Series 14(b)

" ကြၽန္ " အပိုင္း ( ၂ )

ဇာတ္လမ္း - ဘီးၾကဲႀကီး

“မၾကာခင္ျဖစ္လာရမွာေပါ့ကြာ.....ကဲ..ေလာေလာဆယ္ငါတို႔တခုခုစားၾကဦးစို႔ရဲ႕”
မြန္ဂိုဒြန္ကိုၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရေလသည္။ မြန္ဂိုဒြန္အရင္စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ပိုလွ်ံသည္မ်ားကို
တန္ဘိုးရား စားရန္အတြက္ေပးသည္။
တန္ဘိုးရားအတြက္ေလာကႀကီးတြင္ဤမွ်ေလာက္အရသာရွိေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ရွိေနသည္
ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္သာ ယံုၾကည္လိုက္မိရသည္။ မြန္းလြဲပိုင္းတစ္ခုလံုး မြန္ဂိုဒြန္
အတြက္တန္ဘိုးရား ရပ္ေပးေနရျပန္သည္။ ေနေရာင္က အခန္းတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္သြားသည္အထိပင္ျဖစ္၏။
ထိုအခါမွ မြန္ဂိုဒြန္က အလင္းေရာင္ပိုရဖို႔အတြက္ခန္းဆီးစကို ဖယ္ရွားရန္ေနရာမွ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္တြင္
လမ္းတဝက္တြင္ပင္႐ုတ္တရက္လဲက်သြားၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သူ႔အားနားရန္အမိန္႔မေပးေသးေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားက ရပ္ၿမဲရပ္ေနသည္။ အတန္ၾကာေအာင္အထိ
ပင္ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ မြန္ဂိုဒြန္က လံုးဝလႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့သည္ကိုေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရား အရဲစြန္႔၍
ထိုေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားၾကည့္လိုက္သည္။ အနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားက ဒူးေထာက္၍ ထိုင္ခ်လိုက္
သည္။ လူျဖဴႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားက ပြင့္ဟလွ်က္ရွိေနေသာ္လဲ ဘာကိုမွျမင္ရပံုမေပၚေတာ့ဟုထင္မိသည္။
ဤတြင္ မြန္ဂိုဒြန္အဖိုးႀကီး၏ ဝိညာဥ္သည္ သူးကိုယ္မွ ထြက္ခြါသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တန္ဘိုးရား သိလိုက္
ေလၿပီ။ ထိုအခါတန္ဘိုးရားက ေအာ္ဟစ္ငိုေလေတာ့၏။ ရြာမွာေနစဥ္က လူတေယာက္သည္လိုျဖစ္လွ်င္ေအာ္ဟစ္
ငိုယိုရမွန္း သူကသိထားေသာေၾကာင့္သာ ငိုလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မည္မွ်ၾကာေအာင္ငိုေနလိုက္မိသည္မသိ.....
အခန္းတံခါးက ႐ုတ္တရက္ပြင့္လာကာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္အမည္းမႀကီးဝင္လာကာ မြန္ဂိုဒြန္ကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္
သည္။ တဖန္သူမေျပးထြက္သြားသည္။ မၾကာမီပင္တစ္ခန္းလံုး လူေတြျပည့္ၾကပ္သြားေတာ့သည္။ ဆံပင္ရွည္
ႏွင့္လူျဖဴက အဖိုးႀကီးကို ေပြ႔ခ်ီ၍ တစ္ဖက္ခန္းရွိခုတင္ေပၚသို႔ တင္ထားလိုက္ကာ ျပန္ထြက္လာၿပီး တန္ဘိုးရား
အနီးတြင္ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ပါးစပ္မွေဟာင္ဆာ စကားကေျဖးေလးစြာ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
“ လာ...တန္ဘိုးရား...မင္းကို ျပန္ပို႔ေပးလိုက္မယ္...မြန္ဂိုဒြန္ေသသြားၿပီကြ...မင္းနားလည္ရဲ့လား ”
တန္ဘိုးရား ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။
“ သူ႔ဝိညာဥ္ထြက္သြားၿပီဘဲ.....ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္....မစၥတာ ”
ဤတြင္ဂ်ိဳနသန္က အနီေရာင္ဂ်ာကင္ႏွင့္ကၽြန္ကိုေခၚလိုက္ၿပီး အမိန့္ေပးလိုက္ပါေလသည္။
“ ေဟ့..ဒီေကာင္ေလးကိုသူ႔မိတ္ေဆြေတြရွိတဲ့ဆီကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္စမ္းပါ...”
သူတို႔ေခတၱခိုနားရာ တန္းလ်ားဆီသို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားက သူ၏ထူးဆန္းေသာအေတြ႔အႀကံဳ
မ်ားကို ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။ အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾက၏။ ေနာက္ဆံုး မြန္ဂိုဒြန္က
သူ႔ကိုရြာသို႔ျပန္ပို႔ေပးမည္ဟုေျပာေၾကာင္းကိုပါ ထည့္ေျပာျပလိုက္သည္။
“မင္းက မျပန္ခ်င္ဘူးလို ့ေျပာလုိက္တာ မွန္တာေပါ့ကြ...ဒို႔နဲ႔အတူလိုက္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ ရွာတာက
ပိုေကာင္းပါတယ္ကြာ ”
မုဆိုးေလး ဆာဗန္းပူးက တန္ဘိုးရား၏ သေဘာထားကို ေထာက္ခံသလို ေျပာလိုက္၏။ အားလံုးက
တန္ဘိုးရားကို ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားသူအျဖစ္အံ့ၾသေနၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ မြန္ဂိုဒြန္ေသဆံုးသြားပံုက သူတို႔
အတြက္အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္လို႔ေနေလသည္။ တန္ဘိုးရား၏ ဝိညာဥ္ကိုႏွစ္ခုခြဲထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္လူျဖဴႀကီး
ေသဆံုးရတာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေနမိၾကသည္။
ဒီလိုဆိုေတာ့ ဝိညာဥ္က လက္ရွိတန္ဘိုးရားထက္ပင္အစြမ္းသတၱိေကာင္းေနေၾကာင္းကို သူတို႔ျငင္းခံုမဆံုး
ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ တန္ဘုိးရား ကိုယ္တိုင္ပင္ေၾကာက္ရြံ႕လာမိသလိုအျခားသူမ်ားကလဲ သတိေပးစကား ေျပာၾကား
ၾကေလသည္။ သည္လိုႏွင့္သူတို႔တစ္ေတြသည္ကႏူးေလွထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးမားေသာ သေဘၤာဟု ေခၚ
သည့္ေလွႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေလသည္။ ထိုေလွႀကီးမ်ားက ႀကီးမားလြန္းေသာေၾကာင့္ ကမ္းသို႔မကပ္ႏိုင္
ဘဲ ကႏူးေလွမ်ားႏွင့္ကူးၾကရသည္။ တစ္သုတ္စီခြဲ၍ ေလွႀကီးေပၚသို႔တက္ၾကရသည္။
လြတ္လပ္စြာေနခဲ့ရၿပီးမွ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ ခံရေသာေၾကာင့္ သူတို ့စိတ္ထဲတြင္
စိုး႐ြံ႕ထိတ္လန္႔မႈမ်ားကို ျပန္လည္ခံစား မိၾကရျပန္သည္။ ႀကီးမားလွေသာ ေလွႀကီးေပၚသို ့မတက္မီထိုေလွႀကီး၏
ကတ္ပီတိန္ဆိုေသာ မုတ္ဆိတ္နီနီႏွင့္လူထြားႀကီးအေၾကာင္းကို သူတို႔ကို ကႏူးေလွမ်ားေလွာ္ခတ္၍ လိုက္ပို႔ေသာ
ကၽြန္မ်ားထံေမးျမန္းၾကည့္ၾကရာ......
မုတ္ဆိတ္နီႀကီးကထိုေလွႀကီးေပၚတြင္ဘုရင္ျဖစ္ေၾကာင္းအမည္ကမက္ဖာဆင္ျဖစ္ေၾကာင္းထိုမွ်ခႏၶာကိုယ္
ႀကီးမားေနရျခင္းမွာ လူမည္းေကာင္ေလးမ်ားကိုစားတတ္လို႔ျဖစ္ေၾကာင္း သူစားလို႔မကုန္ပါက ေရထဲမွငမန္းမ်ား ကို
ေကၽြးပစ္တတ္ေၾကာင္း ငမန္းဆိုသည္မွာ ယခုစီးလာေသာ ကႏူးေလွမ်ားထက္ပင္ပိုမိုႀကီးမားေသာ ငါးတစ္ေကာင္
ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသြားၾကေလသည္။
သူတို႔အားလံုး သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္အာဖရိက ေနမင္းသည္အေနာက္ဖက္
ေဝးေဝး ပင္လယ္ထဲသို႔ျမဳပ္ဝင္စျပဳေနေလၿပီ။ သူတို႔တစ္ေတြ ေရွ႕ေနာက္တန္းစီ၍ ရပ္ေနၾကရျပန္သည္။ မုတ္ဆိတ္
နီႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ အစားခံရေတာ့မည္ထင္မိေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရား ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိ၏။ သို႔ေပ မယ့္
ကပၸတိန္ႀကီးက သူတို႔ေတြကိုတစ္ေယာက္စီလက္ညိဳးထိုး၍ သူ႔လက္တြင္းမွာရွိေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ဒုတ္ေခ်ာင္း
ေလးတစ္ခုႏွင့္တို႔ထိကာ မွတ္သားေနေလသည္။
ၾကယ္သီးမ်ားက ေၾကးေရာင္ေတာက္ေနၿပီး အကႌ်အျပာေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူျဖဴက ေဟာင္ဆာ
စကားႏွင့္အားလံုး သူ႔ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ရန္အမိန္႔ေပးသည္။ သေဘၤာဝမ္းထဲသို႔ဆင္းရေသာအခါတြင္တရိစာၦန္မ်ား
အလား ျပည့္က်ပ္ နံေဟာင္ေနေသာ ကၽြန္မ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ အတြင္းပိုင္းတစ္ခုလံုးက မေကာင္းေသာ
အနံ႔အသက္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနသည္။ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္စြာမရွိဘဲ ေၾကာက္စရာ မုန္းတီးစရာ
ဝမ္းနည္းစရာ တို႔သာရွိေနသည္ဟုတန္ဘိုးရား ထင္လိုက္မိသည္။
ေရွ႕ကဦးေဆာင္သြားေသာ လူျဖဴလက္ထဲမွ မီးအိမ္အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲမွ တလက္လက္
မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ေနရေလသည္။ သူတို႔ကို အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ ကင္းလြတ္ေစလိုက္ၿပီး အနည္းငယ္မွ် လြတ္ေန
သည့္ေနရာတြင္အားလံုးကိုစုၿပံဳထိုင္ခိုင္းသည္။ တန္ဘိုးရားအလွည့္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ ဝိညာဥ္
၏ အစြမ္းကိုျပရမည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ထိုင္ဖို႔ျငင္းဆိုလိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္ ျမန္ဆန္ျပင္းထန္စြာက်ေရာက္လာသည့္ ၾကာပြတ္က သူ၏ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေျခေထာက္အစံုကို
နာၾကင္တုန္ခါသြားေစေတာ့ရာ သူ႔ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုလံုးက ၾကာပြတ္ဒဏ္ကိုအာခံ၍ မရေၾကာင္း ထင္ရွားသြားေလသည္။
သည္ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ေျခမ်က္စိမွ ျပင္းထန္ေသာေဝဒနာကိုခံစား
လိုက္ရသလိုလည္ပင္းကိုလဲ ထူထဲေလးလံေသာ သံကြင္းႀကီးႏွင့္အစြပ္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
သူ႔တင္ပဆံု ေတြက မာေၾကာေသာၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေနရသလို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ရင္ႏွင့္
ေက်ာႏွင့္ ကပ္ကာ လႈပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ဘဝဆံုးၿပီဟု တန္ဘိုးရား ထင္လိုက္မိ၏။ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ
ဝိညာဥ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈေတြလဲ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ေလၿပီ။ ယခုေတာ့သူဆုေတာင္းမိေနသည္မွာတစ္ခုထဲသာျဖစ္
သည္။ ေသဆံုးျခင္းပင္။ ထိုသို႔ဆုေတာင္းလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္သူစတင္ကာ ငိုေကၽြးလိုက္မိပါ ေလေတာ့
သည္။
အခန္း ( ၅ )
