ အၿပံဳးမ်ဳိး။ သေဘာကေတာ့ သူမ ေရွ႕ကသြားမည္ဆိုသည့္ အထာ။
မင္းမင္း လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးကို ၀ိုင္းကာ "အိုေက" ဆိုၿပီး ျပလိုက္သည္။ အခ်က္ျပလိုက္သည္ႏွင့္
ယိုယို စလႈပ္ရွားသည္။ ဒူးကိုေကြးကာ အနည္းငယ္ေထာင္ေပးထားသည့္ မင္းမင္း၏ ေပါင္ကို
လက္အားျပဳရင္း လိင္တံကို စြတ္ခနဲ စြတ္ခနဲ ဖိဖိသြင္းသည္။ ဒီလိုအေနအထားက မိန္းကေလးေတြ
အတြက္ အေတာ္ဖီလင္လာေစသည့္ ပံုစံျဖစ္သည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည့္ ေစာ္ဆိုလွ်င္
လိင္တံထိပ္ဖူးႏွင့္ အကြဲေလးထိပ္က အဖုေလးကို ထိုးမိေအာင္လုပ္ႏိုင္သလို ေကာ့ကာေကာ့ကာႏွင့္
ဂ်ီစေပါ့ကိုလဲ ထုိးမိေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။ ယိုယိုက ဒါကို သိေနသလားေတာ့ မသိ။ ပိုစရွင္ က်က်ႏွင့္
ေဆာင့္သြင္းေနသည္။
မင္းမင္း အတြက္လဲ ဒီအေနအထားက ကာမဖီလင္ကို ရေစပါသည္။ သူ႔လိင္တံ
အရည္တရႊမ္းရႊမ္းျဖစ္ေနသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲကုိ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ
ျမင္ကြင္းက ဘာႏွင့္မွကို မလဲႏိုင္ေခ်။ ဒါက ဆီးစပ္ကို သူၾကည့္ေနလို႔ ျဖစ္သည္။ အေပၚကို
ၾကည့္ဦးမလား။ မ်က္စိေလးေမွးကာ နီေရာင္သန္းေနသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ကာမဆိပ္တက္ၿပီး
တအင္းအင္း တဟင္းဟင္း ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္း။ အလယ္က်ေတာ့လဲ
ယိုယိုေဆာင့္သြင္းလိုက္တုိင္း လႈပ္ခါသြားသည့္ ျဖဴေဖြးမို႔၀န္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ ျမင္ကြင္း။
မင္းမင္းသာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရေဆာင့္ပစ္လိုက္လွ်င္
ဒီျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ပင္ ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္အတြင္း သူၿပီးသြားႏိုင္သည္။
အခုေတာ့ သူက ရတုန္းေလး စိမ္ေျပနေျပ ဆြဲခ်င္သျဖင့္ ယိုယိုကိုသာ
စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ထားေပးလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ အရည္ရႊဲေနေတာ့မွ ဒီေကာင္မေလး
သိပ္မၾကာခင္ၿပီးသြားမည္ဆိုတာ သူႀကိဳျမင္ထားသည္။ တကယ္လဲ မင္းမင္းတြက္တာမွန္ပါသည္။
မင္းမင္းလက္လွမ္းကာ ဟျပေလးျဖစ္ေနသည့္ အ၀ေလး၏ ထိပ္ကအဖုေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့
သိပ္ေတာင္မွ ၾကာၾကာမခံ။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီးေသာအခါ ယိုယိုတစ္ေယာက္
တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေအာင္ ျဖစ္ေအာင္ကို ညည္းရင္း တစ္ခ်က္ေဆာင့္ခ်သည္တြင္ မလႈပ္ေတာ့ပဲ
ေခါင္းငိုက္ကာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ မင္းမင္း ဒီေတာ့မွ မာေနသည့္ လိင္တံကို မကြ်တ္ေအာင္
သတိထားရင္း တေစာင္းထထိုင္၍ သူမကို လွမ္းဖက္သည္။ ယိုယိုက သူ႔ပုခံုးေပၚကို ေမးတင္ကာ
အေမာေျဖေလသည္။
"မင္း .. မၿပီးေသးဘူးမွတ္လား …"
"အင္း .. မၿပီးေသးဘူး …"
"ဒါဆို .. ငါ ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ .. နင္ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေလ .. ငါေတာ့ ေမာၿပီ .."
"ေလးဘက္ေထာက္ေပးလို႔ ရလား .. နင့္ အိုးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္ခ်င္လို႔ .."
"ဟင္း .. ဟင္း .. ရတာေပါ့ …"
တကယ္လဲ ယိုယို လုပ္ေပးရွာပါသည္။ မင္းမင္း အေတာ္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။
ဒီေကာင္မေလးကို သင္ေပးရက်ဳိးနပ္သည္လို႔။ အမွန္ဆို ေသာၾကာေန႔မို႔ တစ္ပတ္လံုး
႐ံုးတက္ထားသျဖင့္ သူတို႔ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းေနသည္သာ။ ယိုယိုက ေညာင္းလို႔
တျခားနည္းနဲ႔ဆြဲပါဆိုလဲ မင္းမင္းက လက္ခံမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိး
ေလးဘက္ကုန္းေပးမည္ဆုိေတာ့ သူသေဘာက်သြားသည္။ တကယ္တမ္း ယိုယိုက
ကုန္းေပးေသာအခါတြင္ေတာ့ မင္းမင္ေလေတာင္မွ "ရႊီ" ခနဲ ခြ်န္မိသည္။ ေကာင္မေလး
ကုန္ထားသည့္ပံုစံက မ်က္ႏွာကို ေမြ႔ယာေပၚမွာ အပ္ရင္း ေရွ႕တစ္ပိုင္းလံုး ညႊတ္ထားသည့္ ပံုစံ။
ျဖဴ၀င္းစြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လက္လက္ေတာင္ ထေနသလား
ေအာင့္ေမ့ရသည္။ မင္းမင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔လိင္တံကို ျပန္သြင္းသည္။
"မင္း .. လုပ္ေနာ္ … အားမနာနဲ႔ .."
ယိုယိုက ေျပာမည့္သာေျပာတာပါ။ မင္းမင္းကလဲ ဒါမ်ဳိးကိစၥတြင္ အားနာတတ္သူမဟုတ္။
အားနာေနသည့္ပံုလဲ မေပၚ။ ခါးေသးေသးေလးကို ဆြဲကာ ဒလၾကမ္းကို ေဆာင့္သည္။ ယိုယိုခမ်ာ
အေစာပိုင္း သူမ အေပၚက ေဆာင့္တုန္းကမွ အသံထြက္ကာ ညည္းႏိုင္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့
အသံကို မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္ထြက္မလဲ။ ဘယ္ဘက္ေစာင္းကာ အိပ္ထားသည့္ သူမပါးစပ္က
အိပ္ယာခင္းစကို ဖိကိုက္ကာပင္ ထားရသည္ေလ။ ဒီတစ္လွည့္ အသံထြက္သူက
ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ေဆာင့္ေနသူ မင္းမင္းျဖစ္သြားၿပီး ႏွာမႈတ္သံႀကီး တရွဴးရွဴး တဟင္းဟင္း
ျဖစ္လာသည္။ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားသည့္တိုင္ နဖူးတြင္ ေခြ်းေတြ ျပန္လာသည္အထိ မင္းမင္း
တရစပ္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္မူ လိင္တံတစ္ခုလံုး ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေအာင္
ယားယံလာေသာအခါ လရည္ေတြကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္ ….။
ႏွစ္ဦးသား ကာမစပ္ယွက္ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေဒါင္းသြားသည္မို႔ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဒီအတိုင္း
ဖက္ကာ ေနၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မည္ဆိုတာ တြက္ၿပီး
ေရခ်ဳိးခန္းထဲ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ၀င္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးၾကေတာ့
မင္းမင္းေကာင္က ျပန္မာလာလို႔ ယိုယိုက ပါးစပ္နဲ႔ ေလွ်ာ့ေပးမယ္ဆိုၿပီး
ဘီေဂ်ေလးေပးသည္။ မင္းမင္း အယ္လ္ပီျပန္ေပးမည္ဆိုေတာ့ ရတယ္၊ ခ်မ္းေနၿပီဆိုလို႔
ေရခ်ဳိခန္းထဲက ျပန္ထြက္ကာ လစ္လာခဲ့ၾကသည္။ တက္စီ စီးဖို႔ လမ္းခြဲခါနီးၾကေတာ့ မင္းမင္း
ယိုယိုကို ေသြးတိုးစမ္းကာေမးသည္။
"Do you want to come along in next fortnightly meeting?"
"May be .. Who knows ??"
ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ တက္စီထဲ ၀င္သြားသည့္ ယိုယိုကို ၾကည့္ၿပီး မန္ေဒးက်လွ်င္ေတာ့
ဒီေကာင္မေလးကို မုန္႔လိုက္ေကြ်းရဦးမည္ဟု မင္းမင္း စဥ္းစားလိုက္ပါေတာ့သည္။
*** *** ***
မင္းမင္း အလုပ္ထြက္ခ်င္တာ ယိုယိုေၾကာင့္လဲ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေတာ့ပါပါသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ဇာတ္လမ္းႏွင့္ကိုယ္ခ်င္းထပ္ကာ
ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ အနည္းငယ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ရွိလာတာ အမွန္ပင္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးႏွင့္ တြဲေနေစကာမူ အေနနီးေတာ့လဲ ဟိုလိုဒီလိုေတာ့ ျဖစ္လာၾကသည္သာ။
ဒါက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးတြင္ အျပစ္မရွိပါ။ ယိုယို ဘယ္ေလာက္ပဲ အထပ္ထပ္၀တ္ထား
အဲဒီအ၀တ္ေတြေအာက္တြင္ ဘယ္လိုအေဖာင္းအမို႔ေတြရွိေနသည္ဆိုတာကို သိေနေတာ့ မင္းမင္းလဲ
အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္ထရသည္သာ။ ယိုယိုကိုယ္တိုင္ကလဲ ခပ္ကဲကဲေလးမို႔ မင္းမင္းအေပၚတြင္
သူ႔နည္းတူ ျဖစ္မိမည္ ထင္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ဆြဲသည့္ႏႈန္းက တစတစ
စိပ္လာေလရာ မင္းမင္း ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးကေန သံေယာဇဥ္ႀကိဳးခ်ည္ဆက္ဆံေရးအျဖစ္
မေျပာင္းခင္ ဒီေကာင္မေလးနားက ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုၿပီးကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရသည္။
မင္းမင္းအိမ္က စလံုးထြက္လာမည္ဆိုတုန္းက အေမႏွင့္အေဖသည္ တျခားကိစၥေတြကို ဘာမွ
ေထြေထြထူးထူးမမွာေသာ္လဲ ဒီကိစၥကိုေတာ့ တင္းက်ပ္စြာ မွာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ရႈပ္ရႈပ္၊ ဘာေတြပဲ
လုပ္လုပ္ ႏိုင္ငံျခားသူကိုေတာ့ ေခြ်းမ မေတာ္ႏိုင္ဟု တခါထဲ အျပတ္ေျပာထားသည္။ မဂၤလာပြဲတြင္
ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖံုးႏွင့္ ခ်ိတ္ထမိန္၀တ္ထားသူကိုသာ သားႏွင့္လက္ခ်င္းတြဲ၍ ေလွ်ာက္သည္ကို
ျမင္ခ်င္သည္ဟု အေမက ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေတာ့ ဆိုသည္။ မင္းမင္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္
ဒါဆို စလံုးမကို ထမိန္၀တ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္မယ္ေျပာမိသျဖင့္ လူပံုအလယ္မွာေတာင္
ဗိုက္ေခါက္ေက်ာလိမ္ဆြဲတာ ခံရေသးသည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း၊ ယိုယိုႏွင့္ အေၾကာင္းေတြ
ရွည္လို႔မရပါ။
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အနားလာၿပီး တကယ္ထြက္ေတာ့မွာလားလို႔ လာေမးေတာ့ မင္းမင္း
နင့္ေၾကာင့္ထြက္တာဟု ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။ R.E လက္မွတ္ရၿပီးမွေတာ့ ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ
မလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး အေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပရသည္။ စလံုးပါး သိပ္မ၀ေသးေတာ့လဲ သူမထက္
စလံုးကို ႀကိဳေရာက္ေနသူ မင္းမင္း၏ စကားတြင္ ေျမာကာ ယိုယိုက လက္ခံလိုက္သည္။ အဲ ..ေျပာဖို႔
ေမ့ေနလို႔။ R.E applicationကို ေထာက္ခံေပးသည့္ သူ႔ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ဒီလိုေျပာလို႔မရပါ။ မင္းမင္း
အမွန္အတိုင္းပင္ ေနာက္အလုပ္က လစာပိုေပးလို႔ ဆိုၿပီး ေျပာရသည္။ ဆရာႀကီးက