ထိုအခ်ိန္ထိုကာလ ထိုရက္မ်ားတြင္ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္လုပ္ငန္းကိုဥပေဒႏွင့္တားျမစ္ထားျခင္းမရွိဘဲ လြတ္
လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးထားေလသည္။ အဂၤလိပ္မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ား သည္ပင္လွ်င္ထိုလူမည္းကၽြန္တို႔၏ အျမတ္
အစြန္း မ်ားလွေသာ ကၽြန္ကုန္ကူးျခင္းကိုဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္တတ္ၾကေလသည္။
ေနာင္ေသာအခါ ျပည္သူလူထု၏ သေဘာထားက ဘရစ္စတိုၿမိဳ႕ႏွင့္ လီဗာပူး(လ္)ၿမိဳ႕တို႔ရွိကၽြန္ကုန္သည္
ႀကီးမ်ားအေပၚလႊမ္းမိုးလာရၿပီးကၽြန္ေတြကိုဥပေဒအရသာသယ္ေဆာင္ခြင့္ရရွိခဲ့ၿပီးဥပေဒမဲ့ေမွာင္ခိုတင္သြင္းမႈမ်ိဳးကို
ဆန္႔က်င္လာၾကသည္။ ကၽြန္မ်ားအေပၚ တတ္ႏိုင္သေရြ ့ႏူးညံ့စြာ ဆက္ဆံရမည္ဟူေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးပင္ေပၚ
လာခဲ့ရေလသည္။
ကၽြန္မ်ားသည္တန္ဖိုးရွိၾကသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မ်ားကိုသယ္ေဆာင္ေသာ ကၽြန္ကုန္သည္မ်ား၏ သေဘၤာမ်ား
က သန္႔ရွင္းက်ယ္ဝန္းမႈရွိရမည္။ အစားအေသာက္ ေကၽြးေမြးရာတြင္လဲ အဟာရျဖစ္ေသာ အစာမ်ားကို ေကၽြး
ျခင္းျဖင့္ကၽြန္မ်ား၏ က်န္းမာသန္စြမ္းမႈကိုအေထာက္အကူျပဳေစရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုထိုေသာေတာင္းဆိုကန္႔သတ္
ခ်က္ေတြေၾကာင့္ကၽြန္ကုန္သည္မ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေကၽြးေမြးျပဳစု ၾကရေပေတာ့သည္။
ကၽြန္ကုန္သည္အမ်ားစု၏ အျမင္အရမူကၽြန္မ်ားသည္လူသားေတြ မဟုတ္ေပ တိရိစာၦန္မ်ားသာျဖစ္သည္။
သူတို႔လို လူျဖဴေတြကသာ လူသားစစ္စစ္မ်ားျဖစ္သည္။ အမည္းေကာင္မ်ားက ႏြားႏို႔ရေသာ ႏြားမ်ားေလာက္ပင္
အဆင့္မရွိၾက။ သူတို႔တြင္အေတာ္အသင့္ေသာ အသိဥာဏ္မ်ိဳးသာရွိၾကၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔အသိဥာဏ္
မ်ိဳး မရွိဟုယူဆၾကသည္။
အေကာင္းဆံုးေသာ ကၽြန္တစ္ေယာက္သည္ေခြးလိမၼာတေကာင္လိုပင္ခိုင္းတာလုပ္မည္။ သူ၏အရွင္သခင္
အမိန္႔ကိုနာခံမည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူတို႔အား အခြင့္အေရးသံုးခုကိုေပးထားတတ္ၾကသည္။ စားရန္၊ အိပ္ရန္ႏွင့္ေမထုန္မွီ
ဝဲခြင့္တို႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ဤအခြင့္အေရးမ်ားသည္လူျဖဴသခင္က ခြင့္ျပဳမွသာ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရေသာ
အခြင့္အေရး မ်ားျဖစ္ေပသည္။
မြန္ဂိုဒြန္၏ ကၽြန္အလုပ္႐ံုႀကီးမ်ားမွ ကၽြန္မ်ားကို တင္ေဆာင္ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ၾသဂတ္(စ္)တပ္(စ္)
သေဘၤာႀကီးသည္စိမ္းလဲ့လဲ့ေရျပင္အတြင္းသို႔ေရာက္ရွိေနခဲ့ေလၿပီ။ တန္ဘိုးရား အိပ္ရာမွႏိုးထလာေသာအခါ သူ႔
ခႏၶာကိုယ္က ေရွ႕ေနာက္ယိမ္းထိုး၍ ေနေလသည္။ အမ္ေဒါင္းဘက္ကိုကပ္သြားလုိက္ဆာဗန္းပူးဘက္သို႔ကပ္သြား
လိုက္ႏွင့္ၾကာေတာ့ေခါင္းမူးလာရသည္။
သူ႔ဝမ္းဗိုက္ကလဲ ေအာင့္လာသည္။ ထို႔အျပင္ ဆီးအိမ္မွလဲ ေတာင့္တင္းလာၿပီး မည္သို႔မွ ထိန္းႏိုင္စြမ္း
မရွိေတာ့ေပ။ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္ရွားေနမႈႏွင့္အတူသံႀကိဳးသံမ်ားကလဲ တခၽြင္ခၽြင္ဆူညံေနေလသည္။ အတန္ၾကာ
ေသာအခါ သူတို႔ေခါင္းေပၚမွ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရၿပီး သားေရထူထူႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာလူျဖဴ၏ ေျခေထာက္
အစံုက ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာတာကိုေတြ႔ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
သူ့ေနာက္တြင္ေနာက္ထပ္လူျဖဴႏွစ္ေယာက္ပါလာသည္။ တစ္ေယာက္ကသူတို႔လည္ပင္းမွသံႀကိဳးမ်ားကို
လိုက္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ အျခားတစ္ေယာက္က ေဟာင္ဆာဘာသာျဖင့္ အားလံုးမတ္တပ္ထရပ္ရန္အမိန္႔ေပး
ေလသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္သူတို႔အားလံုးကိုေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႔တက္ေစသည္။ ကုန္းပတ္ေပၚ
သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ပူျပင္းေသာေနေရာင္က စူးရွလြန္းေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ လက္မ်ားကို ေခါင္းမ်ားေပၚသို႔
အုပ္လိုက္မိၾကရေလသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ မူးေဝလြန္းေသာေၾကာင့္အစာအိမ္တြင္းမွအစာေဟာင္း
မ်ား လည္ေခ်ာင္းအတိုင္း ပ်ိဳ႕တက္လာသည္။ သူသိေနသည္က ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္သေဘၤာႀကီးက
နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကိုပင္။ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္က သစ္သားခြက္ေတြ လိုက္ေဝေပးေန
သည္။ တန္ဘိုးရား ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သေဘၤာသားသူ ့နားသို႔အေရာက္တြင္အန္ခ်လိုက္မိေလသည္။
အန္ဖတ္မ်ား ေပသြားေသာေၾကာင့္သေဘၤာသား၏ မ်က္ႏွာမွာတင္းမာၿပီး နီရဲတက္လာသည္။
“ ေခြးမသား ငမည္းေကာင္...ကဲကြာ ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္လက္ထဲမွာရွိေသာ သစ္သားခြက္ႏွင့္တန္ဘိုးရားေခါင္းကို လႊဲ႐ိုက္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္
တန္ဘိုးရားေခြကနဲ ပစ္လဲသြားရသည္။
ထို႔ေနာက္ ေခြေခြေလးလဲက်လွ်က္ရွိေသာ တန္ဘိုးရားကို ရွဴးဖိနပ္ထိပ္ဦးႏွင့္ ဆက္ကာဆက္ကာ ကန္
ေက်ာက္ေနျပန္ပါသည္။ ထိုသို႔ဝ႐ုန္းသံုးကား ျဖစ္ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အျပာေရာင္အကႌ်ဝတ္ဆင္ထားေသာသူ
ေရာက္ရွိလာ၏။
“ ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘဲ(လ္)နက္”
“ ေဟာဒီအမည္းေကာင္ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အန္ခ်လိုက္လို႔ အဝတ္အစားေတြ ေပကုန္တယ္...ဒါေၾကာင့္
ဆံုးမေနတာပါ မစၥတာ မိုး ..ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေနာက္ေကာင္ေတြပါ ဒီလိုဘဲ လုပ္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္မဟုတ္လား”
“ေကာင္းၿပီ...ဘဲ(လ္)နက္”
ဒုတိယအရာရွိမိုးက သူ႔လက္တြင္းရွိခရာကိုမႈတ္လိုက္ရာ သေဘၤာသားအခ်ိဳ႕ အေျပးေရာက္လာေလသည္။
“ေဟာဒီေကာင္ကိုဆြဲမၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္ဆယ္ခ်က္ေပးလိုက္စမ္းကြာ”
မိုးက ကုန္းပတ္ေပၚမွမထႏိုင္ေသးဘဲ လဲက်လွ်က္ပင္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေျခေထာက္ႏွင့္ထိုးျပရင္း
ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ သေဘာၤသားမ်ားက လဲက်ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ဝိုင္းဝန္းထူမတ္လိုက္ၿပီး ရြက္တိုင္ရွိရာ
သို႔သယ္ေဆာင္သြားၾကေလသည္။ ေရာက္ေသာအခါ တန္ဘိုးရား၏ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ကို တိုင္ႏွင့္ကပ္၍
ႀကိဳးတုပ္လိုက္သည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလဲ ကားထားေစကာ ေျခမ်က္စိအဆစ္နားတြင္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္တုပ္လိုက္ၾကျပန္
သည္။
တန္ဘိုးရားက ႐ိုက္မည့္သူကို ေက်ာခိုင္းရက္ႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူ ထားရေသာေၾကာင့္
ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ သူ႔အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဟုလဲ ထင္လိုက္မိသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ
တိုေၾကာင့္ဒူးမ်ားက တုန္ခါလာရသည္။ သူနားမလည္ေသာ ေရတြက္မႈအသံတစ္ခ်က္ထြက္လာတိုင္း သူ႔ေက်ာျပင္
တစ္ခုလံုး ဆတ္ဆတ္ခါ သြားရေလသည္။ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေရတြက္မႈအၿပီးတြင္...............
“ရပ္လိုက္စမ္း.....ခဏေနဦး......မစၥတာမိုး”
မုတ္ဆိတ္နီႏွင့္လူႀကီး၏အသံမွန္း တန္ဘိုးရား မွတ္မိလိုက္သည္။ ထိုအသံရွင္ကိုသူ႔ေက်ာျပင္ကိုအ႐ိုက္ခံရ
သည္ထက္ ပိုေၾကာက္ေနမိပါသည္။ လာပါၿပီ လူကိုမျမင္ရေပမယ့္ မုတ္ဆိတ္နီႀကီးဆီမွာ ဓါးပါလာမယ္ဆိုတာ
တန္ဘိုးရား သိေနသည္။ ထိုလူႀကီး၏ မနက္စာျဖစ္ရေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရား ေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္
ေၾကာက္စိတ္တို႔က အထြတ္ထိပ္သို႔ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။
“ ဒီငနဲကိုခင္ဗ်ားဘာေၾကာင့္ဒဏ္ေပးရတာလဲ ”
“ စည္းကမ္းကိုနားလည္ေစခ်င္လို႔ပါ ဆရာ ဒီငနဲဟာ သူ႔ကိုအစာေကၽြးမလို႔လုပ္တုန္း ဘဲ(လ္)နက္ကိုယ္ေပၚ
ကိုအန္ခ်လိုက္တယ္ခင္ဗ်ာ ”
“ ဟ ဒါက လႈိင္းမူးလို႔ျဖစ္တာဘဲကြ ခင္ဗ်ားနားလည္မႈရွိရမွာေပါ့ ဒီမွာ မစၥတာမိုး ေဟာဒီသေဘၤာေပၚမွာ
က်ဳပ္ရဲ႕အမိန္႔မရဘဲ ေနာက္ထပ္ဒဏ္ေပးတာေတြမလိုခ်င္ဘူး နားလည္လား”
“ ဟုတ္ကဲ့....သိပါၿပီဆရာ ”
“ မွတ္ထားပါ မစၥတာမိုး....ခင္ဗ်ား႐ိုက္ခိုင္းလိုက္တဲ့ေကာင္ရဲ့တန္ဘိုးကိုခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား....သူ႔ကိုအာဖရိက
ကေန က်ဳးဘားကိုေခၚသြားတဲ့အခါ ေက်ာေပၚမွာဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆိုရင္ဘယ္သူက ေဈ းေကာင္းေပးဝယ္မွာတဲ့တုန္း
ဗ်...ေနာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွစိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ပါနဲ ့”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ.....ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါၿပီခင္ဗ် ”
“ ခုေတာ့ၿပီးတာၿပီးပါေစေတာ့မစၥတာမိုး ခင္ဗ်ားက ခုမွပထမဆံုး က်ဳပ္နဲ႔လိုက္ဖူးတာျဖစ္ေနတယ္...ဒီေတာ့
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊ ေနာက္က်ရင္စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္က်ဳပ္ပဲကိုင္
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊ ေနာက္က်ရင္စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္က်ဳပ္ပဲကိုင္
တြယ္မယ္ကဲ သူ႔ကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့ ”
အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ လြတ္ကင္းသြားရေသာ္လဲ တန္ဘိုးရားမွာ ကုန္းပတ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ရက္လဲ က်သြားရျပန္ပါ
သည္။ မုတ္ဆိတ္နီႀကီးက သူ႔အနားသို႔လာရပ္သည္။ ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာဓါးအိမ္က ေနေရာင္ေၾကာင့္လက္လက္
ထေနသည္။ ေၾကာက္ရြံ့မႈက သူ႔ေပၚတြင္လႊမ္းမိုးလာျပန္သည္။
“ မ....မလုပ္ပါနဲ ့ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ့္ကိုမသတ္ပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ ”
ေၾကာက္ရြံ့မႈေၾကာင့္သူ႔ပါးစပ္မွစကားလံုးမ်ားက ဗလံုးပေထြး ေပၚထြက္လာရသည္။ ၿပီးေတာ့သူ႔လက္မ်ား
က ကပၸတိန္၏ခါးမွဓါးေကာက္ႀကီးကိုသာ ညႊန္ျပေနမိသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေလး.....ဘာေျပာတာလဲကြ”
“ဟို...ဟို.....မျဖတ္ပါနဲ႔ေနာ္...စားမျပစ္ပါနဲ႔ ”
“ဘာကိုျဖတ္လို႔ဘာကိုစားရမွာလဲဟ”
“ဟိုဗ်ာ....ေဝွးေစ့ေတြကို ျဖတ္မစားျပစ္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္...ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
ဒီေတာ့မွ ကပၸတိန္မက္ဖာဆင္က နားလည္သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာပါေလ
ေတာ့သည္။
“ မင္းကို ကႏူးေလွနဲ႔ လိုက္ပို႔တဲ့ေကာင္ေတြ ေနာက္လိုက္တာနဲ႔ တူပါတယ္ကြာ တကယ္သာ ငါက သူတို႔
ေျပာတဲ့အတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့မင္းကိုဘဲ အရင္ဆံုးေရြးရမွာဘဲေဟ့ဟား...ဟား....ကဲ ..ကဲ..ထရပ္စမ္းပါဦးကြ ”
တန္ဘိုးရားထရပ္လိုက္ရ၏။ကပၸတိန္မက္ဖာဆန္က သူ့ကိုဂရုတစိုက္ၾကည့္ရွဳေနတာကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
“ မင္းကိုငါေတြ ့ဖူးေနသလိုဘဲ ”
“ ဟုတ္ကဲ့.....ၿခံဝင္းထဲမွာေနရတုန္းက ေတြ႔ဖူးတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ာ ”
မက္ဖာဆင္က သူ႔ကိုဒုကၡေပးမည္မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရား ခပ္ရဲရဲပင္ျပန္ေျဖလိုက္
သည္။ မက္ဖာဆင္က သူ႔ေခါင္းကိုခပ္ေလးေလး ခါယမ္းလိုက္သည္။
“ မဟုတ္ေသး ပါဘူးကြာ အဲဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့မင္းကိုမွတ္မိမေနေလာက္ပါဘူး ေနစမ္းပါဦး မင္းကို ငါဘာ
ေၾကာင့္မွတ္မိေနပါလိမ့္ ”
စဥ္းစားေနရင္းက အမွတ္ရသြားေသာေၾကာင့္မက္ဖာဆင္ၿပံဳးမိသြားရသည္။
“ မွတ္မိၿပီေဟ့.... မြန္ဂိုဒြန္ေသတုန္းက ရန္ဒိုရဲတိုက္ႀကီးထဲကို သြားၾကည့္တုန္းက မင္းပံုတူပန္းခ်ီကားကို
ေတြ႔ခဲ့တာကြ...ရန္ဒိုရဲတိုက္ထဲက ပန္းခ်ီကားေလကြာ....ဟုတ္တယ္ေဟ့....အဲဒါမင္းဘဲ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....အဲဒါ အာဖရိကမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဝိညာဥ္ပါဘဲခင္ဗ်ာ”
“ေအးကြာ.....ပံုကေတာ့တကယ္တူ...တကယ္ေကာင္းတာဘဲကြ”
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္သူက သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ ေဟ့.... မက္ကြပ္ထံုးစံအတိုင္းဆက္လုပ္သူတို႔ကိုေရဆြဲခိုင္းၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေလာင္းခိုင္း
သူတို႔ကို သန္႔ရွင္းပါေစ၊ ၿပီးရင္ေရသန္႔တုိက္၊ သံပုရာသီး တစ္လံုးစီေပးၿပီး စုပ္ခိုင္းလုိက္ဦး ေနာက္တစ္သုတ္တက္
မလာခင္စားစရာေကၽြးထားလိုက္ဒို႔မွာမသန္႔ရွင္းတဲ့အစားအေသာက္မရွိဘူးမဟုတ္လား ပထမအသုတ္ကိုေကၽြးၿပီး
သြားရင္ေနေရာင္ခံခိုင္းထားလိုက္သူတို႔ရွင္းသြားရင္ေနာက္တစ္သုတ္ကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းၿပီး ေကၽြးထားလိုက္
ေအာ္..ေနဦးေဟ့...ဒီေကာင္ေလးကိုအင္အားျပည့္လာေအာင္လုပ္ေပး၊ လိမ္းေဆးနဲ႔ေက်ာကိုလိမ္းေပၿပီး အနားယူ
ခိုင္းထားလိုက္သူ႔ကိုဘာမွမခိုင္းနဲ႔ေနဝင္တဲ့အထိကုန္းပတ္ေပၚမွာဘဲ ထိုင္ခိုင္းထားလိုက္...ဟုတ္ၿပီလား”
စားေသာက္ၿပီး၊ ေဆးလူးၿပီးသြားေသာအခါ ကပၸတိန္မွာသြားသည့္အတိုင္း ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ေနရာတစ္ခု
ရွာၿပီးတန္ဘိုးရားထိုင္ေနလိုက္သည္။ကုန္းပတ္ေပၚတြင္လႈပ္ရွားေနေသာအာဖရိကသားမ်ားကိုေငးၾကည့္ေနလိုက္
မိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စေနာက္ေနသူမ်ား စိတ္ညစ္မႈိင္ေတြ ေနေသာသူမ်ား စံုလင္လွေပသည္။ ဂါဝန္ဝတ္ထားေသာ
အမဲမတသိုက္က သူ႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကသည္။ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ တက္လာလိုက္ၾက
ေရခ်ိဳးၾက စားေသာက္ၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾက ဒီလိုႏွင့္တေန႔တာ ကုန္လြန္သြားရျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား စိတ္ထဲတြင္လူျဖဴေတြကိုမုန္းတီးေနမိသည္။ သူ႔ဝိညာဥ္ကိုႏွစ္ကိုယ္ခြဲေပးေသာ မြန္ဂိုဒြန္ကိုလဲ
မုန္းသည္။ သူ႔အား ညႇာတာစြာ သက္သာခြင့္ကို ေပးခဲ့ေသာ ကပၸတိန္မက္ဖာဆင္ကိုလဲ မုန္းမိသည္။ အျဖဴေကာင္
ေတြႏွင့္အမည္းမ်ား၏ ကြာျခားမႈကိုသူသိျမင္သေဘာေပါက္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ တခုခုအလိုရွိၿပီဆိုလွ်င္လူျဖဴေတြ
ကေပ်ာ့ေျပာင္းေနတတ္သည္။ မြန္ဂိုအဖိုးႀကီးကသူပန္းခ်ီဆြဲလိုေသာေၾကာင့္သူ့အေပၚ ျငင္သာစြာဆက္ဆံခဲ့သည္။
ကပၸတိန္က သူ႔ကိုေရာင္းစားလိုေသာေၾကာင့္သေဘာေကာင္းျပေန၏။ ဒီလူျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕စိတ္က ခန္႔မွန္းရခက္
လွသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္သူကေတာ့လူျဖဴေတြကိုမုန္းစရာ ေကာင္းသူမ်ားအျဖစ္သာ ျမင္ေနခဲ့မိပါေတာ့သည္။
တန္ဘိုးရား သေဘၤာဝမ္းထဲသို႔ ျပန္ဆင္းရေသာအခ်ိန္တြင္အရင္ကလို ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာမ်ိဳး မရွိေတာ့
ဘဲ ၾကမ္းမ်ားကို ေျပာင္စင္ေနေအာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားၾကေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ လူမ်ားတာကလြဲ
၍ အနံ႔အသက္ကင္းစြာ သန္႔ရွင္းေနေသာေၾကာင့္ေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနၾကရသည္။ ပတ္ဝန္း
က်င္ေၾကာင့္သူတို႔၏စိတ္ဓါတ္မ်ား ေပါ့ပါးလာရၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရေနမိၾကသည္။ တန္ဘိုးရားက မိတ္ေဆြမ်ား
ျဖစ္ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ ဆာဗန္းပူး၊ အမ္ေဒါင္း၊ ခန္ဒါ႐ိုးႏွင့္အိုမိုတို႔ႏွင့္ဝိုင္းဖြဲ႔ကာ စကားေျပာေနမိၾကသည္။ အမ္ေဒါင္း၏
ေပါင္ေပၚကိုေခါင္းတင္လွဲခ်လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရားကပင္စတင္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
“ အာဖရိကမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဝိညာဥ္က မန္ဒိုးမားတို႔ကို လက္စားေခ်ဖို႔ လံုေလာက္ေနၿပီဆိုေတာ့
အခုလက္ရွိကၽြန္ေတာ့္ဝိညာဥ္က လူျဖဴေတြကိုမုန္းႏိုင္ဖို႔ဘဲျဖစ္ရမယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ့္ဝိညာဥ္သာ အင္အားေကာင္းလာ
ခဲ့ရင္ေတြ႔သမွ် လူျဖဴေတြအေပၚ အမုန္းအင္အားေတြ ရလာႏိုင္မယ္ထင္တယ္”
“လူျဖဴမေတြကိုေရာကြာ”
အမ္ေဒါင္းက ဝင္ေရာက္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တန္ဘိုးရားအေနႏွင့္ဒီအေၾကာင္းကို တစ္ခါမွ
စဥ္းစားမိျခင္း မရွိခဲ့ဖူးေပ။ မြန္ဂိုအဖိုးႀကီး၏ ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ေတာ့လူျဖဴမိန္းမဆိုသည္မ်ားကိုေတြ႔ဖူးလိုက္ပါသည္။
အျပင္တြင္တကယ္ရွိမရွိကိုေတာ့သူ႔အေနႏွင့္ဘယ္လိုမွမစဥ္းစားတတ္။
“ လူျဖဴမဆိုတာ အျပင္မွာ တကယ္ေရာ ရွိလို႔လားကြာ ”
သူျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိပါသည္။
“ ဟ ေသခ်ာေပါက္ရွိရမွာေပါ့ကြ ဒီလူျဖဴေကာင္ေတြမွာ အေမေတာ့ရွိကိုရွိမွာဘဲ အေမမရွိဘဲနဲ႔ဒီေကာင္ေတြ
ဘယ္လိုျဖစ္လာႏိုင္မွာလဲ ဒီေတာ့လူျဖဴမဆိုတာလဲ ရွိေနလို႔ျဖစ္မွာေပါ့ကြ ”
အိုမိုက သူစဥ္းစားမိသေလာက္ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုလိုက္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ တန္းဘိုးရား အိပ္ခ်င္ေနေသာ္လဲ
ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးစတစ္ခ်ိဳ႕ ဝင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ အိုမိုကို ေမးခ်င္ေနျပန္သည္။ အိုမိုထက္စာလွ်င္
အမ္ေဒါင္းက ပိုသိလိမ့္မလားလို႔လဲ ခန္းမွန္းလိုက္မိျပန္သည္။
“ အမ္ေဒါင္း ”
“ ဆိုစမ္း...တန္ဘိုးရား ”
“ ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ေမးစရာရွိတယ္”
“ေမးစမ္းပါကြ တန္ဘိုးရားရဲ့..ဘာမ်ားလဲ”
“တကယ္လို႔ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္က ရြာကမိန္းမနဲ႔သာရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးရဲ႕အသားအေရာင္က
အမည္းဘဲျဖစ္ရမယ္...မွန္ရဲ႕မဟုတ္လား အမ္ေဒါင္း ”
“ ေအးေလကြာ...မွန္တာေပါ့ဟ ”
“ အဲဒါဆိုအျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕မိန္းမ အျဖဴမေတြက ေမြးရင္လဲ အျဖဴေလးေတြဘဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ”
“ ဒါေပါ့ကြ.....အျဖဴဘဲ ျဖစ္ရမွာေပါ ”
အမ္ေဒါင္းက ေျဖသာေျဖလိုက္ရသည္။ သူကိုယ္တိုင္သိလို႔ေတာ့မဟုတ္ေခ်။
“ကဲ ဒီလိုျဖင့္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္သာ တကယ္လို႔လူျဖဴမနဲ႔ရပါၿပီတဲ့ဗ်ာ ဘယ္လိုအေရာင္ထြက္လာမယ္ထင္သလဲ”
ဒီတခါေတာ့ အမ္ေဒါင္းအလြယ္တကူ အေျဖျပန္မေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူကိုယ္တိုင္က သူ၏နားမလည္မႈကို
ဝန္ခံရေပေတာ့မည္။ အေပၚပိုင္းက အျဖဴ၊ ေအာက္ပိုင္းကအမည္း ဒါမွမဟုတ္မ်က္ႏွာက မည္း၍ေျခေထာက္ေတြက
ျဖဴေနမွာလား တစ္ျခမ္းကျဖဴ၍ တစ္ျခမ္းက မည္းေနမွာလား အမ္ေဒါင္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။
“အဲဒါေတာ့ငါမသိတာအမွန္ဘဲကြ တန္ဘိုးရားရ”
“ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ အမည္းေလးေတြတင္မက အျဖဴေလးေတြပါေရာၿပီးပါလာမယ္ထင္တယ္
ဗ်”
ထိုအေမးကိုလဲ အမ္ေဒါင္းက မေျဖတတ္ေပ။
“မသိေတာ့ပါဘူးကြာ...”