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရသလဲဟု ေမးေတာ့လဲ သူမကြယ္မ၀ွက္ပင္ ေဒၚလာ၂၀၀၀ ပိုရလို႔ပါဟု
ေျဖလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးက ဘာမွ ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ သူ႔စားပြဲက ထလာကာ ထံုးစံအတိုင္း
သူ႔ကိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး "All the best" ဟုဆိုသည္။ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ပိုေပးသည္ဆိုမွေတာ့
သူလဲပဲ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါက မင္းမင္းကို လိုက္ေပးၿပီး ဆြဲထားလို႔ရသည့္
ပမာဏမဟုတ္ဆိုတာ သူသိေနသည္။ မင္းမင္းလဲ "Thank you for all your supports" လုိ႔ေျပာၿပီး
တခါထဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္ပါသည္။ မင္းမင္းက နဂိုကတည္းက သိပ္လဲ
မနေျမာတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ေန႔လည္စာေတာင္ မဟုတ္ပဲ ညစာ လိုက္ေကြ်းမည္ဆိုၿပီး
သူ႔ဆက္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဖိတ္သည္။ သူ႔ေနာက္ဆံုးေန႔က ေသာၾကာေန႔မို႔
အဲဒီေန႔ညပဲ လုပ္မည္ဆိုၿပီး စီစဥ္ၾကသည္။ Bugis နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးကာ
ဘြတ္ကင္မွာထားခဲ့သည္။ အားလံုးကလဲ မကန္႔ကြက္ၾကေခ်။ ဒီလိုႏွင့္ ေသာၾကာေန႔
ေရာက္လာခဲ့သည္။
တကယ့္တကယ္တမ္း အလုပ္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့လဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္
လုပ္ခဲ့သည့္ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို လြမ္းမိသည္သာ။ မနက္ကတည္းက မင္းမင္း ဘာမွ
မလုပ္ရေတာ့ပဲ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္ႏွင့္ ဟို႔လူႏႈတ္ဆက္ ဒီလူႏႈတ္ဆက္ လုပ္ေနသည္။
မွတ္မွတ္ရရ HR Manager ဆီသြားၿပီး Clearance လက္မွတ္ထိုးေတာ့ အဲဒီဘြားေတာ္က
ဂ်ာမန္မႀကီးမို႔ သူ႔ကို အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ပဲ ရင္ခ်င္းအပ္ ေပြ႔ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေသးသည္။
၀တ္ထားသည့္ ၀တ္စံုကေတာ္ေတာ္ဟိုက္ေနသျဖင့္ မင္းမင္း ေစာေစာစီးစီး ဘူးသီးႏွစ္လံုးကို
ခူးစရာမလိုပဲ နဲနဲ ျမည္းလိုက္ရသည္။ ဘြားေတာ္ အခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့
စကထရီေကာင္မေလးက မင္းမင္းကို တိုးတုိးေလးနဲ႔ အလြမ္းသယ္ေနတာဟု သူ႔ေဘာ့စ္မႀကီးကို
ေမးေငါ့ၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္းက ရယ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟေပးေတာ့
သူမသည္လဲ အညံ့မခံ လာဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ အဲ .. အဲဒီဟာေလးကေတာ့ ယိုယိုလိုမ်ဳိး
ေပါက္စီေလးျဖစ္သည္။ စလံုးေပါက္စီ ဆိုၾကပါစို႔ …။
ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးသည္ႏွင့္ အားလံုး လစ္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္းတို႔ ႐ံုးက
အမ္အာတီႏွင့္ သိပ္မေ၀းသျဖင့္ Bugisကို အမ္အာတီႏွင့္သာ ဒိုးလာခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
မင္းမင္းက ဘြတ္ကင္မွာထားသည္မို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရမည့္ ေနရာရသည္။ အားလံုး
၀င္ထိုင္ၾကေတာ့ ယိုယိုက မင္းမင္းေဘးမွာပဲ လာထိုင္သည္။ တခ်ဳိ႔သူေတြက
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိေနၾကလို႔ "ဒီႏႈတ္ဆက္ပြဲက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ .. ဘာလဲ" ဆိုၿပီး
ေနာက္ေနၾကေသးသည္။ မင္းမင္းတို႔ ရယ္သာ ရယ္ေနလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထေနသည့္ ဟင္းခ်ဳိအိုႀကီးထဲကို အစာေတြပစ္ထည့္၊
ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည့္ မင္းမင္းတို႔အထဲကိုေတာ့ ဘီယာေတြ ေလာင္းထည့္ႏွင့္
ပြဲကေတာ္ေတာ္စည္သြားသည္။
၇နာရီထိုးခါနီးက စသည့္ ေဟာ့ေပါ့အိုးႏွစ္အိုးလဲ ၈ နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ဘာမွ မရွိေတာ့။
လူေတြလဲေတာ္ေတာ္မွန္ကုန္ေနၿပီမို႔ အားလံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း
ျပန္ရေအာင္ ျပင္ၾကသည္။
မင္းမင္းအေပါင္းအေဖာ္ေတြက ေနာက္လဲပဲႀကံဳလွ်င္ ႐ံုးကို၀င္ခဲ့ပါဦး၊ အကူအညီလိုလွ်င္ေျပာပါ
ဘာညာဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး အသီးသီး လမ္းခြဲကာ ထြက္လာၾကသည္။ Bugis လို ေနရာမ်ဳိးက
လူအရမ္းစည္သည္မို႔ တခ်ဳိ႔ကလဲ Bugis Junction ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲ ၀င္ၾကည့္ၾကဦးမည္ဆိုၿပီး
အဲဒီဘက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ အခုထက္ထိ မင္းမင္းကို
ႏႈတ္မဆက္ေသးပဲ အနားကကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေနသည့္ ယိုယိုတစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။
မင္းမင္း ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ယိုယိုဆိုတာ သူမ်ားႏွင့္ တန္းတူထားလို႔မွ မရတာ
မဟုတ္လား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္းႏွီးမႈက ေဟာ့ေပါ့တစ္ပြဲအဆင့္ႏွင့္ၿပီးသင့္တာမဟုတ္။
မင္းမင္း "ယိုယို" ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေတြေတြေလး ေမာ့ၾကည့္သည္။
ဒီေတာ့မွ မင္းမင္း သူမ မ်က္၀န္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ..
"ငါတို႔ ပါတီေလးကို ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္က်င္းပရေအာင္ .. ဘယ္လိုလဲ?"
"အိုေကေလ .. ပလမ္ဆြဲထားတာ ရွိလား?"
"ဟာ .. သိပ္ရွိတာေပါ့ .. ဒီဇိုင္း အင္ဂ်ီနီယာပဲဟာကို …"
ဒီေတာ့မွ ယိုယိုက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ "ဟင့္" ဆိုၿပီး ရယ္သည္။ မင္းမင္း
ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ဗစ္တိုးရီးယားလမ္း ထိပ္နားေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်စ္မွတ္တိုင္ဆိုက္ထူရန္
ရည္ရြယ္ၿပီး Landmark ဟိုတယ္ ထဲသို႔သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ယိုယိုက တကယ္လားဆိုၿပီး
ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ လက္သာ ကမ္းေပးသည္။ ယိုယိုက မျငင္းပါ။ မင္းမင္း လက္ကို ဆြဲ၍
ရႊင္ျမဴးသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္လာသည္။
ေျပာရလွ်င္ ယိုယိုႏွင့္ မင္းမင္း အဲဒီေန႔ညက အိမ္ျပန္မေရာက္ၾကပါ။ ေရကူးကန္ဘက္ကို
မ်က္ႏွာမူထားသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ နပန္းပြဲကို ေရကုန္ေရခမ္း ႀကိဳးစားရင္း
မင္းမင္း၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး ဆက္က်င္းပျဖစ္သည္။ ဘီယာတန္ခိုးႏွင့္ လူေတြကလဲ မွန္ေနရာ
လုပ္ခ်င္တာေတြကို အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္သည္။ တစ္ေပါင္ေက်ာ္၊ တစ္ေပါင္ခြ၊ တစ္ေပါင္ခ်ိတ္၊
တစ္ေပါင္ထမ္းဆိုၿပီး တစ္ေပါင္ေတြပဲသံုးၿပီးေတာ့ တစ္ခါ၊ က်န္တာေတြက ေနာက္ထပ္အခါေတြ။
မင္းမင္းက အေပၚေရာက္လိုက္ ယိုယိုက အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ တခါဆို ကုတင္ေပၚက
ျပဳတ္က်မလိုေတာင္ ျဖစ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး မင္းမင္း၏ 003လဲကုန္
လူေတြလဲ လႈပ္လို႔ မရသည္ထိ ဖလက္ျပေတာ့မွ ရပ္သြားၾကသည္။ ည၉နာရီေက်ာ္ကေန
သန္းေခါင္အထိတိုင္ ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္မို႔ အဲဒီကုတင္တစ္ခုလံုးလဲ တြန္႔ေၾကရႈပ္ပြကာ
အိပ္ဖို႔ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ေပ။ ေနာက္ထပ္ ကုတင္တစ္လံုးမွာ ေျပာင္း၍ အိပ္ရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ မင္းမင္းက အရင္ေစာႏိုးသည္။ သူ႔ဘက္ကို ေမွးကာ
အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ပကတိ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္သည္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲ
တမ်ဳိးေလးျဖစ္သည္။ သူ႔အျဖစ္က အမ္အာတီေပၚတြင္ ေပါင္တိုေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္
ႏွစ္ေယာက္ခံုတြင္ ထိုင္မိတုန္း ေဘးနားကို အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ေရာက္လာတာႏွင့္တူသည္။
priority seat မို႔ မဖယ့္ခ်င္ ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ ေနရာထေပးလိုက္ရေပမယ့္ ဟိုခံုေလးကို
လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနသည့္ သေဘာ။ မျဖစ္ေသး။
ေနာက္ဘူတာေရာက္လွ်င္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မင္းမင္း အိပ္ယာထဲတြင္ ဆက္လွဲမေနေတာ့ပါ။ နဲနဲေလွ်ာေလွ်ာ ျဖစ္ေနသည့္
ေစာင္ကို ယိုယို၏ ပခံုးထိေရာက္ေအာင္ ၿခံဳေပးလိုက္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေညာင္းေျပ
အညာေျပ လွမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ယိုယိုက ႏိုးသည္။ အိပ္ယာထဲ မထေသးပဲ
မင္းမင္းကို လက္ဆန္႔ေပးသျဖင့္ သူ "စလစ္ပီဟတ္ - အိပ္ပုတ္" ဆိုၿပီး နဖူးကို ဖြဖြေလးထုကာ
နမ္းသည္။ သူဆက္လွ်င္ လင္းဆြဲမဟုတ္ေပမယ့္ ေမာနင္းဆြဲေလး ရႏိုင္ေသးေသာ္လဲ
ဇာတ္လမ္းမရွည္ခ်င္ေတာ့လို႔ မင္းမင္း မနက္စာစားရေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေလာေဆာ္လိုက္သည္။
ယိုယိုကလဲ ဘာမွ မေျပာပါ။ မင္းမင္း ေျပာသည့္အတိုင္း အိပ္ယာမွ ထကာ တခါထဲ ဟိုတယ္ကေန
ထြက္ဖုိ႔ျပင္သည္။ မနက္စာကိုေတာ့ တန္ေအာင္ဆိုၿပီး သူတို႔ ဟိုတယ္က ေကြ်းတာပဲ
စားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ေအာက္လုပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္း
ယိုယိုေနသည့္ တိုပါး႐ိုး (Toa Payoh)ကို အရင္လိုက္ပို႔သည္။ တက္စီထဲက ဆင္းေတာ့ ယိုယိုက
"ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္" ဟုေျပာၿပီး မင္းမင္းႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တည္တည္ပင္ ႁပြတ္ခနဲ နမ္းကာ
တက္စီေပၚက ဆင္းသြားသည္။ မျမင္ကြယ္ရာတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကဲကဲ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာမို႔
(တက္စီသမားကလဲ ရိႈးေနေလရာ) မင္းမင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ က်န္ခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ဆို
သူသည္ ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးမို႔ နဲနဲေတာ့ ရွက္တတ္ပါေလ၏ ….။
*** *** ***
မင္းမင္းအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႔အလုပ္အသစ္အေၾကာင္းကို
အနည္းအက်ဥ္း ထည့္ေျပာထားမွ ေနာက္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ အစပ္အဆက္ရွိေပမည္။
မင္းမင္း R.E အျဖစ္ စလုပ္ရမည့္ အလုပ္က Block ၂ခုပါသည့္ ကြန္ဒိုတစ္ခုကို ႀကီးၾကပ္ေပးရန္
ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒိုတည္ရွိသည့္ ေနရာကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ မင္းမင္း ေခါင္းထဲတြင္ ပထမဆံုး
၀င္လာသည္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ ေကာင္းမလားဆိုသည့္အခ်က္။ လက္ရွိေနသည့္ ေနရာက
အဆင္မေျပသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလုပ္သစ္ကို သြားဖို႔ဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုးတစ္နာရီေလာက္
အခ်ိန္ေပးရေပမည္။ မင္းမင္း ဒါကို သိပ္သေဘာမက်။ ေရရွည္ကို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ သူ ေျပာင္းဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
အရင္ဆံုး စၿပီး ကန္႔ကြက္သူက မင္းမင္းက စာဖတ္သူႀကီးဟု ေနာက္ေခၚသည့္ ပုလင္းခြံေလာက္
မ်က္မွန္ကို တပ္ထားသည့္ကိုစိုးႏိုင္ပင္။
"မင္းကလဲကြာ … ဘာအဆင္မေျပတာ ရွိလို႔လဲ .. မင္း ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေခၚလာတာေတာင္
ငါတို႔က ဘာေျပာတာမွတ္လို႔ .."
"ဟုတ္ပါတယ္ ..ကိုစိုးႏိုင္ရယ္ .. အခုဟာက က်ေနာ္လဲ အဆင္မေျပလို႔ ေျပာင္းတာမွ မဟုတ္တာ ..
အလုပ္နဲ႔ ေ၀းလြန္းလို႔သာပါ .."
"ရွင္ကလဲ .. မင္းမင္း ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းပါေစ .. ဒီေလာက္ေတာင္ ေနလာေပးတာပဲ ဟုတ္စာ …
စလံုးမွာက ဒီလိုပဲ ေျပာင္းေနၾကပဲကို .."