“ ျမင္းက်ားမ်ားလိုအျဖဴနဲ႔အနက္စင္းေလးေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတာဘဲဗ် ”
တန္ဘိုးရား ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္သူတို႔မ်က္လံုးထဲတြင္ျမင္းက်ားပံုစံႏွင့္လူေလးေတြ
ကိုေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ရယ္ေမာမိလိုက္ၾက ေပေတာ့သည္။
အခန္း ( ၆ )
ေန႔ရက္တို႔က ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေျပာင္းလဲလွ်က္ရွိေနသည္။
တစ္ခါတရံ ပင္လယ္ျပင္က စိမ္းလဲ့လဲ့အေရာင္ရိွ၍ ၿငိမ္သက္ေနတတ္ေသာ္လဲ တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ လႈိင္း
ေလေတြထန္ကာ သေဘၤာရြက္တိုင္ခ်င္း ပြတ္တိုက္သံက ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေနတတ္ျပန္ပါသည္။ အစားအစာတို႔
သည္လည္း အဆိုးရြားဆံုးေသာ အေျခအေနထက္ပင္ပိုမိုဆိုး႐ြားလာခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကၽြန္ေတြက အစားစား
ရန္ပင္ျငင္းဆိုလာၾကေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ျငင္းဆိုမႈက တာရွည္မခံပါ။
ကပၸတိန္မက္ဖာဆင္က ကၽြန္ေတြကို အ႐ိုးေပၚအေရတင္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႔ျမင္လိုသူမဟုတ္ရကား
စားေသာက္ရန္ျငင္းဆုိေသာ ကၽြန္ကို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္သေဘၤာသားအခ်ိဳ႕၏ အကူအညီႏွင့္ မလႈပ္ရွား
ႏိုင္ေအာင္ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ကိုင္ခ်ဳပ္ထားေစကာ အျခားသေဘၤာသားတစ္ေယာက္က သစ္သားဒုတ္ခၽြန္
ခၽြန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ပါးစပ္ကိုထိုး ကလန္႔ကာ ပြင့္ဟေစၿပီး အစာမ်ားကို ပါးစပ္တြင္းသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေစေလရာ
ထိုကၽြန္မွာမ်ိဳခ်ယံုမွတပါး မည္သို႔မွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာအျဖစ္ကိုေရာက္ရရွာေတာ့သည္။
တန္ဘိုးရားတို႔အုပ္စုကမူထိုသို႔ေသာအျဖစ္မ်ိဳးကိုမေရာက္လိုေသာေၾကာင့္ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ကာ စားေနၾကရ
ေလသည္။ တစ္ဆယ့္ေလးရက္ေျမာက္ေသာအခါတြင္ေသာက္ေရကိုပင္ခြဲတမ္းႏွင့္တစ္ရက္ကိုတစ္ေယာက္တစ္
ခြက္ႏႈန္းသာ ရရွိပါေတာ့သည္။
ရွည္ၾကာေသာခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနစဥ္မွာပင္သူတို႔အတြက္ေကာင္းမြန္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလဲ ရရွိ
လာပါေသးသည္။ ယခင္က ညဘက္တြင္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတတ္ေသာ သံႀကိဳးမ်ားႏွင့္တုပ္ေႏွာင္ျခင္းကိုကင္းလြတ္
ခြင့္ရလာၾကသည္။ ကၽြန္မ်ားထဲမွ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ထြားႀကိဳင္းေသာ ကၽြန္မ်ားကိုေရြးထုတ္၍ လူျဖဴမ်ား
ဝတ္ဆင္တတ္ေသာ အဝတ္အစားမ်ားကိုဝတ္ဆင္ေစကာ အခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းသည္။
တန္ဘိုးရားတို႔အုပ္စုကံေကာင္းသည္က သူတို႔ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သည့္အီဘိုးဟူေသာ ထြားႀကိဳင္းလွသည့္ငနဲႀကီး
သည္ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးမ်ားလို သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့လြန္းလွေပသည္။ တစ္ခုေသာေန႔ တစ္ေန႔၏ မနက္ခင္းမွာ
ႏိုးထလာစဥ္တြင္ သူတို႔ေတြအတြက္ ခံစားမႈတရပ္ကို ထူးျခားစြာ ခံစားလိုက္ၾကရေလသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ
ေလေကာင္းေလသန္႔ကို ရွဴရွိဳက္မိၾကရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ စိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္တို႔၏ရနံ႔ႏွင့္အတူ ေပၚထြက္
လာေသာေျမသင္းရနံ႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။
မၾကာမီပင္သူတို႔တေတြ ကုန္းပတ္ေပၚသို႔တက္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္မလွမ္းမကမ္းဆီမွ စိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္
မ်ားႏွင့္ ေတာေတာင္မ်ားကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ၾကရသည္။ သေဘၤာက ကမ္းႏွင့္နီးကပ္စြာ သြားေနေသာေၾကာင့္ ကုန္း
ေပၚတြင္သူတို႔ကဲ့သို႔ လူမည္းမ်ားက ႏြားတပ္လွည္းကို ေမာင္းႏွင္၍ သြားလာေနၾကသည္ကို ေတြ႔ၾကရျပန္သည္။
သေဘၤာႀကီးသည္ကမ္းစပ္ဆီသို႔ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးကပ္ရင္းႏွင့္ပင္ညအေမွာင္ကို ေရာက္ရွိသြားရျပန္ေလသည္။ ထိုအခါ
သူတို႔ေတြသည္ဝမ္းသာသလိုလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုရင္ဝယ္ပိုက္ကာ အိပ္စက္ၾကရျပန္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ေတြသည္ ဟာဗားနားဟူေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ ရလိုက္ပါေတာ့သည္။ သူတို႔၏ ခရီးရွည္ႀကီးက ဆံုးခန္းတိုင္သြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ဖန္သူတို႔တစ္ေတြသည္သံကြင္းႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္နဖူးစာဆံုၾကရျပန္ပါသည္။ သူ႔တို႔စိတ္ထဲတြင္မၾကာမီ
လြတ္လပ္ရေတာ့မည္ဟု ထင္ေနမိၾကေသာေၾကာင့္ သံႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ခ်ည္ေႏွာင္ခံရျခင္းကို စိတ္ပ်က္ျခင္း
မျဖစ္မိေတာ့ေခ်။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လွပေသာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေငးေမာၾကည့္ရွဳရင္း သူတို႔၏ခရီးမွာ ဤတြင္ဆံုးခန္း
တိုင္ၿပီဟု ခံစားသိရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔မသိေသးသည္က သူတို႔ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာသည္
က်ဴးဘားဆိုေသာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္သည္ဆိုေၾကာင္းကိုပင္တည္း။ အမ္ေဒါင္းက တန္ဘိုးရားကို အနားသို႔
ဆြဲေခၚထားလိုက္သည္။
“ ေဟ့ ငါတို႔ေတြ ခရီးဆံုးေရာက္ၿပီကြ တန္ဘိုးရားရ ဒီေန႔ညေတာ့ ဒို႔ေတြ မိန္းမေတြနဲ႔ အိပ္ၾကရေတာ့မယ္
ထင္တယ္ေဟ့...ဒီမွာ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ရတာဘဲကြာ...”
“တန္ဘိုးရားေရ.....ဘယ္လိုသေဘာရသလဲေဟ့”
အိုမိုက ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ရယ္ေမာရင္း ဝင္ေရာက္ေျပာဆို လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တန္ဘိုးရားခမ်ာမွာမူရယ္
ေမာႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ သူမိန္းမႏွင့္မအိပ္ဖူးေသးမွန္း သိေနေသာေၾကာင့္အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုက သူ႔ကိုစေနာက္ေနသည္
ဟုထင္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကုန္းေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါတြင္သူတို႔အားလံုးကိုႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ
ရင္ေဘာင္တန္း ရပ္ေစၿပီးလွ်င္လမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကရေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ေနကအေနာက္ဘက္ဆီသို႔ဝင္လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ပန္းႏုေရာင္
သန္းလွ်က္ရိွသည္ဟုထင္မွတ္ရေလသည္။ ေလွ်ာက္ရသည့္လမ္းမ်ားက လမ္းက်ဥ္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္လူေတြ၏
ရယ္ေမာသံမ်ား၊ ျမည္းမ်ား၊ အဝတ္အစားကို အဆန္းအျပားဝတ္ဆင္ထားေသာ လူျဖဴမ်ား စသည္ျဖင့္ ျမင္ေတြ႔
ၾကရသည္။သိပ္မၾကာပါေခ်...
သူတို႔မ်က္လံုးမ်ားကိုျပဴးသည္ထက္ျပဴးထြက္ေစေလာက္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကရေပေတာ့
သည္။ လူျဖဴမိန္းမ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သူတို႔တစ္သက္တာတြင္ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျမင္ေတြ႕ဖူးေသာ လူျဖဴမိန္းမ
တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳသည္။ လွပသည္။ သူမက လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရပ္၍ စကားေျပာေနျခင္း
ျဖစ္သည္။ တန္ဘိုးရား မ်က္ဝန္းအစံုက ကၽြတ္ထြက္လုမတတ္ျဖစ္ေန၏။
သူမ၏ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္အစံု၊ဖြံ႔ထြားတင္းရင္းေသာ တင္ပါးဆံုႏွင့္ ေတာင့္တင္းေသာ ေျခသလံုးတို႔ကို
တန္ဘိုးရား မွန္းဆျမင္ေယာင္ေနမိျပန္သည္။ လူျဖဴမိန္းမရွိေၾကာင္းကိုလက္ေတြ႔ပင္ေတြ႔ျမင္ေနရေပၿပီ။ တန္ဘိုးရား
၏ အာ႐ံုေၾကာတို႔သည္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းပင္ႏိုးထလာရသည္။ သူ႔လီးႀကီးက တင္းမာ ေတာင္မတ္လို႔ေနေခ်ၿပီ။
ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးႏွင့္တစ္ေန ့တစ္ညေလာက္လေရာင္ေအာက္မွာ ဆံုခ်င္စမ္းပါဘိဟုစိတ္ထဲက တမ္းတလိုက္မိရသည္။
ထိုလူျဖဴမိန္းမက ေမြးေသာကေလး၏ အေဖသည္ သူျဖစ္ခဲ့ရင္ဟုလည္း ေတြးေတာလိုက္မိ ျပန္ပါသည္။
ထိုေရာအခါ တန္ဘိုးရားသည္ သူ႔လည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားေသာ ေျမအိတ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိေလသည္။
ဤတြင္သူ၏ဝိညာဥ္အစြမ္းက သူ႔အားကူညီေပးလိမ့္မည္ဟုယံုၾကည္မိျပန္ေလေတာ့သည္။
ဟာဗားနားၿမိဳ႕၏လမ္းမ်ားေပၚမွအံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကိုေတြ႔ရကာ အာဖရိကကိုေမ့ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနရမႈက ေခတၱ
ခဏသာျဖစ္ေလသည္။ မၾကာခင္သူတို႔တစ္ေတြသည္ေျမသားတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္အ
ေဆာက္အအံုတစ္လံုးေရွ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကရေတာ့သည္။ လမ္းကို ကာထားေသာ နံရံႀကီးတစ္ခုလို ေတြ႔လိုက္ၾကရ
သည္။ ၿပီးေတာ့ဝင္ေပါက္တံခါးမ်ားက သံႏွစ္ထပ္ႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေလသည္။
မစၥတာမိုးက သူတို႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚယူလာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူက သံတံခါးမႀကီးရွိ မလြယ္ေပါက္
တံခါးေလးမွ ဦးစြာဝင္ေရာက္ သြားေလသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ တံခါးေပါက္ႀကီး ပြင့္ဟသြားၿပီး မစၥတာမိုးက
သူ႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့ၾကရန္ ေျပာေလသည္။ အတြင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ပထမဆံုး
ဝင္ရတုန္းကထက္ပင္အေျခအေနဆိုးေၾကာင္းကိုသူတို႔ခံစားမိၾကေလသည္။
သေဘၤာေပၚမွာက ေလေကာင္းေလသန္႔ကို တစ္ခါတစ္ေလ ရွဴရွိဳက္ခြင့္ရေပမယ့္ဒီမွာေတာ့အနံ႔ဆိုးမ်ားက
ေထာင္းေထာင္းထလွ်က္ေလးဘက္ေလးတန္ကာထားေသာ နံရံမ်ားေၾကာင့္ေလေကာင္းေလသန္႔ရဖို႔မရွိမွန္းသူတို႔
နားလည္လိုက္ၾကရေလၿပီ။ အတြင္းထဲမွာေတာ့ အခန္းငယ္ေတြက စီတန္းလ်က္ရွိေနၿပီး သူတို႔အားတစ္ခန္းတြင္
ဆယ္ေယာင္တစ္အုပ္စုႏွင့္ေနထိုင္ခိုင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္အခန္းမ်ား၏ တံခါးမ်ားကိုေသခ်ာစြာ ေသာ့ခတ္ပိတ္သြားေလ
သည္။
ကမာၻသစ္၏ လွပမႈကိုေခတၱခဏသာ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရၿပီး သူတို႔ေတြ အက်ဥ္းခ်ခံလိုက္ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္
လဲ ေလွာင္အိမ္အခန္းကၾကပ္ညပ္မေနဘဲဆယ္ေယာက္လံုး ေက်ာခင္းလွဲေလ်ာင္း ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္က်ယ္ဝန္း
ေသာေၾကာင့္ သက္သာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ တန္ဘိုးရား၊ အီမို၊ ဆာဗန္းပူးႏွင့္ အမ္ေဒါင္းတို႔က ေထာင့္တစ္
ေထာင့္တြင္စုေဝးၿပီး ေနလိုက္ၾကသည္။
သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႔မွ မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
မၾကာမီသူတို႔အား အရသာရွိေသာအသားႏွင့္ သစ္သီးဝလံတို႔ကို ေရာေႏွာထားေသာ အစာကိုေကၽြး၏။ ၿပီးေတာ့
လိေမၼာ္သီးမ်ား၊ သံပုရာသီးမ်ားအျပင္သန္႔ျပန္႔ေသာေရကို တစ္ဝႀကီးေသာက္ေစ ျပန္ေလသည္။ ေနေရာင္ေပ်ာက္
ေသာအခါ နီဂ႐ိုးႏွစ္ေယာက္ကပင္တြဲ၍ေခၚယူရေသာ လူဝႀကီးတစ္ေယာက္က သူတို႔၏အခန္း (သို႔မဟုတ္) ေလွာင္
အိမ္မ်ားကိုလိုက္လံၾကည့္ရွဳ စစ္ေဆးေလသည္။
ထိုအခါ နီဂ႐ိုးတစ္ဦးက သူတို႔အား အခန္းတြင္းတြင္ တန္းစီေနၾကရန္ အမိန္႔ေပးေလသည္။ လူဝႀကီးမွာ
အလြန္ဖ်တ္လတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အခန္းေပါက္ေစ့လိုက္လံၾကည့္ရွဳ စစ္ေဆးၿပီးသြားေသာအခါတြင္မွ သူတို႔
အိပ္စက္ၾကရပါေလသည္။ထိုအခ်ဳပ္ခန္းလိုအခန္းထဲတြင္စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားရရွိစားေသာက္ၾကရသည္မွာ
ေလးရက္ၾကာသြားသည္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့အဝတ္ျဖဴမ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူျဖဴႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္
ကို သူတို႔ေတြ႔ၾကရသည္။ ထိုသူမ်ား၏ ဝတ္ပံုစားပံုႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွ ေရႊလက္စြပ္မ်ား၊ ရွည္လ်ားလွေသာ