စလံုးကို သူ႔ထက္ ေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္ ေနရာတကာ သူမကခ်ည္းပဲ ဆံုးျဖတ္ေလ့ရွိသည့္
မထားညိဳေၾကာင့္ကိုစိုးႏိုင္အသံတိတ္သြားသည္။ မိန္းမေၾကာက္ရသူပီပီ ေနာက္ထပ္ စကားသံ
ထြက္မလာရဲ။ မထားညိဳကို ေက်ာေပးထားရင္းသာ မင္းမင္းကို မ်က္ႏွာမဲ့ရြဲ႔၍ ျပသည္။ မင္းမင္း
မထားညိဳႏွင့္ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ေနရာကမို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္အီးကာ ထားရသည္။
တတ္လဲတတ္ႏိုင္သည့္ လင္မယားလို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္သည္။
ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္ မင္းမင္းသည္ 99တြင္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ပန္းကန္မွားရင္းနဲ႔ စခင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကိုစိုးႏိုင္၏ မိန္းမ မထားညိဳက စလံုးမွာ မရွိေသး။ ဒီေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရေအာင္ ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတူ ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းမင္းကို
ညီတစ္ေယာက္လို ခင္သူမို႔ မာစတာဘတ္ရြန္း (Master Bathroom)ကိုေတာင္ ေပးထားခဲ့သည္။
မင္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ငါ မကန္႔ကြက္ပါဘူးဆိုသျဖင့္ မာစတာဘတ္ရြန္း အားကိုးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ
ရွိေနတုန္းက မင္းမင္းေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္။ ေလးလေလာက္ ၾကာလို႔ကိုစိုးႏိုင္
မိန္းမေရာက္လာမွ မေကာင္းတတ္လို႔ဆိုကာ ၿငိမ္ေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။
မင္းမင္း ကဲခဲ့သမွ် ေလးလေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာမို႔ မထားညိဳေရာက္လာေတာ့ အဲဒီ
စာဖတ္သူႀကီးက ျပန္ကဲသည္။ မထားညိဳကလဲ ကဲခ်င္စရာ လံုးႀကီးေပါက္လွ။ အိုးႀကီးေတြဆို
နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မထားညိဳသည္ စလံုးေရာက္ ျမန္မာမေလးမ်ား၏ လမ္းစဥ္ကုိ
သိပ္မၾကာခင္ပင္ လိုက္လာသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္းႏွင့္ပင္ ဟိုနားက အဆီထြက္
ဒီနားကအဆီလိုက္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လေလာက္ေနေတာ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ေတာင္ ထိုးလို႔ရမည့္
ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း အိမ္ေျပာင္းခါနီး တစ္ည ဘီယာေသာက္ျဖစ္ေတာ့
အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေနာက္ခဲ့ေသးသည္။ စြပ္က်ယ္၀တ္ထားသျဖင့္
နံ႐ိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚေနသည့္ကိုစိုးႏိုင္ကို ၾကည့္ကာ ..
"ကိုစိုးႏိုင္ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္ၾကေသးလား .."
"ေဟ့ေကာင္ .. ဘာေတြလာေမးတာလဲဟ .. ငါ့မိန္းမၾကားသြားဦးမယ္ .."
"ဟာဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားကလဲ .. က်ေနာ္က အေကာင္းနဲ႔အႀကံေပးမလို႔ပါ .."
"ဘာအႀကံလဲ .."
"ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္လွ်င္ .. ခင္ဗ်ား မိန္းမကို ျမင္းမစီးခိုင္းနဲ႔ေတာ့ …ေတာ္ၾကာေန ညႀကီးမင္းႀကီး
က်ေနာ္ ေက်ာ္သူေခၚေနရဦးမယ္ .."
"ေခြးေကာင္ .. ငါ့ကိုမ်ား .."
"ဟား .. ဟား ..."
*** *** ***
မင္းမင္း အိမ္ရွာသည့္ကိစၥကိုေတာ့ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ပင္ လႊဲထားလိုက္သည္။ ေအးဂ်င့္ကလဲ
တျခားသူမဟုတ္။ သူ႔အရင္ ကုမၸဏီမွာ ဒရပ္ဖ္တာလုပ္ေနသည့္ မေလးေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။
တခါထဲေတာ့ သူေနခ်င္သည့္ေနရာႏွင့္ ကြန္ေဒရွင္း (conditions) အခ်ဳိ႔ကိုေတာ့
ေျပာထားလိုက္သည္။ သူကတစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ထမင္းခ်က္စားသူမဟုတ္၊
အလကားရေပမယ့္ ဘာေတြလာမွန္းမသိသည့္ တီဗီခ်န္နယ္ေတြကိုလဲ ထိုင္ၾကည့္တတ္သူမဟုတ္။
ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညဘက္ တခါတခါ လူပိုပါလာလွ်င္ ျဖစ္လားဆိုတာေလးသာ ေတာင္းဆိုသည္။
ဒရပ္ဖ္တာေကာင္ေလးက မင္းမင္းကို ခင္ေနသူမို႔ သူလုပ္ေပးပါမည္၊ စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ေျပာလို႔
ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္ေနလိုက္သည္။
အိမ္ရၿပီဆိုေတာ့ မင္းမင္း သြားၾကည့္သည္။ တိုပါး႐ိုး အမ္အာတီနားမွာ ျဖစ္သည္။ စလံုးအိမ္ ျဖစ္ၿပီး
တစ္အိမ္လံုးမွာ မင္းမင္းနဲ႔ပါမွ သံုးေယာက္ထဲ ေနၾကမွာ ျဖစ္သည္။ စလံုးေကာင္ႏွင့္ သူ႔အေဖက
တစ္ခန္းစီ ျဖစ္သည္။ ေဘ၀င္းဒိုးေတြ (Bay Window) ေတြဘာေတြ ပါသည့္ အထပ္ျမင့္အခန္းမို႔
မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အခန္းက ေရခ်ဳိးခန္းမပါေပမယ့္
အျပင္ထြက္လိုက္လိုက္ခ်င္း common bathroomကို ေရာက္ႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း
အိမ္သန္႔တာေရာ လူသန္႔တာေရာႏွင့္ ေနလိုက္သည္။ စလံုးေကာင္က လူငယ္ပင္ ျဖစ္ၿပီး မင္းမင္း
ေတာင္းဆိုထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အခ်က္ကို အၿပံဳးႏွင့္ လက္ခံသည္။ ေႁမြေႁမြခ်င္း
ေျချမင္သည္ ဆိုသည့္ အၿပံဳးမ်ဳိး။ ဒီလိုႏွင့္ …
အလုပ္စ၀င္သည့္ေန႔ဆိုေပမယ့္ မင္းမင္း ေအးေဆးပင္ အိမ္ကထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္ကေနဆို
အမ္အာတီပဲ စီးစီး၊ ဘတ္စကားပဲ စီးစီး ဆိုက္ကိုေရာက္ႏိုင္ေပမယ့္ မင္းမင္း အမ္အာတီကို
ေရြးလိုက္သည္။ ဘတ္စကားထက္စာလွ်င္ အမ္အာတီက သူ႔မ်က္လံုးအတြက္
အေရာင္အေသြးပိုစံုလို႔ ျဖစ္သည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္မို႔ ဆိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီေတာင္
ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ဂိတ္တံခါး၀နားအေရာက္တြင္ အေပါက္ေစာင့္လိုလို traffic controller လိုလို ကုလားတစ္ေကာင္ကို
ေတြ႔လို႔ R.E ဆိုၿပီး ေျပာလုိက္ေတာ့ အထာနပ္ေနသည့္ ဘဂၤလားက ေ၀ါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္
အထဲကိုလွမ္းေခၚသည္။ ကြန္တိန္နာ တစ္လံုးထဲမွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း တ႐ုတ္တစ္ေကာင္
ထြက္လာၿပီး site manager ပါဆုိၿပီး မိတ္ဆက္ကာ မင္းမင္းအတြက္ ျပင္ထားသည့္ အခန္းကို
ျပသည္။ စားပြဲတစ္လံုး၊ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၊ ဗီဒိုတစ္လံုးပါသည့္ ကြန္တိန္နာ တစ္လံုးသာ
ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ကား ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ စတိုင္လ္က်က် ၀တ္ရစားရသည့္ white collar
job လို႔ေျပာရမည့္ ဘ၀မွ ကြန္တိန္နာ အစုတ္ထဲသို႔ ေျပာင္းလာရသည့္ မင္းမင္း အလုပ္သစ္၏
ပထမဆံုးေန႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။
မင္းမင္း အေစာပိုင္းက ေျပာသလိုပင္ R.E ဆိုသည္မွာ construction site ၏ ဘုရင္သာလွ်င္
ျဖစ္ေလ၏။ ကြန္ဒိုက block ႏွစ္ခုဆိုေပမယ့္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကို mirror လုပ္ကာ ဒီဇိုင္းဆြဲထားျခင္း
ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေရွာ့ပင္းေမာေတြ၊ ေဆး႐ံုေတြ ဒီဇိုင္းတြက္လာသည့္ မင္းမင္းအတြက္
သူ႔ဒေရာရင္ေတြက ကေလးကစားစရာေလးေတြသာ။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏႊာသည္ မေျပာႏွင့္
ေကာင္မေလးက ေဖာက္ၿပီးကမ္းေပးသည့္ ကြန္ဒြန္းကို အသင့္စြပ္လိုက္ရတာထက္ေတာင္
လြယ္ေနေသးသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္အတြင္း သူ႔မွာ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိေတာ့ေပ။
ဆိုက္အေျခအေနကလဲ pilling (foundation) ပဲ ရွိေသးလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေျဖရွင္းစရာမရွိ။ R.E
ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္သူကမွလဲ လာမေႏွာင့္ယွက္သျဖင့္ ၾကာေတာ့ နဲနဲေတာင္ ပ်င္းလာရသည္။
အဲ .. တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္အလုပ္မဆို အနည္းငယ္ေတာ့ အခက္အခဲ ရွိၾကစၿမဲပင္။ မင္းမင္း
အခက္အခဲက အလုပ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ Project Manager ဆိုသည့္ ငတိေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒီငတိက မင္းမင္းကို စလံုးမဟုတ္မွန္းလဲသိ၊ ျမန္မာမွန္းလဲ သိေတာ့ နဲနဲ မခန္႔ေလးစား လုပ္ခ်င္သည္။
မင္းမင္းက လကုန္လို႔ သူ႔အိုတီေလး လက္မွတ္သြားထိုးခိုင္းေတာ့ တခါထဲ လက္မွတ္မထိုးေပးပဲႏွင့္
ဆိုက္မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စစ္လိုက္ဦးမည္ဆိုၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္း နဲနဲဘုသြားသည္။
ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ေတးထားလိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာ မေစာင့္ရပါ။
ေနာက္တစ္ရက္ pile ေလာင္းမည္ဆိုေတာ့ မင္းမင္း နဲနဲ ပညာျပလိုက္သည္။ ဟိုဟာစစ္
ဒီဟာစစ္လုပ္လိုက္သည္မို႔ ကြန္ကရစ္ေလာင္းရမည္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနေလၿပီ။
သူ႔တို႔ဆိုက္ေနရာက residential ေနရာမို႔ ည၇နာရီေက်ာ္လို႔ မရ။ ည၇နာရီေက်ာ္လို႔ construction
noise ေတြ ဆက္ထြက္ေနေသးလွ်င္ NEA (National Enviornment Agency) က fine ႐ိုက္တာကို
ခံရသည္။ ဒီေတာ့ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ မ်က္လံုးျပဴးလာသည္။ ဒီၾကားထဲ
ကြန္ကရစ္ကားေရာက္လာေတာ့ batching plant က ထြက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္သည့္
အခ်ိန္က ၂နာရီေက်ာ္သြားလို႔ ဆိုၿပီး reject လုပ္လိုက္သည္။ ကြန္ကရစ္ မေလာင္းရေသး ည ၇နာရီ
ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာက မင္းမင္းကို လာညႇိေသာ္လဲ မင္းမင္းက မင္းနဲ႔
စကားမေျပာႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုေကာင္ ကြန္တိန္နာထဲက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္
ျပန္ထြက္သြားရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ျပဴးျပဴးျပာျပာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ပီအမ္ဆိုသည့္ စလံုးေကာင္
မင္းမင္း၏ အိုတီစာရြက္ေလးကိုင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ စကားေရာ ေဖာေရာ
မ်က္ႏွာခ်ဳိလာသြားရင္း "for the sake of the project" ေတြဘာေတြ လာေျပာေနသည္။
တစ္ရက္အားလွ်င္ ထမင္းအတူသြားစားရေအာင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း
ငါးခူၿပံဳးေလးသာ ၿပံဳး၍ ေနလိုက္ေတာ့သည္။
ဤသို႔လွ်င္ ပီအမ္ေကာင္အား ဦးက်ဳိးသြားေအာင္ ပညာျပၿပီးသည့္ေနာက္ မင္းမင္း၏ R.E ဘ၀သည္
လက္ညိဳးညႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေသာ္လဲ သူလက္ညိဳးညႊန္မွ ကြန္ကရစ္ေလာင္းႏိုင္သည့္ အေျခအေနကို
ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြန္တိန္နာတစ္ခုကို အပိုင္စားရထားေသာ သူ႔ဘ၀တြင္ ေအာက္ပါ
အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားကို ရရွိခဲ့ေလသည္။
နံပါတ္တစ္ .. မနက္အိပ္ယာႏိုးႏိုးခ်င္း ဖုတ္ပူမီးတိုက္ထေရခ်ဳိး၊ အမ္အာတီ (သို႔) ဘတ္စကားကို
တိုးစီးၿပီး ၈နာရီ ႐ံုးတက္ခ်ိန္ကို မီေအာင္ time card ထိုးရသည့္ ဒုကၡမွ ကင္းေ၀းခဲ့သည္။
နံပါတ္ႏွစ္ .. ႐ံုးေရာက္သည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၊ အင္တာနက္ဖြင့္ သတင္းပလင္းေတြ