ဆံပင္မ်ားကိုအေနာက္တြင္စုစည္း၍ခ်ည္ေႏွာင္ထားပံုတို႔မွာ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနမိၾကသည္။ သူတို႔သေဘာအက်
ဆံုးက ထိုသူတို႔ ေဆာင္းထားေသာ သကၠလပ္ဦးထုပ္ႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနေသာ ရွဴးဖိနပ္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔
သူလဲဒီလိုဝတ္ဆင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟုတန္ဘိုးရားက သူ႔ကိုယ္သူအားေပးလိုက္မိရသည္။
ထိုသူႏွစ္ေယာက္က လူဝႀကီး၏ အ႐ိုအေသေပးမႈကိုခံယူၿပီး ေလွာင္အိမ္တံခါးမ်ားကိုတစ္ခုခ်င္း ဖြင့္ေစကာ
ကၽြန္မ်ားကို အျပင္သို႔ ထြက္ရပ္ေစလိုက္သည္။ အသက္ပိုႀကီးေသာ လူျဖဴက ကၽြန္မ်ားကို အလြန္လွ်က္ျမန္စြာၾက
ည့္ရွဳသြားရင္း ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင့္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူသေဘာေတြ႔သူမ်ားကိုမူ ေရွ႕သို႔ထြက္၍
ရပ္ေနေစေလသည္။ တန္ဘိုးရားတို႔ ေလွာင္အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ရပ္လိုက္ၾကၿပီး ကၽြန္ဆယ္ေယာက္လံုးကို
ေစ့စပ္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ အသက္ႀကီးသူက အိုမိုကိုစူးစိုက္ၾကည့္ရွဳရင္း လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
“ မာန္ဒင္းဂိုး အမ်ိဳး မဟုတ္လား ”
သူ႔အေမးကို လူဝႀကီးက အားပါးတရၿပံဳးရင္း ေခါင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ညႇိတ္ရင္း သူတို႔နားမလည္ေသာ ဘာသာ
စကားႏွင့္ေျပာျပေနျပန္သည္။
“ ေၾသာ္..ေဟာင္ဆာ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ေပဘဲ ”
လူႀကီးက အံၾသစြာ ေရရြတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးရားတို႔ကို ေရွ႕သို႔ထြက္ရပ္ခိုင္းသည္။
လူျဖဴငယ္က တန္ဘိုးရား တို႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစစ္ေဆးသည္။ အသားစိုင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ ၾကည့္ရွဳသည္။
ထိုင္ထလုပ္ခိုင္းသည္။ ေလထဲကို ခုန္ခိုင္းၾကည့္သည္။ ဒုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ျပစ္လိုက္ၿပီး
ေျပးေကာက္ခိုင္းသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္တန္ဘိုးရားမႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာစမ္းသပ္မႈကိုျပဳလုပ္ေလသည္။လူျဖဴကသူ၏လက္ေခ်ာင္းေတြျဖင့္
တန္ဘိုးရား၏ ေဂြးဥကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရွဳျခင္းျဖစ္၏။ ထိုမွ်မက တန္ဘိုးရား၏ လိင္တံကို စိတ္
ႀကိဳက္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရွဳေနျပန္သည္။ သူတို႔၏ စစ္ေဆးျခင္းအမႈကို စိတ္ေၾကနပ္သြားေသာအခါ လက္ေရြးစင္ေရြး
ထားေသာ ကၽြန္မ်ားကိုသီးသန္႔ဖယ္ထုတ္ထားလိုက္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္အေတာအတြင္း လူဝႀကီး၏ ကၽြန္မ်ားက စင္တစ္ခုကို လွ်င္ျမန္စြာ ေဆာက္လုပ္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ ေနာက္ ၿခံဝင္းတံခါးႀကီး ဖြင့္ျပစ္လိုက္ကာ လူျဖဴအမ်ားအျပား ေရာက္ရွိလာၾကေလသည္။ ထိုသူမ်ားသည္
ေဝးလံ ေသာခရီးမွ ေရာက္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေနၾကသည္။ တန္ဘိုးရားတို႔ လက္ေရြးစင္
ကၽြန္မ်ားကိုကြင္းျပင္တြင္တန္းစီရပ္ေနေစျပန္သည္။ ထိုသို႔ရပ္ေနစဥ္အတြင္း လူျဖဴအေတာ္မ်ားမ်ားသည္သူတို႔ကို
လာေရာက္ၾကည့္ရွဳ စစ္ေဆးၾကျပန္ေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္...
သူတို႔လက္ေတြႏွင့္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရွဳျခင္း ပါးစပ္တြင္း လက္ေခ်ာင္မ်ား ထိုးသြင္းစမ္းသပ္ျခင္း တန္ဘိုးရား
ေဒါသထြက္ေစသည့္ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ျခင္း မ်ိဳးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ တန္ဘိုးရားမွာ မၾကာခဏပင္ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္
ခံရျခင္း၊ဒူးေကြးလိုက္ရ၊ဆန္႔လိုက္ရ၊ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ရ၊ကုန္းလိုက္ရ၊ေလထဲသို႔ခုန္ျပလိုက္ရ၊ထိုင္ထျပဳလုပ္ရႏွင့္
အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ျပေနရေသာေၾကာင့္လူျဖဴမ်ားကိုမုန္းတီးမႈပိုမိုျပင္းထန္လာ မိရျပန္သည္။
လူျဖဴမ်ားက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကိုကိုင္တြယ္ၾကည့္ရွဳရင္းမွၿပံဳးရယ္မႈမ်ား၊ အံ့ၾသဟန္ျပမႈမ်ားကုိမလိုလားမႏွစ္
သက္ျဖစ္ေနမိျခင္းက မဖံုးကြယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနမိရသည္။ သူနားမလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားကို ေျပာဆိုေနၾကၿပီး
သူတို႔ကိုဦးစြာ လာေရာက္ၾကည့္ရွဳစစ္ေဆးခဲ့ေသာ လူျဖဴႏွစ္ေယာက္က တန္ဘိုးရားကိုေခၚေဆာင္လိုက္ေလသည္။
လူျဖဴအဖိုးႀကီးကိုေတာ့တန္ဘိုးရား စိတ္ထဲတြင္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိမုန္းတည္းမိျခင္းမရွိေပ။
လူဝႀကီးက လာေရာက္ေျပာျပ သြားေသာေၾကာင့္လူျဖဴအဖိုးႀကီးႏွင့္လူျဖဴငယ္က သားအဖျဖစ္ၾကၿပီး သူတို႔
ကိုပိုင္ဆိုင္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေလသည္။ လူျဖဴအဖိုးႀကီး၏ အမည္မွာ ဒြန္ေဆး
ဆားျဖစ္ၿပီးလူျဖဴငယ္၏အမည္မွာဒြန္ဂရီဂိုရီယိုျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲစိတ္ထဲမွမေမ့ေအာင္မွတ္သားထားလိုက္ရသည္။
သူတို႔ကိုေခၚေဆာင္သြားေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတြ႕ရွိၾကရေသာ လူမည္းမ်ားက ေဟာင္ဆာဘာသာစကား
ႏွင့္ေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္ၾကရာ သူတို႔ကျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ၾကရေသာေၾကာင့္မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္။
လမ္းခရီးတြင္ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေခတၱနားၾကရသည္။ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွမရွိ
ေတာ့ဘဲ လြတ္လပ္စြာ ေနရေသာေၾကာင့္ သူတို႔ဝမ္းသာၾက၏။ လွည္းေမာင္းေသာ လူမည္းကၽြန္က သူတို႔စားရန္
အနားသားမ်ား ညိဳေနေသာ ဂ်ံဳမုန္႔တစ္မ်ိဳးကိုလိုက္လံေဝငွေပးသည္။ သူတို႔တစ္ခါမွ မစားဘူးေသာ္လဲ ဗိုက္ဆာေန
ေသာေၾကာင့္စားလိုက္ၾကေလရာ အရသာရွိေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။
သူတို႔စားၿပီးေသာအခါ ေခ်ာင္းစပ္တြင္ေျခလက္မ်က္ႏွာ ေဆးေၾကာရင္း ေရေသာက္ၾကကာ ေခ်ာင္းစပ္မွာဘဲ
လွဲေလ်ာင္းေနမိၾကသည္။ သူတို႔လြတ္လပ္စြာ အနားရေနခ်ိန္တြင္လူျဖဴႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ကိုၾကည့္ရွဳရင္း အခ်င္း
ခ်င္း စကားေျပာေနၾကသည္ကို တန္ဘိုးရားေတြ႔လိုက္မိသည္။ လူျဖဴႀကီးက သူ႔ကိုလက္ညိဳးထိုး၍ ေျပာေနသည္ကို
ေတြ ့ရေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားက သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနသည္ဟုယူဆလိုက္မိသည္။
ထို႔ေနာက္ခရီးဆက္ၾကရျပန္သည္။ ေနေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္၍ လေရာင္ေပၚထြက္လာေသာ အခ်ိန္ထိသူတို႔
ခရီးဆက္ေနၾကဆဲပင္။ လွည္းေပၚတြင္ထိုင္လိုက္ရသည္ဆိုေသာ္လဲ ခရီးပန္းသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
အတန္ၾကာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ထန္းအုန္းလက္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တဲငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး
တဲငယ္အခ်ိဳ႕ေရွ႕တြင္နီဂ႐ိုးမ်ား အစုလိုက္ထိုင္ေနၾကသည္ကိုေတြ ့ၾကရျပန္သည္။
ထန္းအုန္းပင္မ်ား ဝန္းရံထားသည့္ အိမ္ျဖဴႀကီးေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လွည္းေမာင္းသမားက လွည္းကို
ရပ္လိုက္ေလသည္။တဲစုမ်ားမွနီဂ႐ိုးတစ္ေယာက္သည္မီးအိမ္ကိုကိုင္၍ အေျပးေရာက္လာၿပီးလူျဖဴငယ္လက္ထဲသို႔
လွမ္းေပးလိုက္သည္။ မီးအိမ္အလင္းေရာင္ႏွင့္ပင္သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ရွဳၿပီး ခါးစည္းအဝတ္မ်ားကို ခၽြတ္ေစ
ကာ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရွဳေနျပန္သည္။
“ေဟ့...မင္းဒီဘက္ကိုလာစမ္း”
လူျဖဴက သူ႔ပခံုးကိုပုတ္၍ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရား လိုက္သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္အမ္ေဒါင္းႏွင့္
အိုမိုကိုပါေခၚၿပီး တန္ဘိုးရားႏွင့္အတူရပ္ေနေစသည္။
“ ကဲ...မင္းတို႔ငါ့ေနာက္က လိုက္ခဲ့ၾကစမ္း ”
လူျဖဴထံမွမပီမသထြက္ေပၚလာေသာ ေဟာင္ဆာစကားကိုဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ရင္း သူ႔ေနာက္က လိုက္သြား
လိုက္ၾကသည္။ လူျဖဴက သူတို႔ေရွ႕မွဦးေဆာင္ကာ လမ္းတိုေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားတို႔
သံုးေယာက္လွည္းေမာင္းသမားႏွင့္ အျခားသူမ်ားကို ထားရစ္ခဲ့ရကာ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ တဲငယ္တစ္ခုေရွ႕သို႔
ေရာက္ေသာအခါ တဲေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ လူမည္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ တဲငယ္ေလးအတြင္းမွ
ေကာင္မေလးမ်ားကလဲ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ႏွင့္အျပင္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကသည္ကိုေတြ႔ရျပန္သည္။
“ မာမာဘာဘာ....ခင္ဗ်ားအတြက္အာဖရိကရဲ႕ အလြန္သန္မာေသာ သားသံုးေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့တယ္။
ခင္ဗ်ား သူတို႔ကိုလိုခ်င္သလား ”
လူျဖဴက ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျမႀကီးမည္းမည္းႀကီး ႂကြတက္လာသလို လူမည္းမႀကီးက ေနရာမွ
ေျဖးေျဖးခ်င္းထလာသည္။
“ဟာ...လိုခ်င္တာေပါ့ဆရာရယ္...ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာလိုက္ပါလိမ့္”
လူမည္းမႀကီးက ဝမ္းသာအယ္လဲႏွင့္ရယ္ေမာရင္းကအေျဖေပးလိုက္ေလသည္။
“ ကၽြန္မအျပင္တဲထဲမွာရွိေနတဲ့သမီးငယ္သံုးေယာက္က ပိုလို႔ေတာင္လိုခ်င္ေနလိမ့္ဦးမယ္ထင္ပါရဲ့..ကၽြန္မ
တဲမွာ ေယာက္်ားမရွိတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့အင္း ဒီေကာင္မေလးေတြ ေယာက္်ားေမွ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာလိုက္
သမွ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဒြန္ဂရီဂိုရီယိုရွင့္ ကၽြန္မရဲ႕ေၾကာင္မေလးေတြအတြက္ဝယ္လာေပးခဲ့တဲ့ ဒြန္ေဆးဆား
ကိုလဲ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါ ဆရာရွင့္ ”
“ ကဲ....ေဟာဒီမွာ ထားခဲ့ၿပီဗ်ိဳ႕ ”
လူျဖဴက တန္ဘိုးရားတို႔သံုးေယာက္ကိုရပ္ေနသည့္အတိုင္း ထားခဲ့ကာ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
“ ကဲ...ငါဟာ မင္းတို႔ရဲ ့အုပ္ထိန္းသူျဖစ္ၿပီကြဲ႔.....မင္းတို႔ရဲ႕ မာမာဘာဘာေပါ့ကြယ္....ေကာင္ေလးေတြက
လူေခ်ာေတြဘဲကိုး... မင္းတို႔နာမည္ကိုေျပာျပၾကဦးေလ ”
သူမေျပာဆိုေသာ ေဟာင္ဆာဘာသာစကားက သြက္လက္လွေပသည္။
“ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က အမ္ေဒါင္းပါ ”
အမ္ေဒါင္းကေရွ႕ကို တစ္လွမ္းတိုးရပ္ရင္း အေျဖေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မာမာဘာဘာက တဲဘက္သို႔
လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ ေဟ့.....မာရီယာေရ မင္းအတြက္ေယာက္်ားက ေဟာဒီမွာေဟ့...ေကာင္ေခ်ာေလးဘဲကြယ့္ ”
မာမာဘာဘာ၏ စကားေၾကာင့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္တဲအိမ္ထဲမွ ထြက္လာေလသည္။ မိန္းကေလးမွာ
အရပ္ရွည္ပံုရၿပီး တဲတြင္းမွအလင္းေရာင္အရ အသားေရာင္မွာ ေၾကးနီေရာင္ထေနေလသည္။ မာမာဘာဘာက
သူမလက္ကိုဆြဲ၍ အမ္ေဒါင္းလက္တြင္းသို႔ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေမွာင္တြင္းမွ ခံုရွည္ရွိရာ
သို႔ေကာင္မေလးက ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားေလသည္။
“ ကဲ...မင္းကေရာ...ေကာင္ထြားေလး ”
မာမာဘာဘာက အိုမိုကိုအလင္းေရာင္ထဲသို႔ဆြဲေခၚ၍ ေမးလိုက္ျပန္ေလသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္က အိုမိုပါ ”
ခါးဝတ္ေျဖထားလွ်က္သာ ရွိေနေသာအိုမို၏ ႀကီးမားရွည္လ်ားလွေသာ လီးႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္
အဖြားႀကီး သေဘာက်သြားၿပီး ရယ္လိုက္သည္။
“ ဟား.....ဟား....မင္းက..မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးဘဲကြ ”
“ ဟုတ္ကဲ့....ကၽြန္ေတာ္က မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးပါခင္ဗ်ာ ”
အိုမိုက ဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ အင္း...ငါမ်ားျပန္ငယ္သြားရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ ”
အိုမို၏ မန္ဒင္းဂိုးလီးႀကီးကိုလက္ႏွင့္ကိုင္ေဆာ့ရင္း မာမာဘာဘာက အားမလိုအားမရဟန္ႏွင့္ေျပာလိုက္မိ
၏။ အဖြားႀကီး၏ ဆြဲကိုင္ေဆာ့ကစားမႈေၾကာင့္ အိုမို၏လီးႀကီးက ေသြးေပါင္တက္ကာ ေတာင္မတ္လာရသည္။
လီးကိုလက္ႏွင့္ခပ္တင္းတင္းဆုပ္၍ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ေသး၏။ ၿပီးေတာ့မွ.....