ၾကည့္ၿပီးသကာလ၊ကိုယ္သြားခ်င္သည့္ဆိုက္သြားသြား၊ ၾကည့္ခ်င္သည့္ဟာၾကည့္
အေႏွာင့္အယွက္မရွိ လြတ္လပ္ေအးေဆးစြာ ၾကည္ႏိုင္ခဲ့သည္။
နံပတ္သံုး .. ဆိုက္တြင္ေနရတာ ပ်င္းလာၿပီဆုိလွ်င္ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ကို ေျပာကာ အနီးနားက
ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲပဲသြားသြား၊ Orchard ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ကိုပဲ သြားသြား၊ ဒါမွမဟုတ္
(Pennisula Plaza) ဆိုသည့္ ဗမာေတြ စုရာေနရာတြင္ပဲ သြားႏွပ္ေနေန စိတ္ႀကိဳက္ေနလို႔ရသည့္
အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိခဲ့ေလေတာ့သည္ သတည္း …။
*** *** ***
ထိုေန႔က မင္းမင္းသည္ အားအားယားယားႏွင့္မို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာရွိ ရဲရင့္ကေဖးတြင္ ထိုင္၍
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံကာ ေသာက္ေနမိ၏။ ၾကားရက္မို႔လို႔ ပလာဇာထဲတြင္
လူအေတာ္ရွင္းေနသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္မ်ား၌ ေခါင္းေနာက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ရႈပ္ေထြးၿပီး
ေျခခ်င္းလိမ္ေနတတ္ေလ့ရွိသည့္ ေကာ္ရီတာတြင္ပင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ရပ္ေနသည္မရွိ။
မင္းမင္းအဖို႔ေတာ့ ဒါမ်ဳိးကို သေဘာက်သည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ေအးေဆးစြာေသာက္၊
ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္း၏ အရသာကို ခံစားရင္း မြန္းက်ပ္မႈေတြမွ ကင္းေ၀းစြာျဖင့္ အျပင္ကို
ေငးရတာေလာက္ သူ အႀကိဳက္ေတြ႔တာ မရွိေခ်။
ထိုသို႔ ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္က တက္လာသည့္ စက္ေလွကားဘက္ကို ေငးမိေနသျဖင့္
မင္းမင္းခမ်ာ သူ႔ေနာက္နားကို လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္ကို ႐ုတ္တရက္မသိလိုက္ေခ်။
"ေဟး … မင္း… မင္းမင္း !!!.."
သူ႔ပခံုးကို လွမ္းပုတ္ကာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္သံ ၾကားမွ မင္းမင္း ေခါင္းကိုေစာင္းကာ
ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ အရင္ဆံုးေတြ႔သူက ကြမ္းကိုၿမံဳ႔ကာ စားၿပီး သူ႔ကို ၀မ္းသာအားရ ရပ္ၾကည့္ေနသည့္
လူႀကီးတစ္ေယာက္ ..
"ဟာ … ဆရာမိုး !!! .."
မင္းမင္း ထိုင္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး လက္တစ္ဖက္က အတာခ်ီေက့စ္ကို ဆြဲထားသည့္ ထိုလူႀကီးကို
အားရပါးရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ သူ႔မ်က္လံုးက ဆရာမိုးေနာက္နားမွ အတူ
ရပ္ကာေနသည့္တစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္မိေသာအခါ ..
မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ဟု ေျပာရမလား၊ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္လို႔ပင္ ေျပာရမလား
လွျခင္းႏွင့္ ေခ်ာျခင္းကို average ခ်ကာ ျမင္ရသူရင္ကို လႈပ္ရွားေစႏိုင္သည့္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အျဖဴေရာင္dressေလးကို
ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာ၀တ္ဆင္လွ်က္ သူ႔ကို အသာအယာစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေတာ္ယံု
ေခ်ာေမာသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္ မ၀တ္ရဲၾကသည့္ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးသည္ သူမႏွင့္ေတာ့
လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည္ကို မင္းမင္း ျမင္ျမင္ခ်င္း သတိထားမိသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးတြင္
အထင္ရွားဆံုးဟု ေျပာရမည့္ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးႏွင့္ အႏွီေကာင္မေလးသည့္
တမင္တကာပဲလုပ္ထားသည္လား၊ သဘာ၀အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနသလား မသိသည့္ ေရႊေရာင္
ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြႏွင့္ အင္မတန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးေၾကာင့္
ကုလားဆင္ေလးလို ထင္ရသည့္ ေကာ္ပတ္႐ုပ္မေလးသည္ ေဘာ္လီး၀ုဒ္႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွ
မင္းသမီးေတြထက္မသာေအာင္ မေလ်ာ့ႏိုင္သည္က ေသခ်ာလွသည္။ မ်က္ႏွာေလးက
ႏုႏုငယ္ငယ္ေလးမို႔ အခုမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဦးမည္ဟု မင္းမင္း တစ္ထိုင္ထဲ
သံုးသပ္လိုက္သည္။ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ မင္းမင္း၏ ေလသံက ဆရာမိုးကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒါ႐ိုက္ရွင္
ေျပာင္းသြားသည္။
"ဆရာဗ်ာ … က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္းက ဒီေလာက္လွတဲ့ သမီး ရွိတယ္ဆိုတာ ေပးေတာင္
မသိဘူး .. ဘယ္နား ဖြက္ထားလဲ မသိဘူး .."
"ေဟ့ေကာင္ မင္းမင္း .. မင္း အေၾကာင္းေတြ ငါသိေနတယ္ .. ငါ မိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္
ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး … အဲဒါ ငါ့သမီး မဟုတ္ဘူးဟ .. ငါ့ တစ္၀မ္းကြဲ ညီမရဲ႕ သမီး .. ငါ့တူမ
…ငါ့သမီးရွိလဲ မင္းကို မိတ္ဆက္ေပးမေနဘူး .."
မင္းမင္းအေျပာကို ျပန္လည္ေခ်ပရင္း အရႊန္းေဖာက္ကာ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ ဆရာမိုးစကားေၾကာင့္
ေကာင္မေလးသည္ လွပစြာ ၿပံဳးသည္။ ပုလဲသြယ္ေလးေတြလို ညီညာေနသည့္ သြားျဖဴတန္းေလးက
သူမ အၿပံဳးႏွင့္ လိုက္ဖက္လွေပသည္။ အင္း .. ဒီေကာင္မေလး ၿပံဳးအလွပိုင္ရွင္မ်ားလား။ မင္းမင္း
တမင္တကာပင္ လက္ကို ကမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။
"အကို႔ နာမည္ မင္းမင္းပါ .. ဆရာမိုးနဲ႔က ဆရာတပည့္အရင္းေတြပါ .. အကူအညီလုိရင္ေျပာလို႔
ရပါတယ္ .."
"အမယ္ .. ေခြးေကာင္ေလး .. ငါကေတာင္ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး .. သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတယ္ .."
"အာ .. ဆရာကလဲ … ဆရာကြမ္းစားေနတယ္မွတ္လား … က်ေနာ္က ဆရာ ကြမ္းစားရင္းနဲ႔
စကားေျပာလွ်င္ ကြမ္းတံေတြးေတြ စင္ကုန္မွာစိုးလို႔ေလ .. ဒီက ညီမေလးက အျဖဴ၀တ္လာတာ
မွတ္လား .. ဟဲ .. ဟဲ .."
"အကိုက ေနာက္တယ္ေနာ္ .. စုနာမည္က .. ဖူးသစ္စုပါရွင့္.."
ေကာင္မေလးသည္ ရိႈးတိုးရိႈးတန္႔ ျဖစ္မေနပဲ သူမလက္ကို ျဖန္႔ကာ မင္းမင္းလက္ကို
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖ၀ါးႏုႏုေဖာင္းေလးေတြကို စကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ ထိေတြ႔လိုက္ရေပမယ့္
အထိအေတြ႔က သူ႔လက္တြင္ စြဲက်န္ေနရစ္သည့္ႏွယ္ မင္းမင္း ခံစားရသည္။ မင္းမင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္
အ့ံၾသမိသည္။ ငါ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္မိေပမယ့္
အေျဖရသည္အထိ မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္သျဖင့္ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္ကို ခန ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး
ဆရာမိုးတို႔ကို ထုိင္ပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚသည္။ အမွန္က မင္းမင္းကသာ ဆရာမိုးတို႔ မထိုင္ပဲ
ထြက္သြားမည္ကို အစိုးရိမ္ႀကီးေနတာ ျဖစ္သည္။ ဆရာမိုးက သူမေျပာခင္ကတည္းက
လြတ္ေနသည့္ခံုကို ေနာက္ကိုဆြဲ၍ ၀င္ထိုင္ဖို႔ ေနရာ ျပင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။
မင္းမင္းက ဆရာမိုးဟု ေခၚသည့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ သူႏွင့္ အင္မတန္မွ အတြဲညီခဲ့သည့္
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ထိပ္တန္းဟု ဆိုလို႔မရေသာ္လဲ
နာမည္အေတာ္ႀကီးသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ အမ္ဒီအျဖစ္
တာ၀န္ယူထမ္းေဆာင္ေနေပမယ့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ တျခားလူမ်ားလို ကုမၸဏီ႐ံုးခန္းထဲ
ထုိင္ကာေနသူမဟုတ္။ကိုယ္တိုင္ လုပ္ငန္းခြင္ႀကီးတစ္ခုကို Project Manager အျဖစ္ဦးစီးကာ
လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ေဒါသႀကီးသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ကာ
အားမနာတမ္း ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီ၏ အမ္ဒီလဲ အမ္ဒီ၊ ၿပီးေတာ့
ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ေတာ္ယံုလူက အလုပ္တြဲမလုပ္ခ်င္ေပ။ အရွိန္ႏွင့္
လန္႔ေနၾကသည္။ အဲဒီလုပ္ငန္းခြင္သို႔ မင္းမင္းက ေက်ာင္းၿပီးခါစ ပေရာဂ်က္အင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္
ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုက္ထဲတြင္ ရွိေနသူမ်ားက မင္းမင္းစအလုပ္ဆင္းခါစက
ဒီေကာင္ေလးေတာ့ မသကာခံလွတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ပါပဲဆိုၿပီး တစ္ေပးၾကေသာ္လဲ အဲဒီတစ္ပတ္၊
ႏွစ္ပတ္သမား မင္းမင္းသည္ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ အတြဲမိကာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် အတူအလုပ္လုပ္ခဲ့သူ
ျဖစ္သည္။
"ေနစမ္းပါဦး .. မင္းက အလုပ္မလုပ္ဘူးလား … "
အလုပ္ခ်ိန္ႀကီးကို စီတီးေဟာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနသည့္
မင္းမင္းကို အခုမွ ဆရာမိုးက သတိထားမိဟန္တူသည္။ ကြမ္းတံေတြးကို ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ထဲ
ပ်စ္ခနဲ ေထြးထုတ္ရင္း ေမးသည္။ မင္းမင္း အဲဒီလို
ၿပံဳးလွ်င္ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု သူ႔ကို ေပၚတင္ေျပာဖူးသည့္ ဆရာမိုး
မႀကိဳက္သည့္ အၿပံဳးကို တမင္တကာပင္ ျပန္လည္ဖန္တီးယူသည္။
"ဆရာမိုးကလဲ .. မင္းမင္းတို႔က မပိုင္ရင္ ျခင္ေတာင္ မ႐ိုက္ပါဘူး .. . ဟင္း .. ဟင္း .."
"ငါ့တူမ ေရွ႕မွာ ေသာက္ျမင္ကပ္ေအာင္ လာႂကြားမေနနဲ႔ .. မင္းတို႔ စလံုးမွာ ႐ိုက္စရာ ျခင္ရွိလို႔လား ..
ေအး .. မင္းအိမ္မွာ ရွိရင္ေတာ့ NEA က လာၿပီး ဖိုင္း႐ိုက္သြားလိမ့္မယ္ .. "
စလံုးအေၾကာင္းကို သူ႔ထက္သိေနသည့္ ဆရာမိုး၏ ေခ်ပစကားေၾကာင့္ မင္းမင္း အၿပံဳးက
ေလေလ်ာ့သြားသည့္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းလို လမ္းတစ္၀က္မွာတင္ ျပဳတ္က်သည္။ မွတ္ၿပီလား ငမင္း။
ဆရာကေတာ့ ဆရာပါပဲဟုကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမရင္း မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္ရသည္။
မင္းမင္းအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးက ရယ္သည္။
"ဆရာ .. က်ေနာ္ R.E ျဖစ္သြားၿပီေလ … အရင္ ဒီဇုိင္း အင္ဂ်ီနီယာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး .."
"ဘာလဲဟ .. R.E ဆိုတာ .."
ဒါကိုေတာ့ ဆရာမိုး မသိထင္သည္။ မင္းမင္းပဲ သူ NTU မွာ ဘြဲ႔လြန္ရၿပီးေနာက္ R.E
လက္မွတ္ေလွ်ာက္ကာ အခုလုပ္ေနသည့္ construction တြင္ R.E အျဖစ္ စလုပ္ေနေၾကာင္း
ရွင္းျပရသည္။ မင္းမင္းစကားကို ဆရာမိုးေရာ၊ ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးပါ စိတ္၀င္တစား
နားေထာင္ၾကသည္။

အပိုင္း ( ၂ ) ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္