“ ငါဟာ အလိုးခံဖို႔အတြက္ေတာ့သိပ္ၿပီးမအိုေလာက္ေသးဘူး ထင္သကြယ့္ဒါေပမယ့္ငါ့လိုအရြယ္ဟိုင္းေန
တဲ့မာမာဘာဘာထက္မင္းပိုသေဘာက်မယ့္ပစၥည္းက ငါ့မွာရွိေနပါတယ္ေလ ေဟ့...ဂရာဆီလား လာစမ္းဒီနားကို
မင္းက အလြန္ကံေကာင္းတဲ့ေကာင္မေလးဘဲ ၾကည့္စမ္းပါဦး ဒြန္ေဆးဆား ဝယ္လာခဲ့တဲ့ေကာင္ကိုနည္းနည္းေနာ
ေနာလီးႀကီးမဟုတ္ဖူးေဟ့မန္ဒင္းဂိုးေတြကအလိုးၾကမ္းသကြဲ႕ေနာ္နင့္ဟာေလးေတာ့အရသာေတြ႔ေတာ့မွာဘဲေဟ့
မင္းအတြက္ေဟာဒီမွာ အပိုင္တစ္ေယာက္ရၿပီေပါ့ကြယ္တျခားေကာင္မေတြေတာ့ နင့္ကိုမနာလို ျဖစ္ၾကေတာ့မွာ
ဘဲထင္ပါရဲ့.....ငါေတာင္ခံလိုက္ခ်င္ေသးေဟ့....ကဲ..ကဲ...လာေခၚသြားလိုက္ေတာ့”
လူေကာင္ေသးေသာ္လဲ ေတာင့္တင္းလွေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ထြက္လာၿပီး အိုမို႔ထံသို႔
တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားကာ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္နမ္းလိုက္ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔အျပဳအမူ
မ်ိဳးကို မႀကံဳေတြ႔ဖူးေသာေၾကာင့္ အိုမိုခမ်ာ အေတြ႔ကို ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမယ္မွန္း မသိဘဲ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားေနရ
ေလသည္။
“ ေဟး....မာမာ၊ သူက ကၽြန္မကိုျပန္လဲ မနမ္းပါလား ”
သူမက စပိန္ဘာသာစကားႏွင့္လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ ဒါဘဲေပါ့ကြယ္အာဖရိကရဲ့အရြယ္ေရာက္ေကာင္ေလးေတြက ဘယ္လိုနမ္းတတ္မွာလဲ ဒါမ်ိဳးက အျဖဴေလာ
က ကေနကူးစက္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္လားကြယ့္ဒါေပမယ့္မင္းသူ႔ကိုသင္ေပးလို႔ရတာဘဲ ဂရာဆီလားရယ္”
အိုမို႔ကို သူ႔ေကာင္မေလးက ေခၚေဆာင္သြားျပန္ေသာအခါ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာေလ
သည္။ မာမာဘာဘာက တန္ဘိုးရားကိုအလင္းေရာင္ရသည့္ဘက္သို႔ဆြဲေခၚ ၾကည့္ရွဳလိုက္ျပန္သည္။
“ အင္း...မင္းေလးကေတာ့မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူးကိုး..... ေျပာစမ္းပါဦးကြယ့္...... မင္းနာမည္ကို ”
အဖြားႀကီးက တန္ဘိုးရားလီးကိုၾကည့္ၿပီး မန္ဒင္းဂိုးေလာက္ႀကီးမားရွည္လ်ားျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႔မိေသာ
ေၾကာင့္ထိုကဲ့သို ့ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တန္ဘိုးရားလီးကိုေတာ့ကိုင္တြယ္ေဆာ့ကစားခ်င္းမရွိေခ်။ တန္ဘိုးရား
ကလဲ အဖြားႀကီးကိုင္တာမကိုင္တာကို စိတ္ထဲသိပ္မရွိလွ၊ သူ႔အတြက္ဘယ္လို ေကာင္မေလး ရလိမ့္မလဲလို႔သာ
စိတ္ေစာေနမိသည္။ တစ္ခါမွမတခါဘူးေသာ အလုပ္ကိုႀကံဳေတြ ့ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါလား။
“ ကၽြန္ေတာ္က တန္ဘိုးရားပါ...မန္ဒင္းဂိုးမဟုတ္ေပမယ့္..ေဟာင္ဆာမင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ”
မာမာဘာဘာက သူ႔ကိုအိုမိုေလာက္ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိဟု ထင္မွတ္မိလိုက္ေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားက
ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ အလို...မင္းက ေဟာင္ဆာမ်ိဳးႏြယ္မင္းမ်ိဳးဘဲကိုး... မွန္းစမ္းေသခ်ာၾကည့္စမ္းမယ္.... ဘုရား....ဘုရား....
ေဟာင္ဆာဘုရင္တူးမားနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပါလား ”
“ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေဖပါခင္ဗ်ာ.....လက္ရွိဘုရင္မန္ဒိုးမားက ကၽြန္ေတာ့္အကိုပါ...သူ႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္
ဒီကိုေရာက္ခဲ့ရတာပါ မာမာဘာဘာ ခင္ဗ်ား ”
“ ေအးေလ....ေဟာင္ဆာမ်ိဳးမို႔ အဆစ္အေပါက္ေကာင္ၿပီး ေခ်ာေမာလွပေပတာကိုး......မင္းတို႔မ်ိဳးက
မန္ဒင္းဂိုးထက္ အရည္အခ်င္း ပိုပါတယ္ကြယ္...ငါဝမ္းသာသကြဲ ့မင္းအတြက္ ပီယာဆိုတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလး
တစ္ေယာက္ငါ့မွာ ရွိပါေသးတယ္”
သူမက သူ႔ကိုခဲ့ၿပီးတဲတြင္းသို႔ဝင္၍ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုလက္ဆြဲေခၚလာခဲ့ေလသည္။
“ ပီယာ....လာစမ္း....ၾကည့္လိုက္စမ္းပါဦးကြယ္....မင္းအတြက္ဒြန္ေဆးဆား ဘာဝယ္လာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို
အနီးကပ္ၾကည့္စမ္းပါ ”
သူမက မိန္းကေလးကို အလင္းေရာင္ရွိရာသို႔ ေခၚလာေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားက သူလိုးရမည့္ ေကာင္မ
ေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ရြာကမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ေအာင္သူမတစ္ကိုယ္လံုးတက္မက္ဖြယ္ရာ
အတိခ်ည္းဟုယူဆလိုက္မိသည္။ သူမ၏ကိုယ္လံုးက ေသးသည္၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္၍ သြယ္လ်သည္။
အသားအေရကအမည္းမဟုတ္ပဲညိဳေရာင္သန္းေနသည္။ဆံပင္တို႔ကနီဂ႐ိုးမမ်ားလိုေကာက္ေကြးေနရမည့္
အစား ေျဖာင့္တန္းေနေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ပါးလႊာ၍ သြားေတြက ေသးသြယ္ကာ ျဖဴေဖြးေနသည္။ ၿပီးေတာ့
သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လာေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ဝန္းအစံုက အနက္ေရာင္ေတာက္ပလွ်က္ရွိေနေလသည္။
“ ရွင့္နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ ”
သူမက စပိန္ဘာသာစကားႏွင့္ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာမာဘာဘာကပင္စကားျပန္ဝင္
လုပ္ေပးလိုက္ရသည္။
“ ေကာင္မေလးက စပိန္လိုဘဲ ေျပာတတ္တာကြဲ ့ဒါေပမယ့္ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ မင္းလဲ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ
စပိန္လိုေျပာတတ္သြားမွာပါ ”
“ သူ႔နာမည္က တန္ဘိုးရား တဲ့ ”
တန္ဘိုးရားကို ေျပာၿပီးေနာက္ေကာင္မေလးဘက္သို႔ လွည့္၍ စပိန္လို ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ တန္ဘိုးရား
ဆိုေသာ စကားလံုး ပါေနေသာေၾကာင့္သူ႔နာမည္ကိုေျပာျပေနမွန္း သူနားလည္လိုက္၏။
“ တန္ဘိုးရား...ဟုတ္လား....တန္ဘိုးရား ”
သူမက သူ႔နာမည္ကို ထပ္တလဲလဲ ေရရြတ္ၿပီးေနာက္စပိန္လိုဘာေတြ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္မသိ။ မာမာ
ဘာဘာက ၾကားထဲကေန ဘာသာျပန္ျပေပး လိုက္ျပန္ပါသည္။
“ေကာင္မေလးကေျပာတယ္ မင္းနာမည္ဟာ စပိန္လို ဒရမ္(ဗံု)လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္တဲ့ ဒီေတာ့ ဒီညမွာ
သူမက ဗံုေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေတာ့မွာလို ့ေျပာတာကြယ့္ ”
“ ဟုတ္တယ္တန္ဘိုးရား ”
ေကာင္မေလးက စပိန္လိုေျပာၿပီး ရယ္ျပေနသည္။ ဘာေျပာမွန္း မသိေသာ္လဲ သူ႔နာမည္ပါေနေသာေၾကာင့္
သူ႔ကိုတခုခုေျပာတာမွန္းသိ၍ တန္ဘုိးရားက ျပန္ရယ္ျပလိုက္မိပါသည္။
“ ကဲ အားလံုးအထဲဝင္ၾကေဟ့ ဒြန္ေဆးဆား ကၽြန္သြားဝယ္တယ္ဆိုကထဲက တဲထဲမွာ ငါအားလံုး အသင့္
ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား ကဲ ဝင္ခဲ့ၾကေလကြယ္”
တဲႀကီးက တန္ဘိုးရားထင္ထားသည္ထက္ပိုမိုက်ယ္ဝန္းသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရေသာ္လဲသူတို့ရြာကတဲမ်ားလို
သန္႔ရွင္းမႈမရွိသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ မာမာဘာဘာက ျမက္ေျခာက္မ်ားခင္းထားသည့္ေနရာကို ျပလိုက္
သည္။
“ မင္းတို႔အတြဲေတြ အိပ္ရမယ့္ေနရာဘဲေဟ့.....ငါကေတာ့ေဟာဒီနားမွာဘဲ အိပ္ရေတာ့မွာေပါ့ ”
သူမက သစ္သားႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ကြပ္ျပစ္တခုကိုညႊန္ျပရင္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ ဒီကေလးမေတြက စပိန္လိုဘဲ ေျပာတတ္ၾကတာ မင္းတို႔လဲ မၾကာခင္ ေျပာတတ္သြားမွာပါ ဒါေပမယ့္
ဒီေန႔ညအတြက္ေတာ့မင္းတို႔စကားေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ လာေဟ့စားစရာရွိတာေလး အရင္စားလိုက္ၾကဦး
မင္းတို႔အတြက္အားရွိေနမွျဖစ္မယ္ငါ့ေကာင္မေလးေတြကလီးငတ္ေနတာနဲနဲၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ဘာမွမစားထားရင္
မင္းတို ့ဒုကၡမ်ားသြားႏိုင္တယ္ကြယ့္ ဒီေနရာဟာ မာမာဘာဘာရဲ ့ေနရာဆိုေတာ့ မင္းတို႔ေနရာ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ ဒီည
မင္းတို႔ေကာင္းေကာင္း ေပ်ာ္လိုက္ၾကစမ္း ဟုတ္ၿပီလား ”
သူမကေျပာရင္း သစ္သားခြက္မ်ားႏွင့္ထည့္ထားေသာ စားစရာမ်ားကိုသူတို႔အား လွမ္းေပးေနသည္။
“ ဒီညေတာ့မင္းတို႔အိပ္ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးကြယ္ငါကေတာ့အိပ္မွျဖစ္မယ္ေဟ့ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ေန႔ခင္း
ဘက္ဆိုမင္းတို႔ႀကံခင္းေတြရွိရာကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရလိမ့္မယ္မနက္ဖန္က်ရင္ေတာ့အိပ္ခ်င္သေလာက္သာ
အိပ္ၿပီး ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်မွထလို႔ရတယ္ ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ မရဘူးေနာ္ ေန႔ဘက္ဆို အလုပ္ရွိတဲ့ႀကံခင္းကို
သြားရမယ္ညဘက္က်ရင္ေတာ့ေကာင္မေလးေတြရွိေနတဲ့မာမာဘာဘာ ဆီကိုျပန္လာေပါ့ဟုတ္ၿပီလား ”
အခန္း ( ၇ )
စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ မာမာဘာဘာက တဲတစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားေလာက္ေအာင္မီးအိမ္မ်ား ထြန္း
ညႇိလိုက္သည္။ တန္ဘိုးရား ေမွ်ာ္လင္းေစာင့္စားခဲ့ရေသာ အေျခအေနက လက္ေတြ႔ျဖစ္ေပၚေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္
အခက္ေတြ႔ၾကရသည္က မိမိတို႔အတြဲအျပင္အျခားအတြဲႏွစ္တြဲကလဲ အနီးကပ္ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဒိထက္ဆိုး
သည္က မာမာဘာဘာ ဟုေခၚေသာအဖြားႀကီးက သူတို႔ေတြ၏ ကာမဆက္ဆံမႈကို ပြဲလမ္းသဘင္တစ္ခုအလား
ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူတို႔ေယာက္်ားေလးမ်ားက အ႐ုပ္လိုျဖစ္ေနၿပီး ေကာင္မေလးမ်ားကသာ ဦးေဆာင္ေန
သည္။
အိုမို၏ ေကာင္မေလးက အရင္ဆံုး အိုမိုကိုသူတို႔အတြက္ျပင္ဆင္ထားေသာ ျမက္ေျခာက္မ်ားခင္းထားသည့္
အိပ္ယာေပၚသို႔ဆြဲေခၚသြားေလသည္။ မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးေလး ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ပါသြား၏။ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္
အိုမိုရွက္ရြံ႕ေနဟန္ရွိေသာ္လဲ ေကာင္မေလးကေတာ့သူတို႔ကိုရွိတယ္လို႔ေတာင္ထင္ေတာ့သည့္ပံုမရွိေခ်။
အိုမိုကို ျမက္ေျခာက္အိပ္ယာေပၚသို႔ တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး ခါးဝတ္စကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေလသည္။ မည္းနက္ေန
ေသာ မန္ဒင္းဂိုးလီးႀကီးက ေတာင္မတ္ျခင္း မရွိေသးတာေတာင္ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားလွသည္။ တန္ဘိုးရားမွာ သူ႔
ကိုယ္သူအားငယ္လိုေတာင္ျဖစ္သြားမိသည္။ ေကာင္မေလးက သူ႔လီးကို ထိကိုင္လိုက္ေသာအခါ အိုမိုက ပရိတ္
သတ္လို ျဖစ္ေနေသာ တန္ဘိုးရားတို႔ဘက္သို႔လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
အမ္ေဒါင္းကအားေပးသလိုၿပံဳးျပေနသည္ကိုေတြ႔ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားလဲလိုက္ၿပံဳးျပလိုက္မိ
ေလသည္။ ငါ့အၿပံဳးက ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ေပါက္သြားသလဲမသိဘူး ဟုေတြးေနမိစဥ္မွာဘဲ မာမာဘာဘာထံမွစကားသံ
တစ္ခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာေလသည္။
“ေကာင္ေလး......ေလွ်ာက္ၾကည့္မေနနဲ႔မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္”
ေဟာင္ဆာစကားႏွင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိုမိုလဲ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ေလသည္။ ေကာင္မေလးက အိုမို
၏ လိင္တံႀကီးကို ဂြင္းထုေပးေနေလရာ လီးတံႀကီးမွာ ေလထိုးသြင္းလိုက္သလို တျဖည္းျဖည္းတင္းလာသည္။
လီးႀကီးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ကံုးငံုလိုက္ေတာ့ လီးကမေတာင္တေတာင္ျဖစ္ေနတာေတာင္ပါးစပ္ႏွင့္ မဆန္႔ခ်င္သလိုျဖစ္
ေနသည္။ မႈတ္ေပးေနရင္း မ်က္စိေရွ႕မွာတင္လီးႀကီးက ႀကီးသည္ထက္ႀကီးလာတာကိုေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
ေကာင္မေလးကသူမကိုယ္ေပၚမွအဝတ္မ်ားကိုဖယ္ရွားျပစ္လိုက္ေသာအခါတန္ဘိုးရား ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္း
ခုန္ေနမိ၏။ အိုမို၏ေကာင္မေလးမွာ လူေကာင္ေသးေသာ္လဲ ေတာင့္တင္းမႈက အျပစ္ဆိုစရာမရွိေပ။ ႏို႔ႏွစ္လံုးက
တင္းမေနေသာ္လဲ တြဲအိေနျခင္းမ်ိဳးလဲ မဟုတ္။ တင္သား က်စ္က်စ္လံုးလံုးေလးက မည္းတက္ေနသည္။ ဒီေလာက္
လီးႀကီးကိုခံႏိုင္မည့္ပံုမရွိဟုတန္ဘိုးရားထင္ေနမိသည္။
တန္ဘိုးရားေကာင္မေလး ပီယာက ၾကည့္ေနရင္းမွစိတ္ပါလာေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားလီးကိုခါးဝတ္ေပၚမွ
လွမ္းကိုင္လိုက္ေလသည္။ အမွတ္တမဲ့မို႔ တန္ဘိုးရား လန္႔ၿပီးတုန္သြားေတာ့ ပီယာက သေဘာက်သြားဟန္ႏွင့္
တခစ္ခစ္ရယ္ေနၿပီးေနာက္စပိန္လို ဘာေျပာလိုက္သည္မသိတဲအတြင္းမွာရွိေသာ မိန္းမသား ေလးေယာက္လံုး
ရယ္ေမာၾကေလသည္။ အိုမို၏ ေကာင္မေလးမွာ လီးစုပ္ရင္းတန္းလန္းမွ ရယ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ သီးသလိုပင္
ျဖစ္သြားရ၏။ တန္ဘိုးရားခမ်ာ ဘာမွနားမလည္ေသာ္လဲ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီးရယ္ေနၾကမွန္း သိေသာေၾကာင့္
ရွက္ရြံ႕ ထူပူေနမိေလသည္။
“ ေကာင္ေလး......မင္းမ်ိဳးေလး....မင္းက မိန္းမနဲ႔တစ္ခါမွမလိုးေသးဘူးလား ”
မာမာဘာဘာက ေဟာင္ဆာစကားႏွင့္ေမးလိုက္သည္။ တန္ဘိုးရား ျပန္ေျဖရမည္ကိုသိေသာ္လဲ ရွက္ေနမိ
ေသာေၾကာင့္ဘာမွျပန္မေျဖမိ။
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္မိန္းကေလးနဲ႔မွ အိပ္ဖူးေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး အခု
သူရွက္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာသူမေျပာနဲ႔အေတြ႔အႀကံဳရွိပါတယ္ဆိုတဲ့အိုမိုေတာင္လူအမ်ားႀကီးနဲ ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္
ရွက္ေနမိပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
တန္ဘိုးရား ရွက္ေနသည္ကို သိေသာေၾကာင့္အိုမိုက ၾကားကဝင္ေျဖေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အိုမိုေျပာ
သည္ကို မာမာဘာဘာက စပိန္လို ဘာသာျပန္ေပးလိုက္ေသာအခါ ေကာင္မေလးမ်ားက နားလည္မႈရွိစြာ ဆက္
လက္စေနာက္ရယ္ေမာျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။ တန္ဘိုးရား ေကာင္မေလးက ခါးဝတ္ေပၚမွေန၍ တန္ဘိုးရားလီးကို
ပြတ္သပ္ေပး ေနေသာေၾကာင့္ မည္မွ်ရွက္ရြံ ့ေနသည္ဆိုဦးေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳမရွိေသာ လူငယ္ပီပီမာန္တက္ခ်င္
လာေလသည္။
ပီယာကနားလည္သေဘာေပါက္စြာတန္ဘိုးရားကိုအိုမိုတို႔အတြဲေဘးသို႔ဆြဲေခၚေလသည္။မာရီယာဆိုေသာ
အမ္ေဒါင္း၏ေကာင္မေလးကလဲ အားက်မခံအမ္ေဒါင္းကို တန္ဘိုးရားတို႔အတြဲေဘးသို႔ဆြဲေခၚပါေလေတာ့သည္။
ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္တန္ဘိုးရား ၿပံဳးလိုက္မိရသည္။ ရြာမွာဆို ထြက္ေျပးေနေသာ ေကာင္မေလးကို
လိုက္လံဖမ္းဆီးကာ ဆြဲေခၚရေလရာ အခုက်ေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ားက သူတို႔ကို ဆြဲေခၚေနၾကသည္မဟုတ္ပါ
လား။တန္ဘိုးရားကဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ပီယာကမ်က္လံုးကိုလက္ႏွင့္အုပ္ျပၿပီးလက္ဟန္ေျခ
ဟန္ႏွင့္မ်က္စိမွိတ္ထားရန္ေျပာေလသည္။
မ်က္စိမမွိတ္ခင္အိုမိုဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အိုမို႔ေကာင္မေလးက ေတာင္မတ္ေနေသာ မဆန္႔
မၿပဲ လီးႀကီးကို အေပၚမွေန၍ သူမေစာက္ပတ္ထဲသို႔ဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ထို႔
ေနာက္တြင္ေတာ့ တန္ဘိုးရား မ်က္စိမွိတ္ထား လိုက္ေလသည္။ ပီယာက သိပ္မေတာင္ေသးေသာ တန္ဘိုးရား၏
လီးကို ပါးစပ္ႏွင့္ကံုးစုပ္ေပးလိုက္သည္။ ေႏြးေသာအေတြ႔ႏွင့္ စြတ္စိုမႈကိုတန္ဘိုးရား ခံစားမိလိုက္သည္။ တစ္ခ်က္
တစ္ခ်က္တြင္စုပ္လိုက္ေသာ အားေၾကာင့္တန္ဘိုးရား ေကာ့တက္သြား၏။
ျဖတ္ေတာက္ျခင္း မျပဳရေသးေသာေၾကာင့္မိန္းကေလးက လက္ခံပါမည္လားဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ကြယ္
ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အေရျပားကို ဒစ္ျပဳတ္ေအာင္ဆြဲလွန္ၿပီး ဒစ္တစ္ဝိုက္ကို လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ အယက္ခံလိုက္ရ
ခ်ိန္တြင္ခံစားခ်က္က ေျပာမျပတတ္ေအာင္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ လီးစုပ္ေနရင္းမွ လက္တစ္ဖက္က ေဂြဥမ်ားကို
ပြတ္နယ္ေပးေနေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရား ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။
ၿပီးခ်င္လာေသာေၾကာင့္လီးကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ကုန္းစုပ္ေနေသာ ပီယာကို ဆြဲေမာ့လိုက္မိရသည္။ ပီယာ့
ပါးစပ္ထဲမွလီးကၽြတ္တယ္ဆိုယံုေလးမွာဘဲ သုတ္ရည္မ်ားက အရွိန္ျပင္းစြာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ပီယာ၏ မ်က္ႏွာ
ႏွင့္ဆံပင္မ်ားတြင္လရည္မ်ားႏွင့္ေပပြသြားရသည္။
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ေတာ့လို ့ပါခင္ဗ်ာ..
ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ပီယာက ေဟာင္ဆာဘာသာစကားကို နားမလည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ မာမာဘာဘာကိုၾကည့္ရင္း
တန္ဘိုးရား ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ေတာင္းပန္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ၾကားမွာ မာမာဘာဘာက စကားျပန္လုပ္ေပးတတ္သည္
မဟုတ္ပါလား။ မာမာဘာဘာက ဘာမွမေျပာဘဲ တန္ဘိုးရားကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။
“ မာမာဘာဘာ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား ေကာင္မေလးကို ေတာင္းပန္ေပးပါလားခင္ဗ်ာ ေကာင္မေလး
စိတ္ဆိုးသြားမွာကိုကၽြန္ေတာ္မလိုခ်င္လို ့ပါေနာ္”
မာမာဘာဘာထံမွ ဘာသံမွထြက္မလာေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျပာလိုက္မိျပန္သည္။
အေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလး စိတ္ဆိုးသြားမွာကို သူအမွန္တကယ္ေၾကာက္ေနမိ၏။ ကိုယ္တိုင္
ေတာင္းပန္စကား ေျပာခ်င္ေသာ္လဲ စပိန္ဘာသာစကား မတတ္ေသာေၾကာင့္မာမာဘာဘာကိုသာ အားကိုးတႀကီး
တိုင္တည္ေျပာဆိုေနမိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
စပိန္လိုေျပာတတ္ေအာင္သင္မည္ဟုလဲ စိတ္ထဲတြင္ဆံုးျဖတ္လိုက္မိေလသည္။
“ ေကာင္မေလးက စိတ္ဆိုးမွာေတာ့အမွန္ဘဲကြယ့္ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့မင္းက လရည္ေတြကို အလဟ
သျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္တာကိုး ၾကည့္လိုက္စမ္း သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ႏွေမ်ာ ေနရွာသလဲလို႔ ”
မာမာဘာဘာ၏ စကားေၾကာင့္ အားနာေၾကာက္လန္႔ကာ မၾကည့္ရဲခဲ့ေသာ ပီယာကို တန္ဘိုးရား ၾကည့္
လိုက္မိ၏။ မ်က္ႏွာတစ္ဝိုက္တြင္ေပက်ံလွ်က္ရွိေသာ လရည္မ်ားကိုလက္ႏွင့္သပ္ကာ ပါစပ္ထဲသို့ထည့္ေနသည္ကို
ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္ေပၚတြင္ တင္ေနေသာ လရည္မ်ားကို ဆံပင္ကိုဆြဲၿပီး စုပ္ယူေနျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား နားမလည္ေတာ့ေပ....
သူက ပါးစပ္ထဲတြင္ ပန္းထုတ္လိုက္မိမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလး ေခါင္းကိုတြန္းကာ အျပင္မွာ
ထုတ္လိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းက ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခုက်ေတာ့ေကာင္မေလးက သူ႔လရည္ေတြကို
လိုက္ယက္ကာ မ်ိဳခ်ေနေလသည္။
“ ေနာက္ဆိုမွတ္ထား ေကာင္ေလး မင္းလရည္ေတြကိုဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွအလကား အျဖစ္မခံပါနဲ႔ကိုယ့္ကို
ကိုယ္ အာသာေျဖတဲ့ အေနနဲ႔ ဂြင္းထုတာမ်ိဳး ေတာင္မလုပ္မိပါေစနဲ႔ အခုကေတာ့ မင္းရဲ႕ပထမဆံုးအေတြ႔အႀကံဳ
ဆိုေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ေနာက္ကိုသာ ငါေျပာတဲ့စကားကို ေမ့မသြားေစနဲ႔ က်န္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြပါ
ငါေျပာတဲ့စကားကိုမွတ္ထားၾကေနာ္ဒီေနရာက အာဖရိက မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြယ့္ ”
မာမာဘာဘာက ေဟာင္ဆာစကားႏွင့္ ေျပာေနရင္းမွ ပီယာဘက္သို႔လွည့္ၿပီး စပိန္လို ေျပာလိုက္ျပန္ေလ
သည္။ ေကာင္မေလးက ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာကာ စပိန္လိုျပန္ေျပာေနတာကိုေတြ႔ရ၏။
“ ပီယာက မင္းကို စိတ္မဆိုးပါဘူးတဲ့ ေနာက္ဆိုရင္ လရည္ကို အလကားျဖစ္ေအာင္ ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔လို႔
ေျပာတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ထဲကလြဲလို႔ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ လရည္ကို အျပင္မေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔ေျပာ
ေနတာ ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ဒီညေတာ့မင္းကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် အသံုးခ်ပစ္မယ္တဲ့ေမာတယ္ကြယ္မင္းတို႔လိုးပြဲကို
အရသာခံရမလား မွတ္တယ္ဘာသာျပန္ေပးေနရတာနဲ႔ဘဲ... ေတာ္ၿပီ..သြားအိပ္ေတာ့မယ္ေဟ့ ”
မာမာဘာဘာက ေျပာေျပာဆိုဆို စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ သူ႔အိပ္ယာရွိေသာ သစ္သားကုတင္ ပုေလးဘက္သို႔
ထြက္ခြာသြားေလသည္။ တန္ဘိုးရားေၾကာင့္ အရွိန္ပ်က္သြားေသာ အတြဲႏွစ္တြဲလဲ အလုပ္ျပန္စေလေတာ့သည္။
မ်က္စိပိတ္ထားစရာ မလိုေသးေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ပီယာကအခုထိမခၽြတ္ရေသးေသာ
သူ၏ ကိုယ္ဝတ္မ်ားကိုခၽြတ္ျပစ္လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား ရင္ခြင္ထဲသို ့လွဲဝင္လာပါသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ အိပ္မက္မ်ား မက္ေန
သလားထင္ေနမိ၏။ ရြာမွာတုန္းကသူစြဲလန္းခဲ့ရဘူးေသာအိုင္ဘာႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။ဘာဆိုဘာမွမဆိုင္
ဟုပင္ေျပာလို႔ရေလာက္သည္။ အသားအေရာင္၊ ဆံပင္၊ လွပေျပျပစ္မႈ၊ အစစအရာရာ သာလြန္ေနေသာေၾကာင့္သူ႔
ကိုယ္သူဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ထင္ေနမိသည္။ ပီယာက တန္ဘိုးရား ရင္ခြင္ထဲ လဲေလွ်ာင္းရင္း တန္ဘိုးရား
၏ လီးကုိေဆာ့ကစားေနျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ ရင္ဘတ္ေပၚေခါင္းတင္ထားၿပီး တန္ဘိုးရား၏ ႏို႔သီးေခါင္း ေသးေသးေလးကို လွ်ာႏွင့္ေဆာ့
ကစား စုပ္ယူလိုက္ေသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားရင္ထဲတြင္လႈိက္ကနဲေအးတက္သြားရကာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားလိုက္ရ၏။
အမ္ေဒါင္းကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါအမ္ေဒါင္းကအေတြ႔အႀကံဳရွိသူပီပီအေျခအေနေကာင္းေနေလသည္။အမ္ေဒါင္း
ေကာင္မေလးက ေအာက္မွပက္လက္ အေနအထားႏွင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို မိုးေပၚေထာင္ေပးထားၿပီး
အမ္ေဒါင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျမက္ေျခာက္မ်ားေပၚသို႔ေထာက္ကာ အားရပါးရလိုးေနေလသည္။ လိုးသံ... ေဆာ္သံ
တဏွာတြန္ၾကဴးသံတို႔က ထိန္းမရစြာ ထြက္ေပၚေနသည္။
အိုမို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့အိုမိုကေအာက္မွပက္လက္အေနအထားအတိုင္းပင္မေျပာင္းမလဲရွိေနၿပီးေကာင္မ
ေလးက အေပၚမွ တက္ေဆာင့္ေပးေနသည္။ သူတို႔အတြဲကို ၾကည့္ရတာ အေနအထားက ပို၍ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ရွိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားလဲ အနီးမွ အမ္ေဒါင္းတို႔ အတြဲကိုေက်ာ္ၿပီး အိုမိုတို႔ကိုသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ အိုမို႔
ေကာင္မေလး စာက္ဖုတ္ထဲသို႔မဆန္႔မၿပဲတိုးကာ ဝင္ထြက္လွ်က္ရွိေသာ လီးႀကီးက အဆံုးထိတိုင္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ျခင္း
မရွိေပ။
ဒါေတာင္ဂရာဆီလားဆိုေသာအိုမို႔ေကာင္မေလး၏မ်က္ႏွာမွာရွံဳမဲ့လို႔ေန၏။မွန္မီးအိမ္မ်ား၏အလင္းေၾကာင့္
လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ထဲကို တိုးဝင္သြားလွ်င္ ေစာက္ဖုတ္ေဘးသားမ်ားပါ အထဲသို႔ စုပါလိပ္ဝင္သြားတတ္ၿပီး
လီးတံႀကီး ထြက္လာခ်ိန္တြင္ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားမ်ားပါ အျပင္သို႔ကၽြံထြက္လာေတာ့မေယာင္ႏွင့္ေတြ႔ျမင္ေနရ
ေသာ တန္ဘိုးရား ပင္စိတ္ပါလာရျပန္သည္။
ပီယာက စိတ္တိုင္းက် ေဆာ့ကစား ေပးေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား၏ လီးမွာလဲ ျပန္လည္တင္းမတ္
လာၿပီျဖစ္သည္။တကယ္ေတာ့တန္ဘိုးရား၏လီးမွာေသးငယ္လွသည္မဟုတ္ေပ။မန္ဒင္းဂိုးလီးေလာက္ မရွိေသာ္လဲ
လီးသူခိုးဟု ဆိုရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေပ်ာ့ေနခ်ိန္တြင္ေသးငယ္သေယာင္ရွိေသာ္လဲ ေတာင္မတ္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့
ႀကီးမားလာပါသည္။ အရွည္ခ်င္းေတာ့မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးႏွင့္မယွဥ္သာေခ်......။
ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ျမင္ကြင္းႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ အေတြ႔အထိမ်ားေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ စိတ္ႂကြလာ
သည္။ ပီယာ၏ႏို႔တစ္ဖက္ကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လာေသာေၾကာင့္ မရဲတရဲပင္ကိုင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေကာင္မေလး
ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မည္လဲဟုပူပန္ေနမိေသာ္လဲ အေျခအေနမဆိုးေၾကာင္း သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ခပ္ရဲရဲပင္ေနာက္
ထပ္ႏို႔တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္၏။ သူ႔ႏို႔ေတြကို ေကာင္မေလးလွ်ာႏွင့္ ထိုးစုပ္ကလိေပးေနတုန္းက ခံစားရမႈကို
သတိရလိုက္ေသာေၾကာင့္ပီယာ၏ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုလွ်ာႏွင့္ထိုးကလိၿပီး ငံုစုပ္ေပးလိုက္သည္။
ေကာင္မေလး တြန္႔တက္သြားေသာေၾကာင့္ဘာျဖစ္တာလဲဟုလန္႔သြားၿပီး ေခါင္းေမာ့ၾကည့္မလို႔လုပ္လိုက္
မိသည္။ ပီယာ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က တန္ဘိုးရား၏ ေခါင္းကိုဆြဲထိန္းထားၿပီး မူလေနရာတြင္ပင္ရွိေနေစေလသည္။
ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုဆက္လုပ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာကို တန္ဘိုးရား သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ ႏို႔သီးေခါင္း
ေလးကို အားရပါးရစို႔ လိုက္တိုင္း ေကာင္မေလးႏႈတ္ဖ်ားမွ တအင္း.. အင္း ႏွင့္ျငည္းျငဴရင္း ေကာ့တက္သြားတတ္
သည္မွာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ျဖစ္ေၾကာင္းကိုတန္ဘိုးရား နားလည္လိုက္သည္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ထူထူကို သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက ဖိကပ္လာၿပီးလွ်င္လွ်ာေသာ့ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းတံခါးကို တိုးဖြင့္
လာေသာေၾကာင့္ အလိုက္သင့္ပင္ပါးစပ္ကို ဟေပးလိုက္မိ၏။ သူ႔ပါးစပ္ထဲကို တိုးဝင္လာေသာ ခပ္ေႏြးေႏြး လွ်ာ
ဖ်ားေလးက သူ႔လွ်ာကိုထိုးေမႊလိုက္ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္ယူလိုက္ႏွင့္အရသာအသစ္အဆန္း တစ္ခုကိုေပးေနျပန္သည္။
တန္ဘိုးရားလဲ လတ္တေလာ ေတြ႔ႀကံဳေနရေသာ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေကာင္မေလး ပါးစပ္ထဲသို႔သူ႔လွ်ာကိုထိုးသြင္း
လိုက္ၿပီး သူလုပ္တတ္သေလာက္ျပန္လည္ျပဳစုေပးေနလိုက္သည္။
ပီယာက ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သူ႔လီးကို ငံုစုပ္ေပးလိုက္ေသာအခါတြင္ တန္ဘိုးရားမွာ ပထမအႀကိမ္
တုန္းကလိုျဖစ္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလး၏ ဦးေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲေမာ့လိုက္ရေလသည္။
ေကာင္မေလးက သေဘာေပါက္သည္ထင္၏။ တန္ဘိုးရား လီးႀကီးကို ဆက္စုပ္မေနေတာ့ဘဲ အိုမို႔ေကာင္မေလး
လုပ္သလုိပင္အေပၚမွတက္ခြ လိုက္ေလသည္။
ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔တရစ္ရစ္တိုးဝင္ေနေသာ လီးဆီမွေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားႏွင့္ဒစ္ေခါင္းကိုပြတ္တိုက္
သြားေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အရသာေၾကာင့္တန္ဘိုးရားမွာ အေၾကာမ်ား တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေအာင္ထူးျခားေကာင္း
မြန္ေသာ အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေစာက္ေခါင္းတြင္းမွ အလိုက္သင့္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား
ေၾကာင့္အဝင္အထြက္က ေခ်ာေမြ ့ေနေလသည္။ တန္ဘိုးရာက ေအာက္ကေန၍ ေကာ့ကာ ေဆာင့္ေပးေနသျဖင့္
ပီယာအတြက္လဲ အရသာေတြ႔ေနရေလသည္။
ပြတ္တိုက္မႈ ျပင္းထန္လာသလို လႈပ္ရွားမႈမ်ားကလဲ သြက္လက္ျမန္ဆန္ လာၾကသည္။ တန္ဘိုးရားမွာ
ေအာက္ကေနၿပီး ေကာ့ပင့္ေဆာင့္ေပးေနရျခင္းကိုအားမရသလိုျဖစ္လာမိေသာေၾကာင့္သူ႔ေပၚတြင္ကားယားခြကာ
တက္ေဆာင့္ေနေသာ ပီယာကိုဆြဲလွဲလိုက္ၿပီး အမ္ေဒါင္းလုပ္ေနသည့္ ပံုစံကိုအတုယူကာ အေပၚမွေန၍ စိတ္တိုင္း
က်လိုးေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖးႏွင့္ျမန္ဆန္ျပင္းထန္လာသည္...။

အပိုင္း ( ၃ ) ကိုဆက္လက္အားေပးၾကပါ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
#မႏၲလာေမာင္ေမာင္တုတ